Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Για πολλούς, όμως, η
θρησκεία είναι ένας αγώνας, μια αγωνία κι ένα άγχος. Γι' αυτό πολλούς απ' τους
«θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται.
Και πράγματι. Γιατί αν δεν
καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν την ζήσει, η θρησκεία καταντάει
αρρώστεια και μάλιστα φοβερή.
Τόσο φοβερή, που ο άνθρωπος
χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι
άγχος και φέρεται υπό κακού πνεύματος (δηλ. δαιμονικής ενέργειας).
Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είμαι μια σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως.
Μέσα στην εκκλησία κάνουν
μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι», και μόλις βγούνε έξω,
αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. Φαίνεται
καθαρά ότι υπάρχει στο μέσον δαιμόνιο.
Στην πραγματικότητα, η
χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει.
Η κυριότερη, όμως,
προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια, είναι η
ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νού του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί
στην πλάνη, στην αίρεση.
Στις αιρέσεις πάνε όλοι οι
μπερδεμένοι. Μπερδεμένα παιδιά μπερδεμένων γονέων.
Είναι σπουδαίο να
κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.