Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Κατά τόν 19ο αἰῶνα τό νεοσύστατο Ἑλληνικό κράτος, ὑποτασσόμενο στά δυτικά
ἀλλοτριωμένα καί ἀλλοτριωτικά πρότυπα τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Γαλλικῆς
ἐπανάστασης, ἐπεδίωξε νά ἐξευρωπαϊστεῖ μέ σκοπό τήν δῆθεν πρόοδο καί τόν
ἐκσυγχρονισμό του. Αὐτή ἡ τακτική βέβαια ἐπηρέασε καταλυτικά τήν πορεία τῆς
τοπικῆς Ἐκκλησίας καί εἰδικότερα τοῦ μοναχισμοῦ.
«Ὁ κρατικός ἐκδυτικισμός πού ἐπιδιώχθηκε, ὅπως ἔχει ὑπογραμμιστεῖ, δέν θά
μποροῦσε νά ἐπιτευχθεῖ σε καμμία περίπτωση χωρίς ἐπιβολή δυτικῶν προτύπων στήν
Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διαφοροποιοῦσε ριζικά τίς ὀρθόδοξες ἐθνότητες τῆς Ἐθναρχίας
ἀπό τήν πολιτισμική Παράδοση τῆς Εὐρώπης (πρᾶγμα ποὺ δὲν ἐξυπηρετοῦσε τὸν πονηρὸ
αὐτὸν σκοπό). Ἡ δέ κατά τῆς Ὀρθοδοξίας “ἐπιβουλή” –γιά νά χρησιμοποιήσω τόν
δικαιωμένο ἀπό τά πράγματα ὅρο τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου– ἐπικεντρώθηκε στόν
μοναχισμό, τὸν χῶρο ποὺ συνεχίζει μέ αὐθεντικότητα τήν δομή καί τόν τρόπο
λειτουργίας τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας.
Τήν ἔκταση δέ τῆς προοδευτικῆς διάβρωσης φανερώνει ἡ συνοδική “ἐπίσημη
ἐκκλησιαστική” συμμετοχή στήν διάλυση τῶν Ἱερῶν Μονῶν, δηλώνοντας ξεκάθαρα τό
πνεῦμα αὐτοκαταστροφῆς πού εἶχε κυριεύσει ἀπό τό 1833 καί....
Πηγή: Ρωμαίϊκο
Ὁδοιπορικό