Ο πανταχού παρών, δεν
είσαι εντός μου διά την αμαρτίαν μου, διά τούτο δεν Σε ακούω, δεν Σε βλέπω, δεν
Σε κατανοώ.
Ω Παντελεήμων Κύριε,
κατέβα, ταπεινώσου εντός της καρδίας μου, της ψυχής μου, του σώματός μου, που
είναι άδης.
Αλλά Συ και εις τον
άδην κατήλθες και πάλιν έμεινες Θεός, έλα εις την κόλασιν, διά να την μεταβάλης
εις παράδεισον.
Διότι, όπου είσαι Συ,
ήδη εκεί είναι ο παράδεισος, και ο άνθρωπος διά Σού ήδη είναι άγγελος.
Όλη η πεπτωκυία φύσις
προσπίπτει ενώπιόν Σου με μίαν σπαρακτικήν κραυγήν: Κύριε ελέησον!
Ο πόνος μας μαζεύει
όλον τον ανθρώπινον λόγον εις μίαν προσευχητικήν βοήν: Κύριε ελέησον!
Εστραμμένοι προς Σε,
ευρίσκομεν όλην μας την ύπαρξιν να πλημμυρίζει απ᾿ αυτόν τον αναστεναγμόν:
Κύριε ελέησον!
Τα δάκρυα ρέουν και Σού
καταθέτουν όλην μας την ψυχήν μέσα εις αυτάς τας δύο λέξεις: Κύριε ελέησον!
Πηγή: Εξομολογεῖσθε
τῶ Κυρίῳ