Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Φεβρουρίου 2009. Ήταν η ημέρα
που ο πατήρ Νικόδημος Γρηγοριάτης πέρασε από τα παρόντα στα μέλλοντα, από τα
πρόσκαιρα στα αιώνια. Κι ήταν η ημέρα που έγιναν όλα καινούρια για εκείνον.
Ήταν καιρός ευπρόσδεκτος, ήταν ημέρα σωτηρίας για το μοναχό με τη ζέουσα
καρδιά. Ήταν η ημέρα που η καταβεβλημένη από βαρύτατη ασθένεια καρδιά του έπαψε
πια να χτυπά.
Βέβαια, ήταν του πατρός Νικοδήμου η καρδιά μια καρδιά
κουρασμένη από τον πόνο, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες και τις ανηφοριές της
σταυρικής του ζωής.
Και όμως η κουρασμένη αυτή καρδιά ήταν συνάμα ακούραστη
στο να αγαπά, να συμπονά, να κλαίει μετά κλαιόντων, να χαίρει μετά χαιρόντων
και να προσεύχεται ακαταπαύστως, διαπύρως, εμπόνως, ενθέρμως, αδιαλείπτως,
ασιγήτως, ακορέστως φλεγόμενη σε έναν έρωτα θείο και σε μια διαρκή προσφορά
αγάπης προς τον συνάνθρωπο, τον κάθε έναν ως αδελφό του Χριστού.
Έτσι, όταν του γνωρίστηκε η διάγνωση της ανιάτου ασθενείας της καρδιάς του και δεν αποδέχτηκε την προταθείσα μεταμόσχευση καρδιάς, ειρηνικά δέχτηκε ο πατήρ Νικόδημος ότι το τέλος της επιγείου ζωής του θα ήταν επώδυνο και βασανιστικό και ότι του έμενε μόνο να οπλιστεί με βαθειά καρτερία και να υπομείνει ως λυπούμενος, αεί δε χαίρων.
Και είχε ιδιαίτερη αξία η καρτερία του αυτή και η αγία
του υπομονή, καθώς είχαν θεμέλιο στην αληθινή και βαθειά του αγάπη για τον
αγωνοθέτη Κύριό του Ιησού Χριστό και για τον κάθε πονεμένο συνάνθρωπό του, τον
κάθε θεωρούμενο ως εγκεφαλικά νεκρό, που είναι βαρύτατα πάσχων κι όχι νεκρός
και διέρχεται τις κρισιμότερες στιγμές της επιγείου ζωής του, καθώς επίκειται ο
χωρισμός της ψυχής από το σώμα.
Αναμφίβολα, ο πατήρ Νικόδημος βίωνε με ενάργεια την
πεποίθηση ότι ο χρόνος και ιδιαιτέρως η τελευταία στιγμή της ζωής έχει
ανεκτίμητη αξία για κάθε ψυχή. Από πολύ νωρίς η θεία Πρόνοια είχε αποκαλύψει
μυστικά στον πατέρα Νικόδημο το πόσο ιερές και κρίσιμες είναι οι τελευταίες
στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου κατά το χωρισμό της ψυχής από το σώμα, όταν ως
νέος μοναχός διακονούσε γέροντα μοναχό απερχόμενο για την άνω ζωή και βασιλεία.
Έτσι, ο πατήρ Νικόδημος εμπειρικώς γνώριζε την
ανεκτίμητη αξία της τελευταίας στιγμή μιας ζωής και όχι απλώς διανοητικώς.
Αναντίρρητα, ο μανικός του ζήλος για τον Χριστό υπήρξε η
κινητήριος δύναμη κάθε του πράξης, κάθε του λόγου, κάθε του σκέψης. Ζήλος
μανικός για το Χριστό που έφτανε μέχρι τον πόθο του μαρτυρίου. Κι ο πόθος του
μαρτυρίου του πραγματωνόταν στην υπομονή και την εγκαρτέρηση κατά τα τραγικά
γεγονότα της οικογένειάς του, αλλά κυρίως μέσα στην μακαρία υπακοή προς τον
αγαπημένο γέροντά του.
Η υπακοή του ήταν πράγματι νέκρωσις μελών και εκούσιος
θάνατος, όπως την όριζε κι ο Άγιος της Κλίμακος κι όπως του ζήτησε κι ο
Γέροντας Παΐσιος όταν διέκρινε στα βάθη της καρδιάς του το ζήλο των μαρτύρων.
Ο πατήρ Νικόδημος σφράγισε τη σταυρική του ζωή με το
ανάλογο οσιακό του τέλος και συνεχίζει να περιβάλει με αγάπη όλους εμάς
προσφέροντας για όλους ικετήριες
προσευχές στον Ζώντα Άγιο Τριαδικό Θεό.
Πηγή: Αναβάσεις