Θέλουν να κάμουν θαύματα

Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς) Μπριαντσιανίνωφ

Δύσκολο στον άνθρωπο να έχη δόξα και τιμή χωρίς ζημία στην ψυχή του^[69].
Δύσκολο όχι μόνο για τους εμπαθείς, εκείνους που αγωνίζονται να νικήσουν τα πάθη τους, αλλά και σ’ εκείνους που τα ενίκησαν• και στους αγίους. Γιατί, έστω και αν τους έδωκε ο Θεός την νίκη κατά της αμαρτίας, όμως δεν ξαναγυρίσουν στην αμαρτία και να ξαναϋποδουλωθούν στα πάθη• όπως έγινε με μερικούς, που δεν έδειξαν την απαιτούμενη νήψη και επαγρύπνηση, αλλά εθάρρησαν στον εαυτό τους, στην πνευματική τους κατάσταση! Η ροπή στην υπερηφάνεια, λέγει ο άγιος Μακάριος, εξακολουθεί να υπάρχη ακόμη και στις πιο καθαρές ψυχές^[70]. Η ροπή αυτή είναι η πρώτη αιτία, που σπρώχνει τον άνθρωπο να γοητευθή από την αμαρτία και να ξαναγυρίση σ’ αυτήν. Και γι’ αυτό και το χάρισμα των ιαμάτων και όλα τα άλλα αντιληπτά χαρίσματα, είναι πολύ επικίνδυνα σ’ εκείνους που τα έλαβαν• γιατί γίνονται αντικείμενα μεγάλης τιμής από τους ανθρώπους με σαρκικό φρόνημα. Αντίθετα τα μη αντιληπτά χαρίσματα είναι σε ασύγκριτο βαθμό ανώτερα από εκείνα, που πέφτουν στην αντίληψή μας. Π.χ. το χάρισμα να οδηγή ψυχές στη σωτηρία, και να τις θεραπεύη από τα πάθη, ο κόσμος ούτε το καταλαβαίνει ούτε του δίνει σημασία. Και όχι μόνο δεν τιμά και δεν δοξάζει τους λειτουργούς του Θεού, που έχουν το χάρισμα αυτό, αλλά και τους ταλαιπωρεί και τους μισεί, επειδή έχουν πράξη διαφορετικά από εκείνη που δέχονται οι αρχές του κόσμου αυτού• επειδή «απειλούν την δεσποτεία του κοσμοκράτορα»^[71].

Μετάνοια, αυτή προνοεί για τη σωτηρία…

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Δεν πρέπει να απογοητευθούμε για την σωτηρία μας, αδερφοί, εφόσον έχουμε μητέρα την μετάνοια.

Δεν πρέπει να απελπισθούμε για την σωτηρία μας, αγαπητοί, εφόσον μας παρακαλεί μια τέτοια μητέρα. Αυτή τα θηριάλωτα για τον Θεό τα οδήγησε στον παράδεισο και θα αρνηθεί εμάς;

Σπλαχνίσθηκε εκείνους που ήταν έξω από την Εκκλησία και δε θα λυπηθεί εμάς; Παροτρύνει εκείνους που ακόμη δεν πίστευσαν, και θα απορρίψει αυτούς που πίστευσαν πια; Κανείς δεν χάνει αυτό που έχει, ενώ δεν θέλει να λάβει αυτό που δεν έχει. Τότε πως ο Θεός και ο Πατέρας θα εγκαταλείψει εύκολα αυτούς που απέκτησε με το αίμα του Υιού του; Κανείς δεν σκορπίζει εύκολα αυτό που μαζεύει με κόπο.

Παλαιὸς πατέρας πρὸς νέο πατέρα…

Ἕνας Παλαιὸς Πατέρας, πρὸς νέο πατέρα

Ἔχει εὐθύνες ἡ πατρότητα…

… ἡ ἀπασχόληση μὲ τὸν μικρὸ δὲν εἶναι χάσιμο χρόνου!

Θερμὰ συγχαρητήρια! Νὰ τὸ χαίρεστε! Εὐλογημένο καὶ καλοφώτιστο νὰ εἶναι. Τὸ πρῶτο σας παιδί;… Ἡ ζωὴ σᾶς λοιπὸν ἀλλάζει ἀπὸ δῶ καὶ πέρα. Ἄλλος τώρα θὰ καθορίζει τί ὥρα καὶ πόσο θὰ κοιμόσαστε, ποιανοὺ τὸ φαγητὸ θὰ ἑτοιμαστεῖ πρῶτο, πῶς θὰ διακοσμηθεῖ τὸ καθιστικό, ἂν θὰ βγεῖτε γιὰ ἐπίσκεψη, τί ὥρα θὰ πᾶτε ἐκκλησία…

Μέχρι προτινός, θεωροῦσες ἴσως τὶς συζητήσεις μεταξὺ νέων γονέων ἀνιαρές. Δὲς ὅμως, ποιὸς θὰ εἶναι τὸ ἐπίκεντρο ἐνδιαφέροντος στὶς συντροφιές σας ἀπὸ δῶ καὶ πέρα. Ἀκόμη καὶ οἱ πλέον ἀσήμαντες λεπτομέρειες τῆς ζωῆς τοῦ μικροῦ θὰ μονοπωλοῦν τὶς συζητήσεις σας. «…Νὰ τὸν βλέπατε τὴν ὥρα ποὺ ἔτρωγε τὴ σουπίτσα του. Τοῦ εἴχαμε δώσει κουτάλι γιὰ νὰ μάθει νὰ τρώει μόνος του. Λοιπόν, ἔβαζέ το ἀριστερὸ χεράκι τοῦ μέσ’ στὴ σούπα, ἐπίανε τὶς πατάτες, τὶς ἔβαζε στὸ κουτάλι καὶ μετὰ ἔβαζέ το κουτάλι στὸ στόμα…».

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω;

* Ένα καταπληκτικό κείμενο – ποίημα, που αποτυπώνει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την εποχή των γιαγιάδων μας και των παππούδων μας – μια εποχή που φαίνεται τόσο μακρινή σήμερα…

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω…
Εἶναι ἀλήθεια ἀδιάσειστη πιά.
Καὶ τρομάζουμε ὅλοι στὴν πορεία τῆς ὄπισθεν.
Στὴν πορεία τὴν καθοδικὴ καὶ μὴ ἀναμενόμενη.
Μὲ ταχύτητες ποὺ δὲν τὶς εἴχαμε δοκιμάσει ποτέ.

Πᾶμε μὲ σπουδὴ πρὸς τὰ πίσω…
Ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν πρὶν πενήντα
καὶ πρὶν ἑξήντα χρόνια.
Στὰ λιγοστά, στὰ φτωχὰ καὶ στὰ δύσκολα.
Ἐκεῖ ποὺ ζούσανε οἱ γιαγιάδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας…

Τα 7 Μυστήρια της Εκκλησίας μας: Το Ευχέλαιο

Τί εἶναι τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου;

᾿Επειδή οἱ ἄνθρωποι ἀρρωσταίνουν, ὁ Κύριος ἐφοδίασε τήν ᾿Εκκλησία του μέ εἰδικό μυστήριο τοῦὁποίου σκοπός εἶναι κατά κύριο λόγο ἡἴαση τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν, κατά δεύτερο δέἡἴαση τῆς πνευματικῆς νόσου τῆς ψυχῆς (τῆς ἁμαρτίας). Εἶναι, λοιπόν, τό εὐχέλαιο μυστήριο θείας ἀρχῆς κατά τόὁποῖο, ὅταν χρίεται ὁἀσθενής μέἁγιασμένο ἔλαιο, κατέρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦἡὁποία χορηγεῖ πρώτως καί κυρίως τή σωματική ἴαση καί δευτερευόντως τήν ἴαση τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία.

Προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν

Ἰησοῦ, Σὺ ποὺ δημιούργησες τοὺς Ἀγγέλους, καὶ εἶσαι Κύριος αὐτῶν τῶν ἀυλὼν ὄντων, ποὺ σὲ δοξολογοῦν ἀσίγητα, Σὲ δοξολογῶ, Ἰησοῦ, ποὺ καλλώπισες ὅλα τὰ κτίσματα, Σ᾿ εὐχαριστῶ, γιατὶ μὲ τὸ λογικὸ ποὺ μοῦ ἔδωσες τὰ βλέπω καὶ τὰ χαίρομαι.

Ἰησοῦ, ποὺ μ᾿ ἕνα Σου νεῦμα ἔφτιαξες τὸν οὐρανό, ἐξομολογοῦμαι ὅτι μὲ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μου δὲν μπορῶ νὰ σηκώσω τὸ βλέμμα νὰ τὸν δῶ.

Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, o πάμφωτος διαχρονικὸς φωστήρας

Ὁ πάμφωτος καὶ διαχρονικὸς αὐτὸς φωστῆρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μέγιστος διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας, γεννήθηκε στὴν Χώρα τῆς Νάξου τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἐναρέτους γονεῖς, τὸν Ἀντώνιο καὶ τὴν Ἀναστασία Καλλιβρούτση. Κατὰ τὴν βάπτισή του ἔλαβε τὸ ὄνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε μὲ τὰ ζωογόνα νάματα τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς πίστεως καὶ ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου», ὅπως παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος (Ἐφεσ. ΣΤ´ 4). Τὴν ἔμφυτη πρὸς τὰ θεῖα κλήση του, αὔξησε ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἐκλεκτή του μητέρα, τὴν δὲ εὐφυΐα του ἐκαλλιέργησε καὶ πολλαπλασίασε ἡ μελέτη καὶ ἡ σπουδή. Προώδευε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν γνώση κατὰ τρόπο θαυμαστό. Κατ᾿ ἀρχήν, φοίτησε στὴν γενέτειρά του καὶ στὴν Σχολὴ Ἁγίου Γεωργίου περιοχῆς Γρόττας, Χώρας Νάξου, μὲ διδάσκαλο τὸν Ἀρχιμανδρίτη Χρύσανθο, αὐτάδελφο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

Ὁ κόσμος αὖτος εἶναι πανηγύρι

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης

Ὁ κόσμος αὐτός, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, εἶναι ἕνα πανηγύρι καί ὁ καιρός τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἄνθρωπου εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός, γιά νά ἄγοραση ἀπό αὐτό τό πανηγύρι διάφορα ἐμπορεύματα καί μέ αὐτά νά κερδίση καί νά γίνη μεγάλος ἔμπορος. Ἔτσι o Κύριος, ὅταν ἔδωσε τίς δέκα μνᾶς στούς δέκα δούλους του, τούς παρήγγειλε νά ἐμπορευθοῦν, μέχρι νά ἔρθη στήν δευτέρα του παρουσία· «Πρίν φύγη κάλεσε δέκα δούλους του, τούς ἔδωσε ἀπό ἕνα χρυσό νόμισμα καί τούς εἶπε: "Ἐμπορευθῆτε μέ αὐτά, ὥσπου νa ἔλθω"» (Λουκ. 19,13).

Η αγάπη πληροφορεί

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

- Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;

- Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.

Οι αδικημένοι είναι τα αγαπημένα παιδιά του Θεού

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

“Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Ενώ ήταν Θεός, κατέβηκε στην γη από πολλή αγάπη και κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά της Παναγίας.
Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα. Από δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε μαραγκός στους Εβραίους. Και τι εργαλεία είχαν τότε; Ξύλινα πριόνια χρησιμοποιούσαν, με κάτι καβίλιες ξύλινες.
Τού έδιναν και κάτι σανίδια…και Τού έλεγαν: “Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο…”. Και πώς να τα πλανίση; Πλανίζονταν μ’ εκείνα τα γύφτικα σίδερα, που χρησιμοποιούσαν τότε για πλάνες; Ξέρεις τι ζόρικα είναι; Άντε ύστερα, τρία χρόνια ταλαιπωρία! Ξυπόλητος να πηγαίνει από εδώ – από εκεί, για να κηρύττει! Θεράπευε αρρώστους, με λάσπη άνοιγε τα μάτια των τυφλών, και αυτοί ζητούσαν πάλι σημεία.

Παρακλητικὸς κανὼν στὸν Ὅσιο Γέροντα Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη

Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τὴ ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τὴ δικαιοσύνη σου. Καὶ μὴ εἰσέλθεις εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιοθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ΄Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου. Ἐταπείνωσε εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισε μὲ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος, καὶ ἠκηδίασεν ἐπ΄ ἐμὲ τὸ πνεῦμα μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ΄ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησον μοὶ τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ μὲ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον, δίδαξον μὲ τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου. Τὸ πνεῦμα σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει μὲ ἐν γῆ εὐθεία, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῆ δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου, καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου, καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλος σου εἰμί.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης [12 Ιουλίου]

Ο Όσιος Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.

Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο». Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».

Ευλογείτε και μη καταράσθε

Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης

Με ρώτησε κάποιος: «Αυτό που ψάλουμε την Μεγάλη Σαρακοστή ,το “ Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, τοις ενδόξοις της γης “, γιατί το λέμε, αφού είναι κατάρα; «Όταν κάνουν επιδρομή οι βάρβαροι, του είπα, και πάνε να καταστρέψουν στα καλά καθούμενα έναν λαό και ο λαός προσεύχεται να τους βρουν κακά, δηλαδή να σπάσουν τα αμάξια τους ,και τα άλογά τους να πάθουν κάτι, για να εμποδισθούν, καλό είναι ή κακό; Αυτό εννοεί. Να τους έρθουν εμπόδια. Δεν είναι ότι καταριούνται».

- Γέροντα, πότε πιάνει η κατάρα;

- Η κατάρα πιάνει ,όταν υπάρχη στη μέση αδικία. Αν λ.χ. κάποια κοροϊδέψη μια πονεμένη ή της κάνει ένα κακό και η πονεμένη την καταρασθή ,πάει, χάνεται το σόι της. Όταν δηλαδή κάνω κακό σε κάποιον και εκείνος με καταριέται , πιάνουν οι κατάρες του. Επιτρέπει ο Θεός και πιάνουν , όπως επιτρέπει λ.χ. να σκοτώση ένας κάποιον άλλον. Όταν όμως δεν υπάρχη αδικία, τότε η κατάρα γυρνά πίσω σε αυτόν που την έδωσε.

Ἡ θαυμαστὴ ἐμφάνιση τῆς Ἁγίας Εὐφημίας στὸν Ἅγιο Παΐσιο!

Ἡ ἁγία Εὐφηµία! Ὁ Γέροντας, διηγήθηκε τό ἑξῆς: «Εἶχα γυρίσει ἀπό τόν κόσµο, ὅπου εἶχα βγῆ γιά ἕνα ἐκκλησιαστικό θέµα. Τήν Τρίτη15, κατά ἡ ὥρα 10 τό πρωΐ, ἤµουν µέσα στό Κελλί µου καί ἔκανα τίς Ὧρες. Ἀκούω χτύπηµα στήν πόρτα καί µιά γυναικεία φωνή νά λέη: «Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡµῶν...». Σκέφθηκα: «Πῶς βρέθηκε γυναίκα µέσα στό Ὄρος;». Ἐν τούτοις ἔνιωσα µιά θεία γλυκύτητα µέσα µου καί ρώτησα:

 – Ποιός εἶναι;

– Ἡ Εὐφηµία, ἀπαντᾶ. »Σκεφτόµουν, «ποιά Εὐφηµία; Μήπως καµµιά γυναίκα ἔκανε καµµιά τρέλλα καί ἦρθε µέ ἀνδρικά στό Ὄρος; Τώρα τί νά κάνω;». Ξαναχτυπᾶ. Ρωτάω: «Ποιός εἶναι;». «Ἡ Εὐφηµία», ἀπαντᾶ καί πάλι. Σκέφτοµαι καί δέν ἀνοίγω. Στήν τρίτη φορά πού χτύπησε, ἄνοιξε µόνη της ἡ πόρτα, πού εἶχε σύρτη ἀπό µέσα. Ἄκουσα βήµατα στόν διάδροµο. Πετάχτηκα ἀπό τό Κελλί µου καί βλέπω µιά γυναίκα µέ µανδήλα. Τήν συνώδευε κάποιος, πού ἔµοιαζε µέ τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος ἐξαφανίσθηκε. Παρ᾿ ὅλο πού ἤµουν σίγουρος ὅτι δέν εἶναι τοῦ...

Ο Άγιος Παΐσιος και η Αγία Ευφημία [16 Σεπτεμβρίου]. Ο βίος και το θαύμα της [11 Ιουλίου]

Η Εμφάνιση της Αγίας Ευφημίας (16 Σεπτεμβρίου) 

στον Άγιο Παΐσιο (12 Ιουλίου), 

ο βίος και το θαύμα της, στις 11 Ιουλίου

Αφιέρωμα Σοφία Ντρέκου

Ενότητες
1. Η Εμφάνιση της Αγίας Ευφημίας στον Άγιο Παΐσιο
2. Βίος και πολιτεία της Αγίας και Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας
3. Το θαύμα της Αγίας Ευφημίας και οι μονοφυσίτες

• Από τον Δ' τόμο της Μουσικής Πανδέκτης [Μαθηματάριο], το απολυτίκιο της Αγίας Ευφημίας μελοποιηθέν από τον Πέτρο Πελοποννήσιο ως καλοφωνικό μάθημα, εις μνήμην του θαύματος της Αγίας κατά την Δ' Οικουμενική Σύνοδο. 
• Η Αγία Ευφημία - 16 Σεπτεμβρίου. 
• Απολυτίκιο Αγ. Ευφημίας 
• τηλε-βιβλίο: Αγία Ευφημία Ο κρίνος που δεν λύγισε στο ατσάλι.
• «Η θαυμαστή εμφάνιση της Αγίας Ευφημίας στον Άγιο Παΐσιο» Μ.Μόρφου Νεόφυτος

Έτσι πρέπει να ξεκινάς πνευματικά τη μέρα σου…

Πίεζε τον εαυτό σου να ξυπνάς νωρίς το πρωί με σταθερό ωράριο. Μόλις ξυπνήσεις, στρέψε το νου σου στο Θεό: κάνε το Σημείο του Σταυρού και ευχαρίστησέ Τον για τη νύχτα που πέρασε και όλους τους οικτιρμούς Του προς εσένα.

Ζήτησέ Του να καθοδηγεί όλες σου τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες, ώστε οτιδήποτε λες ή κάνεις να είναι ευάρεστο σε Αυτόν.

Καθώς ντύνεσαι, να θυμάσαι ότι είναι παρών ο Κύριος και ο Φύλακας Άγγελός σου. Ζήτησε από τον Κύριο Ιησού Χριστό να σου φορέσει το χιτώνα της σωτηρίας.

Όποιος έχει τα μάτια της ψυχής του ανοικτά και βλέπει τον Θεόν, δεν είναι εύκολον να τον βλάψουν οι εχθροί...

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης

Εκείνον τον άνθρωπον, που διατηρεί μέσα εις την ψυχήν του την συνεχή μνήμην του Θεού, δεν είναι τόσον εύκολον οι δαίμονες να του κάνουν κακόν. Να τον πειράξουν ναι, αλλά να τον βλάψουν δύσκολον, και τούτο διότι δεν δίδει άδειαν εις τους δαίμονας να τον υποσκελίσουν, διότι είναι ωπλισμένος με το όπλον της συνεχούς μνήμης του Θεού. Όποιος έχει τα μάτια της ψυχής του ανοικτά και βλέπει τον Θεόν, δεν είναι εύκολον να τον βλάψουν οι εχθροί.

Ψέματα λέγει! Εγώ αυτό το κόλπο δεν το γνώριζα

Κάποτε ένας καλόγερος έκλεψε κρυφά αυγά, τα βράζει στο κελί του και τα τρώγει κρυφά Τετάρτη και Παρασκευή. 

Κάποια μέρα τον πιάνουν «επ’ αυτοφόρω» να βράζει δυο αυγά μέσα σ’ ένα μπρίκι. Κρατά πολλά κεριά αναμμένα κάτω από το μπρίκι.

– Καλά, δεν ντρέπεσαι λίγο; Τι ‘ναι αυτά που κάνεις; Ήρθες εδώ να σώσεις την ψυχή σου ή για να πας στην κόλαση; Δεν ξέρεις ότι η λαθροφαγία οδηγεί στον πύρινο ποταμό;

– Το ξέρω! Ήμαρτον! Ήμαρτον. Ο διάβολος μ’ έβαλε! Ο τρισκατάρατος με δίδαξε αυτό το μάθημα.

Αδελφέ στο χέρι σου είναι να κερδίσεις τη συμπάθεια του Κριτού

'Ενας από τους πατέρες της ερήμου έκανε την παραστατική διδασκαλία στους νεώτερους μοναχούς:
-Υπόθεσε αδελφέ μου ότι αυτήν τη στιγμή παίρνω το πρόσωπο του δίκαιου Κριτού και ανεβαίνω στο δικαστικό βήμα και σε ρωτώ λοιπόν:
-Τι θέλεις να σου κάνω.Αν μου πεις "ελέησέ με" , σου αποκρίνομαι' "ελέησε κι εσύ τον αδελφό σου".
Αν πάλι μου πεις "συγχώρεσέ με" , σου απαντώ' "συγχώρεσε κι εσύ τα σφάλματα του πλησίον σου".
Μήπως είναι άδικος ο Κριτής; Μη γένοιτω!
Αδελφέ στο χέρι σου είναι να κερδίσεις τη συμπάθεια του Κριτού , αρκεί να έχεις μάθει να συγχωρείς.

---

Πηγή: Γεροντικόν, Προσκυνητής

Από την ακολουθία της Θείας Μετάληψης

Καθὼς προέφης, Χριστέ, γενέσθω δὴ τῷ εὐτελεῖ δούλῳ σου· καὶ ἐν ἐμοὶ μεῖνον ὡς ὑπέσχου· ἰδοὺ γὰρ τὸ Σῶμα τρώγω σου τὸ θεῖον καὶ πίνω τὸ Αἷμὰ σου.

Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, ὁ ἄνθραξ γένοιτο τοῦ σοῦ Σώματος εἰς φωτισμὸν τῷ ἐσκοτισμένῳ ἐμοί, καὶ καθαρισμὸν τῆς βεβηλωθείσης ψυχῆς μου τὸ Αἷμὰ σου.

Μαρία μῆτερ Θεοῦ, τῆς εὐωδίας τὸ σεπτὸν σκήνωμα, ταῖς σαῖς εὐχαῖς σκεῦος ἐκλογῆς με ἀπέργασαι, ὅπως τῶν ἁγιασμάτων μετέχω τοῦ Τόκου σου.

Νοῦν, ψυχὴν καὶ καρδίαν ἁγίασον, Σῶτερ, καὶ τὸ σῶμά μου, καὶ καταξίωσον ἀκατακρίτως, Δέσποτα, τοῖς φρικτοῖς μυστηρίοις προσέρχεσθαι.

Ξενωθείην παθῶν, καὶ τῆς χάριτος σχοίην τε προσθήκην ζωῆς καὶ ἀσφάλειαν, διὰ τῆς μεταλήψεως τῶν ἁγίων, Χριστέ, Μυστηρίων σου.

Πηγή: Χριστιανός Ορθόδοξος