Ἰδοὺ πάλιν προσπίπτω ἐπὶ θύραις τοῦ ἐμοῦ ∆εσπότου ἱκετεύων,
παρακαλῶν, προσκυνῶν καὶ βοῶν μετὰ φόβου·
συμφέρει γὰρ τῷ οἰκέτῃ μὴ ἐκφυγεῖν τὰς χεῖρας τοῦ
δεσπότου αὐτοῦ, ἁμαρτήσαντι αὐτῷ, ἀλλὰ μᾶλλον παραμένειν.
Εἰσάκουσον, ὦ ∆έσποτα, τοῦ κλαυθμοῦ μου, καὶ πρόσδεξαι τὰ
ῥήματα τῆς δεήσεώς μου, ἃ προσφέρω ὁ ἁμαρτωλὸς αἰδούμενος.
Ἔκχεον ἐπὶ τὸν ἄθλιον ἐμὲ μικρὰν σταγόνα ἐπιστροφῆς τῷ ἐλέει
σου, (καὶ φώτισόν μου τὴν ψυχὴν τῇ χάριτί σου,) ἵνα ἕξω μικρὰν προθυμίαν εἰς τὸ
διορθώσασθαι ἐμαυτόν.
Εἰ μὴ γὰρ ἡ χάρις σου φωτίσει μου τὴν ψυχήν, οὐ δύναμαι
κατανοῆσαι τὴν ἐν ἐμοὶ ἐμπάθειαν καὶ ἀμέλειαν.
Οἴμοι γάρ, ὅτι προλαβοῦσα ἡ ἁμαρτία νομὴν ἐν ἐμοὶ εὑροῦσα,
καθ' ἑκάστην ἀμαυροῖ, καὶ βυθίζει με, καὶ παροργίζειν τὸν Θεὸν ὁ τάλας οὐ
παύομαι, μὴ φοβούμενος τὸ πῦρ ἐκεῖνο τὸ ἄσβεστον, καὶ μὴ τρέμων τὰς ἀθανάτους
τιμωρίας·
συνήθειαν γὰρ λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία, ἕλκει με εἰς παντελῆ ἀπώλειαν.
Ἐμαυτὸν μὲν ἐλέγχω, καὶ οὐ παύομαι ἐξομολογούμενος, ἀλλὰ
πάλιν ἐπιμένω τοῖς κακοῖς.
Βλέπων οὐχ ὁρῶ, ἐπειδὴ μετανοῶν πλημμελῶ.
Οὐ γνωσιμαχῶ πρὸς τὴν διάγνωσιν τῶν γινομένων, ἀλλὰ τῆς ἐμῆς
κατηγορῶ μετανοίας.
Ἐπειδὴ ὡς δοῦλος εἰμὶ τῆς ἁμαρτίας, καὶ μὴ θέλων ποιῶ τὸ
κακόν, καὶ ὡς στρατευθεὶς ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας, αὐτῇ ὑποτάσσομαι·
καὶ φυγεῖν δυνάμενος τελοῦμαι (αὐτῇ) διὰ τὴν
βασιλεύουσάν μοι συνήθειαν.
Γινώσκω τὴν ἐν ἐμοὶ πρόληψιν τῆς φθορᾶς, καὶ ὥσπερ δοῦλος,
ὅτε κελευσθῶ, εὐθὺς ἐργάζομαι αὐτήν.
Φεύγω τὸν μέλλοντα πόλεμον, καὶ ὡς κύων σιδηρόδετος ἐπιστρέφω
πρὸς τὸν ἐπιτάσσοντα.
Μισῶ μὲν τὴν ἁμαρτίαν, ἀποδιδράσκω τὴν παρανομίαν, καὶ τῷ
πάθει ἐπιμένω·
κρατοῦμαι γὰρ ὁ δείλαιος καὶ μὴ θέλων ὑπὸ τῆς ἡδονῆς.
Ἐδούλευσα τῇ φύσει πρὸς ἀνάγκην, καὶ πηγάζει κατ' ἐμοῦ τὴν
ἁμαρτίαν ὠνηθεῖσα τὴν προαίρεσιν.
Ἀναβρύουσι κατ' ἐμοῦ τὰ πάθη, ἐπεὶ τὴν διάνοιαν ἥνωσα τῇ
σαρκί, καὶ χωρισμὸν οὐ παραδέχεται.
Σπεύδω τὴν προαίρεσιν μεταβαλεῖν, καὶ ἡ προλαβοῦσα
κατάστασις ἀνθίσταταί μοι.
Ἐπείγομαι ὁ ταλαίπωρος τοῦ ἐλευθερῶσαί μου τὴν ψυχήν, καὶ
εἰς πολύ με χρέος συνωθεῖ ὁ κακὸς δανειστής.
Οὐχ ὑπομιμνῄσκει τὴν ἀνταπόδοσιν, ἀλλὰ φιλοτίμως κιχρᾷ,
μηδέποτε ἀπολαμβάνειν βουλόμενος.
Μόνον τὴν δουλείαν αἱρεῖται.
∆ίδωσιν ἵνα πλουτήσω ἐν τοῖς πάθεσι, καὶ τὸ χρέος οὐκ εἰσπράττεται.
Θέλω ἀποδοῦναι ἐγώ, κἀκεῖνος προστίθησιν.
Ἐὰν δὲ καὶ δι' αὐτῶν μικρὸν ἐμαυτὸν βιάσω, προστίθησιν ἕτερα,
ἵνα ἐκ τῶν αὑτοῦ ὀφθῶ καταβαλλόμενος·
καὶ ὁρῶν ὅτι ἡ συνέχεια τοῦ χρέους πείθει με εἶναι ἁμαρτωλόν,
εἰσάγει μοι νεωτέρας ἐπιθυμίας, καὶ ποιεῖ με ἐπιλανθάνεσθαι τῶν παθῶν, ἵνα μὴ ἐξομολογήσωμαι.
Συντυγχάνω τοῖς ξένοις πάθεσι, καὶ ἀπασχολούμενος εἰς
λήθην τῶν προτέρων ἔρχομαι.
Συντίθεμαι τοῖς ἐπελθοῦσι, καὶ πάλιν χρεώστης εὑρίσκομαι.
Προστρέχω αὐτοῖς ὡς φίλοις, καὶ κιχρῶντές μοι πάλιν ὡς
δεσπόται εὑρίσκονται·
καὶ ὁ πρὸ μικροῦ σπουδάζων ῥυσθῆναι, γίνομαι δι' αὐτῶν
δοῦλος πολύπρατος.
Σπεύδω ἐκκόψαι αὐτῶν τοὺς δεσμούς, καὶ ὑπὸ ἑτέρων ἄφνω
κατέχομαι.
Σπεύδω ἀπαλλαγῆναι τῆς στρατείας τῶν παθῶν, καὶ διὰ
δοσοληψιῶν ὡς οἰκονόμος αὐτῶν εὑρίσκομαι.
Ὢ τῆς ἐξουσίας ἐν ἐμοὶ τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας!
Ὢ τῆς δεσποτείας τοῦ κακοτέχνου καὶ δολίου ∆ράκοντος, ὅτι
πρὸς τὴν φύσιν, καὶ τὰς συνωνὰς πραγματεύεται καὶ τοὺς ἀρραβῶνας δίδωσιν, ἵνα
πωλήσῃ αὐτῇ τῇ ἁμαρτίᾳ τὴν διάνοιαν!
Ἔπεισε κολακεῦσαί μου τὴν σάρκα τοῦ παραστῆσαι αὐτὴν εἰς
λειτουργίαν τῆς ψυχῆς, καὶ ἡττήθην ὑπὸ τῆς ἡδονῆς.
Εἰς ἀκρασίαν αὖθις ὕπνου τραπείς, παντελῶς τὴν
λειτουργίαν μου ἐστερήθην.
Εὐχομένου μου παρέσχε μοι πρός τινα ἡδονὴν εὐτελῆ ἔννοιαν
καὶ κρατεῖ μου δι' αὐτῆς, ὡς ἐν σχοινίῳ χαλκῷ, τὴν εὐτελῆ διάνοιαν·
θέλουσαν δὲ φυγεῖν οὐκ ἐᾷ διὰ τὸν σύνδεσμον.
Ἀσφαλίζεται οὖν ἡ ἁμαρτία τὴν διάνοιαν, καὶ κλείει τὴν
θύραν τῆς γνώσεως.
Ἀεὶ τηρεῖ τὸν νοῦν ἡ κακία, ἵνα μὴ πρὸς τὸν Θεὸν
συμφωνήσας κωλύσῃ πραθῆναι τὴν σάρκα.
Παράγει τὸ πλῆθος τῶν συμπεπλεγμένων λογισμῶν, καὶ
πείθει ὅτι οὐκ ἔσται περὶ τοῦ μικροῦ τούτου ἔτασις, καὶ ὅτι οὐ δυνατὸν γνῶσιν εἶναι
περὶ αὐτῶν, καὶ ὅτι λήθη τὰ τοιαῦτα παραβληθήσεται.
Ἐγὼ δὲ ἐνώπιόν μου προβάλλω τὸν ἐμὸν ἔλεγχον, καὶ οἶδα ὅτι
ἐμοὶ ἐπήρτηται ἡ κόλασις.
Τούτοις με συνέχει, τούτοις με καταδεσμεῖ, τούτοις με
πωλεῖ καὶ ἀγοράζει, τούτοις με πλανᾷ, τούτοις με κολακεύει καὶ ὑποτάσσει, ὡς
φησὶν ὁ Ἀπόστολος, ὅτι σαρκικός ἐστι πεπραμένος ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν·
ἡ ἁμαρτία γὰρ ἐν τῇ σαρκί μου οὖσα δεσπόζει τῆς
διανοίας, καὶ κρατεῖ τὴν ψυχὴν ἐπὶ αἰτίᾳ σαρκὶ χρωμένη, καὶ δι' αὐτῆς καταπονεῖ.
Ἐὰν βουληθῇ νηστεῦσαι, ἢ ἀγρυπνῆσαι, μαστίξαι δι' αὐτῆς
αὐτήν, καταπονεῖ ὡς ἰδίαν ἐν ἁλύσει.
Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν καὶ ὡς πετεινὸν ὑψιπετὲς ταύτην
κατέδησε, καὶ ὡς ἰσχυρὸν γίγαντα δι' αὐτῆς τῆς σαρκὸς ἔτεμε χεῖρας καὶ πόδας αὐτῆς.
Οὔτε φυγεῖν δύναμαι, οὔτε βοηθῆσαι ἐμαυτῷ.
Οὐαί μοι, νεκρός εἰμι ὁ ζῶν, καὶ τυφλὸς ὁ βλέπων!
Γέγονα ὡς κύων ὁ ἄνθρωπος, καὶ ὁ νοερὸς ὡς κτῆνος
παραδέχομαι.
Ἐλέησον σεαυτήν, ὦ ψυχή.
Σπεῦσον (πρὸ τῆς ἀποφάσεως.
Ἐπείχθητι) πρὸ τοῦ χωρισμοῦ, ἵνα μὴ ἀποκλεισθῶμεν σὺν ταῖς
μωραῖς παρθένοις, ὅπου οὐκ ἔστιν ἰδεῖν ζωὴν βροτῶν, ἢ λογίσασθαι περὶ
δικαιοσύνης·
ὅπου οὐκ ἔστι πάλη δι' ἧς ζωὴ καὶ θάνατος ἐπιγίνεται·
ὅπου οὐκ ἔστι σὰρξ δι' ἧς ὁ Ἐχθρὸς μυκτηρίζεται, ὑπὸ τῆς
ἀσθενείας αὐτῆς ἡττώμενος.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ
πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου·
ἐὰν γὰρ ἐλεήσῃς με, θέλω ἀπαλλαγῆναι τῆς οἰκτρᾶς τῶν παθῶν
διαθέσεως, ἐὰν ἐλεήσῃς με, ποθῶ τὴν πρὸς τὴν σὴν ἀγαθότητα ἄρασθαι ὑπακοήν.
Ἐὰν ποιήσῃς κατὰ τὸ πλῆθος τῆς χρηστότητός σου,
λυτρώσεις με·
ἐὰν ἐκχέῃς ἐπ' ἐμὲ τὴν χρηστότητά σου, σωθήσομαι.
Πείθομαι ὅτι δύνασαι, καὶ οὐκ ἀπαγορεύω.
Οἶδα ὅτι νικᾷ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου τὴν πληθὺν τῶν
ἐμῶν ἁμαρτιῶν.
Οἶδα ὅτι πάντας ἠλέησας, καὶ ἐλεεῖς τοὺς ἐπιστρέφοντας ἐξ
ὅλης ἰσχύος αὐτῶν.
Ὁμολογῶ κἀγὼ ἀπήλαυσα τῆς χάριτός σου πολλάκις, ἀλλὰ μετὰ
ταῦτα ἀθετήσας τῆς χάριτός σου ἥμαρτον ὡς οὐδείς.
Ἀλλ' ὁ νεκροὺς ἐγείρας, ἔγειρον κἀμὲ νεκρὸν ὄντα τῇ ἁμαρτίᾳ,
καὶ ὁ τυφλοὺς θεραπεύσας, φώτισον τοὺς ἐσκοτισμένους ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας μου.
Ὁ ἐκ στόματος τοῦ Ὄφεως τὸν Ἀδὰμ λυτρωσάμενος, ἔκσπασόν
με ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἀνομιῶν μου·
ἐπεὶ πρόβατόν εἰμι σόν, καὶ λεοντόβρωτον γέγονα διὰ τὰ ἐμὰ
θελήματα.
Κύων γέγονα ταῖς ἁμαρτίαις, ἀλλ' υἱὸς γενήσομαι, ἰαθεὶς
τῇ χάριτί σου.
Ἀπεβλήθην ὡς λεπρός, ἀλλ' ἐὰν θελήσῃς καθαρισθήσομαι.
Οἶδα ὅτι μετὰ τὴν γνῶσιν ἥμαρτον, ἀλλ' ἔχω τοὺς Ἁγίους
σου ὑπὲρ ἐμοῦ πρεσβεύοντας.
Ὑπερβάλλω (πάντας) ταῖς ἁμαρτίαις, ἐπίσταμαι, ἀλλ' οὐχ ἡττᾶται
ἡ χρηστότης σου.
Ὁ δεδωκὼς τῷ τελώνῃ τὸ προτέρημα, δῴης κἀμοὶ πλείονα
πεποιηκότι κακά.
Σύ, Κύριε, τὸν Ζακχαῖον ἠλέησας ὡς ἄξιον, ἐμὲ δὲ ἐλεήσεις
ἀνάξιον ὄντα.
Λύκος ἦν ὁ Παῦλος ποτέ, διώκων τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης
σου·
θηρίον ὑπῆρχε τὰ πρόβατα διασπῶν, καὶ γέγονε ποιμὴν τῇ
χάριτί σου θεραπεύων τὰ πρόβατα.
Καὶ οἶδα ὅτι αὐτὸς ἐν ἀγνοίᾳ ἐποίησε τὴν ἁμαρτίαν·
καὶ ὡς ἀγνοήσας ἀφέσεως ἔτυχε καὶ πλείονος χάριτος.
Ἀλλὰ σύ, Κύριε, κρίνας τὴν ἐμὴν ἐν γνώσει ἁμαρτίαν, ἐλεήσεις
τῇ ὑπερβαλλούσῃ σου χάριτι.
Οἴμοι, οἴμοι!
Αἰδοῦμαι τοὺς νῦν αἰδουμένους με, μὴ τότε αὐτοὺς αἰσχυνθῶ
διὰ τὰς κρυπτάς μου ἁμαρτίας.
Αἰσχύνομαι τοὺς γεννήσαντάς με, μὴ τότε κατακρινοῦσί με
τὸν ἐπηγγελμένον τὰ ὑπὲρ τὸν βίον.
Ὡς ἐκείνην βούλομαι τὴν χήραν γενέσθαι, ἥτις ἐπὶ πολὺ ὀχλήσασα
τῷ κριτῇ, τοῦ σκοποῦ ἐπέτυχε·
καὶ ὡς ὁ φίλος ὁ ἀναιδὴς θέλω ὀφθῆναι πρὸς σὲ τὸν ὑπεράγαθον
καὶ μόνον ∆εσπότην, ἵνα ἐπιστρέψῃς ψυχὴν ἐν ἁμαρτίαις αἰχμαλωτισθεῖσαν.
Ἐκεῖνος ἄρτον ἐζήτει εἰς παραμυθίαν, ἐγὼ δὲ ψυχῆς
λυσίπονον·
ἐκεῖνος τροφὴν σαρκὸς ᾔτησεν, ἐγὼ δὲ ψυχῆς ἀνάκτισιν.
Εἰσάκουσον ὡς ἀγαθὸς καὶ ὑπεράγαθος φωνῆς τοῦ κλαυθμοῦ τῶν
δακρύων μου, καὶ ἐπίστρεψόν με, ἵνα ποιήσω καρπὸν μετανοίας.
∆ρόσισόν μου τὸν καύσωνα τοῦ συνειδότος.
Ἀνακαίνισόν με παλαιούμενον τοῖς πάθεσι τῆς ἁμαρτίας, ὅπως
τῆς δουλείας τούτων ἀπαλλαγεὶς ἀναπνεύσω ἡδέως τὸν τῆς ἐλευθερίας ἀέρα, καὶ μετὰ
χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης δοξάσω τὴν σὴν ἀγαθότητα.
Οἶδας, ὦ ∆έσποτα, ὅτι ἀπὸ μικροῦ πόνου τῆς ψυχῆς μου
τολμῶ ταῦτα φθέγγεσθαι ἐνώπιόν σου.
Οἶδα κἀγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς ὅτι εὔσπλαγχνος εἶ, Κύριε, καὶ
θέλεις μεταβληθῆναί με, ἀλλὰ τὸν καρπὸν ποθεῖς τῆς ἐμῆς προαιρέσεως, καὶ ἕτοιμος
εἶ εἰς τὸ ἐλεῆσαί με, ἀλλὰ περιμένεις τὴν ἐμὴν διάθεσιν·
ἐλεῶν γὰρ διδάξαι βούλει με, καὶ συγγινώσκων θέλεις με
κτήσασθαι κοινωνὸν τῆς σῆς βασιλείας.
Φεῦ τῆς ἐμῆς ἀναισθησίας!
Φεῦ τῆς ἐμῆς ἀθλιότητος!
Ὦ παχεῖα καὶ γεώδης ψυχή!
Ὦ καρδία διεστραμμένη!
Ὦ στόμα πλῆρες πικρίας!
Ὦ λάρυγξ τάφος ἀνεῳγμένος!
Τί οὐ μέμνησαι τὴν ἀπαραίτητον ὁδὸν τοῦ χωρισμοῦ σου,
ψυχή;
Τί οὐχ ἑτοιμάζῃ πρὸς τὴν αὐτὴν πορείαν;
Τί ἀνηλεῶς χρᾷ τῇ σῇ ἀπωλείᾳ;
Τί ἐπισπᾷς ἑαυτῇ τὰς αἰωνίους τιμωρίας;
Τί ποιεῖς, ὧ ψυχή, διάγουσα ὡς ἄλογον ἀσύνετον;
Οἴμοι, πῶς τοῦ φωτὸς προαιροῦμαι τὸ σκότος!
(Πῶς τῆς ζωῆς προτιμῶ τὸν θάνατον!)
Πῶς τῆς σήμερον οὔσης ἡδονῆς καὶ αὔριον οὐκ οὔσης τῶν αἰωνίων
καὶ ἀπορρήτων ἀγαθῶν προηγοῦμαι!
Οἴμοι, πῶς τῆς ἡλιομόρφου ἐκείνης στολῆς τὴν σκοτεινὴν
καὶ μέλαιναν ἀμφιέννυσθαι προαιροῦμαι!
Πῶς τῆς βασιλείας προτιμῶ τὴν ζοφερὰν τοῦ ᾅδου ἐνοίκησιν!
Οἴμοι τῷ ἁμαρτωλῷ, ὅτι ἐγὼ μόνος ἐν γνώσει ἑκὼν
τραυματίζομαι!
Ἐλθὲ εἰς σεαυτήν, ψυχή.
Φοβήθητι τὸν Θεόν.
Θεράπευσον αὐτὸν ἐν πάσαις ταῖς ἀρεταῖς, ἵνα μὴ δέξῃ ἐκ
τῆς χειρὸς αὐτοῦ διπλᾶς τὰς τιμωρίας.
Πόθησόν σου τὸν Θεόν, καὶ πορεύου εἰς τὴν ὁδὸν αὐτοῦ εὐγενῶς.
Σύνες, ὦ ψυχή, ὅτι ὁ αἰὼν οὗτος σκάμματι ἔοικε, καὶ ὁ
∆ράκων ὁ ἰσχυρὸς πάντως ἀγωνίζεται νικῆσαι.
(Ὑπό τινων μὲν νικᾶται καὶ καταπατεῖται, τινὰς δὲ αὐτὸς
νικᾷ καὶ καταπατεῖ.)
Ὑπό τινων καταβάλλεται καὶ μυκτηρίζεται, τινὰς δὲ αὐτὸς
καταβάλλει καὶ μυκτηρίζει.
Οἱ μὲν διὰ τῆς πλάνης αὐτοῦ ἡττῶνται, οἱ δὲ διὰ τῆς
πάλης αὐτοῦ στεφανοῦνται·
οἱ μὲν διὰ τῆς πικρότητος αὐτοῦ, τῆς τερπνότητος τῆς αἰωνίου
ζωῆς ἐπιτυγχάνουσιν, οἱ δὲ διὰ τῆς γλυκύτητος αὐτοῦ, τὴν πικρότητα τῆς αἰωνίου
κολάσεως εὑρίσκουσιν·
οἱ μὲν διὰ τῆς εἰς ἄκρον ἀκτημοσύνης εὐχερῶς αὐτοῦ
περιγίνονται, τῶν δὲ διὰ τὴν περιβολὴν τῶν γηΐνων εὐχερῶς αὐτὸς περιγίνεται.
Τοῖς μὲν ποθοῦσι τὸν Θεὸν ἐξ ὅλης ψυχῆς, ὁ πόλεμος αὐτοῦ
ὡς οὐδέν ἐστι, τοῖς δὲ ποθοῦσι τὸν κόσμον, ὁ πόλεμος αὐτοῦ δυσχερὴς καὶ ἀβάστακτος.
Σύνες, ψυχὴ ἀθλία, ὅτι ἡ χαρὰ τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ
τρυφὴ καὶ ἡ ἄνεσις ἀνάμεστοι λύπης καὶ πικρότητός εἰσιν·
αἱ δὲ θλίψεις καὶ ἡ νηστεία καὶ ἡ κακοπάθεια χαρὰν ἀνεκλάλητον
καὶ ζωὴν αἰώνιον προξενοῦσιν.
Ἐπίστρεψον, ὦ ψυχή.
Ἀγώνισαι ἐν ἡσύχῳ, ἵνα, ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου καὶ
χωρισμοῦ, μὴ εὕρῃ σε ἀνέτοιμον.
Ἐννόησον, ὦ ψυχή μου, εἰς τὴν σὴν κλῆσιν καὶ εἰς τὸ σὸν
πολίτευμα, πῶς πορεύῃ.
Ἕνεκεν τίνος, καὶ ἕως πότε (σὺ λυπῇ καὶ στενάζεις, ὦ ψυχὴ
ἐλευθέρα!)
Οἱ πάντες εἰς τέλος ἦλθον τῶν γηΐνων, καὶ εἰς τὴν σὴν ἀμεριμνίαν
τέλος φθάσει.
(Κατανύγηθι καὶ πρόσπεσον.
Ἱλέωσαι τὸν πανοικτίρμονα Θεόν, ὅπως σε λυτρώσῃ πάντων τῶν
ἐνόντων σοι λυπηρῶν.
∆ιὰ πρεσβειῶν πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἀπ' αἰῶνος αὐτῷ εὐαρεστησάντων·
ὅτι αὐτῷ πρέπει πᾶσα δόξα καὶ τιμὴ καὶ προσκύνησις, εἰς
τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.)
Πηγή: Ορθόδοξοι
Πατέρες