Πολλοί σκεφτόμαστε τίς πολιτικές καί κομματικές παραμέτρους ἑνός γεγονότος, μιᾶς δολοφονίας. Τά αἴτια καί τίς ἀφορμές. Εἶναι καί αὐτά. Χρειάζονται γιά τήν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καί τή δημοκρατία. Τό βασικότερο ὅμως εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός: "Οὐ φονεύσεις". Καί γιά νά μή φονεύσεις, δέν πρέπει νά θυμώνεις καί νά ὀργίζεσαι. Πρέπει νά ξέρεις πού νά σταματᾶς τήν ἀγανάκτησή σου. Αὐτό ὅμως δέ φτάνει. Γιά νά γίνει ὅλο αὐτό χρειάζεται πνευματικό καί θεολογικό ὑπόβαθρο. Ὁ ἄλλος ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί ἔχει μέσα του ἀθάνατη ψυχή, ἡ ὁποία συνεχίζει τό αἰώνιο ταξίδι τῆς μετά θάνατο. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀρχή, ἀλλά δέν ἔχει οὐσιαστικά τέλος. Τήν ἀρχή τοῦ ὅμως καί τό βιολογικό του τέλος τά καθορίζει μόνο ὁ Θεός. Κανένας ἄνθρωπος δέν ἔχει τέτοιο δικαίωμα. Ὁ Θεός ὁρίζει τήν ἡμερομηνία τῆς ἐξόδου μας ἀπό αὐτό τόν κόσμο ὡς Καρδιογνώστης, παίρνοντας τόν ἄνθρωπο στήν κατάλληλη στιγμή γιά νά τόν σώσει καί νά τόν βάλει στόν Παράδεισο. Ἡ δαιμονική ἐπέμβαση τοῦ ἀνθρώπου στή διαδικασία τοῦ θανάτου, πέραν τοῦ πένθους καί τῆς ἀπωλείας, συνιστᾶ ἀντιποίηση ἀρχῆς ἔναντί του Θεοῦ. Ὁ διάβολος ἀσφαλῶς εἶναι ὁ ἀνθρωποκτόνος καί αὐτός συνδέει τά νήματα μιᾶς δολοφονίας ἐκμεταλλευόμενος τά πάντα γιά νά στείλει τόν ἄλλον ἀδιάβαστο κυριολεκτικά. Μίση προσωπικά, ἰδεολογίες ἀκραῖες, νοοτροπία τῆς μάζας, ὁμαδικό ντοπάρισμα, ψυχολογικά προβλήματα, συμβόλαια θανάτου, μειωμένη ἀντίληψη τῆς ζωῆς καί τῆς πίστης, προληπτικοί πόλεμοι καί ἐμφύλιοι σπαραγμοί, ὅλα αὐτά μπαίνουν στό μίξερ τοῦ διαβόλου γιά νά ἐπιφέρουν τό κακό. Ὁ Θεός ἐνίοτε παραχωρεῖ γιά τούς δικούς Του λόγους. Πάντοτε ὅμως ἰσχύει τό ἁγιογραφικό: "ἄνδρα αἱμάτων καί δόλιον βδελύσσεται Κύριος" καί τό σπουδαιότερο, πού εἰπώθηκε τή νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου στόν ἀπόστολο Πέτρο: "Βάλε τή μάχαιρα στή θέση της. Μάχαιραν ἔδωκες μάχαιραν θά λάβης. Πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν μέ μάχαιρα θά χαθοῦν". Δηλαδή δίπλα ἀπό κάθε φονιά, ἀλλά καί δίπλα στούς ἠθικούς αὐτουργούς τῶν φονιάδων, στόν ὦμο τούς ἀκριβῶς, κάθεται ὁ ἄγγελος τοῦ θανάτου. Πέραν τῶν τύψεων τῆς συνειδήσεως καί τοῦ φόβου, πέραν τῆς καταστροφῆς δύο οἰκογενειῶν, ἤδη τά πόδια τούς ἑτοιμάζονται νά βαδίσουν τήν ὁδόν τοῦ κοιμητηρίου. Μπορεῖ κάποτε ὄχι αὐτοί οἱ ἴδιοι προσωπικά νά τιμωρηθοῦν μέ θάνατο, ἀλλά νά δοῦν τόν χάρο σέ προσφιλῆ τους πρόσωπα καί νά νιώσουν πιό πολύ στήν καρδιά τούς τό μαχαίρι πού ἔμπηξαν οἱ ἴδιοι στήν καρδιά τοῦ ἀδελφοῦ τους. Ὁ Θεός ρωτάει πάντοτε ἀπό ψηλά σέ τέτοιες περιπτώσεις: "Κάϊν ποῦ εἶναι ὁ ἀδελφός σου;..." Τό θέμα τέλος ἔχει καί τήν ἐκκλησιαστική του διάσταση: ἕνα μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλοιώθηκε τόσο καί ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἀλήθεια καί τήν ἀγάπη τόσο πολύ ὥστε ἔκανε ἕνα τόσο μεγάλο κακό, σκότωσε τόν ἀδελφό του, βαπτισμένου καί αὐτοῦ μέλους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀνέκοψε τήν πορεία τῆς μετανοίας τοῦ φονευθέντος. Οἱ φονιάδες ξανασταυρώνουν στό πρόσωπο τῶν φονευμένων τέκνων τοῦ Χριστοῦ τόν ἴδιο τόν Κύριο. Ὁ Χριστός θά ζητήσει τίς ψυχές τῶν παιδιῶν Του ἀπό τά ματωμένα χέρια τους. "Φοβερό εἶναι νά πέσει κάποιος στά χέρια τοῦ ζωντανοῦ καί δίκαιου Θεοῦ"!
Ἐπίσης κάθε μᾶς πράξη, κάθε μᾶς λόγος, ποτέ δέν χάνεται μέσα στό σύμπαν. Ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι τά γραπτά μόνο μένουν. Ὅτι "ἔπεα πτερόεντα" δέν φορολογοῦνται. Θά δώσουμε λόγο στό Θεό καί γιά κάθε λόγο ἄχρηστο, σάπιο, δόλιο, ἁμαρτωλό, ἐχθρικό, σατανικό. "Ἀπό τά λόγια σου θά δικαιωθεῖς καί ἀπό τά λόγια σου θά καταδικασθεῖς", λέγει ὁ Κύριος. Γιατί; Διότι βγαίνουν ἀπό τήν καρδιά μας καί τίς πεποιθήσεις μᾶς και παράγουν ἔργο ἅγιο, δημιουργικό ἤ βλαπτικό. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται: "Παῦσον τήν γλώσσαν σου ἀπό κακοῦ καί χείλη σου τοῦ μή λαλῆσαι δόλον". Ὁ βασιλιάς μάλιστα Δαβίδ δέν ἀνεχόταν μέ τίποτε ὅσους "συκοφαντοῦσαν λάθρα τούς πλησίον τους".
Στήν ὅλη ὑπόθεση τῶν λόγων μας δέν ἐμπλέκεται μόνο ὁ Θεός ἤ οἱ ἄνθρωποι. Ἐμπλέκεται καί ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος ποτέ δέν ξέρει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Οὔτε τό μέλλον. Μαθαίνει γιά μᾶς ἀπό αὐτά πού βλέπει καί ἀκούει σέ μᾶς καί ἀπό μας. Π.χ. ἕνας πού φωνάζει ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ: "αἷμα καί τιμή..." ἤ "τσακίστε τους, φᾶτε τους, χτυπᾶτε τους...", ἤ ἕνας πού ἐκπαιδεύεται στά πιστόλια καί τά μαχαίρια ἤ στήν κατασκευή Μολότωφ καί λοιπῶν ἄλλων εὐγενῶν ὑγρῶν, εὔκολα συμπεραίνει ὁ δαίμονας ὅτι οἱ ἐν λόγω ἄνθρωποι οἰκοδομοῦν μέσα τους φονική διάθεση. Τούς βλέπει νά ὀργανώνονται καί νά ὁρμοῦν καί τρίβει τά χέρια του. Δέν χάνει χρόνο ὁ τρισκατάρατος νά ὀργανώσει μετά ἐντάσεις καί συμπλοκές, νά ὁπλίσει χέρια καί νά ὁδηγήσει τά πράγματα στά ἄκρα.
Ὁ διάβολος διψάει γιά αἷμα. Ἐκμεταλλεύεται λοιπόν κάθε ἐπιθετική συμπεριφορά γιά νά πλήξει καί νά ὁδηγήσει σέ θάνατο ψυχικό καί σωματικό. Μετά φεύγει ἤ μᾶλλον δίνει τή σκυτάλη στό δαίμονα τῆς ἀπελπισίας, τύπου Ἰούδα, ἤ στό δαίμονα τῆς ἐκδικήσεως τύπου Ἑβραίων.
Δέν εἴμαστε λοιπόν μόνοι καί ἀνεπηρέαστοι μέσα στό σύμπαν. Νά προσέχουμε τά λόγια μας, τά τραγούδια μας, τά ποιήματά μας, τίς σφιγμένες γροθιές μας καί τά τροχισμένα μαχαίρια μας. Τό κακό δέν ἀργεῖ νά γίνει. Ὅποιος ἔχει μαχαίρια καί ξύλα δίπλα του κερνάει τό διάβολο καί τό θάνατο.
Πηγή: Τράπεζα Ἰδεῶν