Δύο καλόγεροι ποῦ πήγαιναν σὲ προσκύνημα , ἔφτασαν στὸ πέρασμα ἑνὸς
ποταμοῦ.
Ἐκεῖ εἶδαν μιὰ πολὺ ὄμορφη κοπέλα , ποῦ ἀναρωτιόταν τί νὰ κάμει , μιᾶς ποῦ
τὸ ποτάμι ἦταν βαθὺ καὶ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ περάσει . Χωρὶς πολλὰ πολλὰ , ὁ ἕνας
ἀπὸ τοὺς δύο καλόγερους , τὴν πῆρε στὴν πλάτη του καὶ τὴν πέρασε στὴν ἄλλη ὄχθη
, ὅπου τὴν ἄφησε στὴν στεριὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ . Ὕστερα οἱ καλόγεροι
συνέχισαν τὸ δρόμο τους . Ὁ ἄλλος καλόγερος ὅμως , μετὰ ἀπὸ μιὰ ὥρα ἄρχισε νὰ
γκρινιάζει : " Ἀσφαλῶς δὲν ἦταν σωστὸ ν΄ ἀγγίξεις τὴ γυναίκα . Εἶναι
ἀντίθετο πρὸς τὶς ἐντολὲς Τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεσαι σὲ στενὴ ἐπαφὴ μὲ γυναῖκες . Πῶς
μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι ποῦ εἶναι ἀντίθετο μὲ τοὺς κανόνες τῶν μοναχῶν ; "
Ὁ καλόγερος ποῦ κουβάλησε τὴ γυναίκα , προχωροῦσε σιωπηλὸς . Κάποια στιγμὴ ὅμως
εἶπε : " Ἐγὼ κουβάλησα τὴ γυναίκα καὶ τὴν ἄφησα στὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ πρὶν
ἀπὸ μιὰ ὥρα ! Γιὰ μένα τέλειωσε ἐκεῖνο τὸ γεγονὸς ... ἐσὺ γιατί τὴν κουβαλᾶς
ἀκόμη ; " ...
Τὸ πιὸ πάνω διδακτικὸ κειμενάκι εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο " Βάλσαμο γιὰ τὴ ψυχὴ " ποῦ μου χάρισε πρὶν λίγο μιὰ πολὺ καλὴ καὶ εὐγενικὴ φίλη , τὴν ὁποία ὁλοθερμὰ εὐχαριστῶ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου .
Πόσα στ΄ ἀλήθεια παιγνίδια , καὶ σὲ πόσες παγίδες μᾶς ρίχνει τὸ ἴδιο μας τὸ
μυαλὸ ,καὶ οἱ λογισμοὶ καὶ οἱ σκέψεις μας. Εἶναι ἕνας σκοτεινὸς καὶ ἀτελείωτος
λαβύρινθος , ποῦ ἂν παγιδευτοῦμε μέσα σ΄ αὐτὸ ,δύσκολα θὰ βροῦμε τὴ σωτήρια
διέξοδο ... Ἃς μὴν πέφτουμε εὔκολα στὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ ,ποῦ στήνει καθημερινὰ
στὸ δρόμο μας , μὲ τὶς πλεκτάνες τῶν λογισμῶν μας . Ἃς μὴν ἀνοιγόμαστε σὲ
κουβέντα μαζί τους , καὶ ἃς μὴν ὑποκύπτουμε στὰ τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ , νὰ μᾶς
ὁδηγήσει σὲ λάθος μονοπάτια ...
Ἃς ἔχουμε " πάντα ἀνοικτὰ , πάντα ἄγρυπνά τα μάτια τῆς ψυχῆς μας
"!
Πηγή: Πνευματικὴ
Χαρὰ