Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ μπορεῖ ν’ ἀγαπάει ἐξίσου ὅλους
τους ἀνθρώπους· αὐτὸς ἀγαπάει πραγματικά. Ὅποιος ἀγαπάει τοὺς δικούς του ἀνθρώπους,
ἀγαπάει μόνο γιὰ ν’ ἀγαπηθεῖ. Γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν δοκιμάσει τὴν πραγματικὴ ἀγάπη,
ἡ συγγένεια τοῦ αἵματος δὲν προσθέτει τίποτε. Ὅταν ἀγαπάει κανεὶς πραγματικά, ἡ
διάθεσή του γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς ἰδέες τους, ἀλλὰ ἀποβλέποντας
στὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ ὅλοι ἔχουμε κοινή, τοὺς ἀγαπάει ὅλους ἐξίσου.
Τίποτε δὲν μαστίζει τόσο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ὅσο ἡ κατάψυξη τῆς ἀγάπης, καὶ τίποτε δὲν τὸ ἀνορθώνει, ὅσο ἡ μὲ κάθε τρόπο ἐπιδίωξή της. Ἡ κατάψυξη τῆς ἀγάπης δημιουργεῖ καὶ τὶς διχογνωμίες καὶ τὶς ἰδεολογικὲς συγκρούσεις, γιατί μὲ τὸ νὰ μὴν ἀγαποῦμε τοὺς ἀδελφούς μας, τοὺς φθονοῦμε ὅταν εὐδοκιμοῦν καὶ ὁ φθόνος γεννᾶ τὴ φιλαρχία καὶ ἡ φιλαρχία τὶς ἰδεολογικὲς συγκρούσεις. Τίποτε δὲν ψυχραίνει τὴν ἀγάπη τόσο, ὅσο οἱ διχόνοιες καὶ τίποτε δὲν αὐξάνει τόσο τὸ κακό, ὅσο ἡ ψύχρανση τῆς ἀγάπης. Γιατί ἡ ψύχρανση τῆς ἀγάπης ὁδηγεῖ στὸν ἐγωκεντρισμὸ καὶ ὁ ἐγωκεντρισμὸς διαιρεῖ, διαλύει καὶ διασπᾶ τὴν ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ψυχικὴ ὑγεία δὲν ἐπιτυγχάνεται στὸν χωρισμὸ ἀλλὰ στὴν ἑνότητα,
ποὺ ἔχει τὴ δύναμη περισσότερο ἀπὸ κάθε τί ἄλλο νὰ μᾶς ἐξασφαλίζει τὸ ἔλεος τοῦ
Θεοῦ. Ἄλλος τρόπος νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει παρὰ διὰ τοῦ πλησίον. Ἡ
σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπο εἶναι φάρμακο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας.
Ἡ ἀπομόνωση τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ὁ Θεὸς
χαρακτήρισε ὡς κακό. Ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἀπομόνωση εἶναι ἀντιφάσεις στὴ δημιουργικὴ
πράξη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸ ἄνθρωπο γιὰ νὰ ζεῖ μὲ ἄλλους κ ὁ πρῶτος «ἄλλος»
ἦταν ἡ γυναίκα. Ἡ κατανόηση τῶν τόσο θεμελιώδους σημασίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀνθρωπίνων
σχέσεων, εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴ μελέτη καὶ κατανόηση τοῦ γάμου, ποὺ
θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἀνθρώπινη σχέση.
Πηγή: Ἡ ἀγάπη
πάντα ἐλπίζει