Και πάντες μαρτυρηθέντες δια της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν… ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι

Με τη σημερινή γιορτή των Αγίων Πάντων κλείνει ο κύκλος των κινητών γιορτών με επίκεντρο το Πάσχα και που περιλαμβάνει την περίοδο του Τριωδίου και την περίοδο του Πεντηκοσταρίου.
 

Κι ενώ αυτή η γιορτή είναι το τέλος των κινητών γιορτών, την ίδια στιγμή είναι και μια νέα αφετηρία μετά την Πεντηκοστή και την ίδρυση της πρώτης Εκκλησίας. Μάλιστα αυτή η γιορτή έρχεται να επιβεβαιώσει τα αγαθά αποτελέσματα της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος.
 

Το Άγιο Πνεύμα, ενεργά παρόν στο χώρο της Εκκλησίας, επηρεάζει θετικά τη ζωή των ανθρώπων, με αποτέλεσμα ο αριθμός των Αγίων να μην είναι στατικός – αμετάβλητος, αλλά καθημερινά να αυξάνεται σε αριθμό. Άρα, η αγιότητα δεν ήταν φαινόμενο μιας άλλης παλαιότερης εποχής, αλλά μια κατάσταση στην οποία συμμετέχουν οι Χριστιανοί κάθε εποχής.

  
Από αυτή τη δυναμική δεν μπορεί να εξαιρεθεί και η δική μας εποχή. Το γεγονός αυτό προσφέρει στον καθένα από μας τη δυνατότητα να γινόμαστε όχι μόνο κοινωνοί των Αγίων, αλλά και να έχουμε τη δυνατότητα να οδηγηθούμε στην τελειότητα πειθαρχώντας στην προτροπή του Κυρίου: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ. ε΄ 48). Αλλά και ο Απόστολος Πέτρος μας προτρέπει λέγοντας: «Κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε, διότι γέγραπται άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α΄ Πετρ. α΄ 15-16). Δηλαδή όλη σας η συμπεριφορά να είναι άγια, όπως άγιος είναι και ο Θεός που σας κάλεσε. Γιατί το λέει η Γραφή: Να γίνεσθε άγιοι γιατί εγώ είμαι άγιος.

Οι άγιοι είχαν και σαν κίνητρο την αγιότητα, αλλά ταυτόχρονα είχαν και πρότυπο αγιότητας, το Θεό, όπως φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού. Για τούτο και ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει να μιμηθούμε τη ζωή του, όπως και εκείνος μιμήθηκε τη ζωή του Χριστού: «Μιμήται μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού»(Α΄ Κορ. ια΄ 1), για να διευκρινίσει: «Και υμείς μιμηταί ημών εγενήθητε και του Κυρίου» (Α΄ Θες. α΄ 6)). Ο Απόστολος Παύλος επιμένει στη μίμηση προτύπων και ιδιαίτερα του Θεού εκφράζοντας με πρακτικό τρόπο αυτή τη μίμηση που επικεντρώνεται στην αγάπη και τη θυσία: «Μιμηθείτε λοιπόν το Θεό, αφού είστε αγαπητά του παιδιά• να συμπεριφέρεστε με αγάπη κατά το πρότυπο του Χριστού που μας αγάπησε κι έδωσε τη ζωή του για εμάς ως προσφορά και θυσία που τη δέχεται ευχάριστα ο Θεός» (Εφεσ. ε΄1).

Αυτό το είδος προτύπου είχαν οι Άγιοι. Και αυτό το πρότυπο έπρεπε να το μιμηθούν μέσα από την προσφορά στο Θεό, αλλά και τον άνθρωπο. Και η προσφορά στο Θεό εκφραζόταν μέσα από την εφαρμογή των εντολών του και την ομολογία της πίστεως, χωρίς περιστροφές. Γνώριζαν ότι ο δρόμος προς την τελείωση δεν ήταν εύκολος. Γνώριζαν από τον ίδιο τον Κύριο «ότι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ΄ 14).

Δυσκολοπερπάτητος ο δρόμος προς την τελειότητα, ο δρόμος προς την αγιότητα, αλλά όχι αδιάβατος και ακατόρθωτος. Παρά τις δυσκολίες που παρουσιάζει, εντούτοις έχει πάντα σε κάθε εποχή έστω και λίγους που φτάνουν στο τέρμα αυτού του δρόμου. Και αυτοί οι λίγοι τον διαβαίνουν συνειδητά, γνωρίζοντας τις δυσκολίες και αναλαμβάνοντας το κόστος.

Ο σημερινός «Απόστολος» μας σκιαγραφεί αυτή την δύσκολη πορεία όλων των Αγίων – των Αγίων Πάντων που τιμούμε σήμερα. «Με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγμάτωση των υποσχέσεων, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβησαν την δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί… Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρια… έζησαν σε στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες – ο κόσμος δεν ήταν άξιος να’ χει τέτοιους ανθρώπους».

Πραγματικά ο κόσμος δεν ήταν άξιος να’ χει τέτοιους ανθρώπους. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι, έστω και λίγοι κατά καιρούς σε αριθμό θέλησαν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από τη δύναμη της πίστης και της αγάπης και όχι μέσα από τη  δύναμη της εξουσίας, της βίας και της καταπίεσης. Θυσίασαν κάθε τι πρόσκαιρο, αλλά ποτέ δε θυσίασαν το Θεό. Κράτησαν άσβεστη την πίστη τους σ’ Αυτόν και στο τέλος δικαιώθηκαν.

Από το χώρο της αγιότητας μας παρακολουθούν, μας ενισχύουν και περιμένουν να μιμηθούμε το παράδειγμα τους. Ο στίβος της αγιότητας είναι στίβος αγωνιστικής πορείας και Χριστιανικής ζωής και ο οποίος είναι ανοικτός καθημερινά για όλους, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Σ’ αυτό το στίβο όλοι είναι συναθλητές και όχι ανταγωνιστές, γιατί κέντρο του αγώνα τους είναι το πρόσωπο του Χριστού και όχι των ανθρώπων. Και το πρόσωπο του Χριστού ναι μεν είναι για τον κάθε άνθρωπο, «ο Κύριος και Θεός του», αλλά, την ίδια στιγμή , αναγνωρίζει ότι ο Ιησούς είναι και σωτήρας όλων των ανθρώπων.

Κατά συνέπεια αν θέλω σαν Χριστιανός να βρίσκομαι σε σωστή αγωνιστική πορεία – σε πορεία αγιότητας, δε θα επιδιώκω να κάνω το Θεό αποκλειστικά δικό μου, αλλά θα φροντίζω συνεχώς να κάνω τον εαυτό μου αποκλειστικά άνθρωπο του Θεού. Και αυτό θα το επιτύχω μέσα από τη διαφύλαξη της πίστης, σαν όρο και ουσία ζωής, αλλά και σαν σταθερή ομολογία.

Αδελφοί μου, η ζωή μας αλλάζει καθημερινά, πότε ευχάριστα και πότε δυσάρεστα. Ας μην ξεχνούμε ότι και οι δυσκολίες και τα δυσάρεστα αποτελούν μέρος και της δικής μας ζωής. Στη δύσκολη ώρα ας μη λυγίσουμε. Αντίθετα, ας ευχαριστήσουμε το Θεό γιατί επέτρεψε αυτή τη δυσκολία, έστω κι αν αυτή είναι πολύ οδυνηρή, κι ας τον παρακαλέσουμε να μας δώσει τη δύναμη να αντέξουμε. Ο Θεός που επιτρέπει μια δοκιμασία γνωρίζει καλύτερα από μας, Εμείς ας υπερνικήσουμε την όποια δυσκολία, την όποια ασθένεια, «με την βοήθεια του Χριστού που μας αγάπησε» (Ρωμ. η΄ 37). Αυτή η αγάπη ήταν το μυστικό που κρατούσε και τους Αγίους Πάντες ενωμένους με τον Θεό. Αυτή η αγάπη ας μας κρατεί κι εμάς ενωμένους με το Θεό. Λοιπόν, κατά τον Απόστολο Παύλο: «Τις υμάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού θλίψις ή στενοχωρία…; Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή… ούτε κτίσις ετέρα δυνήσηται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου ημών». (Ρωμ. η΄ 35-39). Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης –Μητρόπολη Πάφου

Πηγή: Ακτίνες