Ο Καρλ φον Κλάουζεβιτς στο βιβλίο του “Περί Πολέμου”, αναφέρει ότι “αν θέλεις να καταστρέψεις κυριολεκτικά ένα Στρατό, τροφοδότησέ τον με πολλά και διαφορετικά όπλα”. Αυτό ακριβώς έχει την τάση να κάνει η Ελλάδα. Διαχρονικά. Επειδή δεν έχει νόημα να πάμε πολύ πίσω στο χρόνο, θα αναφερθούμε μόνο στην μετά-Ίμια εποχή. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στην ελληνική άμυνα, θα περιοριστούμε σε κάποιες γενικές παρατηρήσεις…
Θεωρούμε ότι είναι τουλάχιστον άτοπο το να υποστηρίξουμε ότι η Ελλάδα αρνήθηκε να προετοιμαστεί για πόλεμο προκειμένου να διαφυλάξει την ειρήνη στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Από το 1974 και μετά δηλαδή. Γιατί από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και εντεύθεν, η στάση της απέναντι στην Τουρκία ήταν κατευναστική.
Μεγαλύτερη απόδειξη από το ότι η Χούντα ήταν αυτή που ανακάλεσε το 1967 την ελληνική Μεραρχία που με τόση μυστικότητα και επιτυχία είχε αποσταλεί στην Κύπρο στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘60, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει…
Έχει μεσολαβήσει μισός αιώνας από τότε. Χρονικό διάστημα επαρκές για να πείσει ότι οι ελληνικές επιλογές είναι αυτές που θα μας οδηγήσουν σε σύρραξη με την Τουρκία και όχι η επιθετικότητα της γείτονος. Βαριά κουβέντα, όμως εδώ που έχουμε φτάσει, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να κρυβόμαστε από την αλήθεια…