Ἦταν 10 Ἰουνίου τοῦ
1944, ὅταν τὸ χωριὸ Δίστομο τῆς Βοιωτίας πυρπολήθηκε ἀπὸ γερμανικὴ στρατιωτικὴ
φάλαγγα τῶν Ἒς-Ἒς καὶ 218 κάτοικοι (114 γυναῖκες καὶ 104 ἄνδρες) ἐκτελέσθηκαν,
μεταξὺ τῶν ὁποίων 45 παιδιὰ καὶ ἔφηβοι καὶ 20 βρέφη.
Ὁ Ἀργύρης Σφουντούρης, ποὺ σὲ ἡλικία 4 ἐτῶν ἔχασε τοὺς
γονεῖς του στὴ σφαγὴ ἐκείνη τοῦ Διστόμου, ἀφιέρωσε τὴ ζωή του γιὰ νὰ δικαιωθοῦν
– τουλάχιστον ἠθικά – οἱ νεκροὶ τῶν μαρτυρικῶν χωριῶν τῆς Ἑλλάδας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ
ἔγραψε τὸ βιβλίο μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο «Πενθῶ γιὰ τὴ Γερμανία – Τὸ
παράδειγμα τοῦ Διστόμου», τὸ ὁποῖο παρουσιάσθηκε τὴν Κυριακὴ 7 Ἰουνίου στὸ
Πνευματικὸ Κέντρο τοῦ Δήμου Ἀθηναίων.
Καὶ ἐξηγεῖ τὸν παράδοξο
τίτλο του:
«Ἐμεῖς θρηνήσαμε καὶ
θάψαμε τοὺς νεκρούς μας, δέσαμε τὰ τραύματά μας καὶ σπείραμε τὸ σιτάρι μας γιὰ
νὰ ἔχουμε καὶ πάλι ψωμί. Κανεὶς δὲν μᾶς βοήθησε, οὔτε οἱ θύτες, οὔτε οἱ ἀπόγονοί
τους, ποὺ πλούτισαν μὲ τὸν πόνο μας. Μᾶς ἀνάγκασαν νὰ τοὺς δώσουμε ἀναβολὴ γιὰ
τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑλικῶν χρεῶν τους. Τὸ ἠθικὸ χρέος τῆς Γερμανίας τὸ φορτωθήκαμε
καὶ αὐτὸ μὲ διπλὸ πένθος στοὺς ὤμους μας...
Πενθῶ καὶ γιὰ τὴ Γερμανία, διότι δὲν θέλει νὰ συζητήσει μὲ τὰ θύματα. Δὲν καταλαβαίνει τὸ πένθος τῶν ἄλλων, διότι μετὰ τὸν πόλεμο δὲν τοὺς ἐπετράπη νὰ πενθήσουν… Ἀποφάσισαν νὰ μὴν πενθήσουν τὰ δικά τους θύματα, μὲ τὴ σκέψη ὅτι θὰ μᾶς ρωτήσουν τὰ παιδιά μας· “γιατί ἔγιναν ὅλα αὐτά, τί κάναμε στὸν ὑπόλοιπο κόσμο;”, καὶ δὲν θὰ θέλουμε νὰ τοὺς ποῦμε. Ὑπῆρχε μία πίεση ποὺ δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ συζητήσουν. Μεταπολεμικὰ μεγαλοναζὶ ἤθελαν νὰ ἐλέγξουν καὶ τὴ λογοτεχνία νὰ μὴ γράφονται ἐμπειρίες ἀπὸ τὸ μέτωπο, νὰ μὴ μάθει ὁ κόσμος τί ἔγινε στὴν ἐκστρατεία τῆς Ρωσίας. Κάποια στιγμὴ στὶς διαλέξεις μου κατάλαβα ὅτι δὲν ὑπάρχει εὐαισθησία στὴ Γερμανία γιὰ νὰ πενθήσουν, καθὼς γιὰ νὰ καταλάβουν τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν σʼ ἐμᾶς θὰ ἔπρεπε πρῶτα νὰ πενθήσουν γιὰ τὰ δικά τους θύματα. Ἔτσι ἀναγκασθήκαμε νὰ πενθήσουμε ἐμεῖς γιὰ λογαριασμό τους καὶ γιὰ τὰ δικά τους θύματα. Ἕνα πρῶτο βῆμα συμφιλίωσης, ποὺ ἀπὸ πλευρᾶς τους οἱ Γερμανοὶ δὲν τὸ ἔχουν κάνει ἀκόμα: νὰ μᾶς κοιτάξουν στὰ μάτια καὶ νὰ συζητήσουν μαζί μας. Ὅμως ἀποφεύγουν τὰ θύματα – καὶ δὲν ἐννοῶ ὁρισμένους πολίτες ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἐξουσία. Γιʼ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχουν θύματα, δὲν θέλουν νὰ τὰ δοῦν. Δὲν εἶναι μόνο φοβία ἀλλὰ καὶ ὑπεροψία· ἡ παλιὰ ναζιστικὴ ὑπεροψία συνεχίζεται... Ὅταν καταφέρουν νὰ κοιτάξουν τὰ θύματα στὰ μάτια, θὰ ἔχει ξυπνήσει μέσα τους ἡ ἀνθρωπιά», καταλήγει ὁ Ἀργύρης Σφουντούρης.
Πόσο ἀληθινὰ τὰ λόγια αὐτὰ
τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μεγάλωσε μέσα στὸν πόνο μιᾶς φριχτῆς σφαγῆς! Καὶ πόσο δίκαιο ἔχει,
ὅταν λέει ὅτι «ἡ παλιὰ ναζιστικὴ ὑπεροψία συνεχίζεται»!
Συνεχίζεται. Τὴ
βλέπουμε στὰ μάτια καὶ τὸν ἀλαζονικὸ τρόπο συμπεριφορᾶς τῶν σημερινῶν ἡγετῶν
της. Τὴ βλέπουμε στὰ ἔντυπά της, τὴν ἄθλια ἐφημερίδα Bild καὶ τὸ χυδαῖο περιοδικὸ Focus, τὸ ὁποῖο πρὸ ἐτῶν εἰρωνευόμενο τὴν Ἑλλάδα δημοσίευσε
παραποιημένο μὲ αἰσχρὸ τρόπο τὸ ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης.
Αὐτὴ εἶναι δυστυχῶς ἡ
Γερμανία ποὺ ἡγεμονεύει στὴ σημερινὴ Εὐρώπη καὶ ὑποτάσσονται στὶς ἐντολές της
πειθήνια ὅλες οἱ χῶρες.
Δὲν εἶναι ἄξια φόβου. Εἶναι ἄξια θρήνων καὶ πένθους. Νὰ
πενθήσουμε καὶ ἐμεῖς γιὰ τὴν ἀμετανόητη Γερμανία, ποὺ δὲν ἔχει τὸ θάρρος καὶ τὴν
τόλμη νὰ πενθήσει τοὺς νεκρούς της καὶ νὰ ἀποκαταστήσει τὶς καταστροφὲς ποὺ ἔχει
ἐπιφέρει καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιφέρει μὲ μανιακὸ τρόπο στὴν Πατρίδα μας.