Ήταν ξαπλωμένος στο
κρεβατάκι του ο Όσιος Πορφύριος και είπε:
- "Δεν μου λες,
εδώ που κάθομαι εγώ, εσύ μπορείς να καθίσεις;"
- "Βεβαίως,
Γέροντα", του απάντησα. "Πώς δεν μπορώ!"
- "Βρε, μου λέει
έτσι όπως μιλούσε χαριτωμένα, τρελός είσαι; Θα πέσεις επάνω μου και θα
σκάσω!"
- "Ε, ναι Γέροντα,
πρέπει να σηκωθείτε εσείς για να καθίσω εγώ", συμπλήρωσα διορθώνοντας.
- "Α! μπράβο,
μπράβο. Έτσι γίνεται και με την ψυχή μας απέναντι στον Χριστό και στον
αντίχριστο.
Όταν στην ψυχή μας
είναι θρονιασμένος ο Χριστός, μπορεί να έχει θέση ο αντίχριστος;"
- "Όχι,
Γέροντα"
- "Ε! Γι΄ αυτό,
παιδί μου, σου λέω. Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας. Αν Τον είχαμε, δεν θα
μας πλησίαζε ο διάβολος καθόλου.
Δυστυχώς όμως δεν
προσέχουμε και μπαίνει μέσα ο τρισκατάρατος και ο Χριστός που είναι πολύ
ευγενής, στέκεται στην πόρτα και χτυπάει. Αν Του ανοίξουμε μπαίνει μέσα.
Ενώ ο διάβολος μία
τρυπούλα να βρει, χώνεται αδιάντροπα και άμα μπει δεν ξαναβγαίνει! Γι΄ αυτό
χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη ζωή μας, ούτως ώστε να μη δίνουμε
τόπο στο σατανά.