Εγκώμια Οσίας Μακρίνας

Ποίημα Γεωργίου Ἀποστολάκη, δικαστοῦ

Στάσις α΄

Ἦχος πλ. α΄. Ἡ ζωή ἐν τάφῳ.

Μακαρίζομέν σε,

ὦ Μακρῖνα σεπτή,

καί τιμῶμέν σου τήν μνήμην τήν ἔνδοξον·

ἐκκλησίας γάρ ἐδείχθης θησαυρός.

Μακαρίζομέν σε,

ὦ Μακρῖνα σεπτή,

ὡς φωστῆρα τῶν παρθένων καί καύχημα,

ἅς ἑλκύεις πρός ἀζύγων βιοτήν.

Κατ’ ἀλφάβητον

Ἀσκητῶν τόν βίον,

ἐκζητοῦσα θερμῶς,

χοϊκῶν τήν ματαιότητα ἔφευγες,

τοῦ Χριστοῦ ἐρασαμένη ἐκ παιδός.

Βασιλείου θείου,

Γρηγορίου σοφοῦ,

Ναυκρατίου καί τοῦ Πέτρου αὐτάδελφον,

σύν αὐτοῖς δοξάζομέν σε οἱ πιστοί.

Γόνος Βασιλείου,

Ἐμμελείας καρπός,

καί Μακρίνης τῆς προγόνου σου βλάστημα,

σύν αὐτοῖς ἐν Παραδείσῳ νῦν τρυφᾷς.

Δόξης θείας Μῆτερ

νεμομένη Χριστοῦ,

ἀδοξίας τῶν παθῶν ἐλευθέρωσαι

τούς τιμῶντάς σου τήν μνήμην εὐλαβῶς.

Ἐν ἀσκήσει πλήρει,

ἐναρέτῳ ζωῇ,

προσευχῇ τε καί νηστείᾳ ἐδούλωσας

τῶν παθῶν σου τά σκιρτήματα, Σεμνή.

Ζήλου θείου πόθον

δός ἡμῖν, Ἀγαθή,

ὡς ἠγάπησεν καρδία σου Κύριον,

ᾧ προσήχθης ὥσπερ νύμφη νοερῶς.

Ἡσυχίαν ἄκραν

ἐκζητοῦσα νοός,

πρός ἀσκήσεως τά σκάμματα ἔδραμες·

διό δῆμός σε γεραίρει μοναστῶν.

Θησαυρός ἐδείχθης

Ἐκκλησίας Χριστοῦ

καί παρθένων τό ὡράϊσμα ἵστασαι,

στήλη ἔμψυχος καί λύχνος φαεινός.

Ἱλασμόν ἐξαίτει

συμπαθῶς τόν Χριστόν

τοῖς προστρέχουσι, Μακρῖνα, τῇ σκέπῃ σου

καί ἀπάλλαξον παθῶν φθοροποιῶν.

Κλῆσιν θείαν Μῆτερ,

σταθερῷ λογισμῷ,

εἰσακούσασα Σεμνεῖον ἐδόμησας,

ἐργαστήριον ἐνθέων ἀρετῶν.

Λαμπρυνθεῖσα θείῳ

φωτισμῷ μυστικῶς

συμπολίτις τῶν ἀγγέλων παρίστασαι,

τρισηλίου ἀπολαύουσα φωτός.

Μοναζόντων ἄστρον

καί παρθένων πυρσός

εἶ, Μακρῖνα θεοφόρε καί πάνσοφε,

μετιοῦσα βίον ἄϋλον ἐν γῇ.

Νᾶμα, Μῆτερ, θεῖον

τοῖς σοῖς τέκνοις δωρῇ

τάς ψυχάς καταπυρσεύουσα ἄνωθεν

καί ἀζύγους κατευθύνεις πρός Θεόν.

Ξενωθεῖσα ὕλης

καί παθῶν σαρκικῶν

ἀρετῶν ἡ ὑποτύπωσις γέγονας

καί φρονήσεως κειμήλιον σεπτόν.

Ὀφλημάτων λύσιν

ὑπέρ πάντων Χριστόν

ἐκδυσώπει ὡς μετέχουσα Χάριτος,

ἁγιάζουσα ψυχάς τῶν εὐσεβῶν.

Πρυτανεῖον θεῖον

καί ταμεῖον σεπτόν

τῶν παρθένων τῇ χορείᾳ παρίστασαι

μοναζόντων τε πολύφωτος ἀστήρ.

Ῥύπου τῆς ψυχῆς μου,

ἀσθενείας σαρκός,

καί παθῶν τοῦ φλογισμοῦ με ἀπάλλαξον,

τήν προστρέχουσαν, Μακρῖνα, σαῖς λιταῖς.

Στήριγμα τυγχάνεις

καί σαφής ὁδηγός

συνωνύμων σου, Μακρῖνα θεόσεμνε,

ἵνα τύχωσιν ἐνθέου φωτισμοῦ.

Τετρωμένη πόθῳ

γλυκυτάτου Χριστοῦ,

τοῦ ἐχθροῦ τάς μεθοδείας ἠμαύρωσας,

ὥσπερ ἄσαρκος βιοῦσα ἐν σαρκί.

Ὑμνωδίαν, Μῆτερ,

ἐκ χειλέων ἐμῶν

εὐαρέστως νῦν προσδέχου καί πλήρωσον

τά αἰτήματα τεκνίου σου πιστοῦ.

Φαεινόν δοχεῖον

Παρακλήτου, Σεμνή,

καί παρθένων τό ἀκράδαντον ἔρεισμα

κατεδείχθης βιοτεύσασα σεπτῶς.

Χαίρει Ἐκκλησία

καί αἰνεῖ ἐν ᾠδαῖς

τήν ἑπτάριθμον ὁμάδα τοῦ γένους σου,

ὧν Βασίλειον ὡς πρώταρχον τιμᾷ.

Δόξα. Τριαδικόν.

Ψάλμασι καί ὕμνοις,

ὦ Τριάς ὁ Θεός,

Σέ τιμῶμεν καί βοῶμεν ἐν πνεύματι·

πάντας οἴκτειρον σούς δούλους, Ἀγαθέ.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Ὡς παρθένων τεῖχος,

Θεοτόκε Ἁγνή,

ἐξυμνοῦμέν Σε καί πίστει αἰτούμεθα·

πάντας ῥῦσαι μοναστάς ἐκ τῆς φθορᾶς.

Στάσις β΄.

Ἦχος πλ. α΄. Ἄξιόν ἐστιν.

Ἄξιόν ἐστι

μακαρίζειν σε τῶν μοναζόντων

τάς χορείας πάσας ἐν πέρασι

ὅτι ἵστασαι αὐτοῖς ὥσπερ ἀστήρ.

Ἄξιόν ἐστι

μεγαλύνειν σε ᾠδαῖς καί ὕμνοις

ὡς παρθενευόντων τόν πρόβολον,

ἅς ὁδήγησον εἰς βίον καθαρόν.

Κατ’ ἀλφάβητον.

Ἄναρχον Θεόν

καθικέτευε σωθῆναι, Μῆτερ,

πάντας τούς αἰτοῦντας πρεσβείας σου

ὅτι ἔχεις παρρησίαν πρός Χριστόν.

Βίον ἄσαρκον,

ὥσπερ ἄγγελος μετῆλθες Μῆτερ,

σχοῦσα πολιτείαν ἀκίβδηλον,

ἥνπερ τέκνοις σου ἐδίδαξας σαφῶς.

Γένος μοναστῶν

καθυμνεῖ σε καί δοξάζει πόθῳ

ὅτι διακρίσεως κάτοπτρον

ἀνεδείχθης καί ψυχῶν μυσταγωγός.

Δέδωκας ἡμῖν

πανοσίαν βιοτήν σου, Μῆτερ,

τύπον καί κανόνα ἀλάθητον,

ἵνα τύχωμεν τοῦ θείου φωτισμοῦ.

Ἔμπλεως φωτός

καί ἐλλάμψεως τοῦ Παρακλήτου,

Μῆτερ, κατεστάθης ἀσκήσεσι,

ἰσαγγέλως βιοτεύσασα ἐν γῇ.

Ζήλῳ θεϊκῷ

ἀρετῶν τάς ἐπιδόσεις πάσας

ὥσπερ ἀθλητής ἐξετέλεσας

καί κατέστης Ἐκκλησίας θησαυρός.

Ἤσκησας καλῶς

καί νομίμως τόν μονήρη βίον

καί τούς πειρασμούς κατενίκησας,

τοῦ ἐχθροῦ καρποφοροῦσα ἐν Χριστῷ.

Θεία σου εἰκών

χάριν βλύζει καί παρηγορίαν

τοῖς σε καλουμένοις, πανεύφημε,

καί παρέχει εὐλαβέσι ἀρωγήν.

Ἴδε συμπαθῶς

σόν τεκνίον, ὦ Μακρῖνα Μῆτερ,

ὄνομά σου φέρον τό πάνσεπτον,

ἵνα τύχῃ τῶν πταισμάτων ἱλασμόν.

Κόσμημα λαμπρόν

τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνεδείχθης

καί τῶν μοναζόντων ἑδραίωμα,

οὕς τά κρείττονα σοφῶς μυσταγωγεῖς.

Λόγον νηπτικόν

διεκήρυττες τῷ σῷ Σεμνείῳ

καί παρθένων δῆμον ἐδίδασκες

τά ἀρέσκοντα Κυρίῳ τῷ Θεῷ.

Μνήμην ἱεράν

τῆς σεπτῆς Μακρίνης ἐκτελοῦντα

μοναστῶν συστήματα ᾄδουσι

αλμῳδίας καί ᾠδάς χρεωστικῶς.

Νύμφη τῷ Χριστῷ

ἑκουσίως παρεδόθης, Μῆτερ,

καί παθῶν τήν φλόγα κατέσβησας,

ἀπαθείας καταστᾶσα ὁ κανών.

Ξύλον τῆς ζωῆς

τιμιώτατον Σταυρόν Κυρίου,

Μῆτερ, σύ ἐβίωσας πνεύματι,

τά σκιρτήματα σταυρώσασα σαρκός.

Ὄμβροις σῶν λιτῶν

τῶν παθῶν μου σβέσον φλογοφόρους

ἄνθρακας, Μακρῖνα, καί λύτρωσον

τήν σήν δούλην ἀπό πάσης συμφορᾶς.

Πῦρ τό νοητόν

ἀγαπήσεως τοῦ σοῦ νυμφίου,

Μῆτερ, ἐκ παιδός σέ κατέκαυσεν

καί ἐδόθης ὁλοψύχως τῷ Χριστῷ.

Ῥώμῃ ἀνδρικῇ

τά παλαίσματα τῶν γυμνασμάτων,

Μῆτερ, διεξῆλθες καί γέγονας

διαυγέστατος ἀστήρ τῶν μοναστῶν.

Στέφους νοητοῦ

κατηξίωσαι παρά Κυρίου,

χάρις δέ θαυμάτων σοί δέδοται,

ὦ Μακρῖνα τῶν παρθένων ὁδηγέ.

Τρέφεις μυστικῶς

τάς ψυχάς παρθενευόντων, Μῆτερ,

νοητήν σταλάζουσα ἅπασι

εὐφροσύνην καί χαράν πνευματικήν.

Ὕδασι ζωῆς

καταρδεύεις, Μῆτερ, μοναζόντων

τάς ψυχάς εὐφραίνουσα πνεύματι

καί καρδίας τῶν καλούντων σε πιστῶς.

Φώτισον ἡμῶν

τῶν τεκνίων σου τάς τρίβους, Μῆτερ,

ὡς καθηγουμένη ἀλάθητος

καί κατεύθυνον τόν βίον πρός Χριστόν.

Χείλεσι σεπτοῖς

τῷ Χριστῷ ἀδιαλείπτως, Μῆτερ,

προσευχήν ἀνέπεμπες κράζουσα·

Ἰησοῦ, ἐλέησόν με τήν οἰκτράν.

Δόξα. Τριαδικόν.

Ψάλλοντες Πατρί,

τῷ Υἱῷ καί Πνεύματι Ἁγίῳ

πανιέροις, Μῆτερ, πρεσβείαις σου

ἐξαιτούμεθα τόν θεῖον ἱλασμόν.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Ὥσπερ κιβωτός

Θεοῦ Λόγον ἔφερες κοιλίᾳ,

Μῆτερ τοῦ Ὑψίστου Πανάχραντε,

ὅν ἱκέτευε ἀεί ὑπέρ ἡμῶν.

Στάσις γ΄.

Ἦχος γ΄. Αἱ γενεαί πᾶσαι.

Αἱ γενεαί πᾶσαι

μακαρίζομέν σε,

Μακρῖνα θεοφόρε.

Αἱ γενεαί πᾶσαι

ὑμνοῦμέν σου τήν χάριν,

Μακρῖνα τρισολβία.

Κατ’ ἀλφάβητον.

Αἴνους σοί, Μακρῖνα,

προσφέρουσιν ἐν πόθῳ

τῶν μοναστῶν οἱ δῆμοι.

Βίον ἀσωμάτων

ἐβίωσας ἐν κόσμῳ,

ἰσάγγελε Μακρῖνα.

Γνώμῃ θεαρέστῳ

δουλεύσασα Κυρίῳ

ἐξέλαμψας, Ὁσία.

Δύναμιν χορήγει

τοῖς μονασταῖς, Μακρῖνα,

δουλαγωγῆσαι σάρκα.

Ἔχουσι, Μακρῖνα,

ὑπόδειγμα σόν βίον

συστήματα ἀζύγων.

Ζήσασα, Μακρῖνα,

παρθενικῶς ἐν βίῳ

ἐνίσχυσον παρθένους.

Ἡσεπτή εἰκών σου

παρέχει τοῖς αἰτοῦσι

τῶν αἰτημάτων λύσιν.

Θαύμασι ἐκφαίνεις,

Μακρῖνα, τήν σήν χάριν

Χριστοῦ τῇ ἐπινεύσει.

Ἴθυνον παρθένων

τόν δῆμον τῷ Σωτῆρι

ἀσκήσεσι καί πόνοις.

Κοσμηθεῖσα κόποις

ἀσκητικοῖς ἐγένου

ταμεῖον θείων δώρων.

Λύχνος εὐσεβείας

καί μυροθήκη θεία,

πιστῶν τε εἶ τό εὖχος.

Μοναστῶν ἀκρότης,

ἀλείπτης εὐδρομούντων,

Μακρῖνα, κατεστάθης.

Νύμφη τοῦ Δεσπότου

ἐγένου ἑκουσίως

πρός θείας ἀναβάσεις.

Ξένη ὥσπερ, Μῆτερ,

καί πάροικος ἐν κόσμῳ

σεμνῶς ἐπολιτεύσω.

Ὄργανον, Μακρῖνα,

τοῦ Πνεύματος κατέστης

καί δεῖγμα σωφροσύνης.

Πύργος ἐγκρατείας

σφραγίς τε ἀπαθείας,

Μακρῖνα, πᾶσι ὤφθης.

Ῥυσθῆναι ἐξ ἀνάγκης

σούς δούλους ἐκδυσώπει,

Μακρῖνα, τόν Δεσπότην.

Σκεῦος ἀνεδείχθης

τῆς θείας ἐπιπνοίας

συνόμιλος ἀγγέλων.

Τύπος ἀκριβείας

τυγχάνεις ἀσκουμένοις

δεικνύουσα τήν τρίβον.

Ὕμνους σοί προσφέρει

λαός, θείαν σου μνήμην

τελῶν ἐν κατανύξει.

Φύλαττε, Μακρῖνα,

παρθένους καί ἀζύγους

ἀπό παντός κινδύνου.

Χαῖρέ σοι βοῶμεν,

Μακρῖνα τρισολβία,

ὑμνολογοῦντες πόθῳ.

Δόξα. Τριαδικόν.

Ψυχῆς μου σωτηρίαν,

Τριάς ἡ ἐν Μονάδι,

χορήγει ὡς Οἰκτίρμων.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Ὦ Παρθενομῆτορ,

Μακρίνης ταῖς πρεσβείαις

σκέπε τούς ὀρθοδόξους.

Δίστιχον.

Ἐγκωμίων στίχους σοί  Ὁσιωτάτῃ

Γεώργιος ἔπλεξεν Μακρίνης χάριν.

Ἐν Πύρρᾳ τῇ 18ῃ Ἰουλίου 2004

Αἰμιλιανοῦ μάρτυρος

Ὁ ποιήσας

Γ. Ἀποστολάκης

Πηγή: Ομοθυμαδόν