Δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ (Β΄6390/31.12.2021) η απόφαση σχετικά με την ηλεκτρονική υπηρεσία έκδοσης άυλου συναινετικού διαζυγίου μέσω της Ενιαίας Ψηφιακής Πύλης της Δημόσιας Διοίκησης (gov.gr- ΕΨΠ). Η Κοινή Υπουργική Απόφαση υπογράφηκε από τους υπουργούς Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη και Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα.
Χαράλαμπος Άνδραλης, Δικηγόρος, Μέλος του κινήματος «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»
Στα πλαίσια της διευκόλυνσης της διάλυσης των οικογενειών, δηλαδή των κυττάρων της κοινωνίας, εντάσσεται και η θεσμοθέτηση του άυλου διαζυγίου, το οποίο αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου στον εχθρικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία το θεσμό της οικογένειας. Σαφώς και το ζήτημα της λύσης του γάμου είναι προσωπική επιλογή και ευθύνη των μερών, ωστόσο το Κράτος έχει την υποχρέωση να εξαντλεί τα περιθώρια για επαναξιολόγηση των αποφάσεων για διαζύγιο, με σκοπό να προλαμβάνονται περιπτώσεις που θα μπορούσε να αποφευχθεί η λύση του γάμου.
Η κοινή εμπειρία έχει αποδείξει ότι τα ζευγάρια πολύ συχνά έρχονται σε συγκρούσεις και εντάσεις, που όμως δεν βασίζονται σε ανυπέρβλητα προβλήματα, αλλά στην πίεση της καθημερινότητας, σε μικροεγωισμούς, σε παροδικές διαφωνίες και βεβιασμένες αποφάσεις.
Αυτές οι φυσιολογικές εντάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε επιπόλαιες αποφάσεις, εσπευσμένης λύσης του γάμου, χωρίς ουσιαστική προσπάθεια για θεραπεία των όποιων διαφωνιών. Έτσι, χάριν ασήμαντων προβλημάτων, παραγνωρίζεται η ιερότητα του γάμου και δη η πνευματική αδιαλυτότητα του χριστιανικού γάμου. Την ιερότητα του θεσμού του γάμου και γενικότερα της οικογένειας αναγνώριζε παλαιότερα το Κράτος, θεσπίζοντας περιορισμούς στη λύση του και δίνοντας την ευκαιρία στα ανδρόγυνα να σώσουν το γάμο τους. Κατ’ επέκτασιν προστάτευε τα παιδιά από πιθανές ανεύθυνες και επιπόλαιες αποφάσεις των γονέων τους, που θα στιγμάτιζαν τη μετέπειτα πορεία τους.
Αυτοί οι περιορισμοί στη λύση του γάμου, βρίσκουν συνταγματικό έρεισμα στο άρθρο 21 του Συντάγματος το οποίο αναγνωρίζει την οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους και υποχρεώνει το Κράτος να προστατεύει το γάμο, τη μητρότητα, την παιδική ηλικία, την πολυτεκνία και να λαμβάνει μέτρα υπέρ της δημογραφικής πολιτικής.
Πολλές οικογένειες σώθηκαν από τους περιορισμούς που υπήρχαν παλαιότερα στην έκδοση διαζυγίου, καθώς είχαν τη δυνατότητα να επαναξιολογήσουν πιο ψύχραιμα τα προβλήματα και να συνειδητοποιήσουν ότι το διαζύγιο δεν είναι η λύση, αλλά η δημιουργία ενός ακόμα μεγαλύτερου προβλήματος.
Με την πάροδο των ετών, παρουσιάζεται ολοφάνερα η βούληση του νομοθέτη, δηλαδή των κυβερνώντων κομμάτων, να διευκολύνουν τις διαδικασίες των διαζυγίων, σε πλήρη αναντιστοιχία με το άρθρο 21 του Συντάγματος. Έτσι, περάσαμε από το καθεστώς που επέτρεπε το διαζύγιο μόνο σε περιπτώσεις αποδεδειγμένου δικαστικά ισχυρού κλονισμού του γάμου λόγω διγαμίας, μοιχείας, εγκατάλειψης και επιβουλής ζωής, σε μία διαδοχική σειρά διευκολύνσεων. Αρχικά ήλθε το αυτόματο διαζύγιο, δηλαδή η λύση του γάμου λόγω διετούς διάστασης, αλλά και πάλι με δικαστική απόφαση, ακολούθησε το συναινετικό διαζύγιο υπό προϋποθέσεις που δινόταν πάλι δικαστικά, με καθιέρωση ελάχιστου χρόνου ενός έτους και αργότερα έξι μηνών από τη σύναψη του γάμου για τη δυνατότητα λύσης του, αλλά και περνούσε τη διαδικασία μέσα από δικαστικό έλεγχο. Σταδιακά φθάσαμε στη δυνατότητα εξωδικαστικής λύσης του γάμου σε 10 ημέρες με συβολαιογραφικό έγγραφο και τώρα στην ψηφιακή λύση του γάμου, με την οποία φανερώνεται ο επιπόλαιος τρόπος που αντιμετωπίζεται ο ιερός θεσμός του γάμου, σαν να μην είναι έστω και νομικά μία σημαντική δικαιοπραξία που απαιτεί αυτοπρόσωπη παρουσία των μερών για να λυθεί.
Εκείνο που δεν συνειδητοποιούν οι νομοθετούντες τα τελευταία 50 χρόνια, είναι ότι διευκολύνοντας τη διάλυση του γάμου, τραυματίζονται ψυχικά τα μεγαλύτερα θύματα της υπόθεσης, τα παιδιά.
Φρονούμε ότι η υπόθεση της στήριξης της παραδοσιακής οικογένειας είναι ζωτικής σημασίας για την πατρίδα μας. Κυριολεκτικά ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Περισσότερες ενωμένες οικογένειες, σημαίνουν περισσότερα παιδιά, περισσότερη ευτυχία, λιγότερα παιδικά τραύματα, λιγότερη δυστυχία, λιγότερη παραβατικότητα.
Αντί να διευκολύνεται ο χωρισμός, θα έπρεπε να δίνεται περισσότερος χρόνος για σκέψη και για θεραπεία των οικογενειακών προβλημάτων, περισσότερα κίνητρα για τη δημιουργία οικογένειας και τη γέννηση παιδιών.
Θα έπρεπε στα σχολεία να διδάσκεται η ιερότητα της οικογένειας, ο σεβασμός και η απροϋπόθετη αγάπη προς τους συζύγους, αλλά και το αρνητικό αντίκτυπο που έχει ένα διαζύγιο στο ανδρόγυνο και ιδίως στα παιδιά, ώστε να συνειδητοποιήσουν αργότερα ότι αξίζει να προσπαθήσουν να σώσουν το γάμο τους, αν συναντήσουν δυσκολίες μέσα σε αυτόν.
Να διδάσκεται το πόσο σημαντικό είναι για τον καθένα να ζει σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον, όπου βασιλεύει η αγάπη, η οποία εκφράζεται μέσα από τη θυσία του προσωπικού θελήματος για την ευχαρίστηση των συζύγων, των γονέων, των αδελφών, των τέκνων. Αυτή η εκπαιδευτική επένδυση θα ήταν σωτήρια για ένα έθνος που μαστίζεται από τα πολλά διαζύγια και την υπογεννητικότητα.
Αντιθέτως, μέσα από τα προγράμματα σεξουαλικής αγωγής, στα ελληνόπουλα διδάσκεται διαστρεβλωμένα ο θεσμός της οικογένειας, μπερδεύοντας τους ανήλικους μαθητές και δημιουργώντας τους εικόνες που δεν δημιουργούν καμία επιθυμία για δημιουργία οικογένειας, αλλά αποθεώνουν την ατομικότητα.
Χαράλαμπος Άνδραλης, Δικηγόρος
Πηγή: Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά