Αυτές οι δύο
καταστάσεις -«θρησκεία και βία»- μπορούν να ενεργούν ανεξάρτητα μεταξύ τους,
αλλά και να συνδέονται στενά. Η θρησκεία μπορεί να θεωρηθεί ως «όπιο του λαού»,
με αποτέλεσμα να αποχαυνώνει τους ανθρώπους, όπως συμβαίνει στις κατώτερες
θρησκείες, αλλά μπορεί και να τους εξευγενίζει ή να τους εκπολιτίζει, όπως
γίνεται με τις ανώτερες θρησκείες.
Αλλά και η βία μπορεί να λειτουργεί θετικά, από την
άποψη ότι ασκείται εναντίον των προσωπικών παθών, ενδέχεται όμως και να
εξελίσσεται σε καταστροφή της κοινωνίας, να γίνει μια επικίνδυνη κατάσταση για
τους ανθρώπους…
Τελικά η θρησκεία και η βία είναι δύο εκρηκτικές δυνάμεις που όταν ενωθούν μεταξύ τους και εκδηλωθούν αρνητικά δημιουργούν τρομακτικές καταστάσεις. Το χειρότερο είναι, όταν αυτές οι δύο δυνάμεις, όπως είναι η πολιτική, ο εθνοφυλετισμός ή άλλες ενδογενείς δυνάμεις, όπως είναι η σχιζοφρένεια, η παράνοια και οι διπολικές συμπεριφορές. Μέσα στα πλαίσια αυτά αναπτύσσονται οι θρησκευτικοί πόλεμοι που εξάπτουν τα πάθη και δημιουργούν αναστατώσεις…
Τις περισσότερες φορές
η θρησκεία χρησιμοποιείται από τους ισχυρούς της γης για δικούς τους σκοπούς σε
βάρος των θρησκευόμενων. Έχω μέσα μου ένα προβληματισμό για το ποιος πυροδοτεί
τις συγκρούσεις και τη βία: η θρησκεία και οι θρησκευόμενοι που επηρεάζουν τους
ηγέτες ή οι πολιτικοί ηγέτες που χρησιμοποιούν τη θρησκεία; Μάλλον καταλήγω στο
δεύτερο.
Σήμερα μέλη διαφόρων
θρησκειών χρησιμοποιούν την θρησκεία ως πυριτιδαποθήκη πολέμων και σφαγών, αλλά
και ο δυτικός Χριστιανισμός έχει απομακρυνθεί από το ειρηνικό μήνυμα του
Χριστού, έγινε ιδεολογία, γι’ αυτό οι σταυροφορίες επικρατούν παντού. Και αν
προσέξει κανείς επισταμένως, θα διαπιστώσει ότι ο δυτικός Χριστιανισμός με την εκκοσμίκευσή του ομοιάζει περισσότερο
με τον Ισλαμισμό από πλευράς ιδεολογίας και μεθόδων, παρά με την Ορθόδοξη
Εκκλησία.
Οι θρησκείες
χρησιμοποιούν στην λατρεία τα πιο αγνά υλικά, όπως το λάδι, το κερί, το κρασί,
το ψωμί, το λιβάνι, και όμως μερικές από αυτές μετατρέπουν τα υλικά αυτά σε
πυρίτιδα, σε βόμβες, σε πυραύλους που σκορπίζουν τον όλεθρο και την καταστροφή.
Αυτό είναι φρικτό.
Πηγή: «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», Οκτώβριος 2014, τ. 219, Ι.Ν.
Αγίας Βαρβάρας Πατρών