Για την Εκκλησία η μοιχεία αποτελεί παράβαση της αμοιβαίας υποχρέωσης των συζύγων να διατηρήσουν άθικτη τη συζυγική πίστη. Η υποχρέωση αυτή για την Ορθοδοξία ισχύει μέχρι το θάνατο ή την οριστική έκδοση διαζυγίου. Κατά τους προηγούμενους αιώνες, ακόμη και για επιφανείς Πατέρες, η μοιχεία θεωρείτο διαπραττόμενη μόνο από την σύζυγο. Όταν ο σύζυγος παραβίαζε τη συζυγική πίστη τότε θεωρείτο ότι έπεφτε στο αμάρτημα της πορνείας. Σήμερα όμως η θέση της Εκκλησίας είναι ότι ένοχοι μοιχείας είναι εξίσου και οι δύο υποπίπτοντες στο πάθος.
Αυτή ήταν και η άποψη του Α. Ιωάννου του Χρυσοστόμου που μεταξύ άλλων έγραψε: Όπως η γυναίκα που είναι νυμφευμένη, δώσει τον εαυτό της σε άλλον άνδρα, ελεύθερο ή συζευγμένο υπάγεται στο νόμο περί μοιχείας, έτσι και ο νυμφευμένος άνδρας αν αμαρτήσει είτε με συζευγμένη είτε με ελεύθερη γυναίκα και πάλι “μοιχεία το πράγμα νενόμισται”.
Ωστόσο όπως αναφέρει το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (κεφ. Γ, στ. 11-12), Ο Κύριος είπε ότι, μοιχός θεωρείται και ο άντρας και η γυναίκα (μοιχαλίς), ο/η οποίος/α χωρίζει τον άντρα της/τη γυναίκα του, για να έλθει σε γάμο με άλλην/ον, γιατί στα μάτια του Θεού, άντρας και γυναίκα είναι ίσοι και συνεπώς ότι είναι άτιμο και εξευτελιστικό για τη γυναίκα, είναι άτιμο και εξευτελιστικό και για τον άντρα.
Επίσης στην επί του όρους ομιλία του, καταδίκασε ως αμαρτία και αυτήν ακόμα την εσωτερική αισχρά και σαρκική επιθυμία ως ρίζα του κακού λέγοντας ότι «πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. κεφ. ε’, 28).
Αξίζει να σημειωθεί πως η μοιχεία αποτελεί κώλυμα απόλυτο για τη χειροτονία κληρικού. Μάλιστα το κώλυμα δεν ισχύει μόνο αν ο ίδιος ο μέλλων να γίνει ιερέας εμοίχευσε αλλά ακόμη και αν η σύζυγός του εμοίχευσε. Οι ιεροί κανόνες έχουν θεσπίσει ακόμη και την υποχρέωση του ιερωμένου του οποίου η σύζυγος είναι μοιχός να την εκδιώξει με διαζύγιο, ειδάλλως θεωρείται ότι συζεί με πρόσωπο ηθικά και σωματικά μιασμένο. Αν ο ιερέας πέσει στο αμάρτημα της μοιχείας καθαιρείται.
Οι Ιεροί Κανόνες για τη μοιχεία
Γενικά η Εκκλησία, αποβλέποντας στην ψυχική θεραπεία των αμαρτανόντων προβλέπει επιτίμια για τους μοιχούς. Έτσι κατά τους κανόνες του Μ. Βασιλειου, του Γρηγορίου Νύσσης καθώς και τις αποφάσεις της Συνόδου της Αγκύρας προβλέπονται πολυετή επιτίμια-αφορισμός (από επτά έως δεκαοκτώ έτη). Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Κύριος αναγνωρίζει αιτία λύσεως του γάμου μόνο το αμάρτημα της μοιχείας (Μτθ. ε΄31-32, ιθ΄9).
Οι Ιεροί Κανόνες επικυρώνουν τη θεολογική διδασκαλία της Εκκλησίας ότι η μοιχεία αποτελεί ένα «βαρύτατο αμάρτημα, που στρέφεται εναντίον της ουσίας του γάμου και θέτει εν αμφιβόλω το αδιάλυτό του. Με τη μοιχεία τοποθετείται στη θέση της αμοιβαιότητας η εγωιστική ικανοποίηση και προσβάλλεται η βάση της ενότητας των δύο συζύγων» , που απεργάζεται η μυστηριακή ένωσή τους δια του μυστηρίου του γάμου. Οι Ιεροί Κανόνες υπερασπίζονται και αναδεικνύουν απόλυτα το αδιάλυτο του γάμου, το οποίο εξάλλου θεμελίωσε ο ίδιος ο Χριστός. Η μυστηριακή ενότητα των συζύγων, που μεταβάλλονται «εις σάρκα μίαν», τονίζεται ιδιαίτερα, ενώ η πρόθεση κάποιου Χριστιανού «να διώξει τη γυναίκα του και να πάρει άλλη γυναίκα η γυναίκα διωγμένη από άλλο σύζυγο, εκλαμβάνεται νομοκανονικά ως επονείδιστη πράξη, που επισύρει το επιτίμιο της αποκοπής του από το σώμα του Χριστού, δηλαδή του «αφορισμού» .
Έτσι, «η φράση του Κυρίου, σχετικά με το μη επιτρεπτό της διάλυσης του γάμου, εκτός αν υπάρχει λόγος πορνείας, ταιριάζει εξίσου και σε άντρες και σε γυναίκες». «Συνεπώς, αυτή που εγκατέλειψε τον άντρα της είναι μοιχαλίδα, αν πήγε σε άλλον άνδρα….». «Αλλά και ο άντρας που εγκατέλειψε τη γυναίκα του και πήγε σε άλλη, είναι και ο ίδιος μοιχός, επειδή καθιστά τη γυναίκα του μοιχαλίδα, και η γυναίκα που συζεί μ’ αυτόν είναι μοιχαλίδα, επειδή έστρεψε προς τον εαυτό της ξένο άντρα». Η λήψη διαζυγίου λοιπόν, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες που εδράζονται επί της διδασκαλίας του Χριστού, καθίσταται επιτρεπτή, πέραν του θανάτου ενός εκ των δύο συζύγων, μόνο σε περίπτωση μοιχείας, χωρίς όμως να επιβάλλεται ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση ως άκρως δεσμευτική.
Όπως σημειώνει στο Πηδάλιο του ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας σχετικό κανόνα, «εύλογος αιτία του χωρσιμού του ανδρογύνου άλλη καμμία δεν είναι, ειμή η πορνεία, ή η μοιχεία του ανδρός και της γυναικός». Η διάρρηξη της συζυγικής ενότητας δια της μοιχείας νομιμοποιεί τον «παθόντα» σύζυγο να ζητήσει δια της παροχής διαζυγίου την πνευματική λύση του γάμου του. Η ανάδειξη της σχετικής επί του θέματος βιβλιογραφία δικαιώνει την άποψη ότι πράγματι η αστική νομοθεσία του Βυζαντίου αναγνώριζε το δικαίωμα των συζύγων για διαζύγιο, όταν και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη το επιθυμούσαν, αν και η Εκκλησία είχε αντίθετη γνώμη πάνω στο ζήτημα αυτό.
Πηγές :
1 Η μοιχεία. του Κων/νου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου –συγγραφέα, http://aktines.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7988.html
2 «Ου μοιχεύσεις», Τι είναι «μοιχεία»; Το έγκλημα της «μοιχείας» παλαιότερα και σήμερα, https://www.xfe.gr/index.php/2014-03-08-12-14-50/292-2014-01-03-11-35-41
3 Οι Ιεροί Κανόνες για τη μοιχεία, Αθανάσιος Κολιοφούτης, Δρ. Θεολογίας – Εκπαιδευτικός, https://www.pemptousia.gr/2015/03/ikogenia-5/
4 Πηγή φώτο : www.immigroup.com