…(Εἶναι μιὰ ἱστορία ποὺ διδάσκει ἐλπίδα, πίστη, ὑπομονὴ καὶ
θὰ ἤθελα νὰ τὴν μοιραστῶ μαζί σας.)
«…Σύρθηκα μέχρι τὸ παράθυρο… Ἔξω ἡ βροχὴ πέφτει ὁρμητικά, λὲς
καὶ θέλει νὰ ξεπλύνει τὶς ἀνομίες μᾶς πάνω στὴ γῆ…
Ὁ πόνος στὸ στομάχι ἀβάσταχτος… Πέρασε ἡ ἐπήρεια τῆς
ψευδαίσθησης τῶν αἰσθήσεων ποὺ προκαλεῖ τὸ παυσίπονο…
Τὸ ἑπόμενο σὲ μία ὥρα…Μετράω τὸ χρόνο μὲ τὸν πόνο, μόνιμο
σύντροφό μου…
Ὁ καρκίνος στὸ στομάχι μου, εἶναι ἡ κλεψύδρα μου, καὶ ὁ
πόνος κόκκοι ἄμμου στὸ νευρικό μου σύστημα… Ἡ ἀνακοίνωση ἀπὸ τὸ γιατρὸ τῆς ὕπαρξης
τοῦ καρκίνου, μοῦ γκρέμισε τὸν κόσμο μου…
Αὐτὸν ποὺ ἰδανικὰ ἔφτιαχνα στὸ μυαλό μου γιὰ τὸ αὔριο…Σίγουρα ἀλλιώτικο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἦρθε…Ὄνειρα, λεφτά, δόξα, ἐπιτυχία, καριέρα…Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ καρκίνος…Ὁ φονέας τῶν ὀνείρων…Ὁ φονέας τοῦ πόνου μου…
Γιατί σὲ μένα Θεέ μου; Γιατί τόσο νέος; Τελικὰ γίναμε
φιλαράκια, ἐγὼ καὶ ὁ πόνος…Αὐτὸς ποῦ ἔγινε ὁ δάσκαλός μου…Ὁ δάσκαλος τῆς ζωῆς…Δύσκολη
ἡ μετεξέλιξη…Ὅποιος δὲν πονέσει δὲν ξέρει…Ὅποιος δὲν πονέσει δὲν ξέρει ἀπὸ
ζωή…Τελικὰ γιατί ὄχι σὲ μένα; Γιατί νὰ ἦταν κάποιος ἄλλος στὴ θέση μου; Μήπως ὁ
πόνος κάποιου ἄλλου θὰ σήμαινε τὴ δική μου χαρά; Κι ἂν ἡ χαρὰ εἶναι κρυμμένη
κάπου ἀλλοῦ… Πλησιάζει Πάσχα…Κάποιοι θὰ τὸ ζήσουν καὶ κάποιοι ὄχι…Ποιὸς ξέρει; Ἴσως
νὰ μὴν προλάβω τὸ φετινὸ Πάσχα…Ἴσως, ὅμως νὰ τὸ ζήσω ὁλοκληρωτικά,
παντοτινά…Ποιὸς ξέρει; Ἡ ζωή μου ὄμορφη, μὲ χαμόγελα καὶ χαρές…Εἶχε καὶ
στενάχωρες στιγμὲς καὶ ἄλλες μὲ πίκρα…Χαίρομαι γιὰ ὅ,τι ἔζησα…Πικραίνομαι γιὰ ὅ,τι
μποροῦσα καὶ δὲν τὸ ἔζησα…Προσμένω τὸ Πάσχα…Ὄχι τὸ φετινό…Ἐκεῖνο τῆς αἰώνιας Ἀνάστασης…
Ἡ βροχὴ σταμάτησε…Ἕνα οὐράνιο τόξο πάνω ἀπὸ τὸ ἀπέναντι
βουνό…Τώρα τὸ φῶς, πρὶν τὰ μαῦρα σύννεφα…Τὸ φῶς ἁπλωμένο μὲ ὅλα του τὰ χρώματα,
σημάδι ἐλπίδας…Πρέπει νὰ ξαπλώσω, νὰ ξαποστάσω, ἴσως κοιμηθῶ λίγο…Μέσα στὸ
δωμάτιο μόνο το φῶς τοῦ καντηλιοῦ…Ἡ φλόγα τοῦ τρεμοπαίζει μπροστὰ στὸ πρόσωπο
τοῦ Ἐσταυρωμένου… ἡ μόνη μου ἐλπίδα… Ὄχι γιὰ τὸν πόνο… Αὐτὸς εἶναι, εἶμαι…ἐγώ.
Μαζὶ πορευόμαστε…Μόνη μου ἐλπίδα κι ἀποκούμπι ἡ Χάρις Του…Αὐτὸς ξέρει ἀπὸ
πόνο…Μὲ καταλαβαίνει, μὲ νοιώθει…Μόνη ἐλπίδα ἡ γνώση τοῦ σταυροῦ…Ὁ δικός μου εἶναι
βαρύς! Τὸν ἀντέχω ὅμως, γιατί τὸν σηκώνει Ἐκεῖνος… Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴ
στιγμὴ ποὺ θὰ ξαναρχίσει νὰ βρέχει, μέσα μου…
Ἔξω ἡ βροχὴ ξανάρχισε τὸν χορό της…Τὰ μάτια μου κλείνουν… Τὸ
νέο παυσίπονο ἔδρασε… Ἃς κοιμηθῶ λίγο…
