Πέρασε και πάλι ένας
ολόκληρος χρόνος και έφυγε μέσα στα βάθη των αιώνων. Και προστέθηκε στη ζωή και
την ηλικία μας ένας ακόμη χρόνος. Και βαδίζουμε οι άνθρωποι όλοι και ο κόσμος
όλος, κινούμενοι και διακινούμενοι μέσα σ’ αυτήν την αδιάκοπη κίνηση και εναλλαγή
του χρόνου. Πού πηγαίνει αυτή η κίνηση; Πού οδηγεί τον άνθρωπο; Ερωτήματα, που
ο καθένας τα απαντά κατά βούληση.
Προβληματισμένοι οι
άνθρωποι κινούνται μέσα στο χρόνο και οδηγούνται μέσα στην κίνηση, κατά βούληση
βεβαίως και απόφαση πρωτίστως προσωπική, αλλά παράλληλα και κατά βούληση των
μεγάλων «υπευθύνων», των διαφόρων καθεστώτων της κοσμικής εξουσίας, των
οικονομικών κεφαλαίων και των συμφερόντων αυτών, της κοσμικής απληστίας του
πλουτισμού και του ηδονισμού, της ηδονιστικής και αισθησιακής απολαύσεως της
ζωής, ακόμη μέσα σ’ έναν κόσμο άπονο και αφιλάνθρωπο, που έχει καταδικάσει ένα
μέρος του στη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη γύμνωση και την στέρηση και αυτών
ακόμη των αναγκαίων για τη συντήρησή του.
Και διακινείται ακόμη και επί πλέον μέσα στην παραπληροφόρηση, στη σύγχυση, στην πλάνη, στην αίρεση, τα οποία όλα «εκφράζουν μία ψευδεπίγραφη πρόταση ζωής, η οποία επιχειρεί να αποσπάσει τον άνθρωπο από το φυσικό χώρο της κατά Χριστόν θεραπείας του και δοξασμού του, που είναι το Σώμα του Χριστού, αυτή η μία Εκκλησία», όπως σημειώνει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, σε μήνυμά του, σε ένα αντιαιρετικό Συνέδριο.
Και ο άνθρωπος,
ευρισκόμενος υπό την επιρροή αυτών των καταστάσεων, υφίσταται τη σύγχυση και
πολλάκις τον κλονισμό στην προσωπική του πορεία.
Η Αγία Γραφή θέτει το
ερώτημα: «Πόθεν έρχομαι και πού πηγαίνω;». Και ο Ιησούς Χριστός απαντά: «Εκ του
Θεού εξήλθον και εις τον Θεόν πορεύομαι». Όμως ποιος ή ποιοι εννοούν και
βιώνουν την απάντηση αυτή του Κυρίου; Οι χριστιανοί; Οι περισσότεροι
παρερμηνεύουν την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, και βρίσκονται, ως εκ τούτου, στην
πλάνη και την αίρεση. Οι άλλοι χριστιανοί ταλανίζονται μέσα στην ασυνέπεια της
ζωής τους, μεταξύ πίστεως και ζωής, μεταξύ θεωρίας και πράξεως. Και λίγοι
εντείνουν την προσπάθειά τους να εισέλθουν μέσα στα βιώματα των Μυστηρίων του
Θεού, που ιερουργεί η Εκκλησία, «εἰς ἀναγέννησιν βροτῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον».
Ο υπόλοιπος κόσμος
βρίσκεται ακόμη και διακινείται μέσα στην ειδωλολατρία, στην πλάνη, και δε
θέλει, δεν επιδιώκει καν τη γνωριμία του, πολλώ μάλλον την ένταξή του στο
«Ευαγγέλιο της σωτηρίας». Άλλος κόσμος βρίσκεται και διακινείται μέσα στην
πλάνη της αλλοίωσης του θρησκευτικού συναισθήματος, και με φανατισμό εμμένει
στην πλάνη και με φανατισμό εχθρεύεται εναντίον των άλλων. Άλλος κόσμος έχει
καταδικασθεί στην ανέχεια και την εξαθλίωση, και βρίσκεται θύμα στην
εκμετάλλευση από μέρους πολλών άλλων.
Και ομολογουμένως,
παντού επικρατεί η σύγχυση και η αβεβαιότητα. Και οι νέοι, ως επί το πλείστον,
γίνονται θύματα μέσα σε αυτή την κίνηση και την αναπαραγωγή της σύγχυσης και
της αβεβαιότητας. Και ο τεχνικός πολιτισμός προχωρεί ραγδαίως, και ανεξελέγκτως
εξελίσσεται. Προπορεύεται και αυτού του ανθρώπου, και μεταξύ των πολλών και
αγαθών, που παράγει και προσφέρει, συγχρόνως και δημιουργεί νέα προβλήματα και
άλλη σύγχυση και άλλη αβεβαιότητα. Και τείνει να καταντήσει τον ίδιο τον
άνθρωπο από εφευρέτη, ως ένα εξάρτημα της μηχανής.
Πού πηγαίνει λοιπόν ο
άνθρωπος μέσα στο χρόνο; Ποιο είναι το μέλλον του κόσμου; Και ποιον κόσμο
ετοιμάζει αυτό το κοσμικό καθεστώς του «διαίρει και βασίλευε», και του άλλου
«φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν»; Πού είναι η πνευματικότητα του
σημερινού ανθρώπου; Σε ποιο σημείο ετοιμότητας βρίσκονται τα ηθικά αισθητήριά
του; Γιατί τόση εκμετάλλευση των δυνατών εναντίον των αδυνάτων; Γιατί τόση
εμπάθεια και απρέπεια των εχόντων εναντίον των μη εχόντων; Γιατί τόση
διαστρέβλωση της αλήθειας και τόση επιβολή του ψεύδους και της πλάνης; Γιατί
τόση κατασυκοφάντηση εναντίον της αληθούς Πίστεως και Ευσεβείας; Γιατί τόση υποκρισία εναντίον της τάξεως και
της ευπρέπειας; Γιατί τόση παραπληροφόρηση από τα μέσα επικοινωνίας των
ανθρώπων και τόση εμπάθεια για την επικράτηση των ίδιων και των συμφερόντων
τους, αυτών των διακινούντων την ψευδολογία και την αλλοτρίωση; Παντού
διαίρεση, παντού υπονόμευση, παντού παραχάραξη της αληθείας, παντού παρανομία,
παντού διαφθορά, παντού διαπλοκή. Φτάνουμε στο σημείο, για να πούμε: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Πού είναι η ενότητα των
ανθρώπων; Πού είναι η ενότητα των χριστιανών; Πού είναι η ενότητα της
Εκκλησίας, για την οποία προσευχήθηκε ο ίδιος ο Κύριος; Πού είναι η Εκκλησία;
Την συκοφαντούν οι άπιστοι. Την αμφισβητούν πολλοί χριστιανοί. Την προδίδουν
πολλοί κληρικοί. Πού είναι ο Χριστός; Φάντασμα τον ονόμασαν πολλοί Ευρωπαίοι.
Αρνήθηκε την χριστιανική της καταγωγή η Ευρώπη. Αποκαθήλωσαν το Σταυρό από τα
Σχολεία και τα δημόσια Κτήρια.
Και καταπατήθηκαν
θεσμοί και αξίες, και ισοπεδώθηκαν ήθη και έθιμα του Γένους, και αμφισβητήθηκε
και αυτός ο ιερός θεσμός της Οικογένειας, και νομιμοποιήθηκαν ηθικές
παρεκτροπές και διαστροφές, και κακοποιήθηκε η Ελληνική Γλώσσα, και
διαστρεβλώθηκε η Ελληνική Ιστορία, και βάλλεται συνεχώς η ηθική τάξη και η
ευπρέπεια.
Και καθηλώθηκαν όλοι
γύρω από τη λεγόμενη «οικονομική κρίση», και όλοι μιλούν, πώς θα αναταχθεί αυτή
η οικονομική κρίση, και κανείς δε μιλάει για την πνευματική και ηθική κρίση, η
οποία μαστίζει το σύγχρονο άνθρωπο του σαρκικού φρονήματος, από την οποία
προέρχεται, συν τοις άλλοις, και η οικονομική κρίση.
«Σκληρός ἐστιν ὁ λόγος
τοῦ Χριστοῦ· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;» (πρβλ. Ιω. ς’ 60), επαναλαμβάνουν οι
άνθρωποι σήμερα. Όμως ο Κύριος απαντά: «Τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι
καὶ ζωή ἐστιν. ἀλλ’ εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινες οἳ οὐ πιστεύουσιν» (Ιω. ς’ 63).
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης
γράφει στο Ευαγγέλιό του, ότι «ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον
εἰς τὸν κόσμον. ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν
οὐκ ἔγνω. εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον» (Ιω. α’ 9-11). Και
οι χριστιανοί που φέρουν το όνομά του, παραγνώρισαν και τον Χριστό και το λόγο
του. Έσκισαν το Χιτώνα της Εκκλησίας και διέσυραν το λόγο της και τον
μεταποίησαν σε αιρέσεις και σε ψευδοδιδασκαλίες και επέφεραν σύγχυση και
διαίρεση.
Και παραμένει η Εκκλησία,
«η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία», υπό τον Ουρανό, βαστάζουσα το
Σταυρό του Κυρίου και οδοιπορούσα στην έρημο αυτή την ιστορίας της
ανθρωπότητας, ως η μόνη παρήγορη ελπίδα του κόσμου, επαναλαμβάνοντας το λόγο
του Κυρίου: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν
σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ. η’ 34). Γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζουν
οι άνθρωποι και οι χριστιανοί, ότι η Εκκλησία, «η μία, αγία, καθολική και
αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, «ουδέποτε γερνά, ουδέποτε
εκπίπτει». Διότι ο Κύριος την θεμελίωσε, και εν παρρησία ελάλησε, ότι «καὶ
πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ις’ 18). Και ακόμη πρέπει να
γνωρίζουν οι πάντες, ότι οι διωγμοί της Εκκλησίας αποτελούν την απόδειξη περί
της αλήθειας της, κατά τον ιερόν Χρυσόστομο. Και ας ακούν οι ασεβείς και οι
διώκτες το λόγο του Κυρίου: «Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν» (Πρ. κς’ 14).
Αδελφοί μου! Η Εκκλησία
σήμερα, κατά την πρώτη του νέου έτους, μας θέτει όλους αυτούς τους
προβληματισμούς, επί της καταστάσεως του κόσμου, επί της καταστάσεως της
Εκκλησίας, επί της καταστάσεως της κοινωνίας, επί της καταστάσεως των ανθρώπων,
κατ’ άτομο και κατά οικογένεια και κατά αξιώματα και επαγγέλματα, και μας
παρακαλεί να συνειδητοποιήσουμε αυτούς, ως τη σκληρή πραγματικότητα σήμερα της
ζωής του κόσμου, και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, έναντι του Θεού, έναντι του
κόσμου και των ανθρώπων, έναντι της οικογενείας και του εαυτού μας, δίνοντας τη
δική μας προσωπική συμβολή. Και να κάνουμε αίτημα προσευχής την ανάταξη της
ζωής στην τάξη και την ευπρέπεια.
Με αυτές τις σκέψεις
και τους προβληματισμούς, οι οποίοι επιτακτικά καλούν να μας κινητοποιήσουν όλους,
ευχόμαστε σε όλους Καλή Χρονιά και επικαλούμαστε επί πάντας πλούσια την Ευλογία
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την κραταιά Προστασία της Κυρίας ημών
Θεοτόκου.
Μεταγραφή από την
Ποιμαντορική Εγκύκλιο για το νέο έτος 2010 του Σεβ. Μητροπολίτη Ιερισσού κ.
Νικοδήμου