Κυριακή μετά την παγκόσμιο Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Μητροπολίτης Αντινόης Παντελεήμονας

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, με την ενσάρκωση και τη μοναδική Θυσία  που πρόσφερε πάνω στο Σταυρό έδειξε την απόλυτη αγάπη του Θεού προς το ανθρώπινο γένος.  Γι’ αυτό τον λόγο καλείται ο Νυμφίος της Εκκλησίας.  Σε πολλές ευαγγελικές Παραβολές ο Κύριος χρησιμοποιεί την εικόνα της γαμήλιας γιορτής για να εκφράσει τη σχέση Του μ’ εκείνους που θα έχουν σωθεί ή όχι.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας διδάσκει λέγοντας, ότι ο Θεός είναι αγάπη και Εκείνος που αγαπιέται.  Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ονομάζει τον Θεό, του Οποίου η αγάπη σταυρώνεται.

  

Ο Νικόλαος Καβάσιλας για να μας δώσει να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού, χρησιμοποιεί το παράδειγμα εκείνων που αγαπιόνται.  Το ζευγάρι πάντοτε αναζητά ο ένας τον άλλον, και όταν είναι μαζί αισθάνονται υπέροχα με παρόμοιο τρόπο, ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο, που έγινε ο Ίδιος άνθρωπος για να αναζητήσει εκείνον που χάθηκε.

Ο Θεός δεν καλεί μόνον τον άνθρωπο σε μετάνοια, αλλά ο Ίδιος ήρθε στον κόσμο, έλαβε σάρκα και έγινε τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία, και υπόφερε θάνατο πάνω στο Σταυρό.  Μέσα από το θάνατό Του, χάρισε ζωή σ’ όλους εκείνους που πιστεύουν στο Όνομά Του.

Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της αληθινής αγάπης.  Το πρώτο είναι, ότι εκείνος που αγαπά προσφέρει τα πάντα σ’ εκείνον που αγαπά και το δεύτερο είναι, ότι ο πρώτος υποφέρει τα πάντα για τον δεύτερο.  Όταν κάποιος υποφέρει για το άλλο πρόσωπο, που εκείνος αγαπά, τότε αυτό εκφράζει μεγαλύτερη αγάπη από το να προσφέρει απλά και μόνον. 

Εξ αιτίας της ενοχής της αμαρτίας, ο άνθρωπος αδυνατούσε να συμφιλιώσει τον εαυτόν του με τον Θεό, ο Θεός έπρεπε να γίνει άνθρωπος και να υποφέρει προς Χάρη του ανθρώπου.  Πεθαίνοντας πάνω στο Σταυρό ο Θεός Λόγος έγινε ο Μόνος Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων.

Μέσα στην αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία της Ενσάρκωσης, Σταύρωσης και τριημέρου Ανάστασής Του.  Όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα έλαβαν χώρα, «ὅτε δέ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4:4-5).

Κανένας άλλος δεν είχε τόση αγάπη όπως ο Χριστός είχε για την ανθρωπότητα, διότι, όχι μόνον υπόφερε πόνο, αλλά θεώρησε όλα όσα υπόμεινε άξια για τον σκοπό, δηλαδή τη σωτηρία του ανθρώπου.  Πρόσφερε τον Εαυτόν Του για όλα τα μέλη του Θείου Σώματός Του, για να τους αγιάσει και για να χαρίσει αιώνια ζωή όσους θα πιστέψουν στο Όνομά Του.  Μέσα από την αγάπη του Χριστού ο άνθρωπος καθαρίζεται από την αμαρτία, διότι, όταν κάποιος αγαπά τον Χριστό, αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας.

Η σχέση μεταξύ Χριστού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι μία συναισθηματική κατάσταση, αλλά είναι καρπός της απόλυτης αγάπης για τον Χριστό.  Αυτή η αγάπη για τον Χριστό οδηγεί τον άνθρωπο στην άρνηση της αγάπης για όλα τα υλικά αγαθά.

 Όταν ο άνθρωπος αγαπά τον Θεό, τότε δεν μπορεί να υπάρχει χώρος μέσα στην καρδιά του για κάτι άλλο.  Γι’ αυτό τον λόγο οι άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας διδάσκουν, ότι εκείνος που αμαρτάνει στην πραγματικότητα αρνείται την αγάπη του προς τον Χριστό σε αντάλλαγμα την αγάπη για κοσμικά πράγματα.

Η αγάπη των αγίων της Εκκλησίας αποδείχθηκε στο ότι έδωσαν τα πάντα προς Χάρη του Ονόματός Του.   Ο Απόστολος Παύλος μας διδάσκει λέγοντας, «τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καί ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;  καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα  οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ  Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 8:35-39).

Σήμερα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός καλεί τον καθένα από μας για να τον ακολουθήσουμε.  Ο Χριστός είναι η Οδός, η Ζωή και η Ανάσταση.  Ο Χριστός μας καλεί, όχι με τη βία, αλλά από αγάπη, να Τον ακολουθήσουμε με την ελευθέρα θέλησή μας και εκλογή.  Κανένας δεν μπορεί να μας βιάσει να κάμουμε το καλό ή το κακό.  Εξαρτάται από τη δική μας εκλογή το τι θα διαλέξουμε και το τι θα πράξουμε.

Το να ακολουθήσει κανείς τον Χριστό σημαίνει ότι θα σηκώσει τον Σταυρό του.  Ο Ορθόδοξος Χριστιανός καλείται να σταυρώσει τον παλαιό άνθρωπο που είναι στο εσωτερικό του «είναι» και να αναστηθεί ως καινούργια δημιουργία.  Μόνον, εάν κανείς σταυρώσει τις αμαρτωλές του επιθυμίες θα μπορέσει να κατορθώσει την ανάσταση των αρετών.

Πρέπει κανείς να δεχτεί να υποφέρει και να θυσιάσει για Χάρη του Χριστού και της Βασιλείας Του, που τελικά φέρνει τη σωτηρία.  Το να είναι κανείς μαθητής του Χριστού στοιχίζει.  Απαιτεί να αρνούμαστε όλα όσα ο κόσμος θεωρεί αγαπητά.

Στην καθημερινή μας ζωή καλούμαστε όλοι να αρνηθούμε την αμαρτία και να ακολουθήσουμε τον Χριστό.  Για να επιτύχουμε τον αγιασμό και τη σωτηρία πρέπει κανείς να αγνιστεί με τη Χάρη του Θεού που δίδεται μέσον του Σταυρού.  Η ζωή μας είναι δώρο Θεού, «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ» (Μάρκ. 8:36-37);

Μπορεί να έχεις πλούτη, αλλά δεν διαρκούν αιώνια.  Ο Θεός σας τα έδωσε για να δει το πώς θα τα χρησιμοποιήσεις για τη δική Του δόξα και το καλό των συνανθρώπων σου.  Ας θυμηθούμε τον ανόητο πλούσιο.  Είχε τα πάντα, όσα θα μπορούσε να επιθυμήσει κανείς σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά έχασε την αιώνια ψυχή του γιατί δεν σκέφτηκε καθόλου τις ανάγκες των πτωχών συνανθρώπων του.

Δεν θεώρησε ποτέ αναγκαίο να αποκτήσει αρετές, αλλά σπατάλησε τη ζωή του μέσα στις ασωτίες, στο πώς θα αποκτήσει όσο περισσότερα χρήματα και στο πώς θα απολαύσει τις σαρκικές αμαρτίες.  Στο τέλος, όταν είχε τόσα πολλά αγαθά, τόσα που δεν ήξερε πού να τα βάλλει, έρχονται οι δαίμονες και απαιτούν την ψυχή του από τον Θεό.

  

Δεν ακολούθησε τον Χριστό.  Δεν αρνήθηκε τον εαυτόν του.  Δεν σήκωσε τον Σταυρό του, αλλά, όλος αντίθετα έζησε περικυκλωμένος από υλικά αγαθά.  Εάν κανείς χάσει τη ψυχή του, τότε τι κατόρθωσε;  Τίποτε, διότι ο σκοπός της ζωής μας είναι να επιτύχουμε την σωτηρία μας εν Χριστώ. Εάν χάσει κανείς τη ψυχή του, τότε τι θα τον ωφελήσουν όλα τα πλούτη της γης;  Εάν κανείς χάσει τη ψυχή του, τότε σε τι θα τον ωφελήσουν οι περιουσίες, όταν θα μας θάψουν μέσα στο χώμα από το οποίο δημιουργηθήκαμε;

Πολλοί είναι εκείνοι από εμάς που επισκέπτονται συχνά τα κοιμητήρια.  Όσες φορές τα επισκεπτόμαστε, αγαπητοί μου φίλοι, ακούμε τις φωνές όλων εκείνων που μας φωνάζουν και λέγουν:  Εδώ είναι η ματαιότητα της γης!  Εδώ είναι όπου όλες οι απολαύσεις της ζωής τελειώνουν!  Εδώ είναι όπου η δόξα του κόσμου αφανίζεται!  Αλλά, μετά θάνατο οι ψυχές μας αντικρίζουν την αληθινή ζωή, τον αληθινό κόσμο.

Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, ας ακούσουμε όλοι την πρόσκληση του Χριστού.  Ας στραφούμε προς αυτόν μ’ όλη μας την καρδιά και ας ζητήσουμε τη Θεία Του Χάρη, αγάπη και συγχώρηση.  Ο Χριστός είναι πάντοτε εκεί για μας, περιμένοντας την μετάνοιά μας.  Ας σηκώσουμε τον Σταυρό μας και ας ακολουθήσουμε Εκείνον, που πέθανε για τη δική μας σωτηρία.  Ας ομολογούμε το Όνομά Του μπροστά στους ανθρώπους, ώστε και Εκείνος να ομολογήσει και μας μπροστά στον Πατέρα Του που είναι στους Ουρανούς (Ματθ. 10:32).
 

Πηγή: Αναβάσεις