-Ὅταν βλέπεις ἄσχημο ὄνειρο,
ποτὲ νὰ μὴν ἐξετάζεις τί εἶδες, πῶς τὸ εἶδες, ἂν εἶσαι ἔνοχη, πόσο φταῖς. Ὁ
πονηρός, ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ σὲ πειράξει τὴν ἡμέρα, ἔρχεται τὴν νύχτα. Ἐπιτρέπει
καμιὰ
φορᾶ καὶ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς
πειράξει στὸν ὕπνο, γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι δὲν πέθανε ἀκόμη ὁ παλιὸς ἄνθρωπος.
Ἄλλες φορὲς πάλι ὁ ἐχθρὸς
πλησιάζει τὸν ἄνθρωπο στὸν ὕπνο του καὶ τοῦ παρουσιάζει διάφορα ὄνειρα, γιὰ νὰ
στενοχωρεθεῖ, ὅταν ξυπνήσει.
Γιὰ αὐτὸ νὰ μὴ δίνεις
καθόλου σημασία νὰ κανεὶς τὸν σταυρό σου, νὰ σταυρώνεις τὸ μαξιλάρι, νὰ βάζεις
καὶ τὸν σταυρὸ καὶ κάνα-δυὸ εἰκόνες ἐπάνω στὸν μαξιλάρι καὶ νὰ λὲς τὴν εὐχὴ
μέχρι νὰ σὲ πάρει
ὁ ὕπνος. Ὅσο δίνεις
σημασία, ἄλλο τόσο θὰ ἔρχεται ὁ ἐχθρὸς νὰ σὲ πειράζει.
Αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ
συμβαίνει μόνο στοὺς μεγάλους, ἀλλὰ καὶ στοὺς μικρούς. Καὶ στὰ μικρὰ παιδιὰ ἀκόμη,
παρόλο ποὺ εἶναι ἀγγελούδια, ὁ ἐχθρὸς πηγαίνει καὶ τὰ φοβερίζει, ὅταν κοιμοῦνται
καὶ τινάζονται
μὲ ἀγωνία, τρέχουν
φοβισμένα καὶ μὲ κλάματα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας.
Ἄλλοτε πάλι τὰ πλησιάζουν οἱ
Ἄγγελοι καὶ γελοῦν μέσα στὸν ὕπνο τους ἀπὸ χαρὰ ἢ ξυπνᾶνε ἀπὸ τὴν μεγάλη τους
χαρά. Ἑπομένως τὰ ὄνειρα ποὺ φέρνει ὁ πειρασμὸς εἶναι μιὰ ἐξωτερικὴ ἐπίδρασή
του
ἐχθροῦ στὸν ἄνθρωπο τὴν ὥρα
ποὺ κοιμᾶται.
-Μερικὲς φορὲς αὐτὸ ὀφείλεται
σὲ μιὰ ἀγωνιώδη κατάσταση ποὺ ζεῖ κανεὶς μέσα στὴν ἡμέρα ἢ σὲ διάφορους φόβους,
σὲ διάφορες ὑποψίες κ.λπ. Φυσικὰ ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νὰ τὰ χρησιμοποιήσει τὸ
ταγκαλάκι,
νὰ κάνει κάποιον συνδυασμό,
γιὰ νὰ ζαλίσει τὸν ἄνθρωπο. Πολλὲς φορὲς εἶναι τόσο ἐλαφρὸς ὁ ὕπνος, ποὺ
νομίζει κανεὶς ὅτι εἶναι ξυπνητὸς καὶ ὅτι προσεύχεται, γιὰ νὰ φύγει αὐτὸ τὸ
πλάκωμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο
τοῦ κρατιέται ἀκόμη καὶ ἡ ἀναπνοή.
Καμιὰ φορᾶ μάλιστα ὁ
διάβολος μπορεῖ νὰ πάρει τὴν μορφὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ἢ ἑνὸς Ἁγίου καὶ νὰ
παρουσιασθεῖ στὸν ὕπνο κάποιου. Κάποτε παρουσιάσθηκε σὲ ἕναν ἄρρωστο στὸν ὕπνο
του μὲ τὴν μορφὴ
τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου καὶ τοῦ
εἶπε: «Εἶμαι ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος. Ἦρθα νὰ σοῦ πῶ ὅτι θὰ πεθάνεις. Τὰ ἀκοῦς; Θὰ
πεθάνεις».
Τρόμαξε ὁ ἄνθρωπος. Ποτὲ ἕνας
Ἅγιος δὲν μιλάει ἔτσι σὲ ἕναν ἄρρωστο. Καὶ ἂν τυχὸν εἶναι νὰ πεθάνει ὁ ἄρρωστος
καὶ παρουσιασθεῖ ἕνας Ἅγιος νὰ τὸν πληροφορήσει γιὰ τὸν θάνατό του, θὰ τοῦ τὸ
πεῖ μὲ
καλὸ τρόπο: «Ἐπειδὴ εἶδε ὁ
Θεὸς ποὺ ταλαιπωρεῖσαι, γιὰ αὐτὸ θὰ σὲ πάρει ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο. Κοίταξε νὰ ἑτοιμασθεῖς».
Δὲν θὰ τοῦ πεῖ: «Τὸ ἀκοῦς; Θὰ πεθάνεις»!
-Καὶ ὅταν, Γέροντα, φωνάζει
κανεὶς στὸν ὕπνο του;
-Καλύτερα, ξυπνάει... Πολλὰ
ὄνειρα εἶναι τῆς ἀγωνίας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀγωνία ἢ εἶναι κουρασμένος,
παλεύουν αὐτὰ μέσα του καὶ τὰ βλέπει σὲ ὄνειρο. Ἐγὼ πολλὲς φορές, ὅταν τὴν ἡμέρα
ἀντιμετωπίζω
διάφορα προβλήματα τῶν ἀνθρώπων,
ἀδικίες ποὺ συμβαίνουν κ.λπ., ὕστερα στὸν ὕπνο μου μαλώνω μὲ τὸν ἄλλον: «βρὲ ἀθεόφοβε,
φωνάζω, ἀναίσθητος εἶσαι!» καὶ μὲ τὶς φωνὲς ποὺ βάζω ξυπνάω.
-Γέροντα, ἀπὸ τὰ ὄνειρα μπορεῖ κανεὶς νὰ προβλέψει κάτι ποῦ θὰ τοῦ συμβεῖ;
-Ὄχι, μὴ δίνετε σημασία στὰ
ὄνειρα. Εἴτε εὐχάριστα εἶναι τὰ ὄνειρα εἴτε δυσάρεστα, δὲν πρέπει νὰ τὰ
πιστεύει κανείς, γιατί ὑπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τὰ ἐνενῆντα πέντε τοῖς ἑκατὸ ἀπὸ
τὰ ὄνειρα εἶναι
ἀπατηλά. Γιὰ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι
Πατέρες λένε νὰ μὴν τὰ δίνουμε σημασία. Πολὺ λίγα ὄνειρα εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ
καὶ αὐτά, γιὰ νὰ τὰ ἑρμηνεύσει κανείς, πρέπει νὰ ἔχει καθαρότητα καὶ ἄλλες
προϋποθέσεις,
ὅπως ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Δανιήλ,
ποὺ εἶχαν χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό. «Θὰ σοῦ πῶ, εἶπε ὁ Δανιὴλ στὸν
Ναβουχοδονόσορα, καὶ τί ὄνειρο εἶδες καὶ τί σημαίνει». Ἀλλὰ σὲ τί κατάσταση εἶχε
φθάσει!
Ἦταν μέσα στὰ λιοντάρια,
παρόλο ποὺ ἦταν νηστικά, δὲν τὸν πείραζαν. Τοῦ πῆγε ὁ Ἀββακοὺμ φαγητό, κι ἐκεῖνος
εἶπε «Μὲ θυμήθηκε ὁ Θεός;». Ἂν δὲν θυμόταν ὁ Θεὸς τὸν Προφήτη Δανιήλ, ποιὸν θὰ
θυμόταν;
-Γέροντα, μερικοὶ ἄνθρωποι
δὲν βλέπουν ὄνειρα
-Καλύτερα ποὺ δὲν βλέπουν!
δὲν ξοδεύουν οὔτε εἰσιτήρια, οὔτε βενζίνη! Στὰ ὄνειρα σὲ ἕνα λεπτὸ βλέπεις κάτι
ποὺ στὴν πραγματικότητα θὰ διαρκοῦσε ὧρες, μέρες γιατί καταργεῖται ὁ χρόνος.
Νά, ἀπὸ αὐτὸ
μπορεῖ νὰ καταλάβει κανεὶς
τὸ ψαλμικό: «Χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοίς σου, Κύριε, ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε».