Ὁ ἄθεος καθηγητὴς

Νωρὶς εἶχε μείνει ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα ὁ Πέτρος. Ἡ μάνα του ἔμεινε πιστὴ στὴ μνήμη τοῦ ἄντρα της. Ἀφοσιώθηκε στὸ γιό της. Εἶχε καλὴ θέση στὴν Τράπεζα καὶ τὰ ἔβγαζαν πέρα. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Πέτρος τά ’παιρνε τὰ γράμματα, ἀποφάσισε νὰ τὸν σπουδάσει σ’ ὅποια ἐπιστήμη θὰ διάλεγε ὁ ἴδιος.

–Χαρά μου καὶ καμάρι μου θά ’ναι, Πέτρο μου, τοῦ ’πε ἕνα ἀπόγεμα, καθὼς κάθονταν στὸ σαλόνι τους, νὰ γίνεις ἕνας ἐπιστήμονας σπουδαῖος, ὅ,τι λαχταράει ἡ ψυχή σου. Θὰ χαίρεται καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ μακαρίτη τοῦ πατέρα σου ἀπὸ ψηλά. Ἐγὼ θὰ εἶμαι στὸ πλευρό σου πάντα. Ὅ,τι θὰ χρειασθεῖς, θὰ τὸ ἔχεις. Ἐσὺ μόνο ἀφοσιώσου στὶς σπουδές σου. Ὅσο μ’ ἀφήσει ὁ Θεὸς νὰ ζῶ, δὲν θὰ σ’ ἀφήσω, παιδί μου.

–Εὐχαριστῶ, μάνα μου, φώναξε δακρυσμένος ἐκεῖνος καὶ τὴν ἀγκάλιασε...

Ἡ Εὐχή - Προφορική καί Νοερά

Ὁ Γέροντας δέν μᾶς ἔκανε πολλές διδασκαλίες ἤ διαλέξεις περί Νοερᾶς προσευχῆς. Ὄχι ὅτι δέν μποροῦσε, ἀφοῦ ἦταν πραγματικός ἐπιστήμων τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, διάδοχος καί συνεχιστής τῆς Νηπτικῆς παραδόσεως, ἀλλά ἐπειδή ἦταν ἐπιφυλακτικός, γιά νά μήν φουσκώσῃ τά μυαλά μας μέ φαντασίες καταστάσεων πού δέν εἴχαμε φθάσει.

Ὀλιγόλογες λακωνικές συμβουλές μᾶς ἔδινε κατά τήν διάρκεια τῶν νυκτερινῶν μας ἐξαγορεύσεων, ὑπό τήν μορφή ὑποδείξεων περισσσότερον, μά ἦσαν πάντα μεστές ὠφελείας.
Ἡ στάσις του ἦταν «προχώρα καί ἐγώ σέ παρακολουθῶ». Καί ὁ λόγος ἐγίνετο πρᾶξις. Μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντα κοπιάζαμε στήν προσευχή. Καί ἐρχόταν φορές νά κάνουμε τρεῖς, τέσσερις, πέντε ὧρες νοερά προσευχή, μέ σκυμμένο τό κεφάλι, καί τόν νοῦ κολλημένο μέσα στό βάθος τῆς πνευματικῆς καρδιᾶς. Καμμιά φορά σήκωνα τό κεφάλι νά πάρω ἀέρα, ἀλλά ἡ γλυκύτητα μέ τραβοῦσε πάλι μέσα στήν καρδιά! Ἡ ψυχή εἶχε γευθῆ καί ἔλεγε:

Τρίτο ουρανό

π. Σεραφείμ Ρόουζ

Κάποτε, κατά τη διάρκεια ενός φοβερού χειμώνα όταν ο άγιος Ανδρέας κειτόταν παγωμένος σε κάποιο δρόμο της πόλης, κοντεύοντας να πεθάνει, ένιωσε ξαφνικά μία θέρμη μέσα του και είδε ένα εκθαμβωτικό νέο με πρόσωπο που έλαμπε σαν τον ήλιο, ο οποίος τον οδήγησε στον παράδεισο και στον τρίτο ουρανό.

«Με τη θέληση του Θεού βυθίστηκα για δυό εβδομάδες σε ένα τερπνό όραμα... είδα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα θαυμάσιο και μεγαλοπρεπή παράδεισο... Ο νούς και η καρδιά μου είχαν συγκλονιστεί από την ανείπωτη ομορφιά του θεϊκού παραδείσου, και ένιωθα μιά γλυκιά απόλαυση περπατώντας μέσα σε αυτόν. Υπήρχαν πολλοί κήποι, γεμάτοι με ψηλά δένδρα, τα κλαδιά τους ανέδιδαν μία υπέροχη ευωδία και τα μάτια μου αγαλλίαζαν βλέποντας τις άκρες τους να λικνίζονται... Κανένα δένδρο στη γή δεν είναι τόσο όμορφο όσο αυτά τα δένδρα. Στους κήπους υπήρχαν επίσης αμέτρητα πουλιά με φτερά χρυσά, χιονάτα ή πολύχρωμα. Κάθονταν πάνω στα κλαδιά των δένδρων του παραδείσου, και το μαγευτικό τους κελάηδημα με είχε συνεπάρει. Μπροστά μου περπατούσε ένας νέος, με πρόσωπο λαμπρό σαν τον ήλιο και ντυμένος με μανδύα πορφυρό... Ακολουθώντας τον είδα ένα μεγάλο, υπέροχο Σταυρό, σαν φωτεινή νεφέλη, που γύρω του στέκονταν μελωδιστές με μάτια που άστραφταν σαν πύρινες ακτίνες, που έψαλλαν θεσπέσιους ύμνους, δοξάζοντας τον Σταυρωθέντα Κύριο.

Τί μορφή έχουν οι ψυχές;

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Άγιος – Γέροντα, πολλοί Άγιοι έχουν δει ψυχές, όταν φεύγουν από το σώμα. Τί μορφή έχουν;

– Είναι σαν παιδάκια. Στην άλλη ζωή όλοι θα είναι όπως οι Άγγελοι· δεν θα υπάρχουν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες ούτε γέροι ούτε γριές ούτε μωρά· όλοι θα είναι ένα φύλο, θα έχουν μια ηλικία.

Γι’ αυτό, και όταν δη κανείς ψυχές που φεύγουν από την ζωή, τις βλέπει κατά κάποιον τρόπο σαν μικρά παιδιά. Το πρόσωπό τους έχει τα χαρακτηριστικά του, αλλά είναι σαν μικρού παιδιού.

Όταν έμενα στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, επισκεπτόμουν καμμιά φορά τον Γερο‐Φιλάρετο.

Ήταν ένα ευλαβέστατο γεροντάκι που έμενε σε ένα κοντινό Κελλί. Επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι που αρρώστησε και ο ίδιος, διακονούσε τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που έπασχε από πάρκινσον.

Στον απόηχο μιας αφίσας που έζησε λίγες ώρες μόνο

 

Γεώργιος Καλλιντέρης, Δρ Φυσικής, υπερπολύτεκνος πατέρας 9 παιδιών

Πέρασαν λίγες μέρες από την ανάρτηση και το κατέβασμα μιας αφίσας. Πρόκειται, όπως καταλαβαίνετε, για τη γνωστή πλέον αφίσα υπέρ των αγέννητων παιδιών. Μου προκάλεσε το ενδιαφέρον να διαβάσω πολλά άρθρα γι’ αυτό το θέμα, άλλα υπέρ και άλλα κατά των απόψεών της. Σαν καταστάλαγμα όλων αυτών θα ήθελα, χωρίς πάθος και χωρίς να θέλω να κάνω το δάσκαλο, να θέσω μερικά ερωτήματα, πιστεύοντας ότι έτσι θα συμβάλλω θετικά, έστω και κατ΄ ελάχιστον, στον προβληματισμό γύρω από το θέμα που ανέκυψε.

Κατ΄ αρχήν θα ήθελα να απευθυνθώ στον Υπουργό Μεταφορών κ. Κώστα Καραμανλή.

Κύριε Υπουργέ, δεν νομίζετε ότι βιαστήκατε να πάρετε απόφαση για το κατέβασμα μιας αφίσας, η οποία αναφερόταν με μεγάλη διακριτικότητα και με επιστημονικά επιχειρήματα σε ένα θέμα που καίει πραγματικά την Ελλάδα;

Για όσους κοινωνούν ανεξομολόγητοι. (Ένα θαύμα του Αγίου Ευγενίου)

Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του νέου, πλήθος από Σκύθες με δική του διαταγή ξεκίνησαν για την Ανατολή. Κάποτε έφτασαν και στην Τραπεζούντα.

Ανάμεσά τους ήταν και κάποιος δεμένος με αλυσίδες, γιατί είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα πονηρών πνευμάτων.

Οι άλλοι Σκύθες τον πρόσεχαν νύχτα-μέρα, από φόβο μήπως οι δαίμονες τον ρίξουν στη φωτιά και τον κάψουν ή τον πνίξουν στο νερό ή τον γκρεμίσουν σε κανένα βάραθρο…

Πριν δαιμονιστεί ο Σκύθης αυτός, από νέος ακόμα, έκανε τα θελήματα των δαιμόνων και ζούσε ζωή ακόλαστη.

Κάποτε όμως έκανε και μία φρικτή ασέβεια. Στη Βασιλεύουσα, όπου είχε πάει μαζί με άλλους ομόφυλους του, επισκέφθηκε μία εκκλησία.

Κι ἂν κάθε μέρα ἁμαρτάνεις, νὰ μετανοεῖς καθημερινά!

Ἡ ἀποφυγὴ τῆς ἀπογνώσεως

Ἂν ἔχεις ἁμαρτίες, νὰ μὴν ἀπελπιστεῖς, αὐτὰ δὲν παύω νὰ σᾶς τὰ λέω συνεχῶς, καὶ ἂν κάθε μέρα ἁμαρτάνεις, νὰ μετανοεῖς καθημερινά. Γιατί ἡ μετάνοια εἶναι τὸ φάρμακο κατὰ τῶν ἁμαρτημάτων, εἶναι ἡ πρὸς τὸν Θεὸν παρρησία, εἶναι ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου, εἶναι ἡ μάχαιρα ποὺ τοῦ κόβει τὸ κεφάλι, εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, εἶναι ἡ ἀναίρεση τῆς ἀπογνώσεως. Ἡ μετάνοια μᾶς ἀνοίγει τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς εἰσάγει στὸν Παράδεισο. Γι' αὐτό (σου λέω), εἶσαι ἁμαρτωλός; μὴν ἀπελπίζεσαι.

Περί μετανοίας

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

∆ιά τούτο συνεχώς τον περί μετανοίας κινώ λόγον, ίνα μήτε ο αμαρτάνων απογινώσκη, μήτε ο κατορθών μέγα φρονή. ∆ίκαιος ει; μη εκπέσης· αμαρτωλός ει; μη απογνώς· καν καθ’ ημέραν αμαρτάνης, καθ’ ημέραν μετανόει· όπερ εν ταις οικίαις ποιούμεν ταις παλαιαίς, όταν σαθρωθώσιν, υπεξαιρούμεθα τα σεσαθρωμένα, και καινά επισκευάζομεν, και ουδέποτε συνεχούς επιμελείας απολείπομεν. Εάν παλαιωθής από της αμαρτίας, ανακαίνισον σαυτόν υπό της μετανοίας. Και ένι, φησί, μετανοήσαντα σωθήναι; Και πάνυ ένι. Πάντα τον βίον εν αμαρτίαις διέτριψα, και εάν μετανοήσω, σώζομαι; Και πάνυ. Ποθεν δήλον; Από της του ∆εσπότου φιλανθρωπίας. Μη τη μετανοία σου θάρρει· μη γαρ η μετάνοιά σου ισχύει τοσαύτα κακά αποσμήξασθαι; Ει η μετάνοια μόνη ην, εικότως εφόβου· επεί δε τη μετανοία κεράννυται Θεού φιλανθρωπία, θάρρει, ότι περιγίνεταί σου της κακίας. Πολύ γαρ φιλάνθρωπός εστιν ο Θεός, και τοσούτον φιλάνθρωπος, ως ουδέ του Μονογενούς εφείσατο, ίνα αγοράση δούλους αγνώμονας. Και μη μοι λέγε, Ήμαρτον πολλά και μεγάλα, και πως δύναμαι σωθήναι; Συ ου δύνασαι, ο ∆εσπότης σου δύναται, και ούτως εξαλείφει τα αμαρτήματα, ως μήτε ίχνος αυτών μείναι. Επί μεν γαρ των σωμάτων ουκ ένι τούτο· αλλά καν μυριάκις σπουδάση ο ιατρός, καν φάρμακα επιθήση τω τραύματι, το μεν τραύμα ηφάνισεν, η δε ουλή εναπέμεινεν, έλεγχον του τραύματος 63.590 περιφέρουσα την αμορφίαν της όψεως· και φιλονεικεί μυρία ο ιατρός, και την ουλήν εξαλείψαι ου δύναται· αντιπίπτει γαρ αυτώ η ασθένεια της φύσεως, και το ανίσχυρον της τέχνης, και το ευτελές των φαρμάκων. Ο δε Θεός όταν εξαλείφη τα αμαρτήματα, ουδέ ουλήν αφίησιν ουδέ ίχνος συγχωρεί μείναι, αλλά μετά της υγείας και την ευμορφίαν χαρίζεται, μετά της απαλλαγής της κολάσεως, και δικαιοσύνην δίδωσι, και ποιεί τον ημαρτηκότα ίσον είναι τω μη ημαρτηκότι. Καν γαρ μυρία τραύματά τις έχων άνθρωπος, μετανοήση και ποιήση τι χρηστόν, ούτως αυτά εξαλείφει ο Θεός, ως μηδέ ουλήν μηδέ ίχνος μηδέ δείγμα φαίνεσθαι των αμαρτημάτων. Ωσπερούν εν τω σώματι τραύματα και φάρμακα, ούτω και εν τη ψυχή αμαρτήματα και μετάνοια. Και πρόσεχε ω λέγω· τραύμα και φάρμακον, αμαρτία και μετάνοια· το τραύμα μεν η αμαρτία, το φάρμακον η μετάνοια· το τραύμα μεν την σηπεδόνα έχει, το φάρμακον τον καθαρισμόν της σηπεδόνος κέκτηται.

Ο διάβολος δεν πλησιάζει στο καθαρό πλάσμα του Θεού

Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης

- Γέροντα, πώς γίνεται και κυριεύομαι από τα πάθη;

- Ο άνθρωπος, αν δώση δικαιώματα στον πειρασμό, κυριεύεται από τα πάθη. Αυτό που θέλει ο Θεός, που είναι και συμφέρον σου, είναι να πετάξης στα μούτρα του διαβόλου όλα τα πάθη. Δηλαδή να στρέψης εναντίον του τον θυμό, το πείσμα κ.λπ. Η καλύτερα, πούλησε τα πάθη στο ταγκαλάκι και, με όσα χρήματα πάρης, αγόρασε πέτρες, να έχης και να το πετροβολάς, για να μη σε πλησιάζη! Συνήθως εμείς οι άνθρωποι με τις αφορμές που δίνουμε, είτε με απροσεξίες είτε με υπερήφανους λογισμούς, επιτρέπουμε στον εχθρό να μας κάνη κακό. Ακόμη και έναν λογισμό ή έναν λόγο μπορεί να τα εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι. Θυμάμαι, ήταν μια οικογένεια πολύ αγαπημένη. Κάποτε άρχισε ο άνδρας και έλεγε στην γυναίκα: “Θα σε χωρίσω”. Και η γυναίκα έλεγε στον άνδρα: “Θα σε χωρίσω”. Έτσι το έλεγαν, στ’ αστεία. Αλλά το εκμεταλλεύθηκε ο πειρασμός και δημιούργησε μια μικρή δυσκολία και ήταν έτοιμοι να χωρίσουν, ούτε τα παιδιά τους σκέφτονταν ούτε τίποτε. Ευτυχώς βρέθηκε ένας Πνευματικός και τους μίλησε: “Γι’ αυτήν την χαζομάρα θα χωρίσετε;” τους είπε. Και έτσι συνήλθαν.

Ἡ σημασία τῆς πίστης στήν ἀγάπη τοῦ ζευγαριοῦ

π. Ευσέβιος Βίττης

Υπάρχουν αγάπες εγωιστικές, αγάπες τυφλές, αγάπες, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, γιατί στο βάθος τους κρύβουν το στοιχείο της φθοράς και της ανθρώπινης ανεπάρκειας, όσο κι αν προβάλλονται ως αγνές και καθαρές κρινόμενες με ανθρώπινα μέτρα.

Δεν φτάνει δυστυχώς μόνο η καλή διάθεση και ο συναισθηματισμός μας να αγαπούμε. Στην απόλυτη εκτίμηση της ανθρώπινης αυτάρκειας πέφτουν πολλοί στηριζόμενοι στην αγνότητα των προθέσεών τους, όπως υποστηρίζουν. Παίρνουμε το παράδειγμα του ισχυρισμού δύο νέων, που έχουν ισχυρότατο το αίσθημα αμοιβαίας αγάπης. Αφού αγαπούμε, λένε, ο ένας τον άλλο, γιατί να ζητήσουμε άλλη βοήθεια; Αυτή η αγάπη μας καθαγιάζει τον δεσμό μας. Η προαίρεσή μας είναι τόσο καθαρή και τόσο αμοιβαία!

Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Όπως ο χειμώνας φέρνει το χιόνι και το χιόνι σκεπάζει το χορτάρι, δεν το ξεραίνει όμως, μάλλον το διατηρεί και το ζωογονεί έως την άνοιξι, οπότε φεύγει το χιόνι και πάλιν το χορτάρι είναι ανθηρό, ούτω πως συμβαίνει και στον πνευματικό αγώνα.

Ο χειμώνας των πειρασμών και των βιοτικών μεριμνών έρχεται να ψυχράνη τον αγωνιστικό ζήλο. Κάθε όμως πνευματική συγκέντρωσι με σκοπό την πνευματική βοήθεια της σποράς του λόγου του θεού, τον οποίον με την χάρι Του σαν τιποτένιοι διάκονοι προσφέρουμε, ζωντανεύει το πνευματικό χορτάρι, δηλαδή τον αγωνιστικό ζήλο για τη μεγάλη σωτηρία, για την απόκτησι της βασιλείας του Θεού.

Ο Θεός θά σοῦ βάλει λόγια στό στόμα σου καί θά μιλήσεις καταλλήλως

Δημήτριος Παναγόπουλος

Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σέ ἕνα κύκλο προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦσαν τήν Παναγία καί ἔλεγαν, ὅτι δέν εἶναι Ἁγία.
Ὁ Ὀρθόδοξος αἰσθάνθηκε πολύ ἄσχημα, ἀλλά δέν ἦταν πνευματικά τόσο καταρτισμένος, ὥστε νά τούς ἀπαντήσει καταλλήλως.
Προσευχήθηκε λοιπόν στό Θεό νά τόν βοηθήσει, ἔστω κάτι νά πεῖ, γιατί ὁ ἴδιος δέν ἤξερε τί ἔπρεπε νά κάνει.
Τότε,σάν νά ἄρχισε κάποιος νά τοῦ μιλάει ἀπό μέσα του, ρώτησε τούς προτεστάντες:

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας [18 Ιανουαρίου]

Είναι κοινή διαπίστωση, μα και λυπηρά δυστυχώς, στις ημέρες μας αντιστραφήκανε οι όροι. Οι όροι της λογικής, της τάξεως και της ευπρέπειας. Τα κάτω, τα μικρά, τα ανάξια λόγου τα βάλαμε στα επάνω σκαλοπάτια της κλίμακος των αξιών και τα μεγάλα στα χαμηλά. Σεβόμαστε, αναγνωρίζουμε και ηρωποιούμε τους μικρούς, τους ανάξιους, αντί τους μεγάλους και τους άξιους. Τους μεγάλους ευεργέτες της ανθρωπότητας, τους κορυφαίους της επιστήμης, των τεχνών και των γραμμάτων, τους ήρωες της πίστεως και της πατρίδας τους περιφρονούμε, δεν τους αναγνωρίζουμε.

Είμαι βέβαιος ότι, οι περισσότεροι, της νέας γενιάς, γνωρίζουν πιο πολλά για τους διάφορους ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, ποδοσφαιριστές, παρά για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, για τον Θεμιστοκλή και τον Αλκιβιάδη, για τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη και τους άλλους ήρωες της πατρίδας μας, που όμως ένεκα της θυσίας τους απολαμβάνουμε εμείς τώρα την ελευθερία μας.

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά: Λόγος για τους δέκα λεπρούς

 
Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Η κάθαρση των λεπρών προβάλλεται ως τύπος της πνευ­ματικής καθάρσεως. Γιατί όλοι εμείς ήμασταν λεπρωμένοι, μέχρι που ο Κύριος παρέλαβε την φύση μας και την ελευθέρωσε από την καταδίκη. Ο ευγνώμων από τους δέκα θεραπευθέντες εκπροσωπεί την επιστροφή των Εθνικών, ενώ οι εννέα αγνώμονες είναι οι Ιουδαίοι. Ο ομιλητής παρουσιάζει τον Θεό ως ειρηνάρχη, και τον εαυτό του ως επιστάτη της ειρήνης. «Ταύτης γαρ ένεκα της ειρήνης και ημείς επέστημεν υμίν τη Εκκλησία Χριστού, διάκονοι της αυτού κληρονομιάς και χάριτος». Κλείνει με προτροπή να μη εκπέσομε από την πατρική ευχή ούτε και να απορρίψομε την κλη­ρονομιά του ουράνιου Πατέρα, για να μη χάσομε και την υιοθεσία και την ευλογία και αποκλεισθούμε από τον πνευματικό νυμφώνα.

Ο Μέγας Αντώνιος και ο μπαλωματής!

Πέρασε κάποτε από το λογισμό του Μεγάλου Αντωνίου σε τίνος τάχα αγίου μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώσει το λογισμό, του φανέρωσε μια νύχτα στ' όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο μπαλωματής, που είχε ένα μικρομάγαζο σ' ένα παράμερο δρόμο της Αλεξανδρείας.

Μόλις ξημέρωσε, ο Όσιος πήρε το ραβδάκι του και ξεκίνησε για την πόλη.

'Ηθελε να γνωρίσει από κοντά τον περίφημο μπαλωματή και να δεί τις αρετές του.

Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του, μπήκε μέσα, κάθισε πλάϊ του στον πάγκο κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του.

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας

 

Ἀντώνιος, τὸν ὁποῖον οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀνακήρυξαν Μέγα, γεννήθηκε ἐπὶ ἐποχῆς Δεκίου, τὸ ἔτος 251 (ἔτος σνὰ) στὴν πόλη Κομὰ τῆς Ἄνω Αἰγύπτου, κοντὰ στὴ Μέμφιδα, ἀπὸ πλούσιους ἀλλὰ εὐσεβεῖς χριστιανοὺς γονεῖς. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία τὸν διακατεῖχαν ἡ αὐτάρκεια ἡ ὀλιγάρκεια καὶ ἡ ἐσωστρέφεια ἕνεκα τῶν ὁποίων καὶ δὲν θέλησε νὰ μάθει γράμματα οὔτε νὰ συναναστρέφεται μὲ ἄλλα παιδιὰ προκειμένου “νὰ μὴν αἰσθάνεται σύγχυση καὶ ἀνάγκη φροντίδας”, ἀκολουθοῦσε ὅμως τοὺς γονεῖς τοῦ συστηματικὰ σὲ ἐκκλησιασμοὺς ὅπου καὶ ἔδινε ἰδιαίτερη προσοχὴ στὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα.. Ὅταν σὲ ἡλικία 18 ἢ 20 ἐτῶν ἔχασε τοὺς γονεῖς τοῦ ἀπέμεινε μὲ τὴν μικρότερη ἀδερφή του, ἀναλαμβάνοντας ὁ ἴδιος τὴν φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ τους.
 

Ἕξι μῆνες μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονιῶν τοῦ ὁ Ἀντώνιος ἄκουσε στὴν ἐκκλησία τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς πρόσκλησης τοῦ πλουσίου νέου, στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶπε: “πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῶ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοὶ” (Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ἲθ΄ 21). Συγκινημένος ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ αὐτὴ περικοπῆ, διένειμε τὴν περιουσία 300 εὔφορων κτημάτων του στοὺς φτωχούς. Ἐπίσης, ἐμπιστεύτηκε τὴν ἀδερφὴ τοῦ σ’ ἕναν παρθενώνα ἀνατροφῆς (δεδομένου ὅτι μοναστήρια δὲν ὑπῆρχαν ἀκόμα), ἐνῶ ὁ ἴδιος ἀφοῦ χάρισε προηγουμένως καὶ τὸ σπίτι του, ἀποσύρθηκε σ΄ ἕνα κελὶ ποὺ ἔκτισε ὁ ἴδιος σὲ ἀπομονωμένο μέρος πλησίον του χωριοῦ του. μιμούμενος κάποιον γέροντα ἀσκητὴ ποὺ ἔτυχε νὰ γνωρίσει καὶ νὰ θαυμάζει γιὰ τὴν ἀρετή του.

Απάντηση του Κινήματος «Αφήστε με να ζήσω!» στα «ELLΙNIKA ΗOAXES»

 

Πληροφορηθήκαμε ότι η ιστοσελίδα «ELLINIKA HOAXES» στην ιστοσελίδα τους, αλλά και στη σελίδα τους στο Facebook, δημοσίευσαν στις 13. 1. 2020, ένα κείμενο‒«έρευνα» των Στάμου Αρχοντή και Στυλιανού Πουρνή, με τον συκοφαντικό τίτλο: «Ψευδείς οι ισχυρισμοί της καμπάνιας κατά των εκτρώσεων»!

Η σωτήρια Πίστη

"Πίστις που δεν οδηγεί στην μετάνοια και την ιερά Εξομολόγηση εμπρός εις Πνευματικόν ιερέα, δεν είναι πίστις σωτηρίας." 

Εμπειρικές αλήθειες από την κηρυκτική διακονία του αείμνηστου ιεροκήρυκος Δημήτριου Παναγόπουλου 

Πίστις που δεν μας κάμνει

να κόψωμε τα ελαττώματά μας και να γίνωμε καλοί, δεν είναι πίστις σωτηρίας. 

Πίστις που δεν μας βοηθεί να καθαρίσωμε το εσωτερικό μας από τον «πονηρόν θησαυρόν» (Ματθ. 12, 35), δεν είναι πίστις σωτήριος. Είναι πίστις νόθος και όχι γνήσια και εις τέτοια πίστη δεν πρέπει να επαναπαυώμεθα ούτε ένα δευτερόλεπτο.

Τα ελαφρυντικά στην εξομολόγησή μας γίνονται επιβαρυντικά για την συνείδηση

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

- Όταν, Γέροντα, κατά την εξομολόγησή μιας αμαρτίας δεν νιώθη κανείς τον πόνο που ένιωσε, όταν έκανε την αμαρτία, σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική μετάνοια;

- Αν έχη περάσει καιρός από τότε που έκανε αυτήν την αμαρτία, επουλώνεται η πληγή, γι' αυτό δεν νιώθει τον ίδιο πόνο. Αυτό που πρέπει να προσέξη, είναι να μη δικαιολογή τον εαυτό του κατά την εξομολόγηση. Εγώ, όταν πάω να εξομολογηθώ και πω λ.χ. «θύμωσα» - άσχετα αν χρειαζόταν να δώσω και σκαμπίλι -, δεν αναφέρω το θέμα, για να μη μου δώση ελαφρυντικό ο πνευματικός. Όποιος εξομολογείται και δικαιολογεί τον εαυτό του, δεν έχει ανάπαυση εσωτερική, όσο ασυνείδητος και αν είναι. Τα ελαφρυντικά που χρησιμοποιεί στην εξομολόγησή του γίνονται επιβαρυντικά για την συνείδησή του. Ενώ, όποιος υπερβάλλει τα σφάλματά του, γιατί έχει λεπτή συνείδηση, και δέχεται και μεγάλο κανόνα από τον πνευματικό, αυτός νιώθει ανέκφραστη αγαλλίαση. Υπάρχουν άνθρωποι που, αν κλέψουν λ.χ. μια ρώγα, νιώθουν σαν να πήραν πολλά καλάθια σταφύλια και σκέφτονται συνέχεια το σφάλμα τους. Δεν κοιμούνται όλη την νύχτα, μέχρι να το εξομολογηθούν. Και άλλοι, ενώ έχουν κλέψει ολόκληρα καλάθια σταφύλια, δικαιολογούν τον εαυτό τους και λένε πως πήραν ένα τσαμπί. Αυτοί όμως που όχι μόνο δεν δικαιολογούν τον εαυτό τους, αλλά μεγαλοποιούν το παραμικρό σφάλμα τους και στενοχωριούνται και υποφέρουν πολύ για μια μικρή τους αταξία, ξέρετε τι θεία παρηγοριά νιώθουν; Εδώ βλέπεις την θεία δικαιοσύνη, πως ο Καλός Θεός ανταμείβει.

Η αρετή της αυτομεμψίας!

Αββάς Δωρόθεος

Ζ΄ Διδασκαλία: Περί του εαυτού μέμφεσθαι (Για το ότι πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας):

79. Ας ερευνήσουμε, αδελφοί μου, να βρούμε ποιός είναι ο λόγος που μερικές φορές ακούει κανείς έναν προσβλητικό λόγο και τον ξεπερνάει χωρίς να ταραχθεί, σαν να μην άκουσε σχεδόν τίποτα, ενώ άλλοτε με τον ίδιο λόγο αμέσως ταράζεται. Ποιά είναι η αιτία μιας τέτοιας διαφοράς; Άραγε, έχει μια μόνο αιτία αυτό το πράγμα ή πολλές; Εγώ βλέπω ότι έχει μεν πολλές αιτίες, μία όμως είναι η μητέρα, θα λέγαμε, που γεννά όλες τις άλλες. Και εξηγώ πως ακριβώς. Πρώτα - πρώτα συμβαίνει πολλές φορές να προσεύχεται κανείς λέγοντας την ευχή ή να κάνει νοερά πνευματική μελέτη και βρίσκεται, θα λέγαμε, σε ειρηνική ψυχική κατάσταση. Έτσι σηκώνει τον αδελφό του και ξεπερνάει τα λόγια του χωρίς ταραχή. Άλλοτε συμβαίνει να έχει κανείς συναισθηματική προσκόλληση σε κάποιον σε κάποιον άλλο και γι’ αυτό σηκώνει όλες τις δυσκολίες που του προξενεί χωρίς να θλίβεται. Πάλι συμβαίνει να έχει κανείς πολύ κακή ιδέα για κάποιον, επειδή αυτός εκδηλώνει απορριπτική διάθεση για το πρόσωπό του. Γι’ αυτό τον περιφρονεί και δεν τον υπολογίζει ως άνθρωπο, ούτε καν καταδέχεται να μιλήσει γι’ αυτόν, ούτε γι’ αυτά που λέει και κάνει.