Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ὁ μικρὸς καὶ ἀδύναμος ἄνθρωπος τί εἶναι μέσα στὸν ἀπέραντο κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει; «Κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος. Κάλαμος, ὁ ἀσθενέστερος τῶν καλάμων», εἶπε κάποιος σοφός. Ἕνα μικρόβιο εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν καθηλώσει στὸ κρεβάτι. Μιὰ ἀσθένεια μπορεῖ νὰ τὸν ἀχρηστεύσει· μιὰ ἀποτυχία νὰ καταβάλει τὴν ψυχή του, νὰ τὸν ἀπογοητεύσει· μιὰ ἀδικία νὰ τὸν ἐξουθενώσει πλήρως. Καὶ ὅταν ἔλθουν τὰ χειρότερα, ὅταν ἔλθει ὁ θάνατος, ὅταν οἰκογενειακὲς περιπέτειες φυγαδεύσουν ἀπὸ τὸ σπίτι του τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐτυχία, ὅταν ἐθνικὲς συμφορὲς ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ τὴ ζωή του καὶ προμηνύουν κινδύνους μεγάλους, ὅταν παγκόσμιες ἀναστατώσεις ταράζουν ὅλο τὸ πρόσωπο τῆς γῆς, πῶς θὰ σταθεῖ ὄρθιος, πῶς δὲν θὰ λυγίσει ὁ κάλαμος, πῶς θ’ ἀντέξει ὁ μικρὸς ἄνθρωπος, ποῦ θὰ στηρίξει τὶς ἐλπίδες του; Πῶς δὲν θὰ ἀπογοητευθεῖ καὶ δὲν θὰ καταβάλει τὴν ψυχή του ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος μπροστὰ στὰ ἐπαπειλούμενα δεινά;
Καὶ ὅμως ὑπάρχει στήριγμα, ὑπάρχει τρόπος νὰ λυτρωθοῦμε ἀπ’ ὅλους τοὺς κινδύνους, νὰ νικήσουμε ὅλους τοὺς φόβους, νὰ μὴν καταβληθοῦμε ἀπὸ κανέναν ἐχθρό. Ὑπάρχει καταφύγιο, ὑπάρχει δύναμη καὶ σωτηρία. Δὲν εἶναι ἄνθρωπος, δὲν εἶναι ὁ μαμωνᾶς, ὁ ψεύτικος θεὸς τοῦ χρήματος, δὲν εἶναι κάποιος ὀργανισμός, κάποιος διεθνὴς συνασπισμός, τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά, ποὺ διαλύονται σὰν εὔθραυστα καὶ μεταβαλλόμενα σχήματα τοῦ παρερχόμενου κόσμου καὶ διαψεύδουν τὶς ἐλπίδες μας καὶ ἀπογοητεύουν.
«Ὁ Θεὸς ἡμῶν καταφυγὴ καὶ δύναμις, βοηθὸς ἐν θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα». Στὶς θλίψεις ποὺ μᾶς βρῆκαν καὶ ἔντονα μᾶς ταλαιπωροῦν, καταφυγή μας, δύναμή μας, πανίσχυρος βοηθός μας ὁ παντοδύναμος Θεός, διακηρύσσει μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα καὶ ἀκράδαντη πίστη ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός. «Διὰ τοῦτο οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν». Γι’ αὐτὸ καὶ ἂν ἀκόμη ἔλθει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου καὶ συμβοῦν ἀναστατώσεις καὶ κοσμογονικὲς ἀνατροπές, δὲν θὰ φοβηθοῦμε! Δὲν θὰ φοβηθοῦμε, ὅταν θὰ σείεται ἐκ θεμελίων ἡ γῆ, καὶ τὰ βουνὰ θὰ ξεκολλοῦν ἀπὸ τὴ θέση τους καὶ θὰ μετακινοῦνται γιὰ νὰ ἔλθουν στὴ μέση τῶν θαλασσῶν (Ψαλ. με΄ 2, 3).
Στὸν Ψαλμὸ αὐτὸ ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς ἀναφέρεται σὲ θαυμαστὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία ἡ ἁγία πόλη Ἱερουσαλὴμ λυτρώθηκε σὲ ὥρα ἐσχάτου κινδύνου ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς ἐχθροὺς ποὺ τὴν ἀπειλοῦσαν. Καὶ ἐκφράζει μ’ αὐτὸ τὸ μεγαλόπρεπο ὕφος τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν παντοδύναμη προστασία τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων. Ἡ εἰκόνα ποὺ χρησιμοποιεῖ εἶναι φοβερή. Μιλάει γιὰ τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Γιὰ τὴν παγκόσμια καταστροφή. Καὶ λέει ὅτι ἐμεῖς δὲν θὰ φοβηθοῦμε οὔτε τότε ποὺ θὰ καταστρέφεται τὸ σύμπαν. Διότι θὰ ἔχουμε καταφυγὴ καὶ βοηθό μας τὸν Δημιουργὸ καὶ Κυβερνήτη τοῦ σύμπαντος. «Ἡ βοήθεια ἡμῶν ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν». Στὴν ὥρα τὴ δύσκολη ἐπικαλούμαστε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ποὺ δημιούργησε ὅλο τὸν κόσμο, τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ (Ψαλ. ρκγ΄ [123] 8). Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀμετακίνητο στήριγμά μας, αὐτὸ τὸ ἀσφαλέστατο καταφύγιό μας, αὐτὴ ἡ ἀκαταμάχητη δύναμή μας. «Ὁ Θεὸς ἡμῶν καταφυγὴ καὶ δύναμις».
Γιὰ νὰ μπορεῖ ὅμως ὁ μικρὸς ἄνθρωπος νὰ μιλάει μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο, γιὰ νὰ αἰσθάνεται πάντοτε τὸν παντοδύναμο Θεὸ βοηθὸ καὶ προστάτη του, πρέπει νὰ πιστεύει ὅτι ζεῖ διαρκῶς μέσα στὴν παρουσία Του, νὰ πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πάντοτε παρὼν στὴ ζωή του, ὅτι Αὐτὸς κρατεῖ στὰ χέρια Του τὴν πνοή του, ὅτι τὸν παρακολουθεῖ μὲ τὸ γεμάτο στοργὴ καὶ ἀγάπη βλέμμα Του, ὅτι γνωρίζει ὅλες τὶς πράξεις καὶ τὰ κινήματα τῆς ψυχῆς του.
Ὅποιος ἔχει αὐτὴ τὴν πίστη, ἔχει καὶ ἀνάλογη ζωή. Στέκεται μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀντιμετωπίζει μὲ ἱερὸ δέος καὶ ἅγιο φόβο τὸ γεγονὸς τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του, ὑπακούει πρόθυμα στοὺς νόμους Του καὶ πορεύεται σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καὶ ἀναπνέει διαρκῶς μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τῶν πτερύγων Του, μέσα στὴν παντοδύναμη Χάρη καὶ προστασία Του. Αὐτὸς ὅ,τι καὶ νὰ συναντήσει στὴ ζωή του, ὅσα ἀστροπελέκια καὶ ἂν τὸν κτυπήσουν, ὅπου καὶ ἂν βρεθεῖ, μόνος καὶ ἀβοήθητος ἂν εἶναι στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, μπορεῖ νὰ γονατίσει στὴ γῆ, νὰ ὑψώσει τὰ χέρια του στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ βροντοφωνάξει: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα». Ὁ παντοδύναμος Θεὸς ποὺ κρατεῖ τὰ πάντα στὰ χέρια Του, εἶναι πατέρας μου! Γι’ αὐτὸ δὲν ἔχω τίποτε νὰ φοβηθῶ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ καταφυγή μου, ὁ Θεὸς ἡ δύναμή μου!
Πηγή: Ο Σωτήρ