Διονύσης Μακρής: .. Προσκαλέσαμε σήμερα έναν εξαιρετικό νομικό, έναν καλό πατέρα που μόλις την προηγούμενη Κυριακή βάπτισε το παιδί του, πολιτογραφώντας το στην ουράνια πολιτεία. Έναν καλό και ταπεινό άνθρωπο. Πρόκειται για τον καλό φίλο μου Μιλτιάδη, ο οποιος αν και βαπτισμένος χριστιανός, μόλις προσφάτως, θα έλεγα, ανακάλυψε τι σημαίνει πραγματικά Ιησούς Χριστός και τι σημαίνει Ορθόδοξη πίστη και Αλήθεια.
Είναι συγκλονιστικό το πως τον προσκάλεσε ο Κύριός μας μέσω ενός Αγίου Γέροντα Αγιορείτη, του Οσίου Παϊσίου. Από τότε ο Μιλτιάδης ζει μέσα σε ένα διαρκές θα έλεγα θαύμα.
Καλώς ήρθες λοιπόν φίλε Μιλτιάδη. Τόσο εγώ όσο και οι ακροατές μας σου ευχόμαστε να γίνει καλή χριστιανή η κόρη σου καταρχήν και να ζει πάντα στη ζωή της την ταπείνωση του γλυκύτατου Ιησού μας...
Μιλτιάδης Βιτάλης: Καλησπέρα κύριε Μακρή, σε σας και στους ακροατάς της Πειραϊκής Εκκλησίας. Σας ευχαριστώ θερμά για την τιμητική πρόσκληση και την αγάπη σας. Είναι ιδιαίτερη η χαρά μου που βρίσκομαι κοντά σας, κοντά σε έναν αγωνιστή της πίστης και της Ορθόδοξης θρησκείας μας. Είμαι στη διάθεσή σας να σας πω ό,τι θέλετε πάνω στην προσωπική μου εμπειρία που θεωρώ πως είναι ευλογία Θεού.
Δ.Μ.: Θα ήθελα Μιλτιάδη να αρχίσουμε από το πως ζούσες πριν γνωρίσεις τον Χριστό. Να μιλήσεις δηλαδή για αυτήν την συμβατική ζωή που κυρίως έχουν οι περισσότεροι από τους χριστιανούς που μας ακούνε και δεν το γνωρίζουν.
Μ.Β.: Εγώ είχα αγαπητέ μου Διονύση την ευλογία από το Θεό να μεγαλώσω σε μία οικογένεια επιφανή με τα κοσμικά κριτήρια του όρου. Είχα τα πάντα στη ζωή μου. Απλόχερα μου προσφέρθηκαν όλα τα υλικά αγαθά, μου προσφέρθηκε αγάπη, μου προσφέρθηκε ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, ό,τι επιθυμεί κανείς -εντός παρενθέσεως ό,τι επιθυμεί κανείς.
Ο πατέρας μου υπήρξε αντιπρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, ο αδερφός της μητέρας μου υπήρξε για πολλά χρόνια υπουργός των κυβερνήσεων Ράλλη και Μητσοτάκη και η πρώτη μου ξαδέλφη υπήρξε υφυπουργός στην κυβέρνηση του Κώστα του Καραμανλή. Είχα την τιμή για δέκα χρόνια να έχω τη διεύθυνση του πολιτικού της γραφείου και όταν ήταν βουλευτής και όταν ήταν υπουργός. Έχω κάνει νομικές σπουδές και μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερκό. Εργάζομαι σα νομικός, έχω στενή σχέση με τη Βουλή των Ελλήνων και προσφέρω τις νομικές μου υπηρεσίες με αγάπη πάντα στον συνάνθρωπο.
Δ.Μ.: Απ’ ό,τι καταλαβαίνω πάντως υπήρχε αυτό που λέμε μία κοσμική ζωή, όπως μας την περιέγραψες, στην οποία απουσίαζε ο Χριστός ή απλώς ήταν λίγο μακριά .. πιστεύω στο Θεό, πιστεύω στον Χριστό χωρίς όμως να Τον έχω γνωρίσει από κοντά.
Μ.Β.: Η πίστη μου ήτανε κύριε Μακρή τελείως επιφανειακή. Η σχέση μου με τον Χριστό ήταν αυτό που θα ‘λεγα .. Ο Χριστός ήταν για μένα ουσιαστικά ένας γνωστός άγνωστος. Όλα αυτά με προβλημάτιζαν. Κάτι μέσα μου, παρ’ όλες τις πολλές υλικές παροχές που είχα από τους αγαπημένους μου γονείς, όλα αυτά με προβλημάτιζαν και καταλάβαινα ότι η πραγματική ευτυχία δεν κρύβεται στον πλούτο και στα χρήματα και στα αξιώματα. Αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν ακριβώς αυτό που μου έλειπε. Μπορώ να σας πω ποια ήταν η αφορμή του να στραφώ προς τον Χριστό.
Δ.Μ.: Έχει ο Θεός τον δικό του τρόπο να προσκαλεί τους ανθρώπους. Θα ήθελα λοιπόν, γιατί αυτό είναι και το συγκλονιστικό και αυτή ήταν και η αφορμή που σε προσκάλεσα στην εκπομπή, να μας πεις πως έγινε αυτή η μεταστροφή. Δηλαδή, είσαι ένας επώνυμος θα έλεγα Έλληνας .. δεν είσαι κάποιος άγνωστος μέσα στο πλήθος και έχει μαγάλη αξία ν’ ακούσει κάποιος, πως εσύ, ένας επώνυμος, ένας τρανός θα έλεγα, ένας μεγάλος άνθρωπος που ήταν μέσα στα πολιτικά γραφεία, στη Βουλή, στα υπουργεία, .. πως γύρισε στον Χριστό.
Μ.Β.: Αγαπητέ μου Διονύση. Ήταν Οκτώβριος του 2011. Βρισκόμουν σε ένα γνωστό βιβλιοπωλείο της Κηφισιάς, δεν θα ‘θελα να το κατονομάσω .. Εκεί αναζητούσα βιβλία ψυχολογίας. Εκείνη την εποχή είχα στρέψει όλο μου το ενδιαφέρον σε βιβλία ψυχολογίας. Συγκεκριμένα διάβαζα Γιάλομ, Ντάϊερ, που είναι επιφανείς ψυχολόγοι της εποχής μας. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς είναι επηρεασμένοι από την Ινδουϊστική θρησκεία. Οι αναζητήσεις μου ήταν αποκλειστικά εκείνη την εποχή σ’ αυτό το κομμάτι.
Ξαφνικά πέφτει η ματιά μου στο διπλανό ράφι του βιβλιοπωλείου, όπου υπήρχαν λίγα θεολογικά βιβλία. Το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο δεν είναι ένα βιβλιοπωλείο που έχει πολλά θρησκευτικά βιβλία, έχει λίγα. Κοιτάζω με περιέργεια το ράφι και βλέπω ένα βιβλίο με τον τίτλο: Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, του ιερομονάχου Ισαάκ. Το κοίταξα με περιέργεια αλλά δεν ήθελα να το αγοράσω. Μια αόρατη όμως δύναμη, είχε καρφώσει το δεξί μου χέρι πάνω στο βιβλίο και δεν μπορούσα να αντισταθώ.
Το αγόρασα και το διάβασα αμέσως. Και τότε σαν από θαύμα, όλα άλλαξαν.
Συνειδητοποίησα πως ο Γέροντας Παΐσιος είναι μία θεόπνευστη προσωπικότητα, πλημμυρισμένη από Θεία Χάρη. Μια ευλογημένη πνευματική μορφή που άστραφτε από υπερκόσμιο φως. Ένοιωσα τότε τόσο μικρός και ασήμαντος μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής του.
Δ.Μ.: Έκανε δηλαδή και πάλι ένα απ’ τα θαύματά του ο Γέροντας Παΐσιος, γιατί εγώ προσωπικά που τον γνώρισα το ’92 και είχα κάποια επαφή μαζί του, είδα πάρα πολλά θαύματα από τον Γέροντα Παΐσιο και μάλιστα ένα εξ αυτών έχει περιγράψει σε κάποιον από τους τελευταίους τόμους που έχουν βγει για τον Γέροντα Παΐσιο, ο καλός ο φίλος και αδελφός εν Χριστώ, ο Νίκος ο Ζουρνατζόγλου. ..
Μετά λοιπόν την ανάγνωση του βιβλίου για τον βίο του Γέροντος Παϊσίου, θα ακολούθησαν κάποια βιώματα .. μία έντονη στροφή προς την Εκκλησία, προς τον Χριστό. Νομίζω ότι θα ήταν και έντονη, αν κρίνω από τα προσωπικά μου βιώματα, η παρουσία του Γέροντα στη ζωή σου πλέον.
Μ.Β.: Αγαπητέ μου Διονύση έτσι είναι ακριβώς. Μετά τη μελέτη της βιογραφίας του Γέροντος Παϊσίου, σαν από Θεία Πρόνοια, βασική μέριμνα της ζωής μου είναι να μελετήσω τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του. Ο Ιησούς Χριστός έστειλε τον Γέροντα για να με βοηθήσει να βρω το δρόμο της αληθινής αγάπης. Νοιώθω την παρουσία του συνέχεια στη ζωή μου. Με στηρίζει, με αναπαύει, με καθοδηγεί, με ενδυναμώνει. Είναι ο φύλακας άγγελός μου. Πιστεύω πως ιδίωμα της αγιορείτικης πνευματικότητας είναι και τα δώρα των Αγίων και φωτισμένων γερόντων. Στα τελευταία χρόνια, πνευματικοί όπως ο πατήρ Παΐσιος, ο πατήρ Πορφύριος -ο Όσιος πλέον-, ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης και ο πατήρ Σωφρόνιος Ζαχάρωφ, ο Γαβριήλ Διονυσιάτης και άλλοι, και οι μεταγενέστεροι όμως σύγχρονοι ηγούμενοι όπως ο πατήρ Φιλόθεος -ο ηγούμενος της Μονής Καρακάλου-, στήριξαν όχι μόνο πολλούς μοναχούς -ή στηρίζουν, κάποιοι από αυτούς που είναι εν ζωή- αλλά και τον λαό του Θεού.
.. Αυτόν τον ενθουσιασμό που έχω στην καρδιά και στην ψυχή μου, ήθελα να τον μοιραστώ μαζί σου και με τους ακροατές της Πειραϊκής Εκκλησίας. Είναι σαν φωτιά που καίει την ψυχή σου. Είναι κάτι τόσο δυνατό, που σε κάνει να μη σε νοιάζει αν δεν έχεις φάει, αν δεν έχεις πιεί, αν είσαι κουρασμένος.
Δ.Μ.: Είναι αυτό που λέμε, η ανάσα ζωής. Βλέπεις τα πάντα όμορφα γύρω σου, βλέπεις έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο, δεν σ’ αγγίζουν οι κρίσεις, δεν σ’ αγγίζουν όλα αυτά τα προβλήματα του κόσμου, ξέρεις πλέον ότι είσαι κοντά στον Χριστό και είσαι δυνατός. Είσαι πλούσιος θα έλεγα με τη χάρη του Θεού. Ο πλούτος ο πραγματικός δεν ανήκει στα υλικά αγαθά που έχει ο καθένας, αυτά ανήκουν στο Θεό, όπως όλος ο πλανήτης, είναι ο αμπελώνας του Θεού. Αυτός τον έχει, Αυτός είναι ο κάτοχος. Εμείς είμαστε οι διαχειριστές, δεν έχει σημασία πιο κομμάτι του αμπελώνα διαχειριζόμαστε, σημασία έχει να γίνουμε πλούσιοι στη χάρη του Θεού .. αυτό μετράει περισσότερο στη ζωή μας.
Μ.Β.: Διονύση μου εμείς είμαστε πάροικοι και παρεπίδημοι. Πολύ σωστά το είπες, είμαστε απλοί ενοικιαστές, διαχειριστές όπως είπες. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί.
Δ.Μ.: Για να πούμε ένα παράδειγμα να καταλάβουν και οι ακροατές μας, θα πούμε το παράδειγμα του πλουσίου και του Λαζάρου. Ο πλούσιος είχε τα πάντα σε υλικά αγαθά. Έτρωγε, δεν είχε προβλήματα, τα ‘λυνε με τα χρήματα όλα τα προβλήματα, ωστόσο δεν είχε τον πλούτο του ουρανού. Ποιός τον είχε τον πλούτο του ουρανού; Ο φτωχός Λάζαρος. Αυτός μπορεί να μην διαχειριζόταν τίποτα από τον αμπελώνα, είχε όμως πλούσια τη χάρη και χρίστηκε βασιλιάς στον ουρανό. Εμείς σήμερα Μιλτιάδη δίνουμε προτεραιότητα στη ζωή μας στα επίγεια και όχι στα ουράνια. Προτεραιότητα του καλού χριστιανού για να ‘ρθούμε στο θέμα της κατηχήσεως είναι η σωτηρία της ψυχής του και η σωτηρία της ψυχής του περνάει μέσα από τους άλλους, μέσα από την αγάπη προς το πλησίον, μέσα από την διαδασκαλία του Κυρίου μας, να την βιώνουμε και να την εφαρμόζουμε εξολοκλήρου. Σήμερα δυστυχώς από καθήκον πηγαίνουμε στην εκκλησία για να τα ‘χουμε καλά με το Θεό.
Έχω κάποιον φίλο που λέει «ήρθα στην πίστη», «γνώρισα την πίστη» μου λέει. Και του λέω, δεν έχεις γνωρίσει την πίστη, απλώς θέλεις να είσαι κοντά στο Θεό για να μην χάσεις αυτά που έχεις αποκτήσει μέσα στον κόσμο, τα οποία δεν ανήκουν σε σένα ανήκουν στο Θεό, απλώς εσύ τα διαχειρίζεσαι. Είναι πολλοί λοιπόν άνθρωποι που έρχονται στην πίστη, έρχονται στην εκκλησία, έρχονται στην Ορθοδοξία, μόνο και μόνο για να τα έχουν καλά με το Θεό, για να μην έχουν προβλήματα, αλλά δεν είναι έτσι η πίστη μας.
Μ.Β.: Συμφωνώ απολύτως σ’ αυτό. Δυστυχώς είμαστε δήθεν χριστιανοί Διονύση και μιλάω πρώτα για μένα. Όσο προχωρώ πνευματικά, όσο κάνω αυτά τα μικρά βήματα, και θέλω εδώ να κάνω μία παρένθεση .. όταν ο Παΐσιος μ’ έφερε στην πίστη τον παρακάλεσα το εξής, γιατί με τον Γέροντα συνομιλώ κάθε μέρα, έχω καθημερινή επικοινωνία.
Δ.Μ.: Και αυτό είναι χριστιανός, αυτό σημαίνει χριστιανός. Ο Χριστός είπε, είμαι φίλος και αδερφός σας, και λέει αν δεν μιλήσω μαζί σας, αν δεν με γνωρίσετε σ’ αυτή τη ζωή πως θα σας γνωρίσω στην άλλη ζωή. Δηλαδή πρέπει να έχουμε μία προσωπική φιλία, είναι αδερφός μας ο Χριστός, δεν είναι μόνο ο Σωτήρας και Θεός μας. Έρχεται με τόση ταπείνωση που παρουσιάζεται ως ο καλός φίλος μας. .. ανέθσε στον Γέροντα Παΐσιο να σε φέρει κοντά Του και αυτό έγινε. Θα το θεωρούσα τελείως παράδοξο να μου ‘λεγες ότι δεν συνομιλείς με τον Γέροντα. Εγώ πιστεύω ότι συνομιλείς και έχετε καθημερινή επαφή. Είναι η επαφή που έχουν οι άνθρωποι χωρίς να ξέρουν να τη μεταφέρουν, είναι το βίωμα.
Μ.Β.: Επειδή κάνω καθημερινά αμαρτήματα και λάθη, όλοι κάνουμε .. πολλές φορές του λέω, Γέροντα, τώρα έκανα πάλι ένα λάθος, πάλι έπεσα σε ένα αμάρτημα. Και ακούω τη γλυκειά φωνή του στο αυτί μου να μου λέει, δεν πειράζει Μιλτιάδη, σήκω πάνω, προχώρησε, είμαι δίπλα σου, μην χάνεις το κουράγιο σου, εσύ θα πέφτεις και ‘γω θα σε βοηθάω να σηκώνεσαι, δηλαδή θα σου δίνω το χέρι μου και θα σε στηρίζω να σηκώνεσαι και όταν ξαναπέσεις, πάλι θα σε βοηθήσω να ξανασηκωθείς.
Δ.Μ.: Ξέρεις Μιλτιάδη τώρα μου θύμησες, ως δημοσιογράφος παλαιότερα στην Καθημερινή .. ήμουνα και ‘γω ένας δήθεν χριστιανός, ήθελα να ανακαλύπτω σκάνδαλα για την εκκλησία, συνέχεια σκάνδαλα και μάλιστα σκληρά και να γράφω. Τότε όλες οι εφημερίδες δεν ζητούσαν το καλό για να προβάλεις το καλό της εκκλησίας ή κάποια καλή πράξη, μέχρι και σήμερα, ζητούν το σκάνδαλο, αυτό δηλαδή που θα προξενήσει το ενδιαφέρον. Και είχα πάει στον Γέροντα Παΐσιο το ’92 και μου λέει, Καλώς το καλόπαιδο. Ήμουνα με κάποιον άλλον, με τράβηξε στην άκρη και μου είπε ότι κάποιος εκ των μοναχών εκεί του Αγίου Όρους είχε πέσει στο αμάρτημα του κιναιδισμού, ήταν ομοφυλόφιλος. Ακούστε τι ιστορία μου είπε. Κι όμως μου λέει, αυτός πέφτει στο αμάρτημα αλλά σηκώνεται, και ήρθε εδώ κλαίγοντας και με παρακάλεσε, Γέροντα δεν μπορώ να συνέλθω, το πάθος αυτό είναι τόσο φοβερό και δεν μπορώ να το νικήσω. Τι του είπα ευλογημένε, μου λέει ο Γέροντας Παΐσιος. Λέω τι του είπατε Γέροντα; Τον παρακάλεσα και του ευχήθηκα, όταν θα τον πάρει ο Θεός να είναι όρθιος και όχι πεσμένος. Θυμήθηκα που είπες, εγώ θα σε σηκώνω. Δεν έχει σημασία χριστιανοί μου πόσες φορές θα πέσουμε, δεν έχει σημασία πόσα λάθη θα κάνουμε στη ζωή μας, σημασία έχει πόσο διψάει η ψυχή μας για τον Χριστό και πως θα πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη από αυτό να σηκωνόμαστε και να βαδίζουμε πλέον στην οδό της σωτηρίας. Πτώσεις θα υπάρχουν αλλά πρέπει να σηκωνόμαστε και να προχωράμε.
Μ.Β.: Έτσι είναι Διονύση μου. Όταν ενθουσιάζεσαι με έναν Άγιο της εκκλησίας μας, έχω διαπιστώσει ότι μπαίνεις στην συχνότητά του, συγκινείσαι με την αγάπη του και σε χαϊδεύει με δώρα ουράνια. Είναι συγκλονιστική αυτή η εμπειρία, αυτό το βίωμα που νοιώθες δίπλα σ’ αυτούς τους μεγάλους Γέροντες της Ορθοδοξίας, όπως ήταν ο Παισιος, ένας απ’ τους γίγαντες της Ορθοδοξίας. Ένας Γέροντας, που με την αγάπη του σε κατέκλυζε. Δεν είχα την χαρά και την τιμή να τον γνωρίσω.
Δ.Μ.: Τον γνώρισες. Ο Άγιος έχει πιο καλή επαφή όταν ανέβει στον ουρανό. Όταν είναι εν ζωή έχει λιγοστή επαφή .. αλλά όταν είναι στον ουρανό είναι πιο εύκολο να σε προσεγγίσει.
Μ.Β.: Βλέπεις; Είμαστε χλιαροί χριστιανοί. Το πρωί ορκιζόμαστε για τον Χριστό και το απόγευμα τον έχουμε προδόσει εκατό φορές. Και έτσι ο Θεός δεν ξέρει τι να μας κάνει. Αυτό το έλεγε ο Παΐσιος δεν το λέω εγώ. Αλλά πρέπει να ξέρουμε και να καταλάβουμε ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει αισιοδοξία, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η παρουσία είναι πιο σημαντική από την ομιλία και η σιωπηλή αγάπη που προσεύχεται πιο σημαντική από την παρουσία. Εγώ προσπαθώ να σκέφτομαι μόνο το Θεϊκό Φως.
Δ.Μ.: Θέλω να μου πεις Μιλτιάδη αυτό που μου είπες και στο γραφείο όταν είχαμε πρωτοσυναντηθεί, για την φωτογραφία του Γέροντα Παϊσίου, το 2012 νομίζω ήτανε το Μάρτιο, πως συνάντησες τον Γέροντα Παΐσιο και ήθελες να δεις μία φωτογραφία του, και πως έγινε αυτό γιατί είναι ένα θαυμαστό γεγονός.
Μ.Β.: Ναι. Βέβαια το αίτημα που είχα, ήμουνα ακόμη στα πρώτα βήματα της πνευματικής ζωής και είχα ένα, εντός παρενθέσεως κουτό αίτημα. Τώρα το σκέφτομαι και γελώ .. Τον Μάρτιο λοιπόν του ’12, παρακάλεσα μέσω προσευχής τον Γέροντα Παΐσιο, να δω μία φωτογραφία του ή μια εικόνα του, -εικόνα ίσως πιο δύσκολο γιατί δεν είχε αγιοποιηθεί επισήμως ακόμα- μέσα σε κάποια εκκλησία. Πράγματι, τη Μεγάλη Παρασκευή του 2012 το πρωί βρισκόμουν μαζί με τη σύζυγό μου Έλενα για προσκύνημα στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Αμπελάκια Θεσσαλίας. Ο ναός ανακαινιζόταν τότε εξωτερικά. Μπαίνω και βλέπω, πάνω στην ιερή εικόνα του Αγίου Γεωργίου μια μεγάλη έγχρωμη φωτογραφία του πατρός Παϊσίου. Φαντάσου την έκπληξη και τη χαρά. Βέβαια από τότε οι παρεμβάσεις του Γέροντα στη ζωή μου είναι πολλές, άλλοτε φανερές και άλλοτε όχι. Έχω όμως γίνει παρατηρητής και έτσι μπορώ και τις αναγνωρίζω.
Δ.Μ.: Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο, Να αναγνωρίζουμε πότε μας μιλάει ο Θεός και πότε επεμβαίνει στη ζωή μας. Γιατί πολλοί χριστιανοί σήμερα, ενώ ζούμε το θαύμα το καθημερινό, για παράδειγμα το μεσημεριανό τραπέζι που στρώνουμε είναι δώρο του Θεού, είναι δώρο πραγματικά του Θεού. Ποιοί το βλέπουμε έτσι; Συνήθως κανείς. Κάνουμε απλά ένα σταυρό και ξεφεύγουμε. Σήμερα, ο άνθρωπος έχει ανάγκη εκτός από την υλική τροφή, την πνευματική τροφή. Θα ήθελα να ρωτήσω λοιπόν και τους ακροατές μας τους χριστιανούς. Πόσοι καθημερινά, μαζί με τον επιούσιο τρώτε και τον πνευματικό επιούσιο, τρώτε πνευματική τροφή; Τι σημαίνει αυτό. Ανάγνωση της Καινής Διαθήκης ή μία απλή έκκληση προς τον Χριστό. Κύριέ μου θέλω να Σε γνωρίσω, Σε αμφισβητώ.
Αυτό είχα πει και εγώ Μιλτιάδη κάποτε στη ζωή μου, νεαρός ακόμη, όταν ήμουνα σε αμφισβητήσεις, έντονες αμφισβητήσεις απέναντι στο Θεό. Είχα μία πολύ καλή δασκάλα, μακαρίτισσα τώρα, και μου ‘λεγε, παρακάλεσε τον Χριστό και Αυτός θα ‘ρθει να σου μιλήσει. Κάθησα λοιπόν μια μέρα, κουτό όπως είπες και ‘συ που ζητούσες την φωτογραφία του Γέροντος Παϊσίου, λέω, Χριστέ μου θέλω να ‘ρθεις και να μου μιλήσεις και θέλω να πιούμε μαζί έναν καφέ. Να μου μιλήσεις θέλω. Λοιπόν, το ίδιο βράδυ, παρουσιάστηκε η εικόνα του Χριστού, ο Χριστός ο ίδιος, εγώ πιστεύω μέχρι σήμερα ότι είναι ο Χριστός, στον ύπνο μου και μου λέει, Με ζήτησες, εδώ είμαι και πες μου τι θέλεις. Και το μόνο που κατάλαβα είναι ότι όταν ξύπνησα ήμουν γονατιστός πάνω στο κρεβάτι μου προς την ανατολική πλευρά που είδα τον Κύριο. Από ‘κει και μετά άρχισα να καταλαβαίνω σιγά σιγά ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει και ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στη ζωή μου. Και άλλαξα πολλά και ακόμη βρίσκομαι σε πορεία αλλαγής.
Νομίζω ότι αυτές οι προσωπικές ομολογίες Μιλτιάδη που μας κάνεις σήμερα, νομίζω ότι θα βοηθήσουν πάρα πολύ κόσμο που νομίζουν, που πιστεύουν, ότι οδεύουν ότι προχωρούν μόνοι τους στη ζωή. Δεν προχωράτε μόνοι σας χριστιανοί. Έχετε τον Χριστό δίπλα σας, είναι στήριγμά σας και στήριγμα στις οικογένειές σας. Μην φοβόσαστε λοιπόν, αρκεί να Τον αγκαλιάσετε, να ανοίξετε την πόρτα του σπιτού σας για να μπει μέσα. Και θα μπει μαζί το φως, η ζωή, η αλήθεια και τότε θα εξαφανιστεί το ψεύδος, το σκοτάδι και όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν σήμερα στη ζωή μας.
Άρχισες μετά Μιλτιάδη να έχεις μια πολύ πιο πνευματική ζωή, σε καθοδηγούσε ο Γέροντας σε μια πνευματική πορεία, πες μας και τη συνέχεια.
Μ.Β.: Θέλεις να σου πω και άλλα θαυμαστά γεγονότα ή να σου πω τη συνέχεια, γιατί είναι τόσα πολλά τα θαυμαστά ..
Δ.Μ.: ..Θα μας πεις τη συνέχεια γιατί νομίζω αν μείνουμε στα γεγονότα θα περάσει ο χρόνος ..
Μ.Β.: Να μιλήσω για το σήμερα. Τον Απρίλιο του 2014, και συγκεκριμένα 13 Απριλίου του 2014, βρισκόμουν στον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία Παγκρατίου. Ήταν Κυριακή των Βαΐων. Ήμουν σε κατάσταση έντονης προσευχής με δάκρυα χαρμολύπης. Πριν πει ο Γέροντας που ιεροργούσε ο πατήρ Αρσένιος «Τα σα εκ των σων Σοί προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα.», ήρθα ξαφνικά και απρόσμενα σε αρπαγή νοός. Έχασα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Μία υπέρτατη δύναμη τράβηξε προς τα πάνω την ψυχή και το σώμα μου. Μπήκα σε ένα διαφορετικό χωροχρόνο Διονύση μου. Βγήκε απ’ το γήινο σώμα μου η ψυχή και έγινα άυλος. Η πνευματική εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Όταν μετά δευτερόλεπτα επανήλθε η ψυχή στο σώμα έκανα ώρες να συνέλθω. Για πολλές ώρες δεν μπορούσα να φάω, μόνο λίγο νερό μπορούσα να πιω. Είχα μια μεγάλη σωματική κόπωση αλλά και μια ουράνια γλυκύτητα και γαλήνη. Δοξάζω τον Χριστό γιαυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία. Η ψυχή μου ταξίδεψε για λίγα δευτερόλεπτα στο σύμπαν. Μια τεράστια άπειρη αγάπη ερχόταν από παντού. Πληρούσε το σύμπαν, ήταν η συνεκτική δύναμη του σύμπαντος. Πιστεύω, πως η προσευχή του Γέροντός μου πατρός Αρσενίου Κωτσόπουλου που τελούσε τη Θεία Λειτουργία, μου μετέδωσε Θεία ενέργεια κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.
Δ.Μ.: Πάντα υπάρχουν εμπειρίες Μιλτιάδη μέσα στη Θεία Λειτουργία αλλά δυστυχώς εμείς οι περισσότεροι το βλέπουμε ως υποχρέωση, το προσπερνάμε, μένουμε μόνο σε αυτά που ακούμε χωρίς να προσευχόμαστε και κυρίως φεύγει ο νους στο πλησίον μας, στον διπλανό μας, στον ψάλτη, στον ιερέα .. ο δαίμονας δεν σταματάει να πειράζει, ο πειρασμός και μέσα στον χώρο της εκκλησίας σε πειράζει. Τα βιώματα αυτά, και ειδικά αυτό που μας περιέγραψες, οι ακροατές μας θα νομίζουν ότι παρουσιάζεται σε ειδικούς ανθρώπους. Όχι, μπορεί να το ζήσει ο καθένας μας αρκεί να πιστεύει. Ο Θεός του δίνει τέτοια ομορφιά, τον βάζει μέσα στην ουράνια ομορφιά, μπορεί να ακούσει τους αγγέλους να ψέλνουν .. και τους αγίους να ευχαριστούν και να αιτούνται στον Θεό .. θαυμαστά πράγματα το οποία περιγράφονται και σε ένα ωραίο βιβλίο που κυκλοφορεί για τις εμπειρίες στη Θεία Λειτουργία, του πατρός Στεφάνου Αναγνωστόπουλου νομίζω ..
.. Μιλτιάδη μου .. είχες αυτά τα βιώματα, και πολλά περισσότερα γνωρίζω, και όλοι οι χριστιανοί έχουμε βιώματα τα οποία άλλοι τα λέμε θαύματα, αλλά είναι η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, στην προσωπική μας ζωή. Θα ήθελα να μου πεις για την πνευματική σχέση που εξελίχθηκε από εκεί και μετά. Δηλαδή, έχεις πνευματικό τον πατέρα Αρσένιο, έναν πολύ καλό πνευματικό και αξιόλογο ιερέα και πολύ καλό φίλο μου, προσωπικό φίλο και έχεις πλέον μεταφέρει την πνευματική ζωή και ως κέντρο μέσα στην ίδια σου την οικογένεια. Είναι έτσι;
Μ.Β.: Έτσι είναι. Θα κάνω όμως μία μικρή παρένθεση. Να δείτε πως συνδέει ο Γέροντας Παΐσιος τα πράγματα. Για να πω δυο λόγια για αυτό, για τον πνευματικό.
Έκανα για πολλά χρόνια προσευχή στον Γέροντα Παΐσιο να φέρει στον δρόμο μου έναν καλό πνευματικό.
Δ.Μ.: Αυτό να το ακούνε οι ακροατές μας γιατί με παίρνουνε πολλοί και με ρωτούνε, πέστε μας έναν καλό πνευματικό. Η προσευχή αποκαλύπτει τον καλό πνευματικό, να ξέρετε.
Μ.Β.: Είναι πολύ σωστό. Το βίωσα αυτό. Συναντούσα στη ζωή μου αρκετούς πνευματικούς, ιερείς, οι οποίοι προσπαθούσαν για το καλύτερο αλλά δεν αναπαυόμουν, δεν ένοιωθα κοντά τους αυτή τη χαρά που σου δίνει η παρουσία και η ευλογία και η προσευχή ενός καλού πνευματκού. Σ’ αυτήν την προσευχή μου ο Γέροντας δεν απαντούσε, σιωπούσε. Έκανα περίπου δυόμιση χρόνια προσευχή με τρία χρόνια προσευχή .. και μου έστειλε τον πατέρα Αρσένιο ο οποίος έχει το όνομα του Γέροντος Παϊσίου, ο Παΐσιος [βαπτίστηκε] Αρσένιος .. επίσης γιορτάζει την ημέρα [του] Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, ο οποίος είχε βαπτίσει τον Γέροντα Παΐσιο, ήταν ο πνευματικός του .. τον Νοέμβριο.
Επειδή δεν πιστεύω στις συμπτώσεις και στην τύχη, δεν υπάρχει τύχη, υπάρχει Θεία Πρόνοια. Είναι λάθος να λέμε είναι ένα τυχερό γεγονός.
Δ.Μ.: Τύχη είναι λέει ένας φίλος μου γιατρός ο Κώστας, είναι το ψευδώνυμο του Θεού όταν δεν θέλει να υπογράψει με το όνομά Του. Και αυτό το λέει συνεχώς, είναι γιατρός ογκολόγος και το λέει και στους ανθρώπους εκεί, στους ασθενείς του.
Μ.Β.: Έτσι είναι, και από τότε έχω ένα στήριγμα στη ζωή μου, έναν άνθρωπο που είναι σε πορεία αγιότητος, έναν άνθρωπο που διδάσκει με τη βιωτή και το παράδειγμά του. Διδάσκει με την παρουσία και τη σιωπή του.
Δ.Μ.: .. Αλλά και ‘γω θα πω κάτι για τον πατέρα Αρσένιο γιατί υπήρξε πνευματικός μου παλαιότερα πριν πάω, ως έγγαμος πλέον, με τη σύζυγο σε κάποιον άλλον πνευματικό. Θα πω κάτι, όταν οι γονείς του είχαν πάει, ήταν οχτώ χρονών, στον Γέροντα Πορφύφιο για να τον ευχηθεί και να τον ευλογήσει, ο Γέροντας ο Πορφύριος είπε, Καλώς τον παπά.
Μ.Β.: Είναι συγκλονιστικό αυτό.
Δ.Μ.: Οχτώ χρονών παιδί. Είχε την ευλογία του Γέροντα Πορφυρίου από τότε και έγινε ιερέας. Είχε μία φοβερή πορεία στη ζωή του ο πατήρ Αρσένιος, και μέσα στο Λύκειο ήταν πολύ καλός μαθητής αλλά όπως όλοι μας οι χριστιανοί, όταν γνωρίζουμε την πίστη και ‘ρθούμε με θέρμη πλέον προς τον Χριστό, είμαστε παραγκωνισμένοι, είμαστε οι γραφικοί θα λέγαμε σήμερα, μέσα στην κοσμική ζωή. Ο πατήρ Αρσένιος υπήρξε γραφικός στο Λύκειο, δηλαδή ήταν παρεμερισμένος, αλλά όλα τα παιδιά και οι συμμαθητές του τότε, τον βρίσκουν τώρα και πέφτουν στο πετραχήλι του. Υπάρχει μία φοβερή εξέλιξη στο θέμα αυτό και ας με συγχωρέσει έτσι που το αποκάλυψα, καλό είναι να μαθαίνει ο κόσμος ότι έχουμε πολύ καλούς ποιμένες και καλούς ιερείς διάσπαρτους σε όλη την Πατρίδα.
Μ.Β.: Ακριβώς. Όπως ένας από αυτούς είναι ο πατήρ Παναγιώτης από τα Άγραφα .. που έχεις γράψει στο βιβλίο σου με τόση αγάπη ..
Δ.Μ.: Όποτε πηγαίνω στον Γέροντα Παναγιώτη βρίσκω και ένα θαύμα.
Μ.Β.: Θέλω να πω, και με συγχωρείς που το λέω. Έχεις γράψει ένα καταπληκτικό βιβλίο που λέγεται Η Μάχη Ζωής. Παρακαλώ, παρακαλώ όλους να το πάρουν και να το διαβάσουν. Όλοι ξέρουν τον Τρελογιάννη, αυτό το υπέροχο βιβλίο Μάχη Ζωής, πόσοι το ξέρουν; Είναι ένα άγιο βιβλίο, που δείχνει ακριβώς αυτό που λέμε τώρα, τη μάχη ζωής μιας κοπέλας αεροσυνοδού που ο Θεός την έχει κοντά Του .. θέλω να μας πεις δυο λόγια για αυτήν την κοπέλα.
Δ.Μ.: Συνδέεται, είναι για την Αγγελική. Συνδέεται με τον πατέρα Αρσένιο, θα πω αυτή τη σύνδεση. Μου είχε πει λοιπόν ο πατήρ Αρσένιος όταν την επισκεύτηκε, ήταν προς το τέλος της ζωής της, ήταν στο νοσοκομείο Υγεία τότε, και όταν την επισκεύτηκε προκειμένου να την κοινωνήσει μου είπε το εξής: Αυτή η κοπέλα έχει τόση δύναμη, είναι τόσο κοντά στον Χριστό που αν Τον παρακαλέσει να πάρει τον καρκίνο, γιατί έπασχε από καρκίνο, θα τον πάρει. Ωστόσο μου λέει, αγαπάει τόσο τον Χριστό όπως οι Άγιοί μας και βλέπει ότι είναι καλύτερα να πάει κοντά Του παρά να μείνει σε αυτήν την ζωή. Είναι πλέον αγκιστρωμένη πάνω Του, έτσι κατάλαβα, μου λέει, Διονύση.
Πως συνδέεται, να συνδέσουμε ένα από τα γεγονότα. Η Αγγελική είχε μία πορεία από τότε που γνώρισε τον πατέρα Παναγιώτη, έγινε και η μεταστροφή της προς τον Χριστό. Σιγά σιγά γνώρισε τον Χριστό και στο τέλος αγκιστρώθηκε τόσο πολύ στον Χριστό που δεν ήθελε πλέον να φύγει. Δεν την ένοιαζε το σώμα της. Θυμάμαι όταν την επισκεύτηκα εγώ προσωπικά στο νοσοκομείο, ενώ την έβλεπα ότι πονούσε, είχε φριχτούς πόνους, φαινόταν από τους σπασμούς του προσώπου της, εντούτοις με ρώτησε, Πως είναι η γυναίκα σου; Πως είναι η εφημερίδα; Δηλαδή με ρωτούσε πράγματα! Ενδιαφερόταν για τους άλλους, όχι για τον εαυτό. της ενώ πονούσε. .. Ξέρεις ο ασθενής εκείνη την ώρα προσηλώνεται στον εαυτό του. Η Αγγελική δεν είχε προσηλωθεί ποτέ στον εαυτό της, προς το τέλος ..
.. Όταν θα πάμε πάνω ξέρεις, ο Θεός αν μας κρίνει με τις πράξεις μας όπως είπες Μιλτιάδη, είμαστε καταδικασμένοι. Ωστόσο βλέπει τη διάθεση της ψυχής μας και με τη διάθεση της ψυχής μας θα μας κρίνει και αυτό δεν το ξέρουν οι περισσότεροι. Είναι ανάλογα το τι θέλεις. Ο πατήρ Πορφύριος το έλεγε πολύ χαρακτηριστικά με τη βοσκοπούλα και το βοσκό. Πως η βοσκοπούλα δεν μετρούσε ότι κουραζόταν όλη τη μέρα, δεν μετρούσε τίποτα, απλώς πήγαινε να βρει τον ερωμένο της. Έτσι πρέπει να είναι ο Χριστός στη ζωή του καθενός από εμάς. Πρέπει να έχουμε ερωτευτεί τον Χριστό για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και να ζούμε τη Θεία Χάρη.
Μ.Β.: Έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος Διονύση μου, ότι όποιος νομίζει πως μπορεί να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού με την επιστημονική θεωρία, μοιάζει με τον ανόητο που θέλει να δει τον παράδεισο με το τηλεσκόπιο. Και ακόμα έλεγε, ότι οι Άγιοι έδιναν αίμα και λάμβαναν πνεύμα.
Γιατί τα ‘λεγε Διονύση μου αυτά; Αυτονόητα δεν είναι;
.. Πρέπει, αυτό που λέμε, να τρελλαθούμε από τη Θεία τρέλλα της αγάπης του Θεού. Να κάψει ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές μας, όπως έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος.
Δ.Μ.: Θα σου πω μια εμπειρία, γράφω τώρα για τον βίο του Αγίου Παντελεήμονος. Πριν ακόμα βαπτισθεί χριστιανός, μου έκανε εντύπωση .. ήταν σε κατήχηση από τον Άγιο Ερμόλαο -αυτός που τον έφερε στην πίστη- άκουσε λοιπόν ότι το όνομα του Χριστού γιατρεύει και καθώς ήταν γιατρός αυτός του πήγαν ένα νεκρό παιδί από τσίμπημα οχιάς. Και μαζί με το νεκρό παιδί του πήγαν και την οχιά που είχαν μαζέψει μήπως από το δηλητήριο φτιάξει κάποιο αντίδοτο, και έκανε ένα πείραμα ο τότε νεαρός, ο γνωστός μας Παντελεήμων. Έκανε ένα πείραμα απλό. Επικαλέστηκε το όνομα του Ιησού Χριστού για να γιατρέψει το παιδάκι. Είναι αυτό που λέγαμε το κουτό που έκανες εσύ όταν ζητούσες να δεις την φωτογραφία. Εκείνος δοκίμασε και επικαλέστηκε τον Χριστό για να δει την αντίδραση πάνω στο παιδάκι. Και το παιδάκι αναστήθηκε και το φίδι που ήταν δίπλα ψόφισε. Και τότε έτρεξε, κυριολεκτικά, -ενώ όλος ο κόσμος έπεσε πάνω του και ήταν είδηση σε όλη τη Νικομήδεια ότι έγινε αυτό το θαύμα, ένας νεαρός ανέστησε ένα παιδάκι- ο ίδιος έτρεξε στον Άγιο Ερμόλαο για να βαπτισθεί χριστιανός. Μέθυσε, είχε τη Θεία τρέλλα πλέον, είδε το Θεό .. γιατί δεν θα είχε δει μόνο τη γιατρειά, εγώ πιστεύω ότι θα είδε τον ίδιο τον Χριστό να έρχεται και να σηκώνει το παιδάκι, έτσι γίνεται συνήθως.
Μ.Β.: .. Θέλω να με βοηθήσεις λίγο, νοιώθω μεγάλη χαρά που βρίσκομαι κοντά σου, μεγάλη χαρά που μοιραζόμαστε τις προσωπικές μας εμπειρίες . Μου λέει ο Γέροντάς μου, ο σημερινός Γέροντάς μου, ότι η αγιότητα ξεκινάει απ’ τα μύχια της καρδιάς.
Δ.Μ.: .. Μας το λέει ο προφήτης Δαυίδ .. η καθαρή καρδιά φέρνει το Θεό μέσα μας. Όταν κάνουμε τόπο της ψυχής μας, της καρδιάς μας και κατοικεί ο Χριστός Μιλτιάδη μου, τότε όχι προβλήματα, τότε λύνονται τα προβλήματα της γειτονιάς, τα προβλήματα της πόλεως, του χωριού μας, της χώρας. Όταν ένας, δύο, τρεις, ολοκληρωτικά όμως, κάνουμε τόπο κατοικίας του Χριστού την καρδιά μας, όταν του ανοίξουμε την πόρτα. Και αυτό δεν το τολμάμε σήμερα οι χριστιανοί, γιατί φοβόμαστε κυρίως μην χάσουμε αυτά [με τα οποία] έχουμε μάθει να ζούμε.
Μ.Β.: Θα μου επιτρέψεις όμως να κάνω μία παρέμβαση. Από την μικρή εμπειρία που έχω στην πνευματική ζωή γιατί όπως είπα είναι από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι σήμερα.
Δ.Μ.: Δεν έχει σημασία γιατί ο Απόστολος Παύλος, να το πούμε αυτό στους ακροατές, διδάχτηκε από τον ίδιο τον Κύριό μας επί τρία χρόνια πυ βρισκόταν στην έρημο. Ο Κύριος κατέβαινε και τον δίδασκε όλο το Ευαγγέλιο και μετά βγήκε στο κήρυγμα. Ο Κύριός μας, μετά την Ανάστασή Του, είχε τακτική, καθημερινή επικοινωνία με τον Απόστολο Παύλο. Ήταν τρία χρόνια. Ο Απόστολος Παύλος ήταν ένας άνθρωπος σαν και εμάς και μπόρεσε γνωρίζοντας τον Χριστό, να γίνει ο γνωστός Απόστολος Παύλος.
Σήμερα λέμε: Αυτοί ήταν άγιοι.
Όχι, πρέπει να βάζουμε στόχο όπως έβαζε ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς. Τι έλεγε ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς. Θέλω Θεέ μου να με κολλήσεις στον τοίχο. Έβλεπε τις τοιχογραφίες και έλεγε και ‘γω θέλω να κολλήσω στον τοίχο. Και κόλλησε στον τοίχο.
Μ.Β.: Θα μου επιτρέψεις να σου πω δύο λόγια μόνο. Από την εμπειρία λοιπόν που έχω κατάλαβα ότι στα θύματα και στους ξεφτιλισμένους ανθρώπους κρύβεται ο Παράκλητος. Εκεί κατοικεί, εκεί αναπαύεται.
Δ.Μ.: Και ξέρεις γιατί Μιλτιάδη; Γιατί εκεί είναι η ταπείνωση. Η ταπείνωση, και το λέει συχνά ο πατήρ Παναγιώτης, είναι η βενζίνη που μας οδηγεί στο Θεό. Χωρίς ταπείνωση ας έχουμε μερσεντές, ας έχουμε το πιο πολυτελές όχημα, δεν μπορούμε να το κινήσουμε, χωρίς βενζίνη κινείται;
Πηγή: Αβέρωφ