Έπεσε ἡ νύχτα στό ὄρος τοῦ
Θεοῦ τό ἅγιο. Ὁ σκοτεινός ἱστός της κυλάει ἀπό τήν κορυφή κάτω πρός τίς
ρεματιές, τά δάση καί τά φαράγγια, ἀγκαλιάζοντας στό πέρασμά του σκῆτες,
καλύβες, ἀσκηταριά καί καθολικά. Μυστικό ὑφάδι, πέπλο μετάρσιο, πού περνᾶ ἀπό
πάνω καί λές ναρκώνει τά πάντα.
Ὅλα τώρα κρατοῦνται πάνω σ’
ἕνα κρύσταλλο σιωπῆς ἀμόλευτης. Κανένας βέβηλος θόρυβος δέν τολμᾶ νά τό ραΐσει…
Καί κάπου στό μεσονύκτιο τό
ὄρος παίρνει νά ἀχολογᾶ. Ἄρχισε ἡ νυχτερινή ζωή στοῦ Θεοῦ τό ὄρος. Ὀργασμός ζωῆς!…
Εἶναι ἡ ὥρα πού ἀκούγεται ἡ
ἀφυπνιστική φωνή τοῦ προφήτη: «Ἀνάστα, ἀγαλλίασαι ἐν νυκτί εἰς ἀρχάς φυλακῆς
σου, ἔκχεον ὡς ὕδωρ καρδίαν σου ἀπέναντι προσώπου Κυρίου, ἆρον πρός αὐτόν χεῖράς
σου» (Θρῆν. Ἱερ. β΄ 19). Ἄρσεις χειρῶν ὁσίων καί κραυγές μύχιες πρός Κύριον. Τόν
ψάχνει ἡ θεοφιλής ψυχή τόν Θεό, Τόν ἀναζητεῖ, Τόν ἐπικαλεῖται. Καί λοιπόν Τοῦ
κραυγάζει μέ πόνο, μέ δάκρυα: «Πότε ἥξεις πρός με;» (Ψαλ. ρ΄ 3).
Νοῦς, καρδιά, σπλάγχνα,
νεφροί, μαρτυροῦν τή βοή, τήν ἀγωνία, τήν ἔνταση τῆς προσευχητικῆς ἱκεσίας. Δέν
παύει ἡ ψυχή νά ἐκζητεῖ τόν Ποθούμενο. Καί αὐτή ἡ ζήτηση, αὐτή ἡ ἔκχυση τῆς
καρδιᾶς πρός τόν Κύριο εἶναι πού δίνει τήν εὐρωστία στήν πνευματική ζωή, ὅπως
τό νυχτερινό πότισμα τή θαλερότητα στά δένδρα.
Λίγο πιό πέρα μιά ἄλλη σκηνή ἐκτυλίσσεται. Σκηνή πολέμου. Ἀναμέτρησης. Πάλης. Ἐδῶ ἡ νυχτερινή ζωή παίρνει ἕναν τόνο δραματικό στό ὄρος τοῦ Θεοῦ τό ἅγιο. Οἱ δυνάμεις πού κατατίθενται ἀπό τήν ἀγωνιζομένη ψυχή εἶναι τιτάνιες. Ἡ ἔκβαση τοῦ ἀγώνα ἄδηλη. Ἐδῶ ὁ ἄνθρωπος παλεύει μέ τόν Θεό. Ὁ Θεός γνωστοποίησε ἐδῶ τήν παρουσία Του ὡς πολεμιστής. Ἦρθε νά πολεμήσει λογισμούς καί ὄγκους ἐπαιρομένους μπροστά στήν παρουσία Του, προκειμένου νά καταστεῖ ὁ Ἴδιος βασιλεύς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς.
«Ἡσύχου γάρ σιγῆς
περιεχούσης τά πάντα καί νυκτός μεσαζούσης, ὁ παντοδύναμός σου λόγος ἀπ’ οὐρανῶν
ἐκ θρόνων βασιλειῶν ἀπότομος πολεμιστής εἰς μέσον ἥλατο… τῆς γῆς» (Σοφ. Σολ.
ιη΄ 14-15). Ἦρθε γιά νά δώσει τόν ἑαυτό Του δῶρο στόν βιαστή τῆς Βασιλείας Του.
Ἀλλά τό δῶρο εἶναι πολύ ἀκριβό, καί ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἀποδειχθεῖ ἄξιος νά τό
λάβει. Καί λοιπόν καλεῖται νά ἀναμετρηθεῖ μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Καί ὁ Θεός τέλος
κάνει πώς ἡττᾶται καί ἀκούει ἀπό τόν ἄνθρωπο «οὐ μή σε ἀποστείλω», δέν Σέ ἀφήνω
νά φύγεις, «ἐάν μή μέ εὐλογήσῃς». Καί ὁ Θεός τόν εὐλογεῖ καί τοῦ χαρίζεται
(πρβ. Γεν. λβ΄ 24-31). Μιά σκηνή πάλης ὄχι ἀσυνήθιστη γιά τή νυχτερινή ζωή στό ὄρος
τοῦ Θεοῦ.
Τό σκότος κρατεῖ ἀκόμα, καί
ἡ ζωή ἐξακολουθεῖ νά ἐκτυλίσσεται στό ὄρος τό ἅγιο. Τώρα ἡ νυχτερινή αὔρα
φέρνει στίς ἀκοές μουσική. Στό Καθολικό ψάλλεται τό Μεσονυκτικό. «Καί νυκτός ὠδή
αὐτῷ παρ’ ἐμοί, προσευχή τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου» (Ψαλ. μα΄ 9). Εἶναι οἱ ψυχές ἐκεῖνες
πού ἀγάπησαν τόν Νυμφίο καί ἔμειναν ἄγρυπνες ὅλη τή νύχτα, μέ τό ἔλαιον τῆς ἀγάπης
καί τῆς προσευχητικῆς ζέσεως στά ἀγγεῖα τῶν καρδιῶν τους, νά Τόν ἀναμένουν πότε
θά ἐμφανισθεῖ γιά νά εἰσέλθουν μαζί Του «εἰς τούς γάμους» (Ματθ. κε΄ 10).
«Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται ἐν
τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα…». Καί ψάλλουν
ὅλοι αὐτοί τώρα τό τραγούδι τους πρός τόν Νυμφίο καί γιορτάζουν τή μυστική ἕνωσή
τους μέ τόν Κύριο μέσα στό νυμφώνα τῆς καρδιᾶς τους, ἐκεῖ ὅπου ὑποσχέθηκε Αὐτός
ὅτι θά ἔρθει νά κατοικήσει μαζί μέ τόν Πατέρα Του καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἕνα
πανηγύρι εὐφρόσυνο τοῦ μεσονυκτίου!
…Καί ἡ νύχτα ἀκόμα καλά
κρατεῖ· καί ἡ ζωή ἐξακολουθεῖ νά ἐκτυλίσσεται σέ ὅλο καί πιό ἔντονους ρυθμούς
στό ἅγιον ὄρος τοῦ Θεοῦ…
Πηγή: Απόσπασμα από το
Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου 2010, Χριστιανική
Φοιτητική Δράση