Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα
(ΣΤ΄ Ματθαίου: Ρωμ. ιβ΄ 6-14) ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλοι οἱ πιστοὶ
ἔχουμε «χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα». Ἔχουμε διάφορα
χαρίσματα ἀνάλογα μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ μᾶς δόθηκε. Γι’ αὐτὸ ἂς ἀρκούμαστε
σ’ αὐτὰ κι ἂς μὴ ζητοῦμε ἐγωιστικὰ ἐκεῖνα ποὺ δὲν ἔχουμε. Ὅποιος δηλαδὴ ἔχει τὸ
χάρισμα τῆς προφητείας, ἂς διδάσκει σύμφωνα μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ χαρίσματος, ποὺ τοῦ
δόθηκε ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη του. Ὅποιος ἔχει χάρισμα διακονίας, ἂς μένει στὸ
χάρισμα αὐτὸ τῆς διακονίας· κι ὅποιος εἶναι διδάσκαλος τῶν θείων ἀληθειῶν, ἂς ἀρκεῖται
νὰ ἐξηγεῖ τὶς ἀλήθειες ποὺ περιλαμβάνονται στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Κι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει
τὸ χάρισμα νὰ προτρέπει στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἐφαρμογὴ τῶν θείων ἀληθειῶν, ἂς
μένει στὸ ἔργο τῆς προτροπῆς. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει κλίση νὰ μοιράζει ἀπὸ τὰ ἀγαθά
του στοὺς φτωχούς, ἂς τὸ κάνει αὐτὸ μὲ ἁπλότητα, χωρὶς ἐπίδειξη ἢ ἄλλα ἐγωιστικὰ
ἐλατήρια. Ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο ἀνατέθηκε ἡ φροντίδα καὶ ἡ ἐπιμέλεια ὁποιουδήποτε
καλοῦ ἔργου, ἂς ἐπιστατεῖ μὲ προθυμία καὶ δραστηριότητα. Κι ἐκεῖνος ποὺ κάνει ἐλεημοσύνη,
ἂς ἐλεεῖ μὲ χαρὰ καὶ καταδεκτικότητα.
Αὐτὸ τί ἔχει νὰ πεῖ γιὰ
μᾶς; ὅτι ὁ καθένας μας θὰ πρέπει νὰ ἀρκεῖται στὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ δόθηκαν καὶ
νὰ τὰ καλλιεργεῖ ὅσο μπορεῖ περισσότερο, χωρὶς νὰ παρασύρεται ἀπὸ τὴ φιλαυτία
καὶ τὴ ζήλεια. Ἄλλοι εἶναι ἀξιοθαύμαστοι στὴ διδασκαλία καὶ ἄλλοι ὄχι. Κάποιοι ἔχουν
χάρισμα στὴν ἐπικοινωνία κι ἄλλοι εἶναι ψυχροὶ καὶ ἀδέξιοι. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη
πλευρά: Κάποιος ἔχει ἀνάγκη νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ κάπoιο φωτισμένο διδάσκαλο, κάποιος
ἄλλος ἐπιζητεῖ νὰ παρηγορηθεῖ ἀπὸ μιὰ θερμὴ καρδιά. Τὰ χαρίσματα δὲν
συγκεντρώνονται ὅλα σ’ ἕνα πρόσωπο, ἀλλὰ εἶναι κατανεμημένα σὲ διάφορα πρόσωπα.
Ἔτσι τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτελεῖται καλύτερα μὲ μιὰ σωστὴ κατανομὴ
τοῦ ἔργου της. Καὶ ὅλοι ἀπαρτίζουμε μιὰ ἑνότητα, μιὰ οἰκογένεια, ὅπου ὅλοι εἴμαστε
ἀπαραίτητοι, ὅλοι πρέπει νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ ἔργο, ποὺ μᾶς ἀνέθεσε ὁ Θεός.
Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος
Παῦλος τονίζει ὅτι ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ διαφορετικὰ χαρίσματα ποὺ ἔχει ὁ καθένας
μας, κοινὸ χάρισμα καὶ καθῆκον ὅλων μας εἶναι ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη μας,
λέει, ἂς εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ἐλεύθερη ἀπὸ ὑποκρισία. Καὶ στὴ συνέχεια ἀναφέρει
κάποιες πρακτικὲς συμβουλὲς ἐφαρμογῆς αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη σας αὐτὴ νὰ μὴν
ἔχει πονηρία, τονίζει. Νὰ εἶστε φιλόστοργοι μεταξύ σας. Νὰ προλαβαίνει ὁ
καθένας τοὺς ἄλλους καὶ νὰ τοὺς ἀποδίδει πρῶτος τὴν τιμή. Νὰ μὴν εἶστε
δυσκίνητοι στὰ θεάρεστα ἔργα ἀλλὰ πρόθυμοι. Οἱ πνευματικές σας δυνάμεις νὰ εἶναι
γεμάτες ἀφοσίωση καὶ ζέουσες ἀπὸ τὴν πνευματικὴ φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ
μ’ ὅλα αὐτὰ νὰ ὑπηρετεῖτε τὸν Κύριο ὡς ἀφοσιωμένοι δοῦλοι του. Ἡ ἐλπίδα σας στὰ
αἰώνια ἀγαθὰ νὰ σᾶς γεμίζει χαρὰ καὶ νὰ σᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ δείχνετε ὑπομονὴ στὶς
θλίψεις. Νὰ ἐπιμένετε στὴν προσευχή, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ παίρνετε μεγάλη βοήθεια.
Νὰ βοηθᾶτε στὶς ἀνάγκες τῶν χριστιανῶν καὶ νὰ ἐπιδιώκετε τὴ φιλοξενία χωρὶς νὰ
περιμένετε οἱ ξενιτεμένοι ἀδελφοὶ νὰ σᾶς τὴ ζητήσουν. Νὰ εὔχεστε γιὰ ἐκείνους
ποὺ σᾶς καταδιώκουν· καὶ ποτὲ νὰ μὴν τοὺς καταριέσθε.
Ὅπως γίνεται ἀντιληπτό,
κοινὸ χαρακτηριστικὸ ὅλων αὐτῶν τῶν προτροπῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ἡ ἀνυπόκριτη
ἀγάπη. Ἀγάπη ὄχι πλασματικὴ ἀλλὰ εἰλικρινής. Ἀγάπη ποὺ δὲν περιορίζεται σὲ ὡραῖα
λόγια χωρὶς οὐσία. Μιὰ ἀγάπη θερμὴ καὶ διάπυρη, αὐθόρμητη καὶ ἐγκάρδια καὶ ὄχι ἀναγκαστική.
Καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη μας πρέπει νὰ εἶναι τὸ κύριο ἔργο μας. Ὅποια διακονία κι ἂν
κάνουμε, ὅταν τὴν κάνουμε μὲ ἀνυπόκριτη ἀγάπη, τότε ἐπιδιώκουμε μὲ ὅλες μας τὶς
δυνάμεις νὰ τὴν κάνουμε ἄρτια· δὲν τὴν ἐπιτελοῦμε πρόχειρα, μὲ χλιαρότητα καὶ
ραθυμία, οὔτε δυσκολευόμαστε νὰ θυσιάσουμε τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀνάπαυσή μας. Ὅταν
ἔχουμε ἀγάπη ἀνυπόκριτη, τότε ὅλα γίνονται μὲ πνευματικὴ θερμότητα καὶ ζέση. Μὲ
θερμὸ πόθο πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡ θερμότητα τῆς ἀφοσιώσεώς μας αὐτῆς μᾶς
προσφέρει ἀσύγκριτη χαρὰ στὴ διακονία μας. Αὐτὴ μᾶς τελειοποιεῖ καὶ μᾶς ἀνοίγει
τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου.