Ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ
Ἕνας γέροντας εἶπε, πὼς ἡ ταπείνωση εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ
κάθε δύναμη. Διηγήθηκε μάλιστα καὶ τοῦτο:
Δύο ἐπίσκοποι γειτονικῶν ἐπαρχιῶν εἶχαν κάποτε μεταξύ τους
κάποια παρεξήγηση. Κι ὅταν ὃ ἕνας πλούσιος καὶ αὐταρχικός, ἐνῶ ὁ ἄλλος
ταπεινός. Ὁ αὐταρχικὸς ζητοῦσε νὰ κάνει κακὸ στὸν ταπεινό. Τὸ ἄκουσε αὐτὸς κι ἔλεγε
στοὺς κληρικούς του:
-Θὰ νικήσουμε, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.
-Ποιὸς μπορεῖ, δέσποτα, νὰ τὸν νικήσει αὐτόν; τοῦ ἔλεγαν οἱ
κληρικοί.
-Κάνετε ὑπομονή, παιδιά μου, καὶ θὰ δεῖτε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ,
τοὺς ἀπαντοῦσε ἐκεῖνος.
Περίμενε λοιπὸν τὴν κατάλληλη εὐκαιρία. Καὶ ὅταν ὁ ἄλλος ἐπίσκοπος εἶχε πανήγυρη κάποιων ἁγίων μαρτύρων, πῆρε τοὺς κληρικούς του καὶ κίνησε, λέγοντάς τους:
-Ἀκολούθησε μέ! Καὶ ὅ,τι μὲ βλέπετε νὰ κάνω, αὐτὸ νὰ κάνετε
κι ἐσεῖς. Καὶ θὰ τὸν νικήσουμε!
Καθὼς λοιπὸν τὸν ἀκολουθοῦσαν, ἔλεγαν μεταξύ τους:
-Τί πρόκειται νὰ κάνει ἄραγε;
Φτάνοντας, βρῆκαν νὰ γίνεται λιτανεία. Κι ἦταν ἔκει
συγκεντρωμένη ὅλη ἡ πόλη.
Τότε ὁ ἐπίσκοπος, μαζὶ μὲ τοὺς κληρικούς του, πέφτει στὰ
πόδια ἐκείνου τοῦ αὐταρχικοῦ λέγοντας:
-Συγχώρα μας, δέσποτα, δοῦλοι σου εἴμαστε!
Ὁ ἄλλος, κατάπληκτος ἀπὸ τὸ γεγονός, συγκινήθηκε γιατί ὁ Θεὸς
ἀλλοίωσε τὴν καρδιά του, ἐπίασε κι αὐτὸς τὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε:
-Ἐσὺ εἶσαι δεσπότης καὶ πατέρα μου!
Ἀπὸ τότε δημιουργήθηκε μεγάλη ἀγάπη ἀνάμεσά τους.
Καὶ ἔλεγε στοὺς κληρικοὺς τοῦ ὁ ταπεινὸς ἐπίσκοπος:
-Δὲν σᾶς ἔλεγα, παιδιά μου, ὅτι θὰ νικήσουμε μὲ τὴν ἀγαθότητα
τοῦ Θεοῦ; Κι ἐσεῖς λοιπόν, ὅταν ἔχετε ἔχθρα μὲ κάποιον, τὸ ἴδιο νὰ κάνετε, καὶ
θὰ νικᾶτε μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου.