Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς πραότητας καὶ τῆς ἐπιείκειας.
Ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι ἰσχυρίζονταν μὲ ὑπερηφάνεια ὅτι εἶχαν πατέρα τὸν Ἀβραάμ, τοὺς
κατηγόρησε μὲ μεγάλη αὐστηρότητα (γιατί τὰ ἔργα τοὺς ἦταν ἀντίθετα μὲ τὸ νόμο
τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως δὲν ἔμοιαζαν καθόλου μὲ τὰ ἔργα τοῦ Πατριάρχη Ἀβραάμ).
Ὅταν ὅμως τὸν ἀποκαλοῦσαν δαιμονισμένο, τοὺς μιλάει μὲ ἐπιείκεια
καὶ ὑποχωρητικότητα, διδάσκοντάς μας ἔτσι, νὰ ὑπερασπιζόμαστε μὲ θάρρος τὴν ἀλήθεια
καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ παραβλέπουμε τὶς ἀδικίες καὶ τὶς ὕβρεις ποὺ
στρέφονται προσωπικὰ ἐναντίον μας.
"Εἶμαι πράος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά. Ἂν δὲν ἤμουνα
πράος Υἱὸς τοῦ Βασιλέως Θεοῦ, δὲν θὰ διάλεγα γιὰ μητέρα μου ταπεινὴ γυναίκα.
Ἂν δὲν ἤμουν πράος, δὲν θὰ ἐρχόμουνα νὰ μείνω μαζί σας, Ἐγὼ ποὺ δημιούργησα τὴν ἀόρατη καὶ τὴν ὁρατὴ πλάση.
Ἂν δὲν ἤμουνα πράος δὲν θὰ ἀνεχόμουνα νὰ σπαργανωθῶ, Ἐγὼ
ποὺ εἶμαι ὁ Δημιουργός του χρόνου.
Ἂν δὲν ἤμουν ταπεινός, δὲν θὰ δεχόμουνα νὰ γεννηθῶ σὲ
φτωχὴ φάτνη, Ἐγὼ ποὺ κατέχω τὰ πλούτη ὅλου του κόσμου.
Ἂν δὲν ἤμουνα πράος, δὲν θὰ συζοῦσα μὲ τὰ ἄλογα ζῶα, Ἐγὼ
ποὺ δὲν μποροῦν νὰ μὲ ἰδοῦν οὔτε τὰ Χερουβίμ.
Ἂν δὲν ἤμουν πράος δὲν θὰ μὲ ἔφτυναν τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν,
Ἐμένα ποὺ ἔφτυνα τὰ μάτια τῶν τυφλῶν καὶ ἀνέβλεπαν.
Ἂν δὲν ἤμουνα πράος, δὲν θὰ ἀνεχόμουνα τὰ ραπίσματα τῶν
δούλων, Ἐγὼ ποὺ χάρισα στοὺς δούλους τὴν ἐλευθερία.
Ἂν δὲν ἤμουν πράος, δὲν θὰ ἄφηνα νὰ μὲ χτυποῦν μὲ
μαστίγια στὴν πλάτη μου, γιὰ νὰ ἐλευθερώσω τοὺς αἰχμαλώτους.
Ἀλλὰ γιατί δὲν λέω τὸ σπουδαιότερο; Ἂν δὲν ἤμουνα πράος,
Ἐγὼ ποὺ δὲν χρωστοῦσα τίποτε, δὲν θὰ πλήρωνα ἀντὶ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς το χρέος
τους, ποὺ ἦταν τόσο μεγάλο, ὥστε ἀπαιτοῦσε θάνατο. "
Ἃς μὴ μᾶς κυριέψει ποτὲ ὁ θυμός. Γιατί ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς ὅταν
σκεφτεῖ τὸ μυστικὸ Δεῖπνο καὶ τὸν προδότη Ἰούδα νὰ κάθεται δίπλα στὸ Σωτήρα ὅλου
του κόσμου, καὶ Αὐτὸν ποὺ ἐπρόκειτο νὰ προδοθεῖ, νὰ διαλέγεται μαζί του μὲ τόση
ἐπιείκεια, δὲν θὰ ἀποβάλει κάθε δηλητήριο θυμοῦ καὶ ὀργῆς;
Πρόσεξε λοιπὸν μὲ πόση πραότητα συμπεριφέρεται ὁ Χριστὸς
ἀπέναντι στὸν Ἰούδα. Ὁ μὲν Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου φεύγει ἂπ΄αὐτὴ τὴν ζωὴ ὅπως ἀκριβῶς
εἶναι γραμμένο στὴν Ἁγία Γραφὴ γὶ΄Αὐτόν, ἀλλοίμονο ὅμως στὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο ἀπὸ
τὸν ὁποῖο παραδίδεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Θὰ ἦταν προτιμότερο γὶ΄αὐτὸν νὰ μὴν
εἶχε γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος.
Γνωρίζει ὁ διάβολος τὰ ὅπλα τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὰ ὁποῖα καὶ
νικήθηκε. Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτά; Ἡ ἐπιείκεια καὶ ἡ πραότητα.
Ὁ Θεὸς ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ κάνει ὅλα ὅσα θέλει. Ἀλλὰ ὅμως
σὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ λογοδοτήσει, ἀπολογεῖται, διδάσκοντας κι ἐμᾶς νὰ εἴμαστε ἥμεροι
καὶ φιλάνθρωποι.
Γιατί, ἂν ὁ Κύριος δίνει ἐξηγήσεις στοὺς δούλους Του, καὶ
μάλιστα σὲ δούλους ποὺ Τὸν ἔχουν τόσο ἀδικήσει, πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ
δίνουμε ἐξηγήσεις ἐμεῖς, ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ἀκόμα κι ἂν ἔχουμε πολὺ ἀδικηθεῖ.