Τα φάρμακα δεν τα απέρριπτε o γέροντας Πορφύριος, αλλά και δεν
απέδιδε σ’; αυτά απόλυτη αξία ως προς τον θεραπευτικό τους ρόλο. Με ρώτησε μια
μέρα: «Τι είναι φάρμακο;» Του απάντησα: Χημικό παρασκεύασμα ,που το παίρνουμε,
για να θεραπευθούμε από τις αρρώστιες. Δεν ικανοποιήθηκε από την απάντησή μου
και επανήλθε: «Πες μου τι σημαίνει φάρμακο.
Δεν σου λέει τίποτα η ίδια η λέξη;». Βρέθηκα σε αμηχανία
και σιωπούσα ,κοιτάζοντάς τον . Και ο Γέροντας συνέχισε: «Φάρμακο, μωρέ, σημαίνει φαρμάκι. Μη νομίζεις ότι
τα φάρμακα κάνουν μόνο καλό στον οργανισμό του ανθρώπου. Κάνουν και κακό. Γιατί
παίρνουμε τα φάρμακα; Επειδή αρρωσταίνουμε. Και γιατί αρρωσταίνουμε; Επειδή
στενοχωριόμαστε. Και γιατί στενοχωριόμαστε; Επειδή αμαρτάνουμε. Αν όμως
αφήσουμε τον Χριστό να κατοικήσει σ’; ολόκληρη την ψυχή μας, τότε φεύγει η
αμαρτία ,φεύγει η στενοχώρια, φεύγει η αρρώστια και πετάμε και τα φάρμακα».
Η ανάλυση αυτή του Γέροντα μου φάνηκε απολαυστική στην απλότητά της. Ο Γέροντας, σαν πνευματικό γεωτρύπανο, προχωρούσε από την επιφάνεια στο έσχατο βάθος, για την διαδοχική αιτιολόγηση σοβαροτάτων γεγονότων: της λήψης φαρμάκων, της αρρώστιας, της στενοχώριας, της αμαρτίας, της απουσίας του Χριστού από την ψυχή μας. Με την ανάλυση αυτή καταλάβαινα καλύτερα και την διαπίστωση του Αποστόλου Παύλου, για όσους άφησαν τον Χριστό να κατοικήσει σ’; ολόκληρη την ψυχή τους: «Εν παντί θλιβόμενοι, αλλ’ ου στενοχωρούμενοι».
Σε μια άλλη συνάντησή μας, μου είπε: «Όταν αρρωσταίνουμε
, για να μην κάνουμε λάθη, πρέπει ακολουθούμε και τις οδηγίες της ιατρικής και
της λογικής. Πάνω απ’; όλα όμως ν’; ακολουθούμε το θέλημα του Θεού και να
έχουμε εμπιστοσύνη στην αγάπη Του». Ο Γέροντας ήξερε πάντα να εναρμονίζει και
να εξισορροπεί τον υψηλό πνευματικό προορισμό του ανθρώπου με τις υλικές
ανάγκες του. [Γ 182π.]
Πηγή: Εξομολογεῖσθε τῶ Κυρίῳ