Μόνο ἕνα νὰ προσέξεις, μὲ συμβούλεψε ὁ Ὅσιος Πορφύριος.
Νὰ ξεκαθαρίζεις τὶς σκέψεις σου, ποὺ ἀπὸ τὴν πολλή σου εὐαισθησία πιέζεσαι καὶ
θλίβεσαι. Νὰ τὶς διώχνεις, νὰ μὴν παραμένουν. Νὰ ἀγαπᾶς τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται
καὶ δὲν θὰ ταράζεσαι, οὔτε θὰ θλίβεσαι. Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς τὸ ἴδιο.
Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ τὸν Γέροντα. Ἕνας Γέροντας, ἕνας Χριστός.
- Πῶς θὰ ἀγαπήσω τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δυσκολίες;
- Εἶναι μεγάλη ἱστορία αὐτή. Ἔχει τοὺς τρόπους της. Ἅμα
μπεῖ ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά, τὴ γεμίζει μὲ τὴν ἀγάπη Του.
Τότε δὲν ὑπάρχει “μὴ
τοῦτο, μὴ ἐκεῖνο, μή, μή…”. Μόνο ἀγάπη… Πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ Ἀγάπη.
Τὰ μὴ ἦσαν πρὸ Χριστοῦ. Τὰ κατήργησε ὁ Χριστός. Ἔφερε τὴν
Ἀγάπη. Παράδεισος εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὑπακοή, ἡ ταπείνωση.
Καὶ κάποιος ἄλλος ποὺ εἶχε πρόβλημα ἀρκετὰ σοβαρὸ καὶ πῆγε
καὶ τὸ εἶπε στὸν Ὅσιο Πορφύριο, τοῦ λέει, ἀφοῦ ἦταν ἀνθρωπίνως ἄλυτο: “Ἄκου,
παιδί μου, σοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεὸς ἕνα μικρὸ πειρασμό, μιὰ μικρὴ δυσκολία, ἕνα
προβληματάκι… Κι ἐσὺ ἀντὶ νὰ χαρεῖς γι’ αὐτὸ ποὺ σοῦ ἐμπιστεύτηκε, κάθεσαι καὶ
στενοχωριέσαι; Πές, “Χριστέ μου, νὰ εἶναι εὐλογημένο! Ἀφοῦ ἐπέλεξες ἐσὺ αὐτό, ἢ
ἡ ἀδυναμία μου ὅρισε αὐτὸ καὶ ἐσὺ τὸ ἀνέχεσαι, νὰ εἶναι εὐλογημένο… Καὶ εὐχαριστῶ,
Θεέ μου”.
Ξεχνᾶμε νὰ λέμε εὐχαριστῶ στὴν θλίψη καὶ στὸν πόνο.
Κάποτε ἦταν ἕνα παιδάκι ποὺ τὸ πείραζαν τὰ ἄλλα παιδιά,
γιατὶ ἤτανε λίγο ἀδύνατο, λίγο ντροπαλὸ κ.λπ. Καὶ στενοχωριότανε καὶ πονοῦσε.
Πήγαινε στὸ σπίτι κι ἔκλαιγε. Παραπονιότανε στὴ γιαγιά -ἡ μητέρα του εἶχε
πεθάνει. Ἡ γιαγιὰ ἤτανε πιστή. Μὴ στενοχωριέσαι, παιδί μου, τοῦ ἔλεε, νὰ εὐχαριστεῖς
τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ ὅλα.
Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τὰ καλὰ λογάκια ὅταν πέφτουν στὴν
ψυχή, μένουν, νὰ ξέρετε. Σιγὰ-σιγὰ καλλιεργοῦνται, καρποφοροῦν καὶ βγαίνουν.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου“,
σσ. 207-208