Για μένα η σκέψη, η κάθε σκέψη, είναι το μεγαλύτερο βάσανο που υπάρχει κάτω από τον ουρανό μέχρι να μεταμορφωθεί σε Θεο-σκέψη, σε Χριστο-σκέψη, δηλαδή μέχρι να λογοποιηθεί, να νοηματοδοτηθεί.
Αλήθεια η σκέψη είναι κόλαση, αν δεν μεταμορφωθεί σε Χριστο-σκέψη.
Χωρίς τον λόγο η ανθρώπινη σκέψη βρίσκεται συνέχεια στην άλογη
παραφροσύνη, στο παραλήρημα, στη σατανική ανόητη αυτοβεβαίωση, σε εκείνο
το σατανικό: η σκέψη για τη σκέψη, σε αναλογία με το l’ art pour l’
art.
Ο μοναδικός γιατρός και το μοναδικό φάρμακο από αυτή την τρέλα είναι ο
Θεάνθρωπος, διότι Αυτός είναι ο Θεός Λόγος που έγινε άνθρωπος.
Σε Αυτόν και με Αυτόν δόθηκε και εξασφαλίστηκε στην ανθρώπινη σκέψη η δυνατότητα της άπειρης θείας τελειοποίησης.
Αυτός έγινε άνθρωπος ακριβώς για να μη καταντήσει τελικά και
ανεπανόρθωτα αυτός ο πλανήτης, αν οδηγηθεί από το γυμνό και «καθαρό»
ανθρώπινο λόγο, ένα πλήρες τρελοκομείο.
Πηγή: («Άνθρωπος και Θεάνθρωπος» – Αρχ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ε’ Εκδ. Αστήρ, Αθήνα. 1987), Καινή Κτίσις