1. Η σημασία των θαυμάτων
Οἱ πρῶτες ἡμέρες τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἔνδοξες καὶ μοναδικές. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔκαναν πολλὰ καὶ ἐκπληκτικὰ θαύματα, «σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά», ποὺ ἐπιβεβαίωναν τὴν ἀλήθεια τῆς διδασκαλίας τους καὶ κατέπλησσαν τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ. Κι ὅλοι οἱ πιστοὶ μὲ μιὰ καρδιὰ μαζεύονταν στὴ στοὰ τοῦ Σολομῶντος. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ δὲν εἶχαν πιστεύσει ἄρχισαν νὰ σέβονται τοὺς πιστούς. Κανείς τους δὲν εἶχε τὴν τόλμη νὰ τοὺς περιφρονήσει. Διότι ὁ πολὺς λαὸς τοὺς τιμοῦσε καὶ τοὺς ἐγκωμίαζε. Καθημερινὰ ὁλοένα καὶ περισσότερο προσελκύονταν πλήθη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ αὔξαναν τὸν ἀριθμὸ τῶν πιστῶν. Πολλοὶ μάλιστα ἔβγαζαν τοὺς ἀσθενεῖς ἀπὸ τὰ σπίτια τους στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς ἔβαζαν πάνω σὲ κρεβάτια καὶ φορεῖα ἔτσι, ὥστε ὅταν θὰ περνοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Πέτρος, νὰ πέσει ἔστω καὶ ἡ σκιὰ του σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. Ἔρχονταν μάλιστα στὴν Ἱερουσαλὴμ πλήθη καὶ ἀπὸ τὶς γειτονικὲς πόλεις καὶ ἔφερναν κάθε λογῆς ἀρρώστους, καὶ δαιμονισμένους. Καὶ ὅλοι τους θεραπεύονταν.
Τὰ θαύματα λοιπὸν ἦταν πολλὰ κι ἐκπληκτικά. Καὶ δὲν γίνονταν σὲ κάποιο ἀπόμερο τόπο, μέσα σὲ κάποιο σπίτι, ἢ κάπου κρυφά, ἀλλὰ δημόσια, στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες. Καὶ ὁ λαὸς εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ τὰ ἐξετάσει, νὰ ἐξακριβώσει ἐὰν εἶναι ἀληθινά. Καὶ μάλιστα οἱ φανατισμένοι Ἰουδαῖοι εἶχαν κάθε λόγο νὰ τὰ διαψεύσουν. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν. Διότι ὁ κόσμος εἶχε πεισθεῖ γιὰ τὴν αὐθεντικότητά τους.
Τὰ θαύματα αὐτὰ λοιπὸν εἶχαν πολλαπλὲς ὠφέλειες. Πρωτίστως ὠφελοῦσαν τοὺς ἴδιους τοὺς πιστούς. Τοὺς ἐνίσχυαν στὴν πίστη καὶ τοὺς ἕνωναν σὲ μιὰ ψυχὴ γύρω ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Ἐξύψωναν σὲ μέγιστο βαθμὸ τὸ κύρος τῶν Ἀποστόλων καὶ τοὺς καθιέρωναν στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ θαύματα αὐτὰ ἀκόμη τοὺς ἔδιναν θάρρος νὰ μὴ φοβοῦνται πλέον κανέναν. Κι αὐτοὶ ποὺ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ εἶχαν διασκορπισθεῖ τρομοκρατημένοι, τώρα ἄφοβοι συνάζονταν καθημερινὰ στὴ Στοὰ τοῦ Σολομῶντος, μπροστὰ δηλαδὴ στοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ.
Τὰ θαύματα ἀκόμη ὠφελοῦσαν καὶ τοὺς ἀπίστους. Διότι πιστοποιοῦσαν τὴ θεϊκὴ ἀποστολὴ τῶν μαθητῶν. Ἔτσι οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ δὲν πίστευαν στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἔκπληκτοι ἄρχισαν νὰ βλέπουν τοὺς πιστοὺς μὲ σεβασμό. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς πιὸ δεκτικοὶ ἄρχισαν νὰ προβληματίζονται. Πῶς γίνονται τὰ θαύματα αὐτά; Μὲ ποιοῦ τὴ δύναμη; Καὶ πολλοὶ ἄρχισαν νὰ πιστεύουν. Ἔτσι μεγάλωνε τόσο πολὺ ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ πλέον νὰ μετρηθεῖ. Πλούσιοι καὶ πτωχοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, Ἰουδαῖοι καὶ προσήλυτοι, ἱερεῖς τῶν Ἰουδαίων καὶ λαϊκοί, πρωτευουσιάνοι καὶ χωρικοί, ἔτρεχαν νὰ γίνουν χριστιανοί.
2. Στη φυλακή
Ἀπὸ τὴ θαυμαστὴ ὅμως αὐτὴ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας ἐνοχλήθηκαν πολὺ καὶ ὁ ἀρχιερέας τῶν Ἰουδαίων καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του καὶ ἀνῆκαν στὴ θρησκευτικὴ παράταξη τῶν Σαδδουκαίων. Γεμάτοι φθόνο καὶ κακία συνέλαβαν τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἔριξαν στὴ φυλακή. Ὅμως «ἄγγελος Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς» κι ἀφοῦ τοὺς ἔβγαλε ἔξω τοὺς εἶπε: Πηγαίνετε στὸ ναὸ καὶ μὲ θάρρος νὰ διδάσκετε δημόσια στὸ λαὸ τὸ κήρυγμα τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Γιατί ἄραγε πρῶτοι ἀπ’ ὅλους ξεσηκώθηκαν οἱ Σαδδουκαῖοι; Διότι ἦταν ἄνθρωποι ὑλόφρονες, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ δεχθοῦν τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ τὸν ἀόρατο κόσμο, καὶ ἦταν φυσικὸ νὰ ἐχθρεύονται τὸν Χριστὸ καὶ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων γιὰ τὴν Ἀνάστασή του. Διότι τὸ κήρυγμά τους γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴ μέλλουσα κρίση, τοὺς ἐνοχλοῦσε στὴ συνείδηση. Αὐτοὶ ἦταν βυθισμένοι στὴν ὕλη καὶ στὶς ἀπολαύσεις. Πῶς νὰ κατανοήσουν τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ αἰώνια; Ἡ ἐπιτυχία τῶν Ἀποστόλων καὶ ἡ θαυμαστὴ ἐξάπλωση τοῦ κηρύγματος τῆς Ἀναστάσεως τοὺς ἐρέθιζε πολύ. Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ κόσμου ἀκόμη περισσότερο. Ἔβλεπαν νὰ χάνουν τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν κερδίζει τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ θέλησαν νὰ ἐξευτελίσουν τοὺς Ἀποστόλους στὰ μάτια τοῦ λαοῦ καὶ νὰ τοὺς κλείσουν τὸ στόμα.
Ποιὸς ὅμως νίκησε τελικά; Οἱ Σαδδουκαῖοι ἢ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι; Οἱ δυνάμεις τῆς ὕλης ἢ οἱ κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰωνιότητος; Ἀσφαλῶς οἱ δεύτεροι. Διότι ὅσο κι ἂν ἀγωνίζονται οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους νὰ κρύψουν τὸ φῶς, τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἀκατανίκητο. Ποιὸς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοὺς Ἀποστόλους; Ἄγγελος Κυρίου! Δηλαδή; Οὐσιαστικὰ ὁ ἴδιος ὁ ἀναστημένος Κύριος. Καὶ ἐπιβεβαίωνε ἔτσι ὅτι δὲν εἶναι νεκρὸς ἀλλὰ «ζῶν εἰς τοὺς αἰῶνας». Ὅπως πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες διέρρηξε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου, ἔτσι καὶ τώρα ἀπελευθέρωσε τοὺς μαθητές του καὶ τοὺς κάλεσε διὰ τοῦ ἀγγέλου νὰ μὴ σταματήσουν ποτὲ νὰ κηρύττουν τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ τὸ κήρυγμα αὐτὸ δὲν μπόρεσε κανεὶς νὰ τὸ ἀναχαιτίσει, ἀλλὰ ἐξαπλώθηκε σ’ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἄλλαξε τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔτσι γίνεται πάντοτε. Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους ἔχουν ἐκ προοιμίου χαμένη τὴ μάχη. Ὅσο κι ἂν πολεμοῦν, ὅ,τι κι ἂν κάνουν. Πάντοτε θὰ νικᾶ ὁ ἀναστὰς Κύριος.