Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
Ὁ νεκρός, κι ἄν δέν βλέπει τόν ἑαυτό του, βλέπει ὅμως ἐκείνους
πού πέθαναν πιό μπροστά νά γίνονται σκόνη, καί διδάσκεται πολλά. Γιά κοίτα πόσο
μαζεμένοι καί συγκρατημένοι εἶναι μπροστά στούς νεκρούς ἀκόμα καί οἱ πιό
περήφανοι, ἀκόμα καί οἱ πιό ἀπόκοτοι ἄνθρωποι!
Ἀκούγεται ἡ λέξη "θάνατος", καί ἡ καρδιά ὅλων σπαρταράει ἀπό τό φόβο. Καί φιλοσοφοῦμε γύρω ἀπό τούς τάφους καί σκεφτόμαστε πού καταλήγουμε καί φλυαροῦμε γιά τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων, ἀλλά, μόλις ἀπομακρυνθοῦμε, ξεχνᾶμε τήν εὐτέλειά μας.
Νά, γιά παράδειγμα, ὅταν βρεθεῖ κανείς στήν κηδεία ἑνός
φίλου του, γυρίζει στό διπλανό του καί τοῦ λέει λόγια σάν καί τοῦτα:
"Ἀλήθεια, πόσο ταλαίπωροι εἴμαστε! Πόσο ἀσήμαντη εἶναι ἡ
ζωή μας! Τί γινόμαστε, ἄραγε, μετά τό θάνατο; Αὐτό πρέπει νά σκεφτόμαστε καί νά
μήν κακολογοῦμε, νά μήν ἀδικοῦμε, νά μή μνησικακοῦμε...".
Φαίνεται νά μιλάει μέ τόση εἰλικρίνεια, ὥστε, καθώς τόν ἀκοῦς,
δέν ἀμφιβάλλεις ὅτι τήν ἴδια κιόλας στιγμή θ' ἀπαρνηθεῖ ὁλότελα τήν κακία του
καί θ' ἀρχίσει νά ζεῖ ἐνάρετα.
Μά, ἀλίμονο, μετά τήν κηδεία θά ξεχάσει καί τό φόβο του καί
τά λόγια του, καί θά συνεχίσει νά ζεῖ στήν ἁμαρτία, ὅπως πρῶτα.
Πηγή: Ψήγματα
Ὀρθοδοξίας