Τι βάσανα έχει ο κόσμος

Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μια γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί μεγάλοι. Κάθε μέρα η καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι άνθρωποι. Πολλά διαζύγια, άλλοι χρεωκοπημένοι, άλλοι άρρωστοι, άλλοι τρακαρισμένοι, άλλοι με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά!...

Λίγο πολύ όλοι, οι καημένοι, έχουν έναν πόνο.

Ιδίως τώρα, δουλειές δεν έχουν, χρέη από 'δω, βάσανα από 'κει, τους τραβούνε Τράπεζες, τους βγάζουν από τα σπίτια, ένα σωρό!

Και δεν είναι μια και δυο μέρες!
 

Να μην καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε

Γεροντας Πορφύριος

Ο Γέροντας αποδεικνυόταν ανατόμος και θεραπευτής τόσο της ανθρώπινης ψυχής, όσο και των ανθρώπινων ψυχικών σχέσεων. Μου έλεγε σχετικά: «Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό ,αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί∙ με την κατανόηση και τη βοήθεια θα σωθεί. Τον αμαρτωλό πρέπει να τον αντικρίζουμε με αγάπη και σεβασμό στην ελευθερία του. Όταν ένα οικογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ένα βάζο από το τραπέζι, και το σπάει, συνήθως οργιζόμαστε. Αν εκείνη τη στιγμή, την κρίσιμη, με μια κίνηση ψυχικής ανύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση και δικαιολογήσουμε τη ζημία, κερδίσαμε και την ψυχή μας και την ψυχή του αδελφού μας. Κι αυτή είναι όλη η πνευματική ζωή μας: μια κίνηση ανύψωσής μας, μέσα στις δοκιμασίες των θλίψεων, από την αγανάκτηση του εγωισμού στην κατανόηση της αγάπης». [ Γ 37π.]

---

Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ

Το διαζύγιο

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είχε προβλήματα με την γυναίκα του. Πήγαιναν για χωρισμό.

Δεν ήθελε να δη ο ένας τον άλλον. Ήσαν και οι δύο δάσκαλοι, είχαν και δύο παιδάκια. Δεν έτρωγαν ποτέ στο σπίτι. Σε άλλο εστιατόριο έτρωγε ο ένας μετά το Σχολείο, σε άλλο ο άλλος, και αγόραζαν και κάτι σάντουιτς, για να φάνε τα παιδιά.

Τα καημένα, όταν οι γονείς γύριζαν στο σπίτι, πήγαιναν και έψαχναν στις τσέπες και στις τσάντες τους, για να δουν τι τους έφεραν απ' έξω να φάνε. Περνούσαν μεγάλο δράμα! Αυτός έκανε και τον ψάλτη. Σε άλλη εκκλησία πήγαινε η γυναίκα του, σε άλλη έψαλλε αυτός. Τόσο πολύ! «τι να κάνω, πάτερ, μου λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολύ μεγάλο. Κάθε μέρα έχουμε φασαρίες στο σπίτι».

Η αξία του κόπου

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Πρέπει νὰ ἦταν τὸ ἔτος 1929, δηλαδὴ ὅταν ὁ Ἅγιος ἦταν σὲ ἡλικία 35 ἐτῶν. Ἦταν καλοκαίρι, καὶ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Βράνιε μὲ προορισμὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Προχόρου. Πήγαινε συχνὰ στὸ Μοναστήρι αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖο καὶ εἶχε ἰδιαίτερο σύνδεσμο, γιατὶ εἶχε μεγάλη ἀγάπη στὸν ἅγιο Πρόχορο. Ἦταν ἤδη καθηγητὴς Πανεπιστημίου στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ στὸ Βελιγράδι.

Ὁ δρόμος μέχρι τὸ Μοναστήρι ἦταν δύσβατος καὶ γι’ αὐτὸ ἀρκετὰ κουραστικός. Ὁ Ἅγιος, γιὰ νὰ ὑπερνικᾶ αὐτὲς τὶς δυσκολίες, χρησιμοποιοῦσε κάποιο ἁπλὸ αὐτοκίνητο, γιὰ νὰ διασχίσει τὸν βουνήσιο δρόμο ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Μοναστήρι.

Σὲ μιὰ λοιπὸν τέτοια ἐπίσκεψή του συνάντησε στὸν δρόμο του μιὰ γερόντισσα, κι ἀμέσως κατάλαβε ὅτι κι αὐτὴ κατευθυνόταν μὲ τὰ πόδια πρὸς τὸ Μοναστήρι. Τότε ὁ Ἅγιος ἔκανε νόημα στὸν ὁδηγὸ νὰ σταματήσει καὶ προσκάλεσε τὴ γριούλα νὰ ἀνέβει στὸ αὐτοκίνητο, γιατί, ὅπως τῆς ἐξήγησε, κι ἐκεῖνος πήγαινε ὅπου καὶ αὐτή.

Κυριακή της Πεντηκοστής: Εις την Πεντηκοστήν

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Α´. Μεταβολήν τοῦ νοῦ.

Β´. Μεταβολήν τῆς καρδίας.

Γ´. Μεταβολήν τῆς γλώσσης.

Συλλογίσου ἀγαπητέ, πῶς τό Πανάγιον Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ὡσάν ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος καί βροντή, ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον, εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο· «καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι» (Πραξ. β´. 2)· καί τόν ἔκαμεν ὡσάν μίαν κολυμβήθραν, ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, διά νά βαπτίσῃ τούς Ἀποστόλους μέ τήν θείαν χάριν του, περί τοῦ ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς αὐτούς ὁ Κύριος· «ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετά πολλάς ταύτας ἡμέρας (Πράξ. α´ 5).

Ἐπλήρωσε δέ τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, κολυμβήθραν αὐτόν ἀπεργαζομένη πνευματικήν, καί πληροῦσα τήν τοῦ Σωτῆρος ἐπαγγελίαν, ἥν καί αὐτήν ἀναλαμβανόμενος πρός αὐτούς ἔλεγεν, ὅτι Ἰωάννης μέν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ…ἀλλά καί τήν κλῆσιν ἥν αὐτοῖς ἐπέθηκεν, ἐπαληθεύουσαν ἔδειξε· διά γάρ τοῦ ἐξ οὐρανοῦ τούτου ἤχου, ὄντως υἱοί βροντῆς γεγόνασιν οἱ Ἀπόστολοι» (Λόγος εἰς τήν Πεντηκ.) Τότε δή τότε αὐτό τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐνήργησεν εἰς τούς Ἀποστόλους τρεῖς μεταβολάς (καί αὐταί αἱ μεταβολαί εἶναι κυρίως ὁ καρπός καί τῶν παρόντων πνευματικῶν γυμνασμάτων).

Να μη μας χωρίζει απ’ τον Χριστό η αμαρτία

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Όταν αγαπάς τον Χριστό, παρόλες τις αδυναμίες και τη συναίσθηση που έχεις γι’ αυτές έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες τον θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού.

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου …;» (Ιω. 15,14)...

Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, με αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά του· όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου.

Ο Χριστός περιμένει νά Τού ανοίξουμε μόνοι μας τήν πόρτα της καρδιάς μας

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο Χριστός περιμένει νά Τού ανοίξουμε μόνοι μας τήν πόρτα της καρδιάς μας.

Άν έκανε τά έργα Του μέ τρόπο φανερό – εκκωφαντικό θά μάς ανάγκαζε νά Τόν αποδεχτούμε.
Άν πάλι επιδίωκε νά συμμορφώσει, θέλοντας καί μή, τόν καθέναν, παρατηρούσε ο π. Πορφύριος, τότε οΊδιος θά έφευγε από τό δρόμο πού έχει χαράξει (δηλ. τό δρόμο τής ελευθερίας). Ο Θεός καί τό αυτεξούσιο τού ανθρώπου Ο Χριστός γεμίζει τήν ψυχή, όταν ο άνθρωπος ανοιχτεί σ’ Αυτόν. Ποτέ όμως δέν τό κάνει αυτοβούλως καί χωρίς τήν συγκατάθεση τού ανθρώπου. Είναι ο Χριστός Μας Ταπεινός, Αφανής, Διακριτικός.

Ο διάβολος ποτέ δεν μπορεί να κάνει καλό!

- Γέροντα, μπορεί ένας μάγος να θεραπεύση κάποιον άρρωστο;

- Μάγος και να θεραπεύση άρρωστο άνθρωπο! Έναν που τραντάζεται από το δαιμόνιο, αυτόν μπορεί να τον κάνη καλά στέλνοντας το δαιμόνιο σε άλλον. Γιατί ο μάγος με τον διάβολο είναι συνέταιροι, οπότε λέει στον διάβολο: ''Βγες από αυτόν και πήγαινε στον τάδε''. Βγάζει λοιπόν το δαιμόνιο από εκείνον και συνήθως το στέλνει σε κάποιον συγγενή του ή γνωστό του που έχει δώσει δικαιώματα στον διάβολο. Λέει μετά αυτός που είχε το δαιμόνιο: ''εγώ υπέφερα, αλλά ο τάδε μ' έκανε καλά'', και έτσι γίνεται διαφήμιση. Και γυρίζει τελικά το δαιμόνιο σε συγγενείς ή σε γνωστούς. Αν κάποιος, ας υποθέσουμε, είναι καμπουριασμένος από δαιμονική επήρεια, μπορεί ο μάγος να διώξη το δαιμόνιο από εκείνον, να το στείλη αλλού και να σηκωθή όρθιος ο καμπούρης. Αν όμως έχη καμπούρα από αναπηρία, δεν μπορεί ο μάγος να τον κάνη καλά.

Ἡ εἰρηνικὴ καὶ χαρούμενη ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ

Τὰ παιδιά, ὅσο βρίσκονται στὸ λιμάνι τῆς οἰκογένειας, περνοῦν μιὰ περίοδο ἀναπτύξεως, ὡριμάσεως καὶ προετοιμασίας γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι τῆς ζωῆς. Πρέπει νὰ μάθουν πολλά, νὰ ὁπλισθοῦν μὲ ἐφόδια, νὰ ἀποκτήσουν γνώσεις, νὰ ὡριμάσει ἡ σκέψη τους, νὰ ἀναπτύξουν τὴν προσωπικότητά τους, νὰ μεγαλώσουν.
Εἶναι γεγονός, ποὺ τὸ τονίζουν ἰδιαίτερα οἱ φορεῖς τῆς ἀγωγῆς, ὅτι τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον συμβάλλει ἀποφασιστικὰ στὴν ἀνάπτυξη τῶν γνωστικῶν, συναισθηματικῶν καὶ συμπεριφορικῶν ἱκανοτήτων τῶν παιδιῶν καὶ παίζει ἕνα ἰδιαίτερα σημαντικὸ ρόλο στὴν ­κοινωνικὴ καὶ συναισθηματικὴ ὡρίμασή τους. Πολὺ ἀποφασιστικότερη εἶναι ἡ συμβολὴ τῆς οἰκογένειας στὴν καλλιέργεια τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος μέσα στὴν παιδικὴ ψυχή, στὴν ἀνάπτυξη τῆς ὀρθῆς σχέσεως μὲ τὸν Θεό, στὴν πορεία μέσα στὸ θαυμαστὸ κόσμο τῆς ζωντανῆς πίστεως, καθὼς μάλιστα τὸ σύγχρονο σχολεῖο δὲν βοηθεῖ στὴν κατεύθυνση αὐτὴ καὶ ἡ κοινωνία μας ἀποπροσανατολίζει τὰ παιδιά.
Γιὰ νὰ βγοῦν τὰ παιδιὰ στὴ ζωὴ ἄρτια καὶ ὁλοκληρωμένα, ἄνθρωποι ὥριμοι, ἱκανοὶ νὰ παλεύουν στὴ ζωὴ καὶ νὰ νικοῦν, εἶναι ἀπαραίτητο οἱ γονεῖς ποὺ τὰ μεγαλώνουν νὰ προσέξουν πολὺ τὴν ἀτμόσφαιρα μέσα στὴν ὁποία τὰ παιδαγωγοῦν. 

Το μοιρολόι του Μοναστηρίου (Βιβλιοπαρουσίαση)

 

Ευαγγελία Κ. Λάππα, μαθήτρια Β’ Λυκείου

Στα βόρεια, της Φλώρινας και σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων βρίσκεται το Μοναστήρι. Η μητρόπολη της μεγάλης περιοχής της Πελα­γονίας, με κωμοπόλεις και χω­ριά προπύργια άλλοτε του ελληνισμού.

Το Μοναστήρι, πρωτεύουσα του ομώνυμου Βιλαε­τίου στα χρόνια της Οθωμανικής κατάκτησης και δεύ­τερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Μακεδονίας μετά τη Θεσ­σα­λονίκη, έχει να επιδείξει σημαντική πολιτι­σμική δράση κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών του 19ου αιώνα και κυρίως στα πρώτα χρόνια του 20ού αι. μέχρι το τέλος των Βαλκανικών πολέμων το 1913, όταν επιδικάστηκε στη Σερβία, μένοντας έξω από τα ελλη­νικά σύνορα.

Για την Ελλάδα μας, Άγιε

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΪΣΙΟΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΝ

Ποίημα τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης Ἰωήλ

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, τὸ Κύριε εἰσάκουσον, μεθ' ὃ τὸ Θεὸς Κύριος, καὶ τὸ ἑξῆς·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τὸν Ἀθωνίτην θεοφόρον Πατέρα, τὸν ἐν τοῖς χρόνοις τοῖς ἐσχάτοις φανέντα, τὸν ἐκ Φαράσων ἅγιον Παΐσιον, δεῦτε οἱ ἐν θλίψεσιν, ἱκετεύσωμεν πάντες, ὅπως διαφύγωμεν, ταῖς αὐτοῦ ἱκεσίαις, τοῦ βίου πάσας τὰς ἐπιφοράς, οὗτος γὰρ ἔσχε, χαρίσματα πάμπολλα.

Κυριακή τῶν Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικής Συνόδου: (†) Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης: Ἡ προσευχὴ

«Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε» (Ἰω. 17,1)

Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ διαβάστηκε σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε μιὰ προσευχή. Ποιός ἔκανε τὴν προσευχὴ αὐτή; Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Πότε τὴν ἔκανε; Τὴν τελευταία νύκτα τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, τὴ Μεγάλη Πέμπτη. Ὅταν τελείωσε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος κ᾿ ἔφυγε ὁ Ἰούδας, εἶχε πιὰ νυχτώσει καὶ ἔλαμπαν τὰ ἄστρα. Τότε ὁ Κύριός μας ὕψωσε τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ καὶ προσευχήθηκε. Τί εἶπε;
Ὁ Χριστὸς δοξάζει τὸ Θεὸ καὶ λέει· «Πατέρα μου, σὲ ἐδόξασα ἐπάνω στὴ γῆ. Τὸ ὄνομά σου τὸ φανέρωσα στοὺς ἀνθρώπους»· «ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις» (Ἰω. 17,6).

Καὶ μετὰ συνεχίζει· Σ᾿ εὐχαριστῶ, οὐράνιε Πατέρα, γιατὶ ἔφερες κοντά μου αὐτοὺς τοὺς μαθητάς. Αὐτοὶ θὰ μείνουν στὸν κόσμο. Αὐτοὶ μὲ ἀγαποῦν· ὁ κόσμος ὅμως μὲ μισεῖ. Αὐτοὶ ἄκουσαν τὰ λόγια σου, ὁ κόσμος δὲν τὰ ἄκουσε. Γι᾿ αὐτό, τώρα ποὺ φεύγω καὶ θὰ μείνουν μόνοι καὶ ὀρφανοί, σὲ παρακαλῶ πολὺ νὰ τοὺς φυλάξῃς, γιὰ νὰ μὴ χαθῇ κανένας ἀπὸ αὐτούς.

Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως και Κριμαίας ο Ιατρός [11 Ιουνίου]

Ο Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως και Κριμαίας (κοσμικό όνομα Βαλεντίν Βόϊνο-Γιασενέτσκι) είναι άγιος της Ορθόδοξης Ουκρανικής Εκκλησίας. Ήταν Καθηγητής - Χειρούργος.

Γεννήθηκε το 1877 στο Κέρτς της Κριμαίας. Παντρεύτηκε τη νοσοκόμα Άννα Βασιλίγιεβνα με την οποία απέκτησαν 4 παιδιά. Σε ηλικία 38 ετών έχασε τη σύζυγό του από φυματίωση. Δεν ξαναπαντρεύτηκε, και επισκεπτόταν τον τάφο της συχνά όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες της ταραχώδους ζωής του.

Το 1920 εξελέγη καθηγητής της ανατομίας και χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Σε όλη του τη ζωή ήταν από λίγο έως εξαιρετικά φτωχός, καθώς είτε ο μισθός του ήταν μικρός, είτε βρισκόταν στη φυλακή, είτε όταν του πρόσφεραν χρήματα για κάποια θεραπεία υποδείκνυε άλλα πρόσωπα και ζητούσε τα χρήματα να δοθούν απ' ευθείας σε αυτά.  
   

H Επιστήμη και Θρησκεία....

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός

«Όταν εξετάζουμε τη σύγχρονη επιστήμη όπως αυτή δημιουργήθηκε από επιστήμονες σαν τον Λαμάρκ και τον Δαρβίνο, βλέπουμε την αντίθεση και θα έλεγα την απόλυτη ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας σε θέματα που αφορούν τα βασικότερα προβλήματα της ύπαρξης και της γνώσης. Γι' αυτό, νους φωτισμένος και λογικός δεν μπορεί να δέχεται ταυτόχρονα και το ένα και το άλλο και πρέπει να επιλέξει μεταξύ θρησκείας και επιστήμης».

Τα λόγια αυτά τα έγραψε 65 χρόνια πριν ένας γνωστός Γερμανός ζωολόγος, θερμός οπαδός του Δαρβίνου, ο Γέκκελ στο βιβλίο του «Τα μυστικά του κόσμου» που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και όπως φαινόταν απέδειξε ότι η πίστη είναι ένας παραλογισμός. Λέει, λοιπόν, ο Γέκκελ ότι κάθε άνθρωπος με φωτισμένη διάνοια πρέπει να διαλέξει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας και να ακολουθήσει είτε το ένα είτε το άλλο. Και θεωρεί απαραίτητο να αρνηθούν αυτοί οι άνθρωποι την θρησκεία διότι ένας άνθρωπος λογικός δεν μπορεί να αρνηθεί την επιστήμη.

Δρ. Ιωάννης Ιωαννίδης: “Κορυφαίοι επιστήμονες φοβούνται να μιλήσουν – Έχουμε μπει σε σκληρά μονοπάτια”

 

Δρ. Ιωάννης Ιωαννίδης, καθηγητής Ιατρικής του Στάνφορντ

«Βόμβες» από τον καθηγητή Παθολογίας- Επιδημιολογίας και Πληθυσμιακής Υγείας του Πανεπιστημίου Stanford και μέλος της Αμερικανικής Εθνικής Ιατρικής Ακαδημίας, Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος μίλησε για την ηθική κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Ο καθηγητής μίλησε για την πίεση που δέχονται επιστήμονες κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, η οποία τους οδηγεί στο να ακολουθούν τις εντολές της κάθε κυβέρνησης και του κάθε επιχειρηματία.

Ἅγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας [9 Ιουνίου]

 

῾Ο Ἅγιος Κύριλλος ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408450 μ.Χ.) καί ἐγεννήθηκε περί τό 370 ἤ 375 μ.Χ. στήν Ἀλεξάνδρεια ἀπό εὔπορους γονεῖς τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας τῆς πόλεως. Ἦταν θερμοῦ καί ζωηροῦ χαρακτῆρος, ἀνήσυχος, τολμηρός, ἐνεργητικός καί πολύ δραστήριος 1  . Διακρινόταν γιά τήν εὐστροφία, τήν ταχύτητα καί ἀποφασιστικότητα τῶν ἐνεργειῶν του καί, κυρίως, γιά τήν ἐπιμονή, ὁρμητικότητα καί τό ἀνυποχώρητο στίς ἐπιδιώξεις τῶν σκοπῶν γιά τούς ὁποίους ἀγωνιζόταν. Εἶχε ἰσχυρό τό αἴσθημα τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί τήν ἀγάπη του γιά τήν εἰρήνη καί ἐκκλησιαστική ἑνότητα, ἡ δέ συναίσθηση τοῦ καθήκοντος καί ὁ ἁγνός ἐνθουσιαμός του γιά τήν ἀλήθεια τόν καθιστοῦσαν ἀφοβο στήν ἐπιτέλεση τῆς διακονίας του καί ἱκανό ἀγωνιστή ὑπέρ τῆς ἀληθείας μέχρι θανάτου. Γιά ὅλα αὐτά τά χαρίσματα δικαίως θεωρεῖται ὡς ἕνας ἀπό τούς Μεγάλους Πατέρες καί Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ κατ' ἐξοχήν ὑπερασπιστής τῆς ἱερᾶς παραδόσεως.

Ποιοι ήταν τελικά ψεκασμένοι;

 

Πολύ πιθανό θεωρούν πλέον να γεννήθηκε ο κορονοϊός σε εργαστήριο της Ουχάν όλοι αυτοί που λοιδορούσαν τον Τραμπ!

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δικαίωση του Ντόναλντ Τραμπ, όμως έχει μικρή σημασία μπροστά στα 3.500.000 θύματα της πανδημίας και την ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή. Η Κίνα είναι υπόλογη απέναντι στον πλανήτη και καλείται να δώσει, έστω και αργά, εξηγήσεις για το τι τελικά προκάλεσε τον όλεθρο, η φύση ή ένα μοιραίο «λάθος» στο εργαστήριο του Ινστιτούτου Ιολογίας της Ουχάν, στη χώρα της μυστικοπάθειας;
Για πρώτη φορά εδώ και ενάμιση χρόνο αυτοί που μέχρι πρότινος έκαναν λόγο για «ψεκασμένους» και θεωρίες συνωμοσίας στο Οβάλ Γραφείο αναθεωρούν.

Αγιότης είναι η επίγνωση της αμαρτίας μας

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Ο άγιος έχει τον Θεόν, ξέρει ότι ανήκει στην μία Εκκλησία, στην Εκκλησία των αγίων. Ξέρει επίσης ότι είναι αμαρτωλός, τέκνο του Αδάμ, αναγεννηθέν υπό του δευτέρου Αδάμ, του Χριστού. Αντιθέτως, εμείς οι άνθρωποι πέφτομε έξω νομίζοντας πως είμαστε άγιοι, διότι βλέπομε μόνο την μία πλευρά μας, την χάρι του Θεού· δεν βλέπομε όμως το φύραμα που κουβαλάμε επάνω μας. Οι άγιοι έχουν πλήρη την γνώσι· βλέπουν αφ’ενός μεν την δική τους αμαρτωλότητα, αφ’ ετέρου δε την αγιότητα και την χάρι και την αγάπη του Θεού στην οποία συμμετέχουν.

Οταν βλέπουμε τα «σκουπίδια» και την υποκουλτούρα της Eurovision μη θέλουμε μετά πολιτισμό και Ιστορία

 

 

Eurovision: Η αποθέωση του τίποτε και το «πλασάρισμα» ως role mode κάθε υποκουλτούρας δεν μας εκπλήσσει. Αλλά μην παραπονιόμαστε μετά γιατί δεν έχουμε πολιτισμό

Πριν από λίγες ημέρες η Ελλάδα τίμησε την επέτειο των 102 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ποντίων. Πλήθος δηλώσεων, συγκίνηση, οργή για τους εγκληματίες, χιλιάδες post στα social media ότι δεν ξεχνάμε τους 353 χιλιάδες δολοφονημένους από τους Νεότουρκους.

Το Σάββατο το βράδυ στην εκπομπή «Σπίτι με το Mega» παρουσιάστηκε ένα αφιέρωμα στην παραδοσιακή μουσική. Μια συγκινητική βραδιά που έδωσε έμφαση και στον Πόντο, την παραδοσιακή μουσική που για εκατοντάδες χρόνια αποτελεί κύριο στοιχείο της παράδοσης των Ποντίων.

Ἡ χριστιανική συζυγία

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Ἕνα συνετό κορίτσι, ποὺ ζεῖ μέ εὐσέβεια, ἀξίζει ὅσο ὅλη ἡ οἰκουμένη. Γι’ αὐτό σ’ ἀγάπησα, σ’ ἀγαπῶ καί πάνω ἀπ’ τή ζωή μου σέ βάζω. Τίποτα δέν εἶναι ἡ παροῦσα ζωή. Προσεύχομαι, λοιπόν, καί παρακαλῶ τόν Θεό καί κάνω ὅ,τι μπορῶ γιά ν’ ἀξιωθοῦμε τή ζωή μας ἔτσι νά τήν περάσουμε, ὥστε καί στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν νά εἴμαστε μαζί. Γιατί ἡ παροῦσα ζωή καί σύντομη καί προσωρινή εἶναι· ἄν ὅμως ἀξιωθοῦμε νά τήν περάσουμε εὐαρεστώντας τὸν Θεό, καί μαζί καί μέ τὸν Χριστό θά εἴμαστε αἰώνια, μέσα σέ ἀπερίγραπτη εὐφροσύνη.
Έγώ πάνω ἀπ’ ὅλα βάζω τήν ἀγάπή μου γιά σένα, καί τίποτα δέν θά μοῦ εἶναι τόσο δυσάρεστο καί βαρύ ὅσο τό νά τά χάσω καί πάμφτωχος νά γίνω καί σέ μεγάλο κίνδυνο νά βρεθῶ καί ὁ,τιδήποτε νά πάθω, ὅλα ὑποφερτά καί ἀνεκτά θά μοῦ εἶναι, φτάνει οἱ σχέσεις μου μαζί σου νά εἶναι καλές. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νά κάνεις κι ἐσύ τά ἴδια. Ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε δεμένοι ἀμοιβαῖα καί ἀδιάσπαστα μέ τον δεσμό τῆς ἀγάπης. Ἄκου τί λέει ἡ Γραφή: “Θά ἐγκαταλείψει ὁ ἄνδρας τόν πατέρα του καί τή μητέρα του, γιά νά ζήσει μαζί μέ τή γυναίκα του”. Ἄς μήν ἔχουμε, λοιπόν, καμιά μικρόψυχη πρόφαση. Δέν πᾶν’ νά χαθοῦν τά χρήματα, οἱ ὑπηρέτες καί οἱ τιμές! Ἐγώ πάνω ἀπ’ ὅλα βάζω τήν ἀγάπη μου γιά σένα.