Συγχωρώντας το φονιά του παιδιού του!...

Μέ τί λόγια νά περιγράψω τήν ψυχή αὐτοῦ του μάρτυρα ἱερέα πού ἔχασε τό παιδάκι τοῦ ἐτῶν 7 μόνο.

Μέ τί λόγια νά περιγράψω τήν τραγικότητα τῆς στιγμῆς πού τό παιδί του, ἐτῶν 7 μόνο, ἔπεφτε βαριά τραυματισμένο τήν ὥρα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου ["Νεκρός γιά τόν κόσμο": Πάσχα 2011 - ἡ τραγική εἴδηση ἐδῶ].

Μέ τί λόγια νά περιγράψω ὅτι τήν ἴδια στιγμή πού ὁ ἴδιος ὁ ἱερέας ἀνέγγελε τήν πανηγυρική ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μᾶς τό ἴδιο του τό σπλάγχνο ἔπεφτε ἀνεπανόρθωτα τραυματισμένο καί λίγες μέρες μετά νεκρό.

Μέ τί λόγια νά περιγράψω τό μεγαλεῖο της ψυχῆς του, πού μόνο ἕνας Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μέ Ἅ κεφαλαῖο μποροῦσε νά κάνει, νά συγχωρέσει τόν φονιά, ἔστω καί ἀκούσιο, τοῦ μικροῦ του παιδιοῦ. Νά ἀρνηθεῖ τήν δίωξή του.

 Μέ τί λόγια νά περιγράψω τί Πάσχα ἔκαναν ὅλοι αὐτοί πού ἀσχολοῦνται μέ τά ἀνούσια καί λιγότερο σημαντικά, πόσα πῆγε τό ἀρνάκι φέτος, τόν ὀβελία, τίς κροτίδες, τά ἄσχετα μέ τό Πάσχα «Χρόνια Πολλά», ἀλλά καί τί Πάσχα ἔκανε ὁ μακρόθυμος αὐτός ἱερέας πού τήν στιγμή πού τοῦ παρουσιάστηκε ἀπέδειξε ἄν εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἤ τοῦ ἀντιθέτου.

Ὅλα αὐτά πού λέει τό εὐαγγέλιο ὁ Χριστός μας, συμπυκνωμένα σέ μιά πράξη, σέ ἕναν ἄνθρωπο. Νά ἡ εὐκαιρία, ἡ ὁμολογία. "Εἶσαι μαζί μου τέκνον; Ἀπόδειξέ το. Εἶσαι μέ τόν ἀντίθετον, δέν εἶσαι μαζί μου. Δέν μπορεῖς νά δουλεύεις σέ δύο ἀφέντες" [βλ. κατά Ματθαῖον 6, 24].

Ἄραγε ἕνας ἄνθρωπος καλός, ὅπως ἡ κοινωνία μᾶς τόν χαρακτηρίζει, θά μποροῦσε νά συγχωρέσει ἀλλά καί νά ζητήσει νά μήν διωχθεῖ ὁ φονιάς τοῦ παιδιοῦ του;

Κατηγορηματικά σας λέω ὄχι, ἐκτός πολύ λίγων ἐξαιρέσεων. Ἡ πράξη αὐτή εἶναι γνώρισμα ἀνθρώπου πού ἔχει βιώσει καί βιώνει τόν Χριστό μέσα του. Ἔχει ἀγαπήσει πρῶτα τόν Θεό του, ὅπως ἄλλωστε εἶναι καί ἡ πρώτη ἐντολή πού λέει νά ἀγαπήσουμε Κύριό το Θεό μᾶς ἐξ΄ ὅλης της ὑποστάσεώς μας. Μετά ἕπεταί το νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς ἐαυτόν. Γιατί ἄν ἀγαπήσεις πρῶτα το Θεό σου, σημαίνει νά τηρήσεις ὅλες τίς ἐντολές του, ὄχι φοβικᾶ, δουλικά, ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη πού ἔχεις πρός Αὐτόν. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό σέ ὠθεῖ στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, ἀλλά καί ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν του σέ ὠθεῖ καί πάλι σέ ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ἔτσι ἀναπόδραστα τηρώντας ὄχι μέ βία ἀλλά ἐν εἰρήνη τίς ἐντολές του, συγχωρεῖς τόν φίλο ἀλλά καί τόν ἐχθρό σου, ὑπομένεις τό κακό πού ὁ ἄλλος σου προξένησε, προσεύχεσαι γί΄αὐτόν, δέν τόν φθονεῖς δέν τόν μισεῖς, δέν λογίζεσαι τό κακό, πάντα ὑπομένεις καί ἀγαπᾶς ὅλους καί ὅλα ἄνευ ὅρων καί ὁρίων. Νά πῶς ὁ τραγικός ἀλλά καί συνάμα ἅγιος αὐτός ἱερέας κατάφερε νά μήν ἐπιτρέψει στήν ψυχή του νά στραφεῖ οὔτε δευτερόλεπτο ἐναντίον τοῦ ἀκούσιου φονιά τοῦ παιδιοῦ του. Ἔδρασε ὡς ἄλλος ἅγιος Διονύσιος, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο συγχώρεσε τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του ἀλλά τόν ἔκρυψε καί ψευδομαρτύρησε γιά νά μήν συλληφθεῖ καί ἐκτελεστεῖ. Τί μπορεῖ νά χωρίζει τόν ἅγιο Διονύσιο ἀπό τόν ἱερέα. Τίποτα, ἔδρασαν μέ τόν ἴδιον τρόπο. Μιά ἡ διαφορά ὁ ἕνας εἶναι κεκοιμημένος καί ὁ ἄλλος ἐν ζωή. Ἅγιος ὁ ἕνας ἅγιος ὁ ἄλλος.

Μήπως ὁ ἱερέας δέν εἶναι μάρτυρας, μήπως δέν εἶναι ὁμολογητής, δέν ὁμολόγησε Χριστόν μέ τήν πράξη τῆς συγχώρεσης πρό τό δύστυχο φονιά τοῦ παιδιοῦ του;

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, ἀλλά καί μή, θά προβαίναμε σέ τέτοια πράξη συγχώρεσης. Εἴμαστε Χριστιανοί τοῦ καναπέ , τῆς πολυτέλειας καί τοῦ «δόξα τῷ Θεῶ» ἀλλά μόνο ὅταν ὅλα μας πᾶνε καλά. Ἀσφαλῶς θά ὠρυόμασταν γιά παραδειγματική του τιμωρία , θά βρίζαμε , θά καταριόμασταν καί γιά συγχώρεση οὔτε λόγος. Εἴμαστε τίς περισσότερες φορές μόνο γιά τό θεαθῆναι, γιά τά φιλανθρωπικά παζαράκια, νά δοῦμε κόσμο , νά μᾶς δεῖ κόσμος, χαμόγελα,  συνθήματα ἀνούσια. Κρίνουμε τί ἔκανε ὁ τάδε ἱερέας τί εἶπε, τί αὐτοκίνητο ὁδηγεῖ. Τί φόρεσε ἡ πρεσβυτέρα, μά γιατί ἡ ἐκκλησία νά ἔχει λεφτά. Κόβουμε ἐκπομπές Χριστιανικές ἀπό τήν τηλεόραση (βλέπε ΕΤ Ἀρχονταρίκι) γιά νά βάλουμε πράσινες ἐκπομπές ...καί τό ποιό βασικό το πετᾶμε στά σκουπίδια. Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη στό Θεό, πού εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Ποῦ εἶναι ἡ συγχώρεση, ἡ ἀκατακρισία. Ὁ ἥλιος, ἔλεγε ὁ γέροντας Παΐσιος τήν λάσπη τήν κάνει πέτρα, τήν σκληραίνει, τό κερί τό λιώνει, τό μαλακώνει. Ὁ ἱερέας ἀπέδειξε , ὄχι σέ ἐμᾶς τούς δύστυχους ἀλλά στόν Θεό ὅτι ἡ ψυχή τοῦ εἶναι σάν κερί. Δέν σκληρύνθηκε. Συγχώρησε.

Ἔχουμε γράψει μέ τή ζωή μᾶς τό ἀντί-εὐαγγέλιο. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ἐμεῖς ἐξυμνοῦμε τούς ὑπερήφανους, συγχωρᾶτε τούς ἐχθρούς σας, ἐμεῖς μίσος στούς ἐχθρούς σας, μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ἐμεῖς λέμε ἅς δώσει ἡ ἐκκλησία πού ἔχει.

Φυσικά γιά τούς πλείστους πού τό ἔχουν συνήθειο νά κατηγοροῦν ἀδίκως τούς ἱερεῖς ἡ πράξη τοῦ ἱερέα εἶναι βλακώδης, γί΄ αὐτούς εἶναι κορόιδο. Ἐάν ἡ ζωή τελείωνε ἐδῶ ἴσως ἀνθρωπίνως νά ἔχουν δίκιο. Ὅμως ἄν πραγματικά πιστεύουμε τό Χριστό καί τόν ἐμπιστευόμαστε τότε εἴμαστε σίγουροι ὅτι ἐδῶ εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς αἰωνιότητας.

Μέ μιά τέτοια προοπτική πρέπει νά σκεπτόμαστε καί νά δροῦμε στήν πρόσκαιρή μας ζωή.

Ἅς ἐλπίσουμε ὅτι ὁ Θεός θά ἀναπαύσει τήν ἁγία ψυχούλα τοῦ παιδιοῦ καί ἅς ἁπαλύνει τόν πόνο τοῦ προσωρινοῦ ἀποχωρισμοῦ τῶν γονέων του ἀπό τό σπλάγχνο τους.

Πηγή: Νεκρός γιά τόν κόσμο