Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2024

Παρακλητικός Κανόνας εις τον Όσιον Πατέρα ημών Αθανάσιον τον Μέγαν


Μετά τον Ευλογητόν, το Κύριε εισάκουσον.
Είτα το Θεός Κύριος, και το Τροπάριον Ήχος Δ’.

Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τον Ιεράρχην και Ποιμένα τον άκακον, οι διαφόροις πειρασμοίς συνεχόμενοι, εκλιπαρούντες κράξωμεν εκ βάθους ψυχής. Πάτερ Αθανάσιε, ικεσίαις σου ρύσαι, ημάς εκ περιστάσεως, νόσων τε και κινδύνων, και πάσης άλλης βλάβης και φθοράς, ως παρρησίαν έχων προς Κύριον.

Δόξα και Νύν Θεοτόκιον. Τη Θεοτόκω…
Είτα ο Ν΄. και ο Κανών ού η Ακροστιχίς
«Αθανάσιον υμνών, αρετήν αινώ».

Ωδή Α’. Ήχος Πλ. Δ’. Αρματηλάτην Φαραώ…
Ανατολής των αρετών γενόμενος ήλιος άδυτος, Αθανάσιε Πάτερ, τοις νύν προς την σκέπην σου, εν πίστει καταφεύγουσι, φωτισμόν σωτηρίας μετάδος ταις σαις δεήσεσι, λύων την αχλύν των παθών ημών.
 
Θηριωδώς τε και ασέμνως άπαντα σχεδόν τον βίον μου, καταδαπανήσας ο μωρός και άσωτος, εις εμαυτόν γενόμενος, τη Πηγή σου προστρέχω, και σοι βοώ, Αθανάσιε, σώσόν με θερμαίς δεήσεσιν.

Αξιοχρέως την ωδήν υφαίνομεν Πηγή σου τη ιερά˙ διο και προς ταύτην, Πάτερ Αθανάσιε, εν πίστει καταφεύγομεν, εξαιτούμενοι χάριν, ημίν δοθήναι και άφθονον, ρώσιν δι’ αυτής των παθών ημών.

Θεοτόκιον.
Στρέψον εμοί τον κοπετόν της νόσου μου εις υγιείας χαράν˙ τον σκοτεινόν σάκκον τον της καχεξίας μου, Παρθένε διαρρήξασα, την φαιδράν ευεξίας, περίζωσον ευφροσύνην με, και αγαλλιάσεως πλήρωσον.

Ωδή Γ’. Ο στερεώσας κατ’ αρχάς.
Νύν τον κακόν ο αγαθός, τον εν πολλή ασπλαγχνία, ο ακένωτος κρατήρ του ελέους τον αισχρόν τον ρυπαρόν, ο καθαρός απόπλυνον, Αθανάσιε Πάτερ, και ταις πρεσβείαις σου σώσόν με.

Αειλαμπής ως περ αστήρ, ανατολαίς των θαυμάτων, καταυγάσας τη υφήλιον πάσαν, των παθών ημών, Σοφέ, τον σκοτασμόν απέλασον, και πειρασμών ομίχλην, ταις σαις λιταίς διασκέδασον.

Σε ανυμνώ πανευλαβώς και γοερώς ικετεύω, εξελού με εκβοών τον σον δούλον, Αθανάσιε Σοφέ, κινδύνων τε και θλίψεων, ταις θείαις σου πρεσβείαις, και της μελλούσης κολάσεως.

Θεοτόκιον.
Εί και κατήντησα, Σεμνή, εις λάκκον ταλαιπωρίας, και εις βόθρον απογνώσεως όλος˙ άλλ’ ειδώς σου την πολλήν και άμετρον συμπάθειαν, χείράς σοι ανατείνω˙ όθεν οικτείρασα σώσόν με.

Ωδή Δ’. Σύ μου ισχύς Κύριε…
Ιλαστικά, δέχου σου δούλου εγκώμια, Ορθοδόξων στύλε και κραταίωμα, και καταφύγιον αψευδές, και κατεγνωσμένω εμοί γενού ιλαστήριον, και ρύσαί με του Άδου, της πικράς καταδίκης, ταις λιταίς σου, Σοφέ Αθανάσιε.

Ο στεναγμός , Νινευϊτών προσδεξάμενος, Παντοκράτωρ Θεός τε και Κύριος, την οφειλήν των αμαρτιών, πάσαν την εκείνων, αφήκε, Πάτερ ως εύσπλαγχνος. Διο σε ικετεύω εξιλέωσον τούτον, παραβλέψαι καμού τα εγκλήματα.
Νόσου δεινής, πυρός σεισμού τε και θλίψεως, και παντοίας βλάβης, Αθανάσιε, τον σον οικέτην εκλιπαρώ, απάλλαξον τάχος, ταις προς Θεόν ικεσίαις σου, και ρύσαί με της τούτων χαλεπής τυραννίδος, και θανάτου αώρου εξάρπασον.

Θεοτόκιον.
Ρώσιν ψυχής, ρώσίν μοι σώματος δώρησαι, ίνα πράττω και ποιώ το θέλημα, του σου Υιού φόβω και χαρά˙ και γαρ εξισχύεις, ως Μήτηρ ούσα του Κτίστου μου, και πράττεις όσα θέλεις, τοις εν πίστει και πόθω τη ση σκέπη, Παρθένε, προστρέχουσιν.

Ωδή Ε’. Ίνα τι με απώσω…
Υλακήν την Αρείου, του παραφρονήσαντος σοφώς εφίμωσας, του Πατρός τον Λόγον ομοούσιον συ Αθανάσιε, εκδιδάξας σέβειν˙ όν ιλεούμενος μη παύση, αβλαβείς συντηρείσθαι τους δούλους σου.

Μη παρίδης με, Πάτερ, πλείσταις περιστάσεσι, ζάλαις και θλίψεσι, πανταχόθεν οίμοι! συνεχόμενον και πιεζόμενον, αλλά φρούρησόν με υπό την σκέπην σου την θείαν, και ταις θείαις πρεσβείαις σου σώσόν με.

Νομοθέτης κατέστης, και των ευσεβούντων φωστήρ, Αθανάσιε˙ διο σοι βοώμεν, ταις λιταίς σου ημάς καθοδήγησον, εις οδόν ευθείαν των του Κυρίου θελημάτων, και κακίας δαιμόνων εξάρπασον.

Θεοτόκιον.
Αμαρτίαις επαύξω, άλλας αμαρτίας ο τλήμων εκάστοτε, και επισυνάγω της Γεέννης το πύρ το ανύποιστον, εν τη παναθλία εμού ψυχή, αφ’  ού με ρύσαι, προ της πείρας εκείνης Πανάμωμε.

Ωδή ΣΤ’. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.
Ώ Ιεράρχα Χριστού, τους ομωνύμους σοι φύλαττε, και πάντας τους ευσεβείς, τους εις την ζωήρρυτον, Πηγήν σου προστρέχοντας, εκ παντός κινδύνου, σαις λιταίς, και περιστάσεων.

Νοσήματα χαλεπά, εξ εμού ποίησον, Πάνσεπτε, παρακαλώ σε θερμώς, και πάσαν την κάκωσιν ψυχής τε και σώματος, ταις θείαις λιταίς σου, και κινδύνους καταδίωξον.

Ανύσας επί της γης, μεγάλους άθλους, Μακάριε, δεινών ημάς φοβερών, και πάσης κακώσεως, εκλύτρωσαι τάχιον, ταις προς τον Σωτήρα πανιέροις σου δεήσεσι.

Θεοτόκιον.
Φωτί απείρω του σου, προσώπου με καταλάμπρυνον, Παρθενομήτορ Αγνή, βυθού απογνώσεως αεί απαλλάττουσα, και προς μετανοίας τους λιμένας εμβιβάζουσα.

Διάσωσον από παντοίων κινδύνων και θλίψεων, Ιεράρχα, τους την σην γεραίροντας Πηγήν την σωτήριον, ως έχων παρρησίαν εν Κυρίω.

Θεοτόκιον. Άχραντε…
Ο Ιερεύς μνημονεύει, είτα το Κοντάκιον Ήχος Δ’.

Προστασία των Χριστιανών.
Προστάτα των πιστών ακαταίσχυντε, και ικέτα προς Χριστόν Ιερώτατε, μη παρίδης Αθανάσιε των σε υμνούντων φωνάς, αλλά σπεύσον αγαθέ, εις την βοήθειαν ημών των πιστώς κραυγαζόντων σοι˙ τάχυνον ως οικτίρμων και ρύσαι δεινών παντοίων, και λοιμικών ασθενειών, ταις προς τον Κτίστην πρεσβείαις σου.

Και ευθύς το Προκείμενον Ήχος Δ’.
Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν, και η μελέτη της καρδίας μου σύνεσιν.

Στίχος. Ακούσατε ταύτα πάντα τα έθνη, ενωτίσασθε πάντες οι κατοικούντες την οικουμένην.

Ευαγγέλιον εκ του κατά Ιωάννην. (Ι’. 9 – 16)
Είπεν ο Κύριος˙ Εγώ ειμί η θύρα˙ δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται, και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει. Ο κλέπτης ούκ έρχεται, ειμή ίνα κλέψη, και θύση, και απολέση˙ εγώ ήλθον, ίνα ζωήν έχωσι, και περισσόν έχωσιν. Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων˙ ο μισθωτός δε, και ούκ ών ποιμήν, ού ούκ εισί τα πρόβατα ίδια, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον, και αφίησι τα πρόβατα και φεύγει, και ο λύκος αρπάζει αυτά, και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός εστί, και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων. Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός, και γινώσκω τα εμά, και γινώσκομαι υπό των εμών. Καθώς γινώσκει με ο Πατήρ, καγώ γινώσκω τον Πατέρα˙ και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων. Και άλλα πρόβατα έχω, ά ούκ εστίν εκ της αυλής ταύτης, κακείνα με δει αγαγείν˙ και της φωνής μου ακούσουσι, και γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν.

Δόξα.

Ταις του Ιεράρχου…

Και νύν.

Ταις της Θεοτόκου…

Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός… και το παρόν Προσόμοιον.
Ήχος Πλ. Β’.   Όλην αποθέμενοι…
Πολλοίς συνεχόμενος, νυν πειρασμοίς ο παντλήμων, προς σε Αθανάσιε καταφεύγω, σώσόν με τον ανάξιον, τον πολλά πταίσαντα˙ ως ουδείς άλλος γαρ, εν ανθρώποις επλημμέλησα˙ διο την θείαν σου, χάριν εξαιτώ ο πανάθλιος, προφθάσας συ με οίκτειρον, σαις προς τον Δεσπότην δεήσεσι˙ και μη με εάσης εις τέλος κινδυνεύειν τον εις σε, πάσαν ελπίδα μου θέμενον, πιστών τα διάσωσμα.

Σώσον ο Θεός τον Λαόν Σου κ. τ. λ.

Ωδή Ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας…
Ρύεις Πάτερ και σώζεις, ταις θερμαίς σου πρεσβείαις τους πεφευγότας εις σε˙ και γαρ ει μη εφρούρεις, ημάς τους σους οικέτας, απολώλαμεν άπαντες, και εγενήθημεν αν κατάβρωμα δαιμόνων.

Επηρείας παντοίας, Αθανάσιε Πάτερ, πιστών το καύχημα, κινδύνων αδοκήτων, και λύπης τον σον δούλον, ταις πρεσβείαις σου λύτρωσαι, και εκ ποικίλων αεί ασθενειών με ρύσαι.

Την ψυχήν μου, ώ Πάτερ, κατανύξεως πλήσον και ευλαβείας θερμής, την θείαν όπως βρέχω, Εικόνα σου, Θεόφρον, ταις ροαίς των δακρύων μου, και αποπλύνω αεί τον ρύπον των παθών μου.

Θεοτόκιον.
Εξ ιδρώτων και κόπων, στεναγμών τε καρδίας, Θεογεννήτρια, συναίσθησις γεννάται, απάθεια δ’ εκ ταύτης, ής και φθάσαι τους πρόποδας, αξιωθείην εγώ ο πταίσας υπέρ πάντας.

Ωδή Η’. Τον Βασιλέα.
Η ζωηφόρος, και γλυκυτάτη Πηγή σου, διαλύει, Αθανάσιε Πάτερ, νόσους και κινδύνους ταις προς Θεόν ευχαίς σου.

Νόσων παντοίων, τους προσκυνούντας εν πόθω, την πανσέβαστον Εικόνα σου θεόφρον, ρύσαι θλίψεων και πόνων, λιταίς σου Ιεράρχα.

Αθανασίου, τω Ιατρείω προσφεύγω, προς αυτόν γοερώς ανακράζων, ρύσαί με ώ Πάτερ, κινδύνων ταις ευχαίς σου.

Θεοτόκιον.
Ίνα δοξάζω, και προσκυνώ μετά δέους, σου το πάνσεπτον όνομα, Κόρη θλίψεώς με πάσης, εκλύτρωσαι και βλάβης.

Ωδή Θ’. Εξέστη επί τούτω…
Ικέτην σε και πρέσβυν προς τον Θεόν, πρεσβευσόμενον Πάτερ συγχώρησιν, αμαρτιών, και των οφλημάτων και των χρεών, αποκοπάς αιτούμενον, θείους μιμησάμενον οικτιρμούς, προβάλλομαι προθύμως, ελπίδι της πρεσβείας, της σης, Θεόφρον, στηριζόμενος.

Νυμφώνος αθανάτου επιτυχείν, και τρυφής Παραδείσου αξίωσον, τον επί γης, θείόν σε προστάτην μετά Θεόν, θείον ικέτην έχοντα, υπέρμαχον μέγαν και ιατρόν˙ διο ενδιαθέτως, τολμώντα ταύτα λέγειν, σώσόν με Πάτερ, ταις πρεσβείαις σου.

Ώ πόση ευφροσύνης και φωτισμού, και χαράς υπερμέτρου πληρούμεθα! Σου τη σεπτή, Πηγή προσπελάζοντες ευλαβώς˙ προρρέει γαρ ουράνιον, και θείον, Αθανάσιε γλυκασμόν, διώκοντα τα πάθη, των πόθω σε τιμώντων, και την υγίειαν δωρούμενον.

Θεοτόκιον.
Μαρία Θεοτόκε, συ της εμής, ταλαιπώρου καρδίας τα τραύματα και της ψυχής, έλκη τα δυσίατα και πολλά, και της σαρκός μου Δέσποινα, θεία επισκέψει σου τας δεινάς, θεράπευσον οδύνας, και λύσόν μου τας νόσους, τας της ψυχής τε και του σώματος.

Το, Άξιον εστίν, και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.

Τον εν Ιεράρχαις θαυματουργόν, και τον εν κινδύνοις απροσμάχητον βοηθόν, τον θείον ποιμένα και λάτριν του Δεσπότου, Αθανάσιον Μέγαν, ύμνοις τιμήσωμεν.

Των Αρχιερέων την καλλονήν, και της Εκκλησίας εγκαλώπισμα το τερπνόν, και ημών των πάνυ αμαρτωλών προστάτην, Αθανάσιον Μέγαν δοξολογήσωμεν.

Χαίροις Εκκλησίας θείε αστήρ, οικουμένης δόξα, Ιερέων υπογραμμός, Πατέρων λαμπρότης, της χάριτος δοχείον, Χριστιανών προστάτα, ώ Αθανάσιε.

Έχει μεν το πνεύμα σου ουρανός, ημείς δε πλουτούμεν την Εικόνα σου την σεπτήν, ήν περικυκλούντες μετ’ ανεικάστου πόθου, τιμώντες προσκυνούμεν, ώ Αθανάσιε.

Τω Θεώ των όλων νύν παρεστώς, αίτησαι πταισμάτων τοις τιμώσί σε παρ’ αυτού, άφεσιν δοθήναι, Αθανάσιε Πάτερ, και των επερχομένων δεινών την λύτρωσιν.

Φύλαττε και σκέπε ταις σαις ευχαίς, πάντας τους τιμώντας την ζωήρρυτόν σου Πηγήν, και την σην Εικόνα, και αιωνίως ρύσαι, εκ θλίψεως παντοίας, ώ Αθανάσιε.

Θεοτόκιον.
Δέσποτα φιλάνθρωπε Βασιλεύ, μη ακούσω τότε εν ημέρα τη φοβερά, φωνής της οργής σου εις πυρ αποπεμπούσης, άλλ’ οίκτειρον πρεσβείαις της κυησάσης σε.

Τρισάγιον. Και το Τροπάριον Ήχος Γ’.
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, Ιεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιόν ομοούσιον, ανακηρίξας κατήσχυνας Άρειον, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Δόξα˙ και νύν. 

Θεοτόκιον.
Θρόνος πάγχρυσος του βασιλέως, και παράδεισος διηνθισμένος, ανεδείχθης, Θεοτόκε Πανάχραντε˙ τον γαρ Θεόν εν γαστρί σου βαστάσασα, ευωδιάζεις ημάς θείαις χάρισιν. Όθεν άπαντες Θεού αληθώς Μητέρα σε, κηρύττομεν αεί και μεγαλύνομεν.

Είτα εκτενής, κα απόλυσις˙ καθ’ ήν ψάλλομεν τα παρόντα Προσόμοια˙ Ήχος Β’.
Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Ύμνοις Αθανάσιε την σην, Κρήνην την ζωήρρυτον όντως, και ανεξάντλητον, την αναβλυστάνουσαν ρείθρα ιάσεων, και προχέουσαν χάριτας πάσι τοις αιτούσι, συμφώνως αινέσωμεν κατασπαζόμενοι, πόθω την σεπτήν σου Εικόνα, πιστών παραμύθιον ούσαν, και των νόσων φάρμακον αποίκιλον.

Δόξα.

Πάσι τη Πηγή σου ευλαβώς, και τη πανσεβάστω Εικόνι σου καταφεύγουσιν, Ιεράρχα ένδοξε ώ Αθανάσιε, χορηγείς τα αιτήματα ταις σαις ικεσίαις, τάχιστα ρυόμενος των αδοκήτων δεινών, λύπης και παντοίων κινδύνων, νόσων εμπρησμού και σεισμού τε, λοιμού και λιμού τε και των θλίψεων.

Και νύν.

Πάντες προσκυνούμέν σε πιστώς, Μήτερ του Θεού των απάντων, ευλογημένη Αγνή, Άχραντε Πανάμωμε Θεοχαρίτωτε, ρύσαι πάντας των θλίψεων, τη ση μεσιτεία, δυσωπεί σε Δέσποινα ο Αθανάσιος, μετά των Αγίων απάντων, οίκτειρον ημάς σω ελέει, Παναγία Δέσποινα Παντάνασσα.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Πηγή: Ορθόδοξη Πορεία