Μορφωμένος άνθρωπος ό κ.
Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής.
Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά
πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε με αυστηρότητα. Ήταν σχολαστικά
ηθικιστής.
Δεν ήταν πρόθυμος να
συγχώρηση εύκολα τους άλλους. Παντού έβλεπε αμαρτίες και αμαρτωλούς. Αυτό
κάνουν όλοι οι ηθικιστές. Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ίάκωβον, έναν
ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον
δάσκαλο. Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. 'Αλλά και οι απαντήσεις
σοφές και αποκαλυπτικές.
Ρώτησε τον Γέροντα για το
σοβαρό (το σοβαρώτερον;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, πού δυσκολεύονταν
να το κατανόηση:
—Αφού βλέπω καθαρά και
ολοφάνερα τον άλλον να αμαρτάνη, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκαιο;
—Όλους μας βλέπει ό Θεός
αδιάκοπα και ξέρει καθαρά και ολοφάνερα ότι αμαρτάνουμε. Γιατί μας συγχωρεί και
μας ανέχεται και μας περιμένει να. μετανοήσουμε και να ζητήσουμε άφεση
αμαρτιών;
—Πάλι δεν σας καταλαβαίνω,
πάτερ μου. Τι πρέπει να κάνουμε; Να πούμε στην αμαρτία μπράβο; Να την
επαινέσουμε σιωπώντας;