Ο Θεός ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ

Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ !

Με όλη τη δύναμη της αδύναμης φωνής μου κράζω , Κύριε ,κι΄ εγώ το ίδιο εναγώνια και έναγχα .

Δεν μου χρειάζεται τίποτα πιο βαθειά και πιο άμεσα από Το έλεός σου .

Μια απροσμέτρη ντροπή με αναγκάζει να χαμηλώνω το βλέμμα .

Καθώς βλέπω το ίδιό μου το βλέμμα μέσα μου ,

αντικρύζω τον προδότη εαυτό μου.

Τίποτα δεν μου κοστίζει τόσο πολύ , όσο το ότι προσέβαλα και πλήγωσα την αγάπη Σου .

Αν ντρέπομαι βαθειά για τους αδελφούς μου ,

που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο πλήγωσα , ή απογοήτευσα στην εμπιστοσύνη τους για μένα ,

πόσο πολύ πρέπει να νοιώθω το ίδιο απέναντί Σου .

Λέω " πρέπει " , γιατί για να μιλήσω ειλικρινά ,

δεν το νοιώθω στον ίδιο βαθμό .

Δεν κλαίω τόσο συγκλονιστικά ,

δεν πονώ τόσο πολύ , προκειμένου για τη δική μας προδομένη σχέση .

Και όμως έχω ανάγκη Του Ελέους Σου , γι΄ αυτή κυρίως την διαταραχή .

Τι μπορώ να κάνω γι΄ αυτό ; ...

Ένα μονάχα μου απομένει , να ζητήσω γονατιστός ,

με όλη τη συντριβή που νοιώθω τη στιγμή αυτή Το Έλεός Σου .

" Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ " ! , κράζει η καρδιά μου .

" Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ " ! ,

κράζει το κουρασμένο από το μαστίγωμα της αμαρτίας σώμα μου.

Ο Θεός , ιλάσθητί μοι ! " , " Ο Θεός , ιλάσθητί μοι " , κράζει κάθε ίνα της ύπαρξής μου .

Κύριε , Το Έλεός Σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου !