Όταν κάποιος μας
αδικήσει μ' οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες, με προσβολές, να σκεπτόμαστε
ότι είναι αδελφός μας που τον κατέλαβε ο αντίθετος. Έπεσε θύμα του αντιθέτου.
Γι' αυτό πρέπει να τον συμπονέσομε και να παρακαλέσουμε τον Θεό να ελεήσει κι
εμάς κι αυτόν" κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο.
Αν, όμως οργισθούμε
εναντίον του τότε ο αντίθετος από κείνον θα πηδήσει σ' εμάς και θα μας παίζει
και τους δύο. Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό. Ο εγωισμός
φταίει. Από κει ξεκινάει η κατάκριση.
Ας υποθέσομε ότι ένας
άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην έρημο. Δεν υπάρχει κανείς. Ξαφνικά ακούει
κάποιον από μακριά να κλαίει και να φωνάζει. Πλησιάζει κι αντικρίζει ένα φοβερό
θέαμα: μία τίγρις έχει αρπάξει έναν άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία.
Εκείνος απελπισμένος ζητάει βοήθεια. ...;
Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; ...; Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τήνε ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει; «Όχι, βέβαια!», θα πούμε. Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει όταν δεν καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη.
Μας διαφεύγει ότι, όταν
κι εμείς τον αντιμετωπίζομε χωρίς αγάπη, είναι σαν να του ρίχνομε πέτρες πάνω
στις πληγές του, οπότε του κάνομε πολύ κακό και η «τίγρις» μεταπηδάει σ' εμάς
και κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα. Τότε, λοιπόν ποια είναι η αγάπη
που έχομε για τον πλησίον μας και πολύ περισσότερο για τον Θεό;
Να αισθανόμαστε την
κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να
απαλλαγεί. Γι' αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια και να τους
φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ»,
για να δυναμώσει με τη θεία χάρι η ψυχή μας και να μην κατακρίνομε κανένα.
Όλους για αγίους να τους βλέπομε.
Πηγή: Αγάπη εν
Χριστώ