Ὑπάρχει σοβαρὸς λόγος νὰ
βροῦμε λίγη ἡσυχία στὴ ζωή μας. Ν’ ἀφήσουμε τὴ διασκέδαση, τὴν τηλεόραση, τὸ
κουτσομπολιό, τὰ περιττά, τὰ δευτερεύοντα καὶ ἀσήμαντα. Νὰ ξεκουραστοῦμε ἀληθινὰ
καὶ πραγματικά. Νὰ μάθουμε ν΄ ἀγαπᾶμε, νὰ προσευχόμαστε, νὰ μελετᾶμε, νὰ ἐκκλησιαζόμαστε,
νὰ ὑπομένουμε καὶ κυρίως νὰ μετανοοῦμε. Τὸ φοβερὸ σήμερα εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν
πιστεύει ὅτι χρειάζεται νὰ μετανοήσει. Ἔχει γίνει δυστυχῶς χοντρόπετσος
πνευματικά. Δὲν ἔχει τὴν καλὴ εὐαισθησία καὶ ἀγωνία. Μερικὲς φορὲς δὲν ὑποψιάζεται
καν ὅτι ὀφείλει νὰ μετανοεῖ συνεχῶς. Αὐτὴ ἡ παχυλὴ ἀναισθησία εἶναι παγίδα ἐπικίνδυνη,
ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀμετανοησία, στὴν αὐτάρκεια, στὴ σύγκριση πάντα μὲ τοὺς
χειρότερους, σ’ ἕνα νοσηρὸ φαρισαϊσμό.
Πηγή: Από το βιβλίο τοῦ
Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παθοκτονία», Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό