Εις
τον πνευματικόν να λέτε, είμαι αμαρτωλός, έπεσα, εν γενικές γραμμές… όσο να
καταλάβει το είδος της πτώσεως.
Δεν
χρειάζεται λεπτομερώς το είδος και ό τρόπος της αμαρτίας διότι ημπορεί -από
πειρασμόν- να βλέψωμεν και εκείνον.
Και
εκείνος σάρκα φορεί. Λυπηθείτε, προφυλάξετε και τον Ιερέα και τον εαυτόν σας.
Αν δεν τον προφυλάξετε και άλλην άμαρτίαν θα έχετε.
Ό
αέρας όλους μας φυσά. Δεν φυσά τον έναν και τον άλλον αφήνει. Προσέχετε, να
προφυλάγετε και τον άλλον.
Να
αποφεύγεις την αμαρτίαν μετά την εξομολόγησιν.
Να
λέγεις πέρασα από την φωτιά και γλίτωσα. Ό Κύριος τώρα με ελέησε. Να
ξαναπεράσω; Μήπως οργιστεί ό Θεός;
Μετά
την εξομολόγησιν κλείνει ή πληγή της αμαρτίας, αλλά μένει το σημάδι.
Ενίοτε
να βλέπεις το σημάδι δια να λυπήσαι και να προσέχεις (ότι την ανομίαν μου εγώ
γιγνώσκω). Εις την δεύτερον Παρουσίαν θα φύγουν και τα σημάδια
‘Η
εξομολόγησης ξανά για ό,τι εξομολογήθεις, είναι απιστία στο μυστήριον. Εάν το
είπες εις τον πνευματικό, συγχωρήθηκε, δεν χρειάζεται η επανάληψις.