Οἱ Ἰσραηλίτες μετὰ τὴν ἔξοδό τους ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο
καὶ τὴ θαυμαστὴ διάβασή τους ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα, στάθμευαν σὲ ὁρισμένα
σημεῖα. Μιὰ τέτοια στάση γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα εἶχαν κάνει στὴν περιοχὴ
τοῦ Σινᾶ.
Ἦρθε ὅμως ὁ καιρὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀναχωρήσουν ἀπὸ τὸ
Σινά. Ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁλοφάνερη σὲ ὅλες τὶς μετακινήσεις τους. Ὅμως
τότε δὲν πρόφθασαν νὰ ξεκινήσουν καλά-καλὰ ἀπὸ τὴν ἔρημο τοῦ Σινᾶ καὶ ἀρχίζουν
τοὺς γογγυσμούς: «Καὶ ἦν ὁ λαὸς γογγύζων πονηρὰ ἔναντι Κυρίου» (Ἀριθμ. ια΄ [11]
1). Γιατί γόγγυζαν; Ἤθελαν, λέει, κρέας! Μάλιστα τόσο ἔντονα τὸ ἐπιθυμοῦσαν,
ὥστε κάθισαν καὶ ἔβαλαν τὰ κλάματα σὰν μικρὰ παιδιά. Τοὺς ἄκουσε ὁ Μωυσῆς νὰ
κλαῖνε ὅλοι μαζὶ κατὰ ὁμάδες, ὁ καθένας μπροστὰ στὴν πόρτα τῆς σκηνῆς του:
«ἤκουσε Μωυσῆς κλαιόντων αὐτῶν κατὰ δήμους αὐτῶν, ἕκαστον ἐπὶ τῆς θύρας αὐτοῦ»
(Ἀριθ. ια΄ [11] 10).
Ὁ Θεὸς δίνει ἐντολὴ στὸ Μωυσῆ νὰ ἐκλέξει ἑβδομήντα
ἄνδρες, τῶν ὁποίων γνώριζε τὸ ἦθος καὶ τὶς διοικητικὲς ἱκανότητες, καὶ οἱ
ὁποῖοι ἀπελάμβαναν σεβασμοῦ μεταξὺ τοῦ λαοῦ. Τὴν ἐκλογὴ τῶν ἑβδομήντα αὐτῶν
ἀνθρώπων τὴν ἔκανε ὁ Μωυσῆς μὲ προσοχή. Στὴ συνέχεια τοῦ δίνει ἐντολὴ ὁ Θεὸς νὰ
τοὺς ὁδηγήσει μπροστὰ στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, δηλαδὴ στὸ φορητὸ Ναὸ ποὺ εἶχαν
κατασκευάσει γιὰ νὰ λατρεύουν ἐκεῖ τὸν Θεό: «Θὰ τοὺς φέρεις στὴ Σκηνὴ τοῦ
Μαρτυρίου καὶ θὰ σταθεῖς ἐκεῖ μαζὶ μὲ αὐτούς. Θὰ κατεβῶ ἐγὼ τότε καὶ θὰ λαλήσω
μαζί σου ἐκεῖ. Καὶ χωρὶς νὰ λιγοστεύσω τὸ χάρισμα τὸ διοικητικό, τὸ ὁποῖο σοῦ
ἔδωσα, θὰ πάρω ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ δικό σου χάρισμα καὶ θὰ μεταδώσω στοὺς ἀνθρώπους
αὐτούς, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὰ διοικητικά τους καθήκοντα ἔναντι
τοῦ λαοῦ (Ἀριθμ. ια΄ [11] 16, 17).
Ὅταν συγκεντρώθηκαν στὴ Σκηνή, κατέβηκε ὁ Θεὸς μέσα
σὲ νεφέλη καὶ μίλησε μὲ τὸν Μωυσῆ. Τὴν ἴδια ὥρα μετέδωσε καὶ σ᾿ αὐτοὺς τὸ
Πνεῦμα Του. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώθηκε ἀμέσως μὲ προφητικὸ λόγο καὶ μὲ ἄλλες
θαυμαστὲς ἐκδηλώσεις. Μάλιστα τὴν ὥρα ἐκείνη ἀπουσίαζαν δύο ἀπὸ τοὺς
ἐκλεγμένους, ὁ Ἐλδὰδ καὶ ὁ Μωδὰδ, καὶ ὅμως καὶ σ᾿ αὐτοὺς μεταδόθηκε ἡ χάρη τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἄρχισαν νὰ προφητεύουν ἐκεῖ ποὺ βρίσκονταν ἀνάμεσα στὸν
ὑπόλοιπο λαό. Ἔλαβαν δηλαδὴ καὶ αὐτοὶ τὴν εὐλογία ποὺ εἶχαν λάβει καὶ οἱ ἄλλοι
ἑξήντα ὀκτώ.
Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ περιστατικὸ εἶναι διδακτικὸ καὶ
γιὰ μᾶς σήμερα. Εἶναι ἄμεση ἀνάγκη, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναλαμβάνει μία ὑπεύθυνη
ἡγετικὴ θέση, καὶ μάλιστα τὴ διακυβέρνηση ἑνὸς συνόλου ἀνθρώπων, νὰ μὴν ἐπαναπαύεται
μόνο στὶς διανοητικές του ἱκανότητες, στὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του καὶ τὰ
προσόντα του τὰ διοικητικά, ἀλλὰ νὰ καταφεύγει στὸν πάνσοφο καὶ παντοδύναμο Θεὸ
καὶ νὰ ζητεῖ τὴ βοήθεια καὶ τὸν φωτισμό Του.
Ἀλλὰ καὶ ὁ καθένας μας καθημερινὰ καλεῖται νὰ
ἀντιμετωπίσει ποικίλα καὶ μερικὲς φορὲς δυσεπίλυτα προβλήματα: στὴν οἰκογένεια,
στὴν ἐργασία, στὴν ἐπικοινωνία του μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ συνεργάζεται. Ἂς τὸ
καταλάβουμε ὅτι μόνο μὲ τὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις μας, ὅσο καὶ ἂν νομίζουμε ὅτι
εἶναι ἀρκετές, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὰ βγάλουμε πέρα. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὸν
φωτισμὸ καὶ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ πάντοτε πρέπει νὰ ζητοῦμε τὴν
εὐλογία Του στὴ ζωή μας.
Ἀλήθεια, πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν καὶ ἡ πορεία τοῦ
τόπου μας, ἂν οἱ κατὰ καιροὺς κυβερνῆτες μας ζητοῦσαν ταπεινὰ τὴν εὐλογία, τὴ
χάρη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ! Καὶ μάλιστα ἂν διάλεγαν τοὺς συνεργάτες τους ὄχι
μὲ μικροκομματικά, συγγενικὰ ἢ ἄλλα τέτοια κριτήρια, ἀλλὰ μὲ μόνο κριτήριο τὶς
ἱκανότητές τους καὶ τὴν ἐκτίμηση καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ ἀπολαμβάνουν ἀπὸ τὸν λαό.
Τότε θὰ εἶχαν πλούσια τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀναμφιβόλως πολὺ δύσκολο ἔργο τῆς διακυβερνήσεως, ποὺ τοὺς ἀνατίθεται
μὲ τὶς κατὰ καιροὺς ἐκλογές.
Πηγή: Ο
Σωτήρ