Ὁ μύθος τοῦ γερο-Αἰσώπου λέει πὼς «λέων γηράσας», ἕνα λιοντάρι ποὺ γέρασε καὶ δὲν μποροῦσε μὲ τὴ δύναμή του νὰ βρίσκει τὴν τροφή του, σκέφτηκε «δι᾿ ἐπινοίας τοῦτο πρᾶξαι», νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ μὲ κάποιο τέχνασμα. Ἔτσι μπῆκε σὲ μιὰ σπηλιά, ξάπλωσε καὶ «προσεποιεῖτο νοσεῖν», παρίστανε ὅτι εἶναι ἄρρωστο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ συνελάμβανε καὶ ἔτρωγε τὰ ζῶα ποὺ πήγαιναν νὰ τὸ ἐπισκεφτοῦν. Ἀφοῦ λοιπὸν φαγώθηκαν πολλὰ ζῶα, ἡ ἀλεπού, καταλαβαίνοντας τὸ τέχνασμά του, πῆγε καὶ αὐτή. Στάθηκε ὅμως μακριὰ ἀπὸ τὴ σπηλιά, καὶ ρώτησε τὸ λιοντάρι πῶς τὰ πάει μὲ τὴν ὑγεία του. «Κακῶς»! Πολὺ ἄσχημα, εἶπε τὸ λιοντάρι, καὶ τὴ ρώτησε γιὰ ποιὸν λόγο δὲν μπαίνει μέσα. «Ἀλλ᾿ ἔγωγε εἰσῆλθον ἄν, εἰ μὴ ἑώρων πολλῶν εἰσιόντων ἴχνη, ἐξιόντος δὲ οὐδενός»· θὰ ἔμπαινα βέβαια, τοῦ ἀπάντησε ἡ ἀλεπού, ἂν δὲν ἔβλεπα πολλὲς πατημασιὲς εἰσερχόμενων ζώων, κανενὸς ὅμως ἐξερχόμενου.
«Γέρασε» στοὺς καιρούς μας καὶ ἡ Εὐρώπη. Γέρασε. Καὶ ἀφοῦ ἐπὶ αἰῶνες «κατασπάραξε» λαοὺς καὶ ἔθνη μὲ τὴν ἀποικιοκρατικὴ μανία της, τώρα στὰ γηρατειά της κλείστηκε ἀνήμπορη στὴν εὐρωζωνικὴ σπηλιά της καὶ «καταβροχθίζει τὶς σάρκες» τῶν ἀδύναμων λαῶν της, ποὺ ἀνυποψίαστοι σπεύδουν νὰ μποῦν σ᾿ αὐτήν.
Κι ἀφοῦ ἐπιπόλαια μπαίνουν, διαπιστώνουν πὼς πιὰ δὲν ὑπάρχει «ἔξοδος», δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ βγοῦν ζωντανοὶ ἀπὸ τὴ σπηλιὰ τοῦ ἀδηφάγου τέρατος. Ἂν ἐπιχειρήσουν ἔξοδο, ξέρουν πὼς δὲν θὰ κατορθώσουν νὰ περισώσουν παρὰ μόνο τὰ «τσακισμένα κόκκαλά» τους καὶ τὰ «κουρελιασμένα ροῦχα» τους.
Ἔτσι μένουν μέσα, καὶ τὸ ἀχόρταγο γέρικο «λιοντάρι» τοὺς «ἀλέθει». Ἀλέθει τὴν ψυχή τους, καταβροχθίζει τὴν ἐλευθερία τους, λιανίζει τὸ Σύνταγμά τους, κατασπαράζει τὶς παραδόσεις τους, τὰ ἤθη, τὸν πολιτισμό, τέλος καὶ τὶς πλουτοπαραγωγικὲς πηγές τους. Οἱ ἡγεσίες τους δὲν ἔχουν καμιὰ δύναμη μέσα στὴ θανατερὴ σπηλιά. Εἶναι ἁπλὰ ἀσπόνδυλα ἀνδρείκελα, ὑποχρεωμένα νὰ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολὲς ἀόρατου Διευθυντήριου.
Κάπου ἐδῶ τελειώνει ἡ ὅποια ἀναλογία τοῦ Αἰσώπειου μύθου μὲ τὴ σημερινὴ κατάσταση τῆς Εὐρώπης καὶ τὶς δραματικὲς ἐπιπτώσεις της στὴ ζωή μας.
Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι καὶ τὸ τέλος τῆς ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ ἱστορία δὲν τελειώνει μὲ κατασπαραγμένα κόκκαλα. Μόνο ἕνα πολὺ μυωπικὸ ἀνθρώπινο βλέμμα θὰ ἑστιάσει καὶ θὰ περιοριστεῖ στὸν ὄγκο τῶν ὑπολειμμμάτων ποὺ συσσωρεύει ἡ μανία τοῦ γερασμένου λιονταριοῦ.
Ἂν ὅμως μπορέσουμε νὰ ἀνεβοῦμε λίγο ψηλότερα, ἂν μπορέσουμε νὰ συντονίσουμε, ἔστω στιγμιαῖα, τὸ βλέμμα μας μὲ τὴν ὅραση καὶ τὴν προοπτικὴ τοῦ οὐρανοῦ, τότε πίσω ἀπὸ τὸν ἄμορφο σωρὸ τῶν εὐρωζωνικῶν ἐρειπίων θὰ δοῦμε νὰ ξεπροβάλλει ὁ ὁλόλαμπρος κόσμος τὸν ὁποῖο κτίζει ὁ Θεὸς μὲ τὰ «κατεστραμμένα ὑλικὰ» τῆς δαιμονοκρατούμενης τούτης ἐποχῆς.
Θὰ δοῦμε τὰ ἀθέατα. Θὰ δοῦμε τὸ μεγαλειῶδες τέλος. Τὸ σωτηριῶδες τοῦ κόσμου σχέδιο ποὺ ἐργάζεται μυστικὰ καὶ ἀθόρυβα «ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ΄ 10). Κάθε δοκιμασία ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς εἴτε στὴν προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ζωὴ εἴτε στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν τους, τὴν ἐπιτρέπει πάντα γιὰ τὸ καλό, γιὰ νὰ συνεργήσει στὴ σωτηρία ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερων. Καὶ τὴν τωρινὴ ἀκαταστασία τῆς Εὐρώπης ἐκεῖ τὴν ὁδηγεῖ. Ἐμεῖς βλέπουμε μόνο τὸ κάτω μέρος τοῦ ὑφαντοῦ ποὺ ὑφαίνει ὁ Θεὸς στὸν μεγάλο ἀργαλειὸ τοῦ κόσμου· βλέπουμε τὰ κρόσσια ποὺ κρέμονται, τὴν ἀκαταστασία, τὸ χάος. Τὸ ὑπέροχο ὅμως σχέδιο γίνεται στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ ὑφαντοῦ, ἀθέατο ἀπὸ τὰ δικά μας μάτια. Ἀθέατο, ναί. Ὑπαρκτὸ ὅμως! Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα εἶναι τὸ πολικὸ ἀστέρι, ἡ πυξίδα ποὺ κατευθύνει σωστὰ τὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Τὸ ἀντίθετο θὰ ἦταν παραφροσύνη.
Κι ἔτσι πιὰ κατανοοῦμε γιὰ ποιὸν λόγο ἔδωσε ὁ Θεὸς τοῦτο τὸν καιρὸ τὴν ἄδεια στὸ διάβολο νὰ σκάψει μὲ γιγαντιαῖο ἀλέτρι τὴν κατάξερη εὐρωπαϊκὴ γῆ. Γιὰ νὰ μπορέσει Ἐκεῖνος, ὁ οὐράνιος Γεωργός, νὰ σπείρει ἁπλόχερα στὸ φρεσκοσκαμμένο ἔδαφος τῆς γηραιᾶς ἠπείρου τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ νὰ ἀναστήσει τὴν ἐδῶ καὶ χίλια τόσα χρόνια τώρα νεκρωμένη της πίστη.
Νὰ σηκωθοῦμε λοιπὸν λίγο ψηλότερα ὅλοι. Τὴν Ἱστορία δὲν τὴν καθορίζει ἡ καταστροφικὴ μανία τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους στὸν κόσμο τοῦτο. Τὴν κατευθύνει μόνο Αὐτὸς ποὺ εἶναι ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας καὶ ὁ μόνος Κυβερνήτης τοῦ κόσμου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν χρειάζεται ἄλλο κλάμα πάνω στὰ ἐρείπια τοῦ κόσμου ποὺ χάνεται. Ἂς χύνουμε τώρα δάκρυα μετάνοιας στὸ ὀργωμένο χῶμα, γιὰ νὰ βλαστήσει σύντομα ὁ σπόρος τῆς νέας ζωῆς.
Πίσω ἀπὸ τὰ κατάμαυρα σύννεφα τῆς παρανοϊκῆς ἀποστασίας τῆς Εὐρώπης ἂς βλέπουμε τὸν ἥλιο τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ἀνατέλλει. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸν τάφο στὸν ὁποῖο συσσωρεύονται τὰ κατασπαραγμένα ἀπὸ τὸ γέρικο εὐρωπαϊκὸ λιοντάρι κόκκαλα τῶν λαῶν, νὰ προσμένουμε τὴν ἀνάσταση. Τὴ δόξα τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
Πηγή: Ο Σωτήρ