Οἱ Ἅγιοι Θύρσος, Λεύκιος καὶ
Καλλίνικος (κατ’ ἄλλους Κορωνάτος) ἔζησαν στὰ μέσα του 3ου αἰώνα μ.Χ.
Κατάγονταν ἀπὸ τὴ Βιθυνία καὶ κατοικοῦσαν στὴν Καισαρεία καὶ ἀνῆκαν ὅλοι σὲ
διακεκριμένες οἰκογένειες. Ἦταν χαρακτῆρες ταπεινοὶ καὶ ἀγαποῦσαν τὸ Θεὸ «ἐν ἀγάπη
ἀνυποκρίτω» (Β’ πρὸς Κορινθίους, στ’ 6), δηλαδὴ μὲ ἀγάπη πραγματικὴ καὶ ἐλεύθερη
ἀπὸ ὑποκρισία. Γι’ αὐτὸ ἀπέφευγαν τὸ θόρυβο τῆς δημοσιότητας, ἀλλὰ ὅμως ἦταν
πασίγνωστοι γιὰ τὴ γεμάτη ἐλεημοσύνες ζωή τους.
Ὁ ἔπαρχος Κουμβρίκιος, φανατικὸς εἰδωλολάτρης, βλέποντας νὰ προοδεύουν οἱ χριστιανοί, προσπαθοῦσε μὲ κάθε τρόπο νὰ τοὺς περιορίσει. Αὐτὴ ἡ κατάσταση ἔκανε τὸ Λεύκιο καὶ πῆγε στὸν ἔπαρχο. Τὸν παρακάλεσε νὰ εἶναι μετριότερος πρὸς τοὺς χριστιανούς. Μόλις τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ Κουμβρίκιος, ἀμέσως τὸν συνέλαβε καὶ τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο. Καὶ τὸ πρωί, ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τὸν ἀποκεφάλισε.
Τὸ γεγονὸς λύπησε τοὺς
χριστιανούς, ἀλλὰ ἄναψε ἀκόμα περισσότερο τὴ φλόγα τῆς πίστης πρὸς τὸ Χριστό.
Μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες, πῆγε ἄλλος χριστιανὸς στὸν ἔπαρχο, ὁ Θύρσος. Θαρραλέα του
εἶπε ὅτι ἡ εἰδωλολατρία εἶναι πλάνη καὶ ὅτι τελικὸς νικητὴς θὰ εἶναι ὁ Χριστός.
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ σοφὰ λόγια τοῦ Θύρσου, τὰ ἄκουσε καὶ ἕνας ἱερέας τῶν εἰδώλων,
ὁ Καλλίνικος. Ἡ ψυχὴ τοῦ φωτίστηκε καὶ δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανός. Τότε, ἐπὶ
τόπου ὁ ἔπαρχος ἀποκεφάλισε τὸν Καλλίνικο καὶ πριόνισε τὸ Θύρσο.