Υπάρχουν άνθρωποι πού ζητούν την προσευχή από τους άλλους, άλλα οί ίδιοι δεν προσεύχονται γιατί θεωρούν τόν εαυτό τους αμαρτωλό. Λένε π.χ. στούς Ιερείς και Μοναχούς: «Προσευχηθείτε γιά μας, πάτερ, εσείς πού είσαστε κοντά στον θεό και σας ακούει. Εμείς είμαστε αμαρτωλοί και ό Θεός δεν μας ακούει!»...
Είναι ό εκ δεξιών πειρασμός. Μιά δικαιολογία γεμάτη ταπεινολογία, για να αποφύγουν τη δίκη τους ευθύνη γιά την προσευχή, αλλά και τό δικό τους αγώνα.
Γράφει ένας αγιορείτης ιερομόναχος:
«Καμία προσευχή δεν πάει χαμένη. Οι Άγιοι Άγγελοι, επιτρέψτε μου νά το πώ παραστατικά, πάσχουν από ανεργία, γιατί δεν προσεύχονται οι πιστοί όσο έχουν ανάγκη. Γι’ αυτό, μόλις βγει μία προσευχούλα από την καρδιά, τόν νου και τά χείλη κάθε πιστού, οι Άγγελοι την αρπάζουν και. με λαχτάρα, προσθέτοντας και τις δικές τους πρεσβείες, την προσφέρουν στον φρικτό θρόνο του Τριαδικού μας Θεού.
Οι Άγιοι Πατέρες, έχοντας την πείρα αυτή, επιμένουν νά γίνουμε άνθρωποι προσευχόμενοι πρωτίστως και έπειτα σκεπτόμενοι, άνθρωποι αγιασμένοι και όχι ορθολογιζόμενοι».
Πηγή: http://www.agioritikovima.gr