Κάποτε ο Ηγούμενος παπά-Θανάσης ο Γρηγοριάτης βρισκόταν στο γραφείο με έναν μοναχό. Αυτός ο μοναχός ήταν οξύθυμος και πάνω στην συζήτηση για να επιβάλει την γνώμη του ράπισε τον Ηγούμενο. Τότε φάνηκε το μεγαλείο της αρετής του Ηγουμένου. Δεν έδειξε καμία αντίδραση ούτε θύμωσε ούτε είπε τίποτε. Ειρηνικότατος πήρε την ηγουμενική του ράβδο και πήγε στην Εκκλησία -είχε αρχίσει ο Εσπερινός- και ο Ηγούμενος έψαλλε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.
Εκτοτε ούτε είπε τίποτε ούτε και έκανε κάποια ενέργεια εναντίον του, ενώ ως Ηγούμενος θα μπορούσε ακόμη και να τον δίωξη από το Μοναστήρι. Αλλά ούτε και απλή παρατήρηση του έκανε προς συμμόρφωση. "Έκανε μόνο θερμή προσευχή γι' αυτόν.
Έτσι μετά από χρόνια, όταν ήταν στα τελευταία του ο μοναχός, ο Χριστός και η Παναγία δεν τον άφησαν, διότι είχε μεν το πάθος του θυμού, αλλά είχε έργασθή και είχε προσφέρει πολλά για το Μοναστήρι του και για όλο το Άγιον Ορος. Ήρθε σε μετάνοια και συναίσθηση ζήτησε τον Ηγούμενο. Τού έβαλε συντετριμμένος μετάνοια και ζητούσε να τον συγχώρηση πού τόλμησε να σήκωση το χέρι του και να τον κτυπήσει.
Τότε ο παπά-Θανάσης του είπε με σκοπό να τον ωφελήσει:
- Πάτερ μου, ολόκληρη την ζωή σου αγωνίστηκες να κτίζεις ντουβάρια και Μετόχια. Καλά όλα αυτά. Όμως γι' αυτήν την στιγμή πού βρίσκεσαι τώρα, έκανες καμία προετοιμασία;
- Συγχώρησε με, συγχώρησε με, έλεγε ο μοναχός και έκλαιγε με αναφιλητά.
- Εγώ σε συγχώρησα τότε αμέσως. Αλλά τώρα καλά έκανες και με φώναξες, για να σου διαβάσω συγχωρητική ευχή.
Έτσι εκοιμήθη εν μετάνοια, ειρηνικά και είχε καλό τέλος.
Πηγή: ("Από το βιβλίο «Από την Ασκητική και' Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση»,Αγιον Όρος 2011,εκ. Ί. Ήσυχα. «Άγιος Ιωάννης ό Πρόδρομος», Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, σσ. 353- 354"), Ι.Ν.Αγίας Βαρβάρας Πατρών