Μητέρα, τὸ πιὸ πολύτιμο πράγμα στὸν κόσμο. Εἶναι τρυφερή, στοργικὴ καὶ γεμάτη ἀγάπη. Κάποιες φορὲς παρατηρητικὴ καὶ ἄλλες στοργική. Ἡ μητέρα εἶναι πάντα δίπλα μας γιὰ καθετὶ ποὺ μᾶς συμβαίνει, εἴτε εἶναι δυσάρεστο, εἴτε εὐχάριστο. Πάντα μὲ τὴ συμβουλή της καὶ μὲ τὴ βοήθειά της καταφέρνουμε πολλὰ πράγματα. Κι ἐμεῖς πρέπει νὰ τὴν ἀγαπᾶμε, νὰ μὴν τὴ στεναχωροῦμε καὶ νὰ νιώθουμε ὑπερήφανοι ὅπως νιώθει κι αὐτὴ γιὰ μᾶς.
Ἐδῶ θὰ ἀναφέρουμε μιὰ μικρή, συγκινητικὴ ἱστορία γιὰ τὴν ἀγάπη τῆς μητέρας. Ἕνα παιδὶ δὲν ἀγαποῦσε τὴ μητέρα του γιατί ἐκεῖνη εἶχε μόνο ἕνα μάτι.
Τὸ παιδὶ ἔνιωθε πάρα πολὺ ἄσχημα γιατί οἱ συμμαθητὲς του τὸν κορόιδευαν συνεχῶς. Αὐτὸ τὸ παιδὶ μεγάλωσε καὶ ἔκανε δική του οἰκογένεια. Ἡ μητέρα του δὲν εἶχε δεῖ ποτὲ τὰ ἐγγόνια της. Ξεκίνησε λοιπὸν γιὰ τὸ σπίτι τοῦ γιοῦ της. Μόλις χτύπησε τὴν πόρτα καὶ τὴν εἶδαν τὰ παιδιὰ ἄρχισαν νὰ γελᾶνε. Ὁ γιὸς της τὴν ἔδιωξε καὶ τῆς εἶπε νὰ μὴν ξανάρθει σπίτι του. Ὅταν πέθανε ἡ μητέρα του, τοῦ ἄφησε ἕνα γράμμα ποὺ ἔγραφε: « Ἀγαπημένε μου γιέ, σὲ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπᾶμαι ποὺ ἦρθα σπίτι σου καὶ φόβισα τὰ παιδιά σου… Ἔγραψα αὐτὸ τὸ γράμμα νὰ στὸ δώσουν ἂν δὲν μὲ προφτάσεις. Στεναχωριόμουν ποὺ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια σὲ ἔφερνα σὲ δύσκολη θέση. Ἀλλά, βλέπεις, ὅταν ἤσουν μικρός, εἶχες ἕνα πολὺ σοβαρὸ ἀτύχημα κι ἔχασες τὸ μάτι σου. Δὲν μποροῦσα νὰ σκεφθῶ ὅτι θὰ μεγαλώσεις καὶ θὰ ζήσεις μὲ ἕνα μάτι. Ἔτσι σοῦ ἔδωσα τὸ δικό μου. Ἔχεις πάντα ὅλη τὴν ἀγάπη μου».
Αὐτὴν τὴν ἀπέραντη ἀγάπη νιώθουν οἱ μητέρες γιὰ μᾶς. Κι ἐμεῖς τοὺς χρωστᾶμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ στοργὴ καὶ τὶς θυσίες μὲ τὶς ὁποῖες μᾶς μεγάλωσαν!
Ἐπιμέλεια κειμένου:
μαθητὲς Ε’ Δημοτικοῦ
Ἐννιάχρονου σχολείου Ἀργυροκάστρου
‘’Πνοὴ Ἀγάπης’’
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη