Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Χριστιανοσύνης μόλις πέρασε. Χριστούγεννα ἑορτάσαμε, καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο χαιρόμαστε. Χαιρόμαστε ποὺ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, χαιρόμαστε ποὺ μποροῦμε καὶ ἐμεῖς νὰ ἐλπίζουμε, ὄχι ἁπλὰ στὴν ἀποκατάσταση τῆς φύσης μᾶς ἀλλὰ στὴν μεταμόρφωσή της ἀπὸ ἀνθρώπινη σὲ κατὰ χάριν θεανθρώπινη.
Καὶ ὅμως…πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς αὐτὲς
τὶς ἡμέρες χαιρόμαστε γι’ αὐτὸν τὸν λόγο; Γιατί ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε;
Γιατί λέμε εὐχὲς ὁ ἕνας στὸν ἄλλο; Ἐπειδὴ ἁπλὰ οἱ ἡμέρες τὸ ἀπαιτοῦν;
Δυστυχῶς, πολλὲς φορές,
σχεδὸν ὅλοι μας χανόμαστε μέσα στὴν παραζάλη τοῦ πανηγυριοῦ καὶ βάζουμε στὴν ἄκρη
τὸν λόγο τοῦ πανηγυριοῦ! Ξεχνοῦμε τὸν λόγο τῆς ἑορτῆς καὶ κρατᾶμε μόνο τὴν ἑορτή.
Ἱστορικὰ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα στὴν φτωχικὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἀλλὰ καθημερινὰ γεννιέται καὶ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων εἶναι
ἡ ἑορτὴ τῆς Ταπείνωσης, εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς ἑκούσιας ἀφάνειας καὶ τῆς ἁπλότητας.
Ὁ Χριστὸς ἐξ ἀρχῆς μᾶς
δείχνει τὸν δρόμο πρὸς τῆς τελείωση μέσα ἀπὸ τὴν ταπείνωση, μᾶς δίνει τὴν
δυνατότητα νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε ἐφόσον ἀναγεννηθοῦμε καὶ ἐμεῖς ὑπαρξιακὰ στὴν
φάτνη τῆς συγκατάβασης, τῆς συγχωρετικότητας καὶ τῆς ἀγάπης.
Οἱ χριστιανοὶ χαίρονται καὶ
ἑορτάζουν πανηγυρικά τα Χριστούγεννα, ὄχι γιὰ τὰ δῶρα, ὄχι γιὰ τὰ φαγητά, ὄχι
γιὰ στολίδια καὶ τὰ φωτάκια, ἀλλὰ διότι ὁ Θεὸς ἔγινε Ἄνθρωπος.
Οἱ χριστιανοὶ μποροῦν καὶ ἑορτάζουν
Χριστούγεννα κάθε ἡμέρα, διότι κάθε ἡμέρα γεννιέται ὁ Χριστὸς στὶς καρδιὲς μᾶς
διαμέσου τῆς μετάνοιας.
Οἱ χριστιανοὶ χαίρονται
κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς τους κι ἃς μὴν εἶναι Χριστούγεννα, χαίρονται κι ἃς πονοῦν,
χαίρονται κι ἃς περνοῦν δοκιμασίες, χαίρονται κι ἃς διώκονται… χαίρονται διότι
«Χριστὸς ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου» καὶ τὰ πάντα πλέον ἀνακαινίστηκαν.
Οἱ χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ
μένουν στὸν πόνο τῆς γέννας, ἀλλὰ νὰ προχωροῦν στὴν χαρὰ ποὺ μιὰ μάνα ἔχει ὅταν
ἀντικρίζει τὸ νεογέννητο παιδί της….χαίρονται μιᾶς καὶ μποροῦν πλέον νὰ θωροῦν
τὸν ἴδιο τους τὸν Δημιουργό, τὸν ἴδιο τους τὸν Θεὸ ὁ ὁποῖος εἶναι Θεάνθρωπος ὄχι
ἀπὸ ἀνάγκη ἀλλὰ ἀπὸ Ἀγάπη!
Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ὑπάρχει γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους…γεννιέται ὅμως μόνο
μέσα στὴν καρδιὰ τῶν ταπεινῶν καὶ τῶν ἁπλοϊκῶν, γεννιέται μέσα σὲ θαλάμους
νοσοκομείων, ἐκεῖ ποὺ ὁ πόνος γίνεται ἀρετή. Γεννιέται μέσα σὲ οἰκογένειες, ἐκεῖ
ποὺ κατασκηνώνει ἡ ἀλληλοπεριχώρηση. Γεννιέται μέσα στὶς φυλακές, ἐκεῖ ποὺ ἡ
μετάνοια γίνεται σύντροφος. Γεννιέται μέσα σὲ πλατεῖες, ἐκεῖ ποὺ τὸ κρύο καὶ ἡ
βροχὴ μάχονται μὲ τὶς ζεστὲς καρδιὲς τῶν ἀστέγων. Γεννιέται μέσα σὲ ἄνομους
τόπους, ἐκεῖ ποὺ κάποια δάκρυα χαλοῦν τὸ μακιγιὰζ καὶ τὰ βαμμένα χείλη ζητοῦν ἔλεος.
Ὁ Χριστὸς δὲν διστάζει νὰ ἔρθει
ὁπουδήποτε, δὲν φοβᾶται μὴν ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ κάτι,διότι ὁ Χριστὸς δὲν ἀλλάζει... ἡ
παρουσία Τοῦ ὅμως ἀλλάζει τὰ πάντα. Κάνει Φῶς τὴν νύκτα, κάνει Οὐρανὸ τὸ χῶμα,
κάνει Βασιλεία τὴν φάτνη, κάνει θεανθρωπία τὴν ἀνθρωπότητα.
ἀρχιμ. Παῦλος Παπαδόπουλος
Πηγή: Μέ
παρρησία