Ἑσπερινὴ Εὐχὴ Δευτέρας

∆έξαι δέησιν ῥυπαροῦ καὶ ἀκαθάρτου στόματος, ∆έσποτα τῶν ἁπάντων, φιλάνθρωπε Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ μὴ βδελύξῃ με, ὡς ἀνάξιον ὄντα καὶ ἀσύνετον, μηδὲ τὴν ψυχήν μου τῷ ᾅδῃ προσεγγίζουσαν, ἀναξίαν κρίνῃς τῆς σῆς παρακλήσεως.

Ζήτησόν με, ὡς τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον, ὅτι πάσης προθυμίας καὶ ἐννοίας ἔρημος γέγονα εἰς τὸ διορθώσασθαι ἐμαυτόν.

Ἐκτυφλωθεὶς γὰρ ταῖς ἡδοναῖς, ἐσκοτισμένην ἔχω μου τὴν ψυχήν, καὶ ἀπὸ τῆς μέθης τῶν παθῶν πεπωρωμένην ἔχω μου τὴν καρδίαν.

Ἐξομολογοῦμαί σοι, Κύριε, Σωτὴρ τοῦ κόσμου, πᾶσαν πικρότητα ἐμήν, πονηρίαν, ἀλογίαν.

Ἐρῶ πάλιν πᾶσαν σου τερπνότητα, γλυκύτητα, ἃς μετ' ἐμοῦ ἐποίησας ἕνεκεν τῆς χρηστότητός σου, φιλάνθρωπε.

Ἀπὸ πρώτης ἡλικίας ἐγενόμην παροξυντής, ἀπρόθυμος εἰς τὸ ἀγαθόν, πάσης κακίας ἐφευρετής, πάσης ἁμαρτίας ῥᾳδιουργός.

Αὐτὸς δέ, ὧ ∆έσποτα, ὑπερεῖδες πᾶσαν ἐμὴν πονηρίαν διὰ τοὺς πολλούς σου οἰκτιρμούς, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ.

Ἡ κεφαλή μου ἀνυψοῦται τῇ χάριτί σου, ∆έσποτα·

ταπεινοῦται δὲ πάλιν δι' ἐμὰς ἁμαρτίας.

Ἕλκει με πάλιν ἡ χάρις σου εἰς τὴν ζωήν, κἀγὼ μᾶλλον εἰς θάνατον εὐπροθύμως βαδιοῦμαι, ὅτι ἡ κακίστη τῆς χαυνότητός μου συνήθεια ἕλκει με καὶ μὴ θέλοντα πρὸς ἑαυτήν.

∆εινή ἐστιν ἡ τῶν παθῶν συνήθεια·

δεσμεύει μου τὴν διάνοιαν ἐν δεσμοῖς ἀλύτοις·

καὶ ποθεινὰ εὑρίσκονται ἀεὶ ἐμοὶ τὰ δεσμά.

Συνηθείᾳ τῶν παγίδων δεσμοῦμαι ὁ ἄθλιος, καὶ χαίρω δεσμούμενος.

Βεβύθισμαι ἐν τῷ πικροτάτῳ ᾅδῃ, καὶ ἥδομαι.

Καθ' ἑκάστην ἀνανεοῖ τὰ δεσμά μου ὁ Ἐχθρός, καὶ ἀγάλλομαι.

Ὢ τῆς πολυτεχνίας τοῦ Ἐχθροῦ!

(Οὐ) δεσμεῖ με δεσμοῖς, οἷσπερ ἐγὼ οὐ βούλομαι, ἀλλὰ ἀεὶ προσφέρει μοι τοιαῦτα δεσμὰ καὶ παγίδας, ἅσπερ ἐγὼ μετὰ πολλῆς ἡδύτητος δέχομαι·

γινώσκει γάρ μου τὴν πρόθεσιν ἰσχυροτέραν εἶναι, καὶ ἐν ῥιπῇ φέρει δεσμόν, ὃν βούλομαι.

Τοῦτο πένθος, τοῦτο κλαυθμός, ὄνειδος καὶ αἰσχύνη·

ὅτι πεπέδημαι ἐγὼ ἐν τοῖς ἐμοῖς θελήμασι.

∆υνάμενος γὰρ συντρίψαι τὰ δεσμὰ ἐν μιᾷ ῥοπῇ, καὶ γενέσθαι ἐλεύθερος ἀπὸ πασῶν τῶν παγίδων, οὐ βούλομαι τοῦτο ποιῆσαι, χαυνότητι κρατούμενος, καὶ ἤθεσι τῶν παθῶν δουλούμενος τῇ προθέσει.

Τοῦτό ἐστι πάλιν δεινότερον, καὶ πένθος αἰσχύνης γέμον, ὅτι ἐγὼ συνέρχομαι τοῖς θελήμασι τοῦ Ἐχθροῦ μου.

∆εσμεύει με, καὶ θανατοῦμαι ἐν πάθεσιν, οἷς αὐτὸς ἀγάλλεται.

∆υνάμενος δὲ συντρίψαι τὰ δεσμά, οὐ βούλομαι.

∆υνάμενος ἐκφυγεῖν τῶν παγίδων, οὐχ αἱροῦμαι.

Ἔστιν ἄρα πικρότερον τοῦ πένθους τούτου καὶ τοῦ κλαυθμοῦ;

Ἔστιν ἄρα ἑτέρα αἰσχύνη ταύτης χαλεπωτέρα;

Οὐκ ἔστιν, οἶμαι, πικρότερον τῆς αἰσχύνης ταύτης, τοῦ ποιεῖν τινα τὰ θελήματα τοῦ ἐχθροῦ αὐτοῦ.

Καὶ οὕτως ἔχων ὁ τάλας, καὶ ινώσκων τὰ δεσμά μου, κρύπτω αὐτὰ ἀπὸ (τῶν θεατῶν καθ' ὥραν ἐν σχήματι) εὐλαβείας.

Ἡ ἐμὴ δὲ συνείδησις (ἐλέγχει με ταῦτα πράττοντα.

Καθ' ἑκάστην) ἐλέγχει με·

τί οὐ νήφεις, ἄθλιε;

Ἢ οὐκ οἶδας ὅτι ἐπὶ θύραις ἐστὶν ἡ φοβερὰ ἡμέρα τῆς κρίσεως;

Ἀνάστηθι ὡς δυνατός·

διάρρηξον τὰ δεσμά σου.

Ἐν σοί ἐστιν ἡ δύναμις τῆς λύσεως καὶ τῆς δέσεως.

Ταῦτα ἀεὶ ἐλέγχει με ἡ ἁγία συνείδησις, καὶ οὐ θέλω ἐκ τῶν δεσμῶν τῶν παγίδων ἀπαλλαγῆναι.

Ὀδύρομαι καὶ στενάζω περὶ τούτων καθ' ἡμέραν, καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς πάθεσιν εὑρίσκομαι δεδεμένος, τάλας καὶ ἄθλιος ἐγώ, ἀπρόκοπος εἰς τὸ ἀγαθὸν τῆς ἐμῆς ζωῆς, μὴ φοβούμενος ἐν παγίσι τοῦ θανάτου.

Τὸ σῶμα περίκειται σχῆμά τι εὐλαβείας ἐνώπιον τῶν θεατῶν, ἡ δὲ ψυχὴ πεπέδηται ἐν λογισμοῖς ἀπρεπέσιν.

Ἔξωθεν εὐλαβοῦμαι μετὰ σπουδῆς, καὶ ἔνδοθεν εἰμὶ βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Γλυκαίνω μου τὴν λαλιὰν τοῖς ἀνθρώποις, πικρὸς ὢν αὐτὸς καὶ πονηρὸς τῇ προαιρέσει.

Καὶ τί ἄρα ποιήσω ἐν ἡμέρᾳ διαγνώσεως, ὅταν ὁ Θεὸς δηλοῖ πάντα ἐπὶ βήματος;

Φόβος μέγας ταλανίζει τὴν καρδίαν μου συνεχῶς, ἐπειδὴ συνέχομαι σειραῖς τῶν ἀπείρων μου ἀνομιῶν.

Ἐγὼ αὐτὸς ἐπίσταμαι ὅτι ἐκεῖ κολάζομαι, ἐὰν μὴ ὧδε δυσωπήσω ἐν δάκρυσι τὸν ∆ικαστήν.

Χάριν τούτου οὐ συνέχεις τοὺς οἰκτιρμούς σου, ∆έσποτα, ἐν ὀργῇ, ὅτι αὐτὸς ἐκδέχῃ τὴν ἐμὴν ἐπιστροφήν.

Οὐ γὰρ θέλεις τινὰ ἰδεῖν ἐν τῷ πυρὶ καιόμενον, ὅτι πάντας ἀνθρώπους θέλεις σωθῆναι εἰς τὴν ζωήν.

Θαρρῶν οὖν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, προσπίπτω σοι δεόμενος·

ἐπίβλεψον ἐπ' ἐμὲ καὶ ἐλέησόν με·

ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς ἀνομιῶν τὴν ψυχήν μου, καὶ ἐκλάμψῃ μοι ἀκτὶς φωτὸς ἐν τῇ ἐμῇ διανοίᾳ, πρὶν ἀπέλθω εἰς τὴν (κρίσιν τὴν) μέλλουσάν μοι (καὶ) φοβεράν, ὅπου παντελῶς οὐκ ἔστι περὶ κακῶν μετανοεῖν.

Φόβος μέγας με λαμβάνει τὸν ἄθλιον καὶ ἀσελγῆ, πῶς ὑπάγω ἀνέτοιμος ὅλος καὶ γυμνὸς τῶν ἀρετῶν.

Φόβος καὶ δειλία συνέχει με, ὅτι ὁρῶ ἐμαυτὸν ἀπρόθυμον εἰς τὸ ἀγαθόν·

ἐναντίοις δὲ χειμάζομαι λογισμοῖς, ὅτι πείθομαι τοῖς δαίμοσι ταῖς ἡδοναῖς (με) πρὸς ἀπώλειαν δελεάζουσιν.

Ἐν πολλοῖς εἰμὶ δοκῶν χρησιμεύειν, εἰ μὴ τὴν ἐμαυτοῦ ἐλέγξω συνείδησιν.

Ἔοικα ἐμπόρῳ ῥᾳθύμῳ καὶ ὀκνηρῷ ζημιουμένῳ καθ' ἡμέραν κεφάλαιον μετὰ κέρδους.

Οὕτως ἐγὼ ὁ ταλαίπωρος ζημιοῦμαι τὰ οὐράνια ἀγαθὰ ἐν τοῖς πολλοῖς περισπασμοῖς τοῖς ἕλκουσί με εἰς τὰ κακά.

Αἴσθομαι γὰρ εἰς ἐμαυτόν, πῶς κλέπτομαι καθ' ὥραν, καὶ μὴ θέλων εὑρίσκομαι εἰς ἅπερ μισῶ.

Ἐξίσταμαι ἐν τῇ ἐμῇ προαιρέσει τῇ κακίστῃ ἐν θλίψεσιν, ἐν αἷς ἀεὶ ἁμαρτάνει διαφόρως.

Ἐξίσταμαι ἐν τῇ ἐμῇ μετανοίᾳ, πῶς οὐκ ἔχει τὸ στερεὸν θεμέλιον οἰκοδομῆς τὴν ἐγκράτειαν·

οὐ γὰρ ἐᾷ αὐτὴν ὁ ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μου.

Καθ' ἑκάστην τίθημι θεμέλιον τῆς οἰκοδομῆς, καὶ πάλιν ταῖς ἐμαῖς χερσὶ καταλύω μου τὸν κάματον.

Οὐκ ἔβαλεν ἀρχὴν καλὴν ἡ καλή μου μετάνοια.

Τέλος πάλιν οὔπω ἔχει ἡ κακίστη μου ἀμέλεια.

∆εδούλωμαι χαυνότητι θελήματι τοῦ ἐχθροῦ μου, εὐπροθύμως ἐπιτελῶν πάντα τὰ αὑτοῦ ἐράσμια.

Τίς δώσει τῇ κεφαλῇ μου ὕδωρ πολὺ ἀμύθητον, καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς μου πηγὰς δακρύων, ἵνα βρύωσιν ἀεὶ δάκρυα, καὶ κλαύσω διαπαντὸς πρὸς τὸν οἰκτίρμονα Θεόν, ἵνα πέμψας τὴν χάριν αὐτοῦ ἁμαρτωλῷ (ἀνασπάσῃ) ἐκ θαλάττης μαινομένης ἐν κύμασιν ἁμαρτιῶν, χειμαζούσης τὴν ψυχήν μου ἐν ζάλαις καθ' ὥραν;

Τὰ γὰρ ἐμὰ θελήματα ἐνίκησαν τὰ τραύματα, μὴ δεχόμενα παντελῶς ἐπιδέσμους ἰάσεως.

Ἡ ἄσωτος ἐκείνη γυνὴ ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, πτοηθεῖσα καὶ σπουδάσασα, ἐπειδὴ ἐμίσησε τὰ ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, μεμνημένη τὴν μέλλουσαν αἰσχύνην τὴν αἰώνιον καὶ τῆς κολάσεως τὴν ἀφόρητον ὀδύνην.

Ἐγὼ δὲ ἕνεκεν τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας, καθ' ἑκάστην εὐχόμενος οὐκ ἀφίσταμαι τούτων, ἀλλ' ἐπιμένω ἀεὶ ὁ παράφρων τῇ κακῇ μου συνηθείᾳ.

Ἐπ' ἐλπίδι μετανοίας ἐστί μου ἡ προσδοκία, κλεπτόμενος ἐν τῇ αὐτῆς ὑποσχέσει ματαίᾳ.

Ἀεὶ λέγων μετανοεῖν, οὐδέποτε μετανοῶ.

Τοῖς ῥήμασι μόνον μετανοῶ μετὰ σπουδῆς, τοῖς ἔργοις μῆκος πολὺ ἀπέχω τῆς μετανοίας.

(Εἰ δὲ εἰμὶ ἐν ἀνέσει,) λανθάνω μου (καὶ) τὴν φύσιν, ὅτι ποιῶ ἐν γνώσει τὸ κακὸν καὶ πρὸς ἐρεθισμὸν ἁμαρτάνω.

Ὁ Ἠσαῦ τόπον μετανοίας οὐχ εὗρεν, ἐπειδὴ πρὸς ἐρίθειαν τὴν ἁμαρτίαν ἐπεσπάσατο, καὶ μὴ συναρπασθεὶς ἥμαρτεν·

οὐ γὰρ κατὰ πλάνην, ἀλλὰ κατὰ γνῶσιν.

Καὶ νουθετούμενος, καὶ γονεῖς παρεπίκρανε (καὶ) τὸν Θεὸν οὐκ ᾐσχύνθη.

Καὶ Ἰούδας ὁ προδότης τόπον μετανοίας οὐχ εὗρεν, ὅτι μετὰ τοῦ Κυρίου ὢν ἥμαρτε, καὶ εἶδεν ὃ ἔπραττεν, ἐπειδὴ ἔσχε πεῖραν τῆς χάριτος.

Οὐκοῦν ἐπὶ ταῖς ἐν γνώσει ἁμαρτίαις μου, τί ἂν ἐγὼ προσδοκήσω ὁ ἄθλιος;

Εἰ δὲ καὶ ἔστιν ὁ λογισάμενος μόνον τὸ κακὸν ἶσος τοῦ πράξαντος, τί ἂν ἐγὼ ἀπολογήσωμαι διὰ τὰ ἄπειρα πλήθη τῶν ἐμῶν ἀνομιῶν;

Ὁ Χὰμ ἐννοήσας γέλωτα πατρός, ἀπεβλήθη.

Οἱ τῷ Κορὲ συναινέσαντες κατεπόθησαν, μηδὲν εἰπόντες τὸ σύνολον ἢ πράξαντες.

Καὶ οἱ ἐπὶ τοῦ Ἠλιοὺ ὁμοίως ἔπαθον.

Καὶ Σαοὺλ λογισμοῖς εἰδωλολατρίας συνθέμενος ἀπεβλήθη.

Καὶ Ἀχιτόφελ μόνον συμβουλεύσας ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ἀπέθανε.

Καὶ οἱ υἱοὶ Ἀαρὼν πλημμελήσαντες τεθνήκασι.

Καὶ οἱ περὶ τὴν Σάπφειραν καταφρονήσει συνδιατρίβοντες, καιροῦ μετανοίας οὐκ ἔτυχον.

Κατανοῶ μου τὴν πρᾶξιν, καὶ προσέχω μου τὴν συγκατάθεσιν, καὶ ἀπεκδέχομαι τῆς δικαιοσύνης τὴν ῥοπήν, καὶ ἐρῶ δικαίαν εἶναι σαφῶς.

Τί τὸ σχῆμα πλανᾷ με ξένον ὄντα τῶν ἀρετῶν, καὶ τὰ ἐναντία ποιοῦντα ἐνώπιον τοῦ τὰ πάντα ἐφορῶντος Θεοῦ;

Καλῶς οἱ Φαρισαῖοι ἔπασχον ἐλεγχόμενοι, τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ λέγοντος ἐπίπλαστον εἶναι αὐτῶν τὸ σχῆμα.

Κἀμοὶ δὲ συμβαίνει ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἡ τοσαύτη δυσκολία, ὅτι ὑπὸ τῆς συνειδήσεώς μου ἐλεγχόμενος ἀηδίζομαι, καὶ τραχὺς εἶναι ὁ ἔλεγχός μοι δοκεῖ.

Πικρόν ἐστιν ἡ ἀλήθεια τοῖς λανθάνειν σπουδάζουσιν.

Ἀποκαλύψομαι τὸ σχῆμα, καὶ φανήσονταί μου οἱ σκώληκες·

καὶ διελῶ τὸ προσωπεῖον τοῦ κονιάματος, καὶ ὄψονται οἱ παρόντες τοῦ τάφου τὴν ἐπίθεσιν, καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἡμετέρας πράξεως σκέψονται, καὶ θεάσονται τὴν φαρισαϊκὴν ὁμοιότητα.

Ὅτι δὲ κἀνταῦθα σαφῆ μὴ γίνεται, τὸ πῦρ δοκιμάσει ἐν τῇ κρίσει, καθώς φησιν ὁ Ἀπόστολος.

Ὄρεξόν μοι χεῖρα βοηθείας ἐν ἐδάφει κυλινδουμένῳ, Κύριε·

θέλων γὰρ ἀναστῆναι οὐ δύναμαι, διότι τὸ φορτίον τῆς ἁμαρτίας κατεβάρησέ με, καὶ ἡ πονηρὰ συνήθεια κατέχει με.

Βλέπω, καὶ ὡς ἐν γνόφῳ περιπατῶ καὶ ἐν σκότει πολλῷ.

Τείνω μου τὴν χεῖρα, καὶ ὥσπερ παράλυτός εἰμι.

Εὔθυμός εἰμι, καὶ ἀηδίζομαι.

Εὔχομαι καταλλαγῆναι, καὶ νηστεύων συνέχομαι.

(Προαίρεσιν καλὴν ἔχω, ἀλλ' ὑπό τινος βίας ἐμποδίζομαι).

Πρὸς δοξολογίαν φιλόπονός εἰμι, ἀλλ' οὐκ εἰπραττόμενος τὴν τοῦ Θεοῦ εὐαρέστησιν.

Πῶς τολμήσω ἄφεσιν αἰτήσασθαι ὑπὲρ τῶν προτέρων μου ἁμαρτιῶν, τῆς προτέρας μου ἀναστροφῆς μηδαμῶς ἐπιλανθανόμενος;

Ἢ πῶς ἐκδύσωμαι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον, τὰς ἐπιθυμίας τῆς πρὶν ἀπάτης μὴ ἀποθέμενος;

Οἴμοι, πῶς ὑποίσω τοὺς ἐλεγμοὺς τῶν ἀθεμίτων μου ἔργων καὶ λογισμῶν!

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου.

Στόμα ἀνάξιον βοᾷ πρὸς σέ, ∆έσποτα, καὶ καρδία οὐ καθαρά, καὶ ψυχὴ ἐν ἁμαρτίαις σπιλωθεῖσα.

Ἐπάκουσόν μου διὰ τὴν ἀγαθότητά σου, καὶ μὴ ἀπώσῃ τὴν δέησίν μου·

οὐ γὰρ ἀπορρίπτεις δέησιν τῶν μετανοούντων ἐν ἀληθείᾳ.

Ἐμοῦ δὲ ἡ μετάνοια οὐ καθαρὰ ὑπάρχει, ἀλλὰ διεφθαρμένη.

Ὥραν μετανοῶ, καὶ δύο παροργίζω.

Στήριξόν μου τὴν καρδίαν ἐν τῷ φόβῳ σου, Κύριε.

Στήριξόν μου τὴν ψυχὴν ἐπὶ πέτραν μετανοίας.

(Νικησάτω ἡ ἀγαθότης σου τὴν ἐν ἐμοὶ κακίαν.)

Νικησάτω τὸ φῶς τῆς χάριτός σου τὸ ἐν ἐμοὶ σκότος.

Παρακλήθητι, ἀγαθὲ Κύριε, οὐ διὰ τὰς δικαιοσύνας μου, οὐ γὰρ ἔχω τι ἀγαθόν, ἀλλὰ διὰ τοὺς οἰκτιρμούς σου, καὶ διὰ τὴν πολλήν σου καὶ ἄφατον ἀγαθότητα.

Ἀνέγειρόν μου τὰ μέλη, ἃ κατέρραξεν ἡ ἁμαρτία, καὶ φώτισόν μου τὴν καρδίαν, ἣν ἐσκότισεν ἡ πονηρὰ ἐπιθυμία.

Ῥῦσαί με ἀπὸ παντὸς ἔργου πονηροῦ, καὶ μὴ εἰς τέλος καταβάλῃ με ὁ ἐξεναντίας.

Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ.

Μὴ εἴπῃς μοι, ἀμὴν λέγω σοι, οὐκ οἶδά σε.

Σῶσον, Κύριε, ψυχὴν τεθλιμμένην ἐκ θανάτου, ὁ ἔχων ἐξουσίαν ζωῆς καὶ θανάτου.

Σὺ γὰρ εἶπας, ∆έσποτα·

αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν.

Καθάρισόν με, Κύριε, ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας πρὸ τοῦ τέλους, καὶ δώρησαί μοι, φιλάνθρωπε, ἐν ὅλῃ μου τῇ μικρᾷ ταύτῃ ζωῇ πηγάζειν ἀπὸ καρδίας δάκρυα πρὸς κάθαρσιν τῶν ψυχικῶν μου μολυσμάτων, ἵνα δυνηθῶ ἀποδοῦναι ἐντεῦθεν ἐκ τῶν πολλῶν μου γραμματίων κἂν ὀλίγα ἐγκλήματα·

κἀκεῖ σωθήσομαι ἐν τῇ σκέπῃ τῆς παντοδυνάμου χειρός σου, ὅταν τρέμῃ πᾶσα ψυχὴ ἀπὸ τῆς δόξης σου τῆς φοβερᾶς.

Ναί, ∆έσποτα, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ μονογενές, εἰσάκουσον καὶ πρόσδεξαι δέησιν ἁμαρτωλοῦ καὶ ἀναξίου δούλου σου.

(Ἁμαρτωλός εἰμι ἐγὼ ὑπὲρ πάντα ἄνθρωπον,) δωρεὰν σῶσόν με τῇ χάριτί σου, ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν καὶ εὐχαριστίαν καὶ προσκύνησιν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες