Τέτοιες μέρες δὲν μπορῶ νὰ ξεχάσω ἕναν δάσκαλο ποῦ εἶχα
γνωρίσει στὰ νιάτα μου.
Καλή του ὥρα ὅπου κι ἂν εἶναι τώρα…
Τέλος πάντων.
Θυμᾶμαι λοιπόν, ὅταν μιὰ φορὰ εἴχαμε κουβεντιάσει γιὰ τὸ
πόσο ἀπαραίτητο εἶναι νὰ μὴν κρατᾶμε θυμὸ μέσα μας ἀλλὰ νὰ κοιτᾶμε πὼς θὰ ἀπαλλαγοῦμε
ἀπὸ αὐτόν, μᾶς ἔβαλε νὰ τὸ δοῦμε αὐτὸ πρακτικά.
- Αὔριο, μᾶς εἶχε πεῖ, νὰ φέρετε ὅλοι στὸ σχολεῖο μιὰ
πλαστικὴ σακούλα καὶ ἕνα μικρὸ σακὶ μὲ πατάτες.
Τὸν κοιτάξαμε ἔκπληκτοι ἀλλὰ εἴχαμε μάθει πὼς δὲν ἀστειεύεται
μὲ κάτι τέτοια. Ἔτσι τὴν ἄλλη μέρα εἶχε ὁ καθένας μᾶς ὅ,τι μᾶς εἶχε ζητήσει.
Τότε ἐκεῖνος λέει:
- Κάθε φορᾶ ποὺ ἀποφασίζετε νὰ μὴν συγχωρέστε κάποιον, νὰ
παίρνετε μιὰ πατάτα, νὰ γράφετε πάνω της τὸ ὄνομα ἐκείνου καὶ τὴν ἡμερομηνία καὶ
νὰ τὴν βάζετε μέσα στὴν πλαστικὴ σακούλα. Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς ποὺ μερικὲς
σακοῦλες ἦταν ἀρκετὰ βαριές.
Μᾶς εἶπε ἐπίσης αὐτὴ τὴν σακούλα νὰ τὴν κουβαλᾶμε μαζί μας, ὅπου κι ἂν πηγαίνουμε. Στὸ δρόμο, στὸ αὐτοκίνητο, στὸ σχολεῖο, στὰ ψώνια παντοῦ. Καταλαβαίνεις γιατί ἔτσι;
Μ' αὐτὸ τὸν τρόπο ἤθελε νὰ μᾶς δείξει ὅτι δὲν πρέπει νὰ
ξεχνᾶμε τὸ βάρος ποὺ κουβαλᾶμε. Νὰ ἔχουμε ἐπίγνωση κάθε στιγμή. Νὰ τὸ ἔχουμε
μαζί μας ἀκόμα καὶ στὰ μέρη ποὺ εἶναι κάπως… καθὼς πρέπει. Γιὰ φαντάσου τώρα νὰ
ἔχεις μιὰ σακούλα μὲ πατάτες στὴν disco.
Ὅπως ἐπίσης φαντάσου ὅτι ἀρκετὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς πατάτες εἶχαν
ἀρχίσει νὰ σαπίζουν. Γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν τὸ τίμημα ποὺ ἔχουμε νὰ πληρώσουμε γιὰ
τὸν ἀρνητισμὸ καὶ τὸν πόνο μέσα μας, ὅταν δὲν ἀποφασίζουμε νὰ συγχωροῦμε.
Πάρα πολλὲς φορὲς σκεφτόμαστε πὼς τὸ νὰ συγχωρήσουμε
κάποιον εἶναι ἕνα δῶρο ποὺ τοῦ κάνουμε. Θαρρῶ πὼς εἶναι τὸ ἀντίθετο. Εἶναι δῶρο
στὸν ἑαυτό μας. Ἀπαλλασσόμαστε ἀπὸ ἕνα περιττὸ βάρος.
Τὴν ἑπόμενη φορᾶ λοιπὸν ποὺ θὰ σκεφτεῖς πόσο δύσκολο εἶναι
νὰ συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:
"Δὲν εἶναι ἤδη ἀρκετὰ βαριὰ ἡ σακούλα σου;"