Εσύ διαλέγεις!

Ρωμ. ς΄ 18-23
 

Ἀδελφοί, ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ὥσπερ γὰρ πα­ρεστήσατε τὰ μέ­λη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐ­λεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θά­νατος. νυνὶ δὲ ἐλευθερω­θέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.
  

1. Ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἐλευθερία
 

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος καλεῖ τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἐγκαταλείψουν τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ προσφέρουν τὸν ἑαυτό τους ὡς δοῦλο στὴν ἐργασία τῆς ἀρετῆς, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἁγιότητα: «παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν». Γιατί ὅμως μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε δοῦλοι; Γιατί νὰ ὑποταχθοῦμε στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ ὡς δοῦλοι; Δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε ἐλεύ­θεροι;...

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στὸν μεταπτωτικὸ κόσμο τῆς φθο­ρᾶς καὶ τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἀδύνατο νὰ βροῦμε τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία. Ἂν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε, εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ ὑποταχθοῦμε σὲ φυσι­κὲς ἀναγκαιότητες ─ ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν τροφή ─ ἢ σὲ κοινωνικὲς συνθῆκες, ὅπως τοὺς νόμους τοῦ κράτους. Μόνο ἕνας τρόπος ὑπάρχει γιὰ νὰ ζήσουμε ἀληθινὰ ­ἐλεύθεροι. Νὰ ἔρθουμε σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀπόλυτα ἐλεύθερος. Νὰ Τὸν γνωρίσουμε, νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε ὡς πιστοὶ δοῦλοι Του. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος μᾶς βεβαίωσε: «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. η΄ 32).

Βέβαια, ὅταν βρισκόμαστε στὰ πρῶτα βήματά μας στὴ χριστιανικὴ ζωή, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ φαίνεται σὰν δουλεία, διότι ἀντιδρᾶ ἡ διεφθαρμένη φύση μας, τὸ σαρκικὸ καὶ ἐγωιστικό μας φρόνημα. Ὅσο ὅμως ὑποτασσόμαστε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπελευθερωνόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, τόσο περισσότερο ἐλεύθεροι γινόμαστε κι ὁ ἀγώνας μας, ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἐπίπονος, μᾶς γεμίζει μὲ χαρά, δύναμη καὶ ἐλπίδα. Κάθε νίκη ἐναντίον τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἁμαρτίας μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. η΄ 21).

2. Ἡ αἰσχύνη τῆς ἁμαρτίας
 

Εἶναι πικρὴ ἡ πείρα τῆς ἁμαρτίας. Σκεφθεῖτε, λέει ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολος, πῶς ζούσατε ὅταν ἤσασταν δοῦλοι στὴν ἁμαρτία καὶ ἐλεύθεροι ἀπὸ ἠθικὲς δεσμεύσεις καὶ περιορισμούς: «τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος». Ποιὰ ὠφέλεια εἴχατε τότε ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, γιὰ τὰ ὁποῖα τώρα, ὅταν τὰ θυμάστε, ντρέπεστε; Καμία. Εἴχατε ἀντίθετα βλάβη μεγάλη, διότι τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἔργων ἐκείνων εἶναι θάνατος πνευ­ματικός.

Καὶ μόνο ἡ σκέψη τῆς ἁμαρτίας προκαλεῖ ντροπὴ καὶ αἰσχύνη στὸν εὐσυνείδητο ἄνθρωπο. Ὡστόσο ὁ κόσμος στὸν ὁποῖο ζοῦμε, ἐπειδὴ δὲν ἀντέχει τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως, προσπαθεῖ νὰ ἀποβάλει τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς. Γιʼ αὐτὸ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιβάλει ὡς φυσικὸ τὸ παρὰ φύσιν, ὡς ὡραῖο τὸ χυδαῖο, ὡς κατόρθωμα τὸ προκλητικό. Ἡ αἰσχρολογία ἔγινε συνήθεια, τὸ σεμνὸ ντύσιμο εἶδος πρὸς ἐξαφάνιση, ἡ κάθε εἴδους διαστροφὴ ἀφορμὴ γιὰ καύχηση. Ὡστόσο ὅ,τι καὶ νὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος, στὸ βάθος τῆς ψυχῆς του ἡ ­συνείδηση τὸν πληροφορεῖ γιὰ τὴν ἀναισχυντία του.

Καὶ ἀλίμονο! Ἂν δὲν μετανοήσει καὶ δὲν ὁμολογήσει τὴν ἐνοχή του ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ, θὰ φανερωθοῦν τὰ ἐπαίσχυντα ἔργα του ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀνθρώπων τὴν ὥρα τῆς Κρίσεως στὴ Δευτέρα Παρουσία· καὶ τότε ἡ καταισχύ­νη του θὰ εἶναι μεγάλη καὶ ἀφορμὴ γιὰ τὴν ὁριστική του καταδίκη!

3. Ὁ πιὸ ἄδικος ἐργοδότης
 

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο ἡ ντροπὴ ποὺ ἔρχεται ὡς συνέπεια τῆς ἁμαρτίας. Φόβος καὶ ἀγωνία, πλήξη καὶ ἀνία, τύψεις καὶ ταραχή, θλίψη καὶ ἀπογοήτευση εἶναι μερικὰ μόνο ἀπὸ τὰ ἐπακόλουθα τῆς ἁμαρτίας. Καὶ τὸ κυριότερο: ὁ θάνατος.

Τὸ ὑπογραμμίζει ἰδιαιτέρως ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «τὰ ὀψώνια τῆς ἁ­μαρ­τίας θάνατος»· ὁ μι­σθὸς μὲ τὸν ὁποῖο ἡ ἁμαρτία πληρώνει τοὺς δούλους της εἶναι ὁ θάνατος. Θάνατος πνευματικός, δηλαδὴ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ θάνατος σωματικός, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς συμβαίνει ἡ ἁμαρτία νὰ ἔχει θανατηφόρες συνέπειες.

Πόσες ἀσθένειες καὶ θάνατοι συμβαίνουν ­καθημερινὰ ἀπὸ καταχρήσεις στὸ κάπνισμα, τὸ ἀλ­κοόλ, τὰ ναρκωτικά, καὶ ἀπὸ κάθε εἴδους ἀνηθικότητα; Πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ὁδηγήσει τὴν οἰκογένειά τους ἢ τὴν ἴδια τους τὴ ζωὴ στὴν ἐξαθλίωση ἢ τὴν καταστροφή, καθὼς ἀκολούθησαν τυφλωμένοι τὰ πάθη τους;...

Τέτοια εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὁ πιὸ σκληρὸς καὶ ἄδικος ἐργοδότης. Σὲ προσλαμβάνει μὲ δελεαστικὲς προτάσεις, σὲ ὑποχρεώνει νὰ κάνεις ὅλα τὰ χατίρια της καὶ μετὰ σὲ πληρώνει μὲ ἀλλεπάλληλα κτυπήματα καὶ θανατηφόρο δηλητήριο.

Ἐνῶ ὅμως ἡ ἁμαρτία πληρώνει μὲ ὅ,τι πιὸ φρικτό, δηλαδὴ τὸν θάνατο, ὁ Θεὸς μᾶς χαρίζει ὅ,τι πιὸ πολύτιμο τὴ ζωή! «Τὸ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Ἂς ζοῦμε λοιπὸν ὡς ταπεινοὶ καὶ ὑπάκουοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ὄχι γιὰ νὰ λάβουμε μισθὸ γιὰ τὰ δῆθεν κατορθώματά μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὸ δῶρο τῆς χάριτος ποὺ μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει: τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ εὐτυχία.

Πηγή: Ο Σωτήρ