Ὁ Ἅγιος Στέφανος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ διακεκριμένους
μεταξύ των ἑπτὰ διακόνων, ποῦ ἐξέλεξαν οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ γιὰ νὰ ἐπιστατοῦν
στὶς κοινὲς τράπεζες τῶν ἀδελφῶν, ὥστε νὰ μὴ γίνονται λάθη καὶ τοὺς
χειροτόνησαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἂν καὶ κουραστικὴ ἡ εὐθύνη τοῦ ἐπιστάτη γιὰ
τόσους ἀδερφοὺς παρ’ ὅλα αὐτὰ ὁ Στέφανος ἔβρισκε καιρὸ καὶ δύναμη γιὰ νὰ
κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή: «Στέφανος
πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῶ».(Πράξ. Ἀποστόλων,
στ΄8-15, ζ΄1-60). Δηλαδὴ ὁ Στέφανος, ποὺ ἦταν γεμάτος πίστη καὶ χάρισμα εὐγλωττίας
δυνατό, ἔκανε μεταξύ του λαοῦ μεγάλα θαύματα, ποὺ προκαλοῦσαν κατάπληξη καὶ ἀποδείκνυαν
τὴν ἀλήθεια τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος.
Ὁ Στέφανος εἶχε ἀφιερώσει τὴ ζωή του στὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου καὶ στὴ φιλανθρωπικὴ δράση. Γιὰ τὴ προσφορὰ καὶ τὶς ἀρετὲς τοῦ τιμήθηκε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Μὲ τὸ χάρισμα αὐτὸ θεράπευε ἀσθενεῖς καὶ ἀποδείκνυε τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴ βαθιὰ θεολογική του κατάρτιση ἀνέτρεπε εὔκολα τὶς κακοδοξίες τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, προκαλώντας τὴν ὀργὴ καὶ τὸ φθόνο τους.
Οἱ Ἰουδαῖοι, ὅμως, καθὼς ἦταν προκατειλημμένοι, ἐξαπέλυσαν
συκοφάντες ἀνάμεσα στὸ λαό, ποὺ διέδιδαν ὅτι ἄκουσαν τὸ Στέφανο νὰ βλαστημεῖ τὸ
Μωϋσῆ καὶ τὸ Θεό. Μὲ ἀφορμή, λοιπόν, αὐτὲς τὶς συκοφαντίες, ποὺ οἱ ἴδιοι εἶχαν ἐνσπείρει,
ἅρπαξαν μὲ μίσος τὸ Στέφανο καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸ Συνέδριο, τάχα γιὰ νὰ ἀπολογηθεῖ.
Ἡ ἀπολογία τοῦ Στεφάνου ὑπῆρξε πρότυπο τόλμης καὶ θάρρους. Χωρὶς νὰ φοβηθεῖ
καθόλου, ἐξαπέλυσε λόγια – κεραυνοὺς ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων. Καὶ ἀπὸ ὑπόδικος, ὀρθώθηκε
θυελλώδης ἐλεγκτὴς καὶ κατήγορος. Τότε ἀκράτητοι ἀπὸ τὸ μίσος οἱ Ἰουδαῖοι, τὸν ἔσυραν
ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, ὅπου τὸν θανάτωσαν μὲ λιθοβολισμό. Ἐκεῖ φάνηκε καὶ ἡ μεγάλη
συγχωρητικότητα τοῦ Στεφάνου πρὸς τοὺς ἐχθρούς του μὲ τὴ φράση του, «Κύριε, μὴ
στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». Κύριε μὴ λογαριάσεις σ’ αὐτοὺς τὴν ἁμαρτία
αὐτή.