Ἡ ἐλεημοσύνη ἐξαφανίζει τὸν θάνατο!

Ἅγιος Ἰωάννης ο Χρυσόστομος

Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ δύναμή της, ὥστε ὄχι μόνο νὰ καθαρίζει ἁμαρτήματα, ἀλλὰ νὰ ἐξαφανίζει καὶ τὸν ἴδιο το θάνατο. Καὶ θὰ σᾶς πῶ μὲ ποιὸ τρόπο.

Καὶ ποιός, ἰσχυρίζεται κάποιος, δίνοντας ἐλεημοσύνη, ἔγινε ἀνώτερος ἀπὸ τὸν θάνατο; Μὴν ἀνησυχεῖς, ἀγαπητέ. Ἀλλά, μάθε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ πράγματα, ὅτι ἡ δύναμη τῆς ἐλεημοσύνης, κατέλυσε καὶ τὴν τυραννία τοῦ θανάτου.

Ὑπῆρχε κάποια γυναίκα, μὲ τὸ ὄνομα Ταβιθά, ποὺ ἑρμηνεύεται Δορκὰς (Πράξ. 9, 36-43). Αὐτὴ καθημερινὸ ἔργο εἶχε νὰ συγκεντρώνει γιὰ τὸν ἑαυτὸ τῆς τὸν πνευματικὸ πλοῦτο ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη. Καὶ ἕντυνε, τὶς χῆρες, καὶ τοὺς ἔδινε καὶ ὅλη τὴν ἄλλη περιουσία της. Συνέβη ὅμως νὰ ἀρρωστήσει καὶ νὰ πεθάνει.

Πρόσεχε, ὅμως, ἀγαπητέ, ὅτι, οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες, ποὺ εἶχαν βοηθηθεῖ καὶ εἶχαν ντυθεῖ ἀπὸ αὐτήν, στὴν κατάλληλη περίπτωση ἀμείβουν ἐκείνη, ποὺ τὶς εὐεργέτησε. Ἀφοῦ πλησίασαν τὸν ἀπόστολο Πέτρο, λέει ἡ Γραφή, ἔδειχναν τὰ ἐνδύματα καὶ ὅσα ἔκανε ἡ Δορκάς, ὅταν ἦταν μαζί τους. Καὶ ζητοῦσαν τὴν τροφό τους καὶ ἴσως νὰ ἔχυναν καὶ δάκρυα καὶ ἔκαναν τὸν ἀπόστολο νὰ τὶς λυπηθεῖ πολύ.

Τί ἔκανε, λοιπόν, ὁ μακάριος Πέτρος; «Ἀφοῦ γονάτισε, προσευχήθηκε καὶ ἀφοῦ στράφηκε στὸ σῶμα, εἶπε· Ταβιθά, σήκω πάνω. Αὐτὴ ἄνοιξε τὰ μάτια της καὶ ὅταν εἶδε τὸν Πέτρο σηκώθηκε. Ὁ Πέτρος τῆς ἔδωσε τὸ χέρι του καὶ τὴ σήκωσε πάνω καὶ φώναξε τοὺς χριστιανοὺς καὶ τὶς χῆρες καὶ τὴν παρουσίασε ζωντανὴ» (Πράξ. 9, 40-41).

Εἶδες τὴ δύναμη τοῦ ἀποστόλου, ἢ μᾶλλον τοῦ Κυρίου ποῦ ἐνεργεῖ μέσω αὐτοῦ; Εἶδες πόση ἀμοιβὴ δέχθηκε γιὰ τὰ καλά της ἔργα ἀκόμη καὶ σ’ αὐτὴ τὴ ζωή; Διότι, πές μου, τί μεγάλο ἔδωσε αὐτὴ στὶς χῆρες, ὅσο μεγάλο πράγμα τῆς χάρισαν αὐτές; Τοὺς πρόσφερε ἐνδύματα καὶ τροφές, ἀλλ’ αὐτὲς τὴν ἐπανέφεραν στὴ ζωὴ καὶ βοήθησαν ὥστε νὰ ἀπαλλαγεῖ καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο. Ἢ μᾶλλον, ὄχι αὐτές, ἀλλ’ ὁ Φιλάνθρωπος Κύριός μας, λόγω τῶν ὑπηρεσιῶν ποὺ τοὺς πρόσφερε.

Εἴδατε, ἀγαπητοί μου, τὴ δύναμη τοῦ φαρμάκου; Αὐτὸ ἃς ἑτοιμάσουμε ὅλοι γιὰ τὸν ἑαυτό μας, διότι, ἂν καὶ εἶναι τόσο δυνατό, δὲν εἶναι καὶ πολὺ ἀκριβό, ἀλλὰ πολὺ φθηνό· καὶ οὔτε χρειάζονται καὶ πολλὰ ἔξοδα. Διότι τὸ μέγεθος τῆς ἐλεημοσύνης δὲν κρίνεται ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν χρημάτων, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν προθυμία αὐτῶν ποὺ δίνουν ἐλεημοσύνη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἔδωσε ἕνα ποτήρι κρύο νερὸ ἔγινε δεκτός· γιὰ νὰ μάθουμε ὅτι ὁ Κύριος των πάντων ζητεῖ ἀπὸ ὅλους τὴν καλὴ διάθεση. Συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ κάνει κάποιος πολλὴ μεγάλη ἐλεημοσύνη, ἂν καὶ ἔχει λίγα· καὶ αὐτὸ γίνεται ὅταν ἡ πρόθεση εἶναι δυνατή. Καὶ τὸ ἀντίθετο, πάλι, μπορεῖ νὰ συμβεῖ ἐνῶ, δηλαδή, κάποιος ἔχει πολλά, νὰ φανεῖ ὅτι ἔχει λιγότερα ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἔχουν λίγα, λόγω τῆς μικροπρέπειας τοῦ χαρακτήρα του.

Ἃς μοιράζουμε, λοιπόν, γενναιόδωρα, σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος. Καὶ αὐτὰ ποὺ μᾶς τὰ ἔχει δώσει, πάλι ἃς τοῦ τὰ προσφέρουμε, ὥστε νὰ γίνουν πάλι δικά μας, αὐξημένα κατὰ πολύ. Διότι τόση μεγάλη εἶναι ἡ φιλοτιμία τοῦ Κυρίου, ὥστε ἂν καὶ δέχεται ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἔδωσε, δὲ νομίζει ὅτι δέχεται τὰ ἴδια, ἀλλὰ ὑπόσχεται ὅτι θὰ μᾶς τὰ ἀποδώσει μὲ μεγαλύτερη γενναιοδωρία. Μόνο, ἂν ἐμεῖς θελήσουμε νὰ ἐπιδείξουμε τὰ δικά μας, νὰ τὰ δίνουμε, δηλαδή, στοὺς φτωχούς, σὰν νὰ τὰ τοποθετοῦμε στὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας ὑπόψη, ὅτι ἐκεῖνα ποὺ θὰ δεχθεῖ ἐκεῖνο τὸ χέρι, δὲν θὰ μᾶς τὰ ἀνταποδώσει μόνον αὐτά, ἀλλὰ θὰ μᾶς τὰ χαρίσει ἑκατὸ φορὲς περισσότερα, δείχνοντας ἔτσι μὲ ὅλα αὐτὰ τὴν καλοσύνη του.

Καὶ γιατί τὰ πολλαπλασιάζει πάλι αὐτά; Τὸ χέρι ἐκεῖνο δὲν δίνει μόνον αὐτά, ἀλλὰ μαζὶ μὲ αὐτὰ μας χαρίζει καὶ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ μᾶς ἀνακηρύσσει καὶ μᾶς στεφανώνει καὶ μᾶς δωρίζει τὰ ἀναρίθμητα ἀγαθά, ἐὰν θελήσουμε νὰ προσφέρουμε κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔχουν δοθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο.

Μήπως, δηλαδή, μᾶς ζητεῖ κάτι τὸ βαρὺ καὶ τὸ δύσκολο; Ὅσα ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα μας περισσεύουν, αὐτὰ θέλει νὰ μᾶς τὰ κάνει ἀπαραίτητα· καὶ ἐκεῖνα ποὺ βρίσκονται στὸ θησαυροφυλάκιο ἄσκοπα καὶ μάταια, ἐπιθυμεῖ νὰ μοιρασθοῦν, ὅπως πρέπει, ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, ὥστε καὶ ἀπὸ ἐδῶ νὰ πάρει ἀφορμὴ γιὰ νὰ μᾶς στεφανώσει μὲ ἐπισημότητα. Διότι σπεύδει καὶ βιάζεται καὶ φροντίζει καὶ τὰ κάνει ὅλα, ὥστε νὰ γίνουμε ἄξιοι ὅσων μᾶς ὑποσχέθηκε.

Παρακαλῶ, λοιπόν, ἃς μὴ στερήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τόσο μεγάλα ἀγαθά… Πρέπει νὰ μοιράζουμε αὐτά, ποὺ ἔχουν ἀποταμιευθεῖ χωρὶς σκοπό, γιὰ τὴν διατροφὴ τῶν φτωχῶν· σ’ αὐτὸ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ πέσουμε ἔξω ἀπὸ τὸ σκοπό μας, οὔτε νὰ φοβηθοῦμε τὴν ἀποτυχία, ποὺ συμβαίνει στὴ γῆ. Διότι λέγει: «Ἐσκόρπισε, ἔδωσε στοὺς φτωχούς». Ἄκουσε, ὅμως, καὶ τὴ συνέχεια: «Καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ μένει στὸν αἰώνα τοῦ αἰῶνος» (Ψάλμ. 111, 9).

Ὤ! θαυμάσιος σκορπισμός! Σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα ἔκανε τὴ διανομὴ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ μένει στὸν διαρκῆ αἰώνα. Τί εὐτυχέστερο θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἀπὸ αὐτό;

Γι’ αὐτό, παρακαλῶ, ἃς κερδίσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, γιὰ ν’ ἀξίζει νὰ λέγεται καὶ γιὰ μᾶς αὐτό, ὅτι, δηλαδή, ἐσκόρπισαν, ἔδωσαν στοὺς φτωχούς, ἡ ἀγάπη τους, ὅμως, μένει στὸν αἰώνα τοῦ αἰῶνος. Ἐπειδή, δηλαδή, εἶπε, ἐσκόρπισε, ἔδωσε, γιὰ νὰ μὴ νομίσεις ὅτι, ὅσα σκορπίσθηκαν, χάθηκαν, γι’ αὐτὸ ἀμέσως πρόσθεσε, “Ἡ δικαιοσύνη τοῦ μένει στὸν αἰώνα τοῦ αἰώ­νος”. Ἡ δικαιοσύνη ἐκείνων, ποὺ μοιράσθηκαν, μένει ἄφθαρτη, παρατείνεται αἰώνια, καὶ δὲν τελειώνει ποτέ.

Πηγή: Ἄγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν Γένεσιν, ΝΕ΄ ΕΠΕ 4, 394-404, Ἡ Ἄλλη Ὄψη